Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Η παρασημοφόρηση


Εγνώρισα κάποια φορά μια Ισπανίδα γκρουπιέρα. Δούλευε στην Κέρκυρα για λογαριασμό ενός ταξιδιωτικού γραφείου.

Κουβέντα στην κουβέντα έμαθα ότι ο παππούς της ήταν αναρχικός και είχε πολεμήσει στον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο.

Της είπα ότι μερικές δεκάδες Κερκυραίοι είχαν πάρει μέρος στο Ισπανικό εμφύλιο  και  μου ζήτησε να μάθω αν είναι κανένας από αυτούς στην ζωή.

Ρώτησα και έμαθα ότι δύο από αυτούς  ζουν σε δύο διαφορετικά χωριά του Όρους.

Ήρθε και με πήρε με το αυτοκίνητο της και  ανεβήκαμε στο Όρος.

Στο δρόμο της εξήγησα για το φορτηγό που ξεκίνησε ένα βράδυ από το Κασσιόπη και περνώντας όλη την Κέρκυρα μάζεψε όσους εθελοντές είχαν δηλώσει συμμετοχή. Το καΐκι έφυγε μετά δύο μέρες από την Λευκίμμη.  Την προετοίμασα να μην πει ότι ο Παππούς της ήταν αναρχικός διότι οι  εθελοντές από την Κέρκυρα ήταν Σταλινικοί.

Στο πρώτο χωριό μάθαμε ότι ο πολεμιστής είχε πεθάνει από καιρό.

Στο δεύτερο μας είπαν ότι είναι κατάκοιτος.  Πήγαμε στο σπίτι του και χτυπήσαμε την πόρτα. Μας άνοιξε μια γυναίκα γύρω στα πενήντα που τον φρόντιζε. Μας οδήγησε στο κατώι του σπιτιού όπου ήταν τον κρεβάτι του. Ο Γέρος ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα με κλειστά τα μάτια. Η γυναίκα μας έκανε νόημα να του μιλήσουμε.

«Καλησπέρα…» του είπε η γκρουπιέρα «…είμαι Ισπανίδα και έμαθα ότι είχατε πολεμήσει στον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο  ενάντια στον Φράνκο».

Κούνησε τα μάτια του χωρίς να τα ανοίξει.

«Ο Παππούς μου ήταν και αυτός πολεμιστής…»  συνέχισε η Ισπανίδα  « .. και ήρθα να σας γνωρίσω».

Άνοιξε τα μάτια του κοιτώντας στο νταβάνι. Ήταν υγρά και θολά όπως είναι πάντα τα μάτια των γερόντων.

«Ευχαριστώ» του είπε η κοπέλα αμήχανα και  τον φίλησε στο μέτωπο .

Τα μάτια του γέρου έγιναν ακόμα ποιο υγρά.

Βγήκα έξω να πάρω μιαν ανάσα.

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

Οι τρείς τελείες του κυρίου Ζούμπου


…συνεχίζω με μια μικρή περιπαικτική κερκυραϊκή  μικροιστορία .

Ο Γιώργος είναι ένας καλός φίλος. Ασχολείται με την Ιστορία του τόπου μας και έχει προσφέρει σημαντικό έργο σε όλους μας.
Κινείται διακριτικά στον περί του ΚΚΕ χώρο. Έχει μια πλατωνική σχέση με το κόμμα  που εκδηλώνεται δια μέσω  ασπρόμαυρων ιστορικών φωτογραφιών ενός ηρωικού και ένδοξου παρελθόντος.

Κάποτε του είπα να γράψει ένα άρθρο για την ζωή και την δράση του Άγη Στίνα στην τοπική εφημερίδα όπου  αρθρογραφεί περί Ιστορικών θεμάτων.
«Βαριέμαι Σταμάτη την γκρίνια του ΚΚΕ» μου είπε.

Τον αποκάλεσα «κότα» και εγκατέλειψα την προσπάθεια.

Λίγο αργότερα νάσου ένα ολοσέλιδο άρθρο του στην εφημερίδα για τον Άγη Στίνα.
Διαβάζω και σε ένα σημείο όπου παραθέτει αυτούσια αποσπάσματα από τα απομνημονεύματα  του,   γράφει :  «Το πείραμα της τοπικής αυτοδιοίκησης στον Σπαρτίλα πολεμήθηκε λυσσαλέα από το Αστικό κράτος και το  …».
   
 Στην θέση των τριών τελειών του  δημοσιεύματος  ο Άγης Στίνας  στα απομνημονεύματα του συνέχιζε  «…και το σταλινικό  ΚΚΕ».

Βρισκόμαστε  την επομένη και μου λέει όλο καμάρι : «Πώς σου φάνηκε?»
«Πώς να μου φανεί ρε Ιστορικέ της Π..τσας?»   «Παραποίησες τα κείμενα του ανθρώπου για να γίνεις ανεκτός?».

«Έλα μωρέ πως κάνεις έτσι? Άλλωστε ποιος θα το διαβάσει ολόκληρο κατεβατό?».

Το σκέφτηκα και άρχισα τα τηλεφωνήματα. Διάλεξα τους καλύτερους φίλους του και τους  έβαλα να του ριχτούν.

Ο Πρώτος του είπε:  «Ντροπή σου δεν το περίμενα από σένα!».
Ο Δεύτερος  του τηλεφώνησε και του είπε ότι  «Οι αστοί Ιστορικοί είναι ποιο θαρραλέοι από σένα».
Ο Τρίτος του είπε ότι είναι καλό μεν αλλά ετοιμάζει και αυτός ένα άρθρο με τίτλο «Οι τρείς τελείες του κυρίου Ζούμπου».

Με βρίσκει ο Γιώργος και μου λέει : «Ρε σύ αυτό το άρθρο  τόχει διαβάσει και η κουτσή Μαρία!".

Δεν χάνω καιρό και βάζω μια φίλη να τον πάρει τηλέφωνο.

-«Εμπρός  ο κύριος Ζούμπος εκεί?»
-«Μάλιστα λέγετε παρακαλώ»
-«Είμαι η κουτσή Μαρία ….σαν δεν ντρέπεστε λέω εγώ..»

και του το κλείνει κατάμουτρα.

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

ΜΕΤΑΝΕΩΤΕΡΙΚΟΣ ΚΩΛΟΠΑΙΔΙΣΜΟΣ, Ο Αηθικισμός στην εποχή του τέλους της προ-ιστορίας.

…Συνεχίζω με εξειδικευμένα επιστημονικά θέματα.


Μεταμοντέρνος κωλοπαιδισμός (αν χρειάζεται να δοθεί ένας ορισμός) είναι ο, μαζικής κλίμακας, αηθικισμός που διαμορφώνεται σε συνθήκες παραγωγικής και κοινωνικής αποξένωσης .

Για να κοπεί ένα δένδρο άλλοτε, χρειαζόταν δύο άνθρωποι που ο ένας να βρίσκεται από την μια άκρη του πριονιού και ο άλλος από την άλλη.
Ανάμεσά τους αναπτυσσόταν μια ισχυρή σχέση με τους δικούς της κώδικες ηθικής.
Σήμερα ο χειριστής ενός αλυσοπρίονου αισθάνεται μεν ανεξάρτητος από τον διπλανό του, του λείπει όμως η σχέση.

Ο Νέος τύπος του αποξενωμένου μεταμοντέρνου κωλόπαιδου δεν αισθάνεται ότι εξαρτάται από τίποτα στο παρόν, στο παρελθόν και δεν νοιώθει καμιά ανάγκη να οραματισθεί οτιδήποτε για το μέλλον.
Πηγαίνει μόνος , διαβάζει μόνος , βλέπει ταινίες μόνος , παίζει μόνος, δουλεύει μόνος και αισθάνεται μόνος.

Δηλώνει «ανεξάρτητος», «αυτόνομος», «αυτενεργός» κοκ.
Βυθίζεται στην κινούμενη άμμο ενός καινοφανούς εργατικού αμοραλισμού .

Έχει παρέες αλλά δεν έχει φίλους.
Ο φίλος του είναι το αντικείμενο της παρέας του για το βράδυ.
Δεν ρισκάρει τίποτα για κανέναν έρωτα.
Είναι ο κανίβαλος των γονιών του και των παιδιών του.
Θεωρεί απολύτως φυσιολογικό να ποδοπατήσει τους πάντες ακριβώς όπως θα έκαναν και αυτοί.

Τίποτα δεν τον βοηθάει να βιώσει την αλληλεξάρτησης σε ένα ανώτερο επίπεδο και να οικοδομήσει την προσωπικότητα του δια μέσω αυτής.

Είναι γέννημα θρέμμα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού.

Τον βρίσκεις παντού .

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012


Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Με διαγράφουν ασταμάτητα εδώ και σαράντα χρόνια….


Με διαγράφουν ασταμάτητα  εδώ και σαράντα χρόνια….

Η πρώτη μου διαγραφή έγινε στην Τρίτη δημοτικού.
Αποβλήθηκα από το σχολείο  γιατί είχα ερωτευτεί την Μαίρη.
Η Μαίρη ήταν  το ωραιότερο κορίτσι της τάξης. Σε κάποιο  κυνηγητό στο διάλλειμα βρεθήκαμε εγώ από την μια μεριά της πόρτας και αυτή από την άλλη. Της είπα μέσα από την κλειδαρότρυπα «σ αγαπώ» . Αυτή για κάποιο λόγο το είπε στο δάσκαλο. Ο Δάσκαλος με σακάτεψε    στο ξύλο και μετά με απέβαλε για δύο βδομάδες.

Διαγράφομαι  δεύτερη φορά στις μέρες του πολυτεχνείου.
Ήμουν τότε μέλος σε μια οργάνωση που λεγόταν «Νέοι Σοσιαλιστές» . Ταυτοχρόνως ήμουν και ο κιθαρίστας ενός αθλίου συγκροτήματος που το ονομάζαμε «Ιπτάμενα καράβια» και που είχε κάνει κόλαση την ζωή των κατοίκων της οδού Σαρκουδίνου.  Η Οργάνωση μου  είπε ότι δεν πρέπει να πάρουμε μέρος στην εξέγερση γιατί «είναι στημένο από την ασφάλεια για να μαζέψουν τους αριστερούς». Τα «Ιπτάμενα καράβια» θελαν να κατέβουμε. Κατέβηκα και ακολούθησε η διαγραφή μου από την, εν λόγω, οργάνωση.

Η Τρίτη διαγραφή μου έγινε αργότερα από το ΚΚΕ (μλ) . Είχα βάλει στο ψηφοδέλτιο της σχολής και δύο Κνίτες και αυτό ήταν «εκτός γραμμής».

Αργότερα γίνομαι ιδρυτικό μέλος του σωματείου Μεταλλεργατών Αθηνών –Πειραιώς και περιχώρων «Ο Προμηθεύς». Αναλαμβάνω την έκδοση της εφημερίδας «Ο Προμηθεύς»  και με κατηγορούν γιατί από τις οκτώ σελίδες η μία ήταν αφιερωμένη στον κινηματογράφο και στο βιβλίο. Η πλειοψηφία του ΔΣ του σωματείου (που ήταν Κουκουέδες)  δεν μπορούσαν να βλέπουν ταινίες και διαβάζουν βιβλία για να ελέγχουν αν είμαι «εντός γραμμής» και μου  κατάργησαν την έβδομη σελίδα. Αργότερα δημοσίευσα ένα άρθρο για τις αμερικάνικες βάσεις ενός μέλους του σωματείου που άνηκε σε μια οργάνωση που την έλεγαν ΣΑΚΕ και με υποχρέωσαν να δημοσιεύσω ότι « εμεις του ΔΣ» δεν συμφωνούμε με το άρθρο. Λίγο αργότερα με απέπεμψαν από «αρχισυντάκτη» και έκλεισε και η εφημερίδα αφού δεν υπήρχε κανένας ενδιαφερόμενος να την  αναλάβει.

Στο στρατό με διαγράφουν από λοχία όταν έφτασε στα ΛΥΒ ο φάκελός μου ο οποίος έγραφε με μαρκαδόρο στο εξώφυλλο. «Προσοχή! Πρόκειται περί αναρχοκομμουνιστού»

Λίγα χρόνια μετά έρχομαι στην Κέρκυρα και με βάζουν στην οργάνωση του ΚΚΕ.  Πηγαίνω στην κηδεία του Άγη Στίνα και έρχεται κλιμάκιο  της «Επιτροπής Περιοχής  Ηπείρου –Κέρκυρας – Λευκάδας» με επικεφαλής τον «Βαμβέτσο τον  τρομερό» για να με δικάσουν .
Ευτραφής με μουστάκια , δερμάτινη τσάντα και τσιμπούκι αλλά Φλωράκη.
Αφού μου έκανε κήρυγμα για το «αναρχοτροτσκιστίκο  και καστοριαδικό απόβρασμα» , πρότεινε την ποινή της «μομφής-προειδοποίησης διαγραφής».
Δύο χρόνια αργότερα (το  ’89) με διαγράφουν οριστικά.
Για την ακρίβεια με πέταξαν από τις σκάλες.

Η διαγραφή μου από το ΝΑΡ Κέρκυρας έγινε με ανορθόδοξο τρόπο. Για την ακρίβεια δεν με διέγραψαν ακριβώς.  Έφυγαν όλοι και με άφησαν- με άλλους δύο- στην αίθουσα των «Επαγγελματιών και Βιοτεχνών Κέρκυρας» αφού μου πέταξαν στα μούτρα τις αποδείξεις των ενοικίων των γραφείων.

Από τότε ήμουν το ΝΑΡ σχεδόν μόνος.

Έφτασα στο σημείο – την ώρα που η Κέρκυρα έβγαζε του κόσμου τα λεφτά και το Κορφού μπαι ναιτ στέναζε - να κατεβαίνω στις εκλογές και να παίρνουμε 69 ψήφους.

Κάποιος είπε αστειευόμενος ότι «πρόκειται  για σαφές υπονοούμενο του εκλογικού σώματος».

Τελευταία  με διέγραψαν και «οι πλατείες».

Πρέπει να είμαι ο μόνος εν Ελλάδι που πέρασα από «Λαϊκό δικαστήριο».

Με κατηγόρησαν ότι «κάτι είπα σε κάποιον που δεν έπρεπε» και με παρέπεμψαν σε «Λαϊκό Δικαστήριο» της «Λαϊκής Συνέλευσης Κέρκυρας».

Οι ένορκοι απεφάνθησαν «Ένοχος» και ετέθη το ζήτημα της ποινής.

Η μια πρόταση ήταν να μείνω στη γωνία όρθιος με το ένα πόδι για μία ώρα, και η άλλη να μην μου «μιλάνε» τα μέλη της «Λαϊκής συνέλευσης» για δύο βδομάδες.

Μη γελάτε.

 Έτσι έχουν τα πράγματα μέχρι τώρα.

 Έπεται συνέχεια με μεγάλο ενδιαφέρον .

Θα σας κρατάω ενήμερους.

*Στην φωτογραφία ο Fortino Samano υπολοχαγός του Εμιλιάνο Ζαπάτα λίγο πριν την οριστική διαγραφή του.