Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

ΔΥΣΚΟΙΛΙΟΤΗΤΑ

Το ασταθές πολιτικό τοπίο των δημοσκοπήσεων  περιλαμβάνει  μια μεγάλη μάζα που αρνείται να  συμμετάσχει στην εκλογική μάχη και μια εξίσου μεγάλη μάζα που θα διαμορφώσει  το εκλογικό αποτέλεσμα στην περίπτωση που θα γίνουν εκλογές.

Καθώς φαίνεται  ένα μεγάλο μέρος των απογοητευμένων και προδομένων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ μετακινείται προς το ΣΥΡΙΖΑ και τον Κουβέλη.

Αυτό ήταν, λίγο ως πολύ, αναμενόμενο.

Φαίνεται σαν να διαμορφώνονται δύο τάσεις με αξιώσεις για να σχηματίσουν κυβέρνηση .

 Η πρώτη και  με περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας , κατά την γνώμη μου, θα απαρτίζεται από Σαμαρά, Καρατζαφέρη κλπ.

Η δεύτερη και με πολύ λιγότερες πιθανότητες από μια λεγόμενη αριστερή συμμαχία που θα τείνει να συγκροτηθεί από Κουβέλη, ΣΥΡΙΖΑ  με ΚΚΕ , Καζάκη, Θεοδωράκη, και όσους «τίμιους»  αποχωρήσαντες εν τω μεταξύ από το ΠΑΣΟΚ.

Η δεύτερη τάση μπορεί αθροιστικά να συγκεντρώνει ποσοστά που θα μπορούσε να την οδηγήσει στο να σχηματίσει κυβέρνηση αλλά κάτι τέτοιο προσκρούει στην άρνηση του ΚΚΕ βασικά.

Αυτή η τάση (ΚΚΕ , Καζάκης κλπ) περισσότερο θα ταίριαζε σε κάτι ευρύτερα «πατριωτικό αντιμνημονιακό» και λιγότερο σε κάτι «ευρωπαϊκό υπό όρους».

Ανοιχτά , βέβαια , δεν μπορεί (και δεν χρειάζεται , ευτυχώς για αυτήν) να ενισχύσει την πρώτη τάση.

Μπορεί όμως να μην συμμετέχει στην δεύτερη. 

Θα δυσκολευτεί, βεβαίως, να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις του Τσίπρα και πρώην πασόκων  που θα απευθύνονται στα αντιδεξιά αντανακλαστικά του κόσμου λέγοντας : «Διαλέχτε.  θέλετε μια κυβέρνηση «Σαμαρα , Καρατζαφέρη» ακροδεξιά και με Ρώσικη μαφιόζικη κηδεμονία η μια «αριστερή κυβέρνηση»  με ευρωπαϊκό προσανατολισμό και διαπραγματευτική λογική.»

Το ΚΚΕ Θα βρεθεί( ήδη βρίσκεται) σε πολύ δύσκολη θέση.  Θα πρέπει να βρει την τελευταία στιγμή επιχειρήματα που να πείθουν τους ψηφοφόρους του για την μη συμμετοχή του στο «αριστερό» αυτό μέτωπο .
Θα βρεθεί απολογούμενο παραμονές εκλογών και με σοβαρό κίνδυνο να μειωθούν τα ποσοστά του , να οδηγηθεί σε μια διάσπαση που τελικά θα το οδηγήσει στην κατάρρευση.

Σε ανάλογη κατάσταση θα βρεθεί το σύνολο του πολιτικού κόσμου έτσι και αλλιώς.

Οι περιπέτειες του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος δεν οφείλονται στο ότι είναι «διεφθαρμένο» εξαιτίας κάποιας πανάρχαιας κατάρας που το κατατρέχει .

Πάντα έτσι ήταν και χειρότερα.

Η διαφορά είναι ότι τώρα δεν στηρίζεται πλέον σε μια σταθερή οικονομική βάση.

Όσο υπήρχε μια κατά βάση εθνική οικονομία και ένας (κατά βάση) εθνικός καταμερισμός εργασίας τόσο το πολιτικό εποικοδόμημα στηριζόταν σταθερά πάνω σε αυτήν.

Όσο το κέντρο βάρους της οικονομικής βάσης μετατοπίζεται σε υπερεθνικά και παγκόσμια κέντρα τόσο και το εθνικό πολιτικό σύστημα οδηγείται στην κρίση στην αναξιοπιστία και στον εκφυλισμό.

Με λίγα λόγια οδηγούμαστε σε μια κατάσταση όπου  αφενός έχουμε ως πραγματικότητα, έστω και ατύπως , την παγκόσμια δικτατορική διακυβέρνηση των πολυεθνικών (Για την οποία ο Παπανδρέου και  πολλοί άλλοι ζητούν την επίσημη θεσμοθέτησή της)  και αφετέρου την δυνατότητα να ξεδιπλωθούν  επαναστάσεις του κόσμου της εργασίας  για την πρώτη  γενικευμένη απόπειρα ανατροπής του Καπιταλιστικού κόσμου.

Σήμερα είναι πολύ δυσκολότερο το πέρασμα σε μια γενικευμένη επαναστατική κατάσταση στον κόσμο αλλά είναι πολύ περισσότερες οι υλικές δυνατότητες για την υπέρβαση των εκμεταλλευτικών κοινωνιών.

Οι επόμενες εκλογές (αν και όταν γίνουν) δεν θα έχουν σχεδόν κανένα νόημα.

Όποια κυβέρνηση και όποια «εθνική αντιπροσωπεία» προκύψει θα έχει μόνο μια αρμοδιότητα, να υπογράφει τις μισθολογικές καταστάσεις εαυτών και αλλήλων.

Όσοι κατέβουν στις εκλογές και δεν θέλουν να κοροϊδεύουν τον εαυτό τους και τον κόσμο θα το πρέπει να το πουν ευθέως .

Όποιος παίξει με τις αυταπάτες του κόσμου θα αμειφτεί δια της ψήφου μεν , αλλά πολύ σύντομα αυτή η ψήφος θα του βγει πολύ ξινή.

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Τριάντα βήματα


Η Μαρίνα (του Τόνι)  ήταν η άσπονδη  φίλη  τσι Νόνας μου τσι Βανθίας.

«Νόνα»  λέμε την Γιαγιά και «Βανθία» την Ευανθία.

Η Μαρίνα , λοιπόν, έμενε  τριάντα βήματα από το σπίτι τσι νόνας μου.

Οι δύο γειτόνισσες  ήταν μονίμως μαλωμένες . Μάλλον έφταιγε ότι και οι δύο ήταν  ισχυρές προσωπικότητες.

Η Γιαγιά μου ήξερε να γράφει και να διαβάζει όταν ελάχιστοι στο χωριό ήξεραν γράμματα.
Ήταν ψηλή , όμορφη , έξυπνη , ξανθιά και δυναμική.

 Η Μαρίνα ήταν εξίσου δυναμική γυναίκα  με κεντρικό ρόλο στα πράγματα του χωριού και με εξασφαλισμένο τον σεβασμό αρσενικών και θηλυκών.

Θυμάμαι ότι  η γιαγιά μου η Βανθία είχε διασκευάσει ένα γνωστό μεταπολεμικό τραγουδάκι  για να πειράζει την Μαρίνα στο Φόρο.
Έκτοτε όταν  ακούω  αυτό το τραγούδι  μου έρχονται στο μυαλό οι φοβερές αυτές γυναίκες.

Το τραγουδάκι ήταν Αρέκιο (Οrecchio =αυτί,  δηλαδή προχειροφτιαγμένο – «με το αυτί» ) και έλεγε, στον μοναδικό στοίχο που θυμάμαι :

 «Μαρίνα Μαρίνα  Μαρίνα
 Το πόδι σου είναι ζαβό 
Κάτσε στο ένα πόδι
Να μπει το καλαπόδι
Μαρίνα Μαρινάκι γιατί σε αγαπώ»

Κοιμόνταν σε όλη τους την ζωή τριάντα βήματα η μια από την άλλη.
Τώρα μίκρυνε η απόσταση,  κοιμούνται στους  τριάντα πόντους.

Ελπίζω να έχουν πάψει οι τσακωμοί.



Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

O Γιάννης ο γαμπρός




Η Καθημερινή διαδρομή του Γιάννη αρχίζει από την Πλατυτέρα.
Απέναντι από το νοσοκομείο μπαίνει στο φαρμακείο του Χρήστου. Περνάει ανάμεσα από τους ασφαλισμένους (τρόπος του λέγειν) και στέκεται βλοσυρός μπρός στον πάγκο.
Ο Χρήστος, εξίσου βλοσυρός, βγάζει ένα άρωμα χρησιμοποιημένο σε σπρέι από κάτω από τον πάγκο και του ρίχνει στον προτεταμένο λαιμό. Του ρίχνει και από την άλλη μέχρι να σουρώνει το άρωμα μέσα από το γιακά . Τέλος του ρίχνει και στον μποκέ με τα πλαστικά λουλούδια με τις πλαστικές δροσοσταλίδες στο πέτο.

Συνεχίζει την διαδρομή του στην Πολυχρονίου Κωνσταντά προς την πλατεία Σαρόκο. Στο χασάπικο του Ατσοπάρδη μπαίνει μέσα, περνάει πίσω από τον πάγκο , προσπερνάει τον χασάπη ο οποίος δεν δίνει καμιά σημασία, παραμερίζει τα κρεμασμένα νούμπουλα και προσκυνάει την εικόνα της Παναγίας που είναι κρεμασμένη στον τοίχο.
"Προσκυνάει" τρόπος του λέγειν. Οι Χειλάρες του κολάνε στο εικόνισμα και ξεκολλάνε με  ένα ηχηρό φιλί.

Στο λουλουδάδικο της κυρίας Νικολέτας ζητάει ένα ευρώ.

Στην πλατεία Σαρόκο σταματάει μπροστά στο σούπερ μάρκετ και δίνει με μια αυτοκρατορική κίνηση το ευρώ στην ζητιάνα που είναι καθισμένη δίπλα στην είσοδο.

Συνεχίζει προς τον πεζόδρομο όπου είναι και ο προορισμός του.

Εκεί υπάρχει ένα καφέ που συχνάζει το Fan club του Γιάννη.

Έχουν εκδώσει και το ημερολόγιο του νέου χρόνου. Κάθε σελίδα και μια φωτογραφία του Γιάννη με διαφορετική στολή.

Το Γενάρη Αι Βασίλης. 
Το Μάρτη καρναβάλι.
Τον Απρίλη Γαμπρός 
Τον Οκτώβρη (28 Οκτωβρίου) στρατιωτικός.
Τον Αύγουστος τουρίστας.

Με έχει σε εκτίμηση. Ενίοτε μου ζητάει και ένα ευρώ για να το δώσει στον επόμενο ζητιάνο που θα συναντήσει.
Τώρα με την κρίση βρήκα τον τρόπο για να τον αποφεύγω.
Πριν με πλησίαση του λέω " Γιάννη δώσε μου ένα ευρώ".
Με κοιτάει βλοσυρά και μου απαντάει "Απόδιαβα".

Αγαπητός

Ένα μικρό σχόλιο περί άμεσης δημοκρατίας





Στην πολυκατοικία που διαμένω ήταν για χρόνια διαχειριστής ο Βαγγέλης  (θεοσχωρέστον).

Ο Βαγγέλης  ήταν ένας φτωχός άνθρωπος που φοβόταν τους μετανάστες , τα παιδιά , τους σκύλους και τους ερωτευμένους.
Τον κάναμε πάραυτα ισόβιο διαχειριστή γιατί δεν ενδιαφερόταν άλλος για την θέση.

Όταν λέμε «ισόβιο» κυριολεκτούμε . Αναγκαστήκαμε να οδηγηθούμε σε εκλογές με βαριά καρδιά μετά τον θάνατό του .

Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα με την προσωπολατρία και τους ισόβιους ηγεμόνες , αμέσως μετά ακολούθησε μια τριανδρία διαχειριστών.

Ουδείς μπορούσε να τον επισκιάσει μόνος του.

Έτσι έγινε και με τον Μάο Τσε Τουνγκ.

Το θέμα μας όμως δεν είναι αυτό.

Μια των ημερών (της δυναστείας του Βαγγέλη) βρίσκουμε αναρτημένη μια ανακοίνωση στην πόρτα, με εκείνο το ανεπανάληπτο ύφος του, που μας καλούσε σε γενική συνέλευση γιατί - όπως  ανέφερε η ανακοίνωση  «φυτίτριαις του πρότου κάνουν το βράδη οργυα και άλα πωλά».

Η αλήθεια ήταν ότι πράγματι κάποια φοιτήτρια- συντηρητικής κατά τα άλλα οικογενειακής προελεύσεως- είχε  μια  ασυνήθιστα εκδηλωτική αντίδραση την ώρα των ερωτικών της περιπτύξεων.
Οι άνθρωποι του μόχθου της πολυκατοικίας μας  αναστατώνονταν τα βράδια από κραυγές πάθους (..και α! …και ου!  Και Δαπνουδουφουκού).

Οι Νοικοκυρές συζητούσαν εντόνως στην είσοδο με γουρλωμένα μάτια.

Η Κρίσιμη ημέρα της συνέλευσης πλησίαζε.

Εμείς της (επαναστατικής τάσης)  είχαμε συνεννοηθεί για να κατεβάσουμε ενιαία «πλατφόρμα» στην συνέλευση.

Το Σάββατο ήρθε , μαζευτήκαμε στην είσοδο . 

Ο Βαγγέλης κατέβηκε βλοσυρός αργά-αργά τα σκαλιά  σέρνοντας την ρόμπα του σαν τον  Λέοντα Γ’ των Ισαύρων .

Μετά την εισήγηση πήρα τον λόγο εκ μέρους της φράξιας και εξέφρασα την αγανάκτηση μας διότι δεν  μας προσκάλεσαν στα όργια  «οι φυτίτριαις».
-        -  «δεν είναι πράγματα αυτά κύριοί!»
-        -  «Στο πηγάδι εκατουρήσαμεν  εμείς?»
Και άλλα πολλά.

Τελικά η συνέλευση αποφάσισε, με άμεσοδημοκρατικές διαδικασίες,  να ορισθεί επιτροπή με επικεφαλής τον Βαγγέλη και να κάνουν μια πρώτη σύσταση. Εν συνεχεία να μεταβούν εις το οικείο αστυνομικό τμήμα και να ζητήσουν την τήρηση της τάξεως.

Ο Εκπρόσωπος της τάξεως του καπιταλιστικού συστήματος τους είπε ότι κανείς νόμος δεν προβλέπει πως πρέπει να κάνουν έρωτα οι «φυτίτριαις» ούτε ,μπορούσε να βάλει αστυνομικό έξω από την πόρτα τους.

Κάποια των ημερών μετακόμισε η «φυτίτρια» και λίγο αργότερα αποδήμησε  και ο Διαχειριστής Βαγγέλης.

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

Λάμνε Νινέτα! Είμαστε στη μέση της θάλασσας.

 Πέρασα το βράδυ της πρωτοχρονιάς  στο σπίτι κάποιων φίλων μου ψαράδων  και ανθρώπων της θάλασσας δίπλα στο τζάκι  με μεζέδες και καλό κρασί.

Μου μιλούσαν για παλιές ιστορίες από το κοντραμπάντο που γινόταν με τις ακτές της Αλβανίας  τότε που η Κέρκυρα , μετά τον πόλεμο, υπέφερε από έλλειψη και των στοιχειωδέστερων .

Άκουγα μαγεμένος για τα  βιάτζα  στο Βουθρωτό και για τις ανταλλαγές με τους κατοίκους των απέναντι ακτών της Αλβανίας .

Δεν θα ήταν υπερβολή αν θα λέγαμε ότι η πόλη της Κέρκυρας επέζησε χάρη στο λαθρεμπόριο των αγροτών της υπαίθρου και των ψαροκάικων που πήγαιναν και ερχόταν τα βράδια από το Βουθρωτό.

Μου μιλούσαν για προσωπικές εμπειρίες από ταξίδια με κουπιά όλη νύχτα , για κινδύνους και για φορτία με ψάρια και άλλα τρόφιμα.

 Το καθεστώς του Εμβέρ Χότζα απαγόρευε με βαρύτατες ποινές  το εμπόριο των ψαριών. Η δική μας πλευρά το απαγόρευε μεν αλλά έκανε και τα στραβά μάτια  γιατί δεν  είχε τα μέσα για να το  αποτρέψει  αλλά και γιατί ήταν το μοναδικό μέσο για την επιβίωση του πληθυσμού.

Μου μιλούσαν για τα πλούτη του Βουθρωτού και ερχόταν στο μυαλό μου  οι ιστορίες της αρχαιότητας  για την περιοχή και την δυναστεία  των Φαιάκων σε αυτήν.

Συζητούσαμε για το  κοντραμπάντο των προγόνων τους με τις Ιταλικές ακτές. Για την Τσιταβέκια ( Citta vecchia) και την τσιτανόβα  (citta nuova),  δύο μυθικά λιμάνια βόρεια της Αγκόνα που δεν ήταν παρά μερικές ξύλινες παράγκες και  ένας ξύλινος πόντες ανάμεσα στους καλαμιώνες λίγα χιλιόμετρα  βορειότερα της Αγκόνα.
 
Τόνοι αλλαντικών και τυριών  από τα λιβάδια της Πάρμα κατέληγαν στους καλαμιώνες της Citta vecchia για να ταξιδέψουν προς το τραπέζι των πλουσίων οικογενειών της Κέρκυρας και να επιβιώσουν οι  οικογένειες των βαρκάρηδων.

Πόσα μίλια με τα κουπιά και τα πανιά, πόσος κόπος…… μου φαινόταν αδιανόητο.

Άκουγα με ανοιχτό το στόμα σαν μικρό παιδί.

Μαγική βραδιά.

 Έξω έκανε κρύο και έβρεχε, ένοιωθα την ασφάλεια και την καλοσύνη της παρέας , την ζέστα της φωτιάς και ήθελα να αποκοιμηθώ έτσι.


Το βίντεο είναι  μονταρισμένες εικόνες από τον Απραό (απέναντι από τον Βουθρωτό).
Το τραγούδι υπολογίζεται ότι γράφτηκε το 1908. Είναι παραδοσιακό ψαράδικο τραγούδι της Ίστρια αγνώστου  τραγουδοποιού και μιλάει για το ψάρεμα της σαρδέλας . Ο Τίτλος του “Voga Ninetta”  (Λάμνε Νινέττα).

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012

Εκατό βήματα ακόμα




Ο Peppino Impastato ήταν γιος μιας γνωστής μαφιόζικης οικογένειας του Παλέρμο. Έφυγε από το σπίτι του και εντάχθηκε στην "Νέα Αριστερά". Ίδρυσε έναν αυτοδιαχειριζόμενο ραδιοφωνικό σταθμό και ξεκίνησε πόλεμο εναντίον της Μαφίας και της διακίνησης ναρκωτικών στην οποία ήταν αναμειγμένοι σπουδαίοι πολιτικοί και μαφιόζικες οικογένειες.
Ο Σταθμός αλλά και η εν γένει δραστηριότητα του σπουδαίου αυτού ανθρώπου τον είχαν κάνει εξαιρετικά δημοφιλή.
Κατέβηκε στις δημοτικές εκλογές με το ψηφοδέλτιο της "Προλεταριακής Δημοκρατίας".
Βρέθηκε δολοφονημένος την νύχτα 8 προς 9 Μαΐου του 1978 στις ράγες του σιδηροδρόμου μερικές ημέρες πριν από τις δημοτικές εκλογές.
Την ίδια "σκοτεινή νύχτα" , εντελώς τυχαία, δολοφονήθηκε και ο Aldo Moro.
Ο Ραδιοφωνικός σταθμός απείχε 100 βήματα από το σπίτι του νούμερο ένα της Σικελιάνικης μαφίας.
Δημιουργήθηκε τo κίνημα "Ancora cento passi" (Ακόμα εκατό βήματα) με εκατοντάδες χιλιάδες μέλη σε όλη την Ιταλία.
Τριάντα τέσσερα χρόνια αργότερα ένα από τα διασημότερα μουσικά γκρουπ της Ιταλικής νεολαίας οι Modena City Ramblers επαναφέρει το ιστορικό γεγονός με ένα σύγχρονο τραγούδι το I cento passi.


http://www.youtube.com/watch?v=KUpcxdg2Iqs