Λίγοι το γνωρίζουν, αλλά τα παλιά χρόνια ο Άγιος Σπυρίδωνας ασχολούταν τις
ελεύθερες ώρες του και με ζητήματα γεωστρατηγικής.
Έτσι λοιπόν ,στις 22 Αύγουστου του 1716 έλαβε ανοιχτά το μέρος των συμμαχικών
δυνάμεων της Ευρώπης και έτρεψε σε φυγή τους Οθωμανούς οι οποίοι πολιορκούσαν την Κέρκυρα και οι οποίοι -ως γνωστόν - πίστευαν σε άλλο άγιο .
Μερικές μέρες πριν ο Άγιος κάνει το θαύμα και τους διώξει , οι Οθωμανοί είχαν χάσει την
στρατηγικής σημασίας μάχη του Ουγγρικού
Πετροβαρντειν (5 Αυγούστου 1716) και πλέον δεν είχε νόημα να δώσουν την
μάχη στην Κέρκυρα.
Αυτά όμως τα λένε όσοι υπονομεύουν το κύρος του Αγίου μας
εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του Εωσφόρου.
Από τότε, λοιπόν, οι
λαμπρές οικογένειες του νησιού μας καθιέρωσαν
ως μεγάλη γιορτή την σωτηρία του νησιού και ο Άγιος δεχόταν ευχαριστίες
από τους πιστούς , οι οποίες ευχαριστίες
τον έκαναν έναν από τους πλουσιότερους άγιους της οικουμένης.
Έτσι λοιπόν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες συρρέουν στο νησί μας πιστοί από παντού. Κοιμούνται το βράδυ στρωματσάδα στην
πάνω πλατεία και αφού προσκυνήσουν φεύγουν άρον-άρον για να προλάβουν να
προσκυνήσουν και την Παναγία την Κουρσαροβουλιάχτρα στο Αιγαίο πέλαγος.
Η εικόνα της πόλης μας αυτές τις άγιες μέρες είναι
αρκούντως υπερρεαλιστική.
Βλέπεις στο δρόμο καμαρωτές Κερκυραίες με ανεπαίσθητη
περιβολή (θέ μου συχώραμε).
Παρδαλές Ιταλίδες του Νότου με καπελαδούρες και μποκολέτες
σε μέγεθος τορκού να φωνάζουν και να χαστουκίζουν στο σωρό το τσούρμο από τα
πιτσιρίκια τους.
Πιστούς προσκυνητές
με τσεμπέρια και σακούλες στα χέρια να
περιδιαβαίνουν με ύφος εγκρατείας και ταπεινοφροσύνης .
Κατάπληκτους άγγλους , αδιάφορους ρώσους και κάθε λογής ταξιδευτή του μάταιου τούτου κόσμου.
Προχτές βλέπω να
έρχεται από το βάθος μια οικογένεια προσκυνητών – ταξιδευτών.
Το στερεότυπο είναι γνωστό.
Μπροστά πηγαίνει ο
άντρας με τα χέρια πίσω και την κοιλιά όσο γίνεται προτεταμένη.
Πίσω σε απόσταση μερικών βημάτων η γυναίκα με τσεμπέρι και
φορτωμένη σακούλες με σεντόνια ,μαξιλάρια και με ύφος ιερομάρτυρα.
Πιο πίσω λίγα βήματα τα δύο
παχουλά τους παιδιά με ύφος απλανές.
Ξαφνικά σταματάει μπροστά μου ο άνδρας . Αμέσως φρενάρουν
και οι υπόλοιποι σε ίσες αποστάσεις , σαν άγημα.
-«Δε μι λες μάστουρη …. Πού είναι ο άγιος Σπυρίδωνας?» με
ρωτάει με ύφος άρχοντα.
-«Θα σε γελάσω αγαπητέ….. έχω τρείς μέρες να τονε δώ.»
απαντώ σοβαρά.
Με κοιτάει καχύποπτα και αυστηρά.
-«Δηλαδή ..τονε βλέπεις?» ερωτά
-Γιατί δεν το πιστεύεις?
Του λέω έκπληκτος.
Ο Πιστός με κοίταξε δύσπιστα και συνέχισε το δρόμο του .
Απόλυτα συντονισμένο και το άγημα.
*Ασέδιο (Asedio) = Πολιορκία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου