Η παρασημοφόρηση

Εγνώρισα κάποια φορά μια Ισπανίδα γκρουπιέρα. Δούλευε στην Κέρκυρα για λογαριασμό ενός ταξιδιωτικού γραφείου.

Κουβέντα στην κουβέντα έμαθα ότι ο παππούς της ήταν αναρχικός και είχε πολεμήσει στον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο.

Της είπα ότι μερικές δεκάδες Κερκυραίοι είχαν πάρει μέρος στο Ισπανικό εμφύλιο  και  μου ζήτησε να μάθω αν είναι κανένας από αυτούς στην ζωή.

Ρώτησα και έμαθα ότι δύο από αυτούς  ζουν σε δύο διαφορετικά χωριά του Όρους.

Ήρθε και με πήρε με το αυτοκίνητο της και  ανεβήκαμε στο Όρος.

Στο δρόμο της εξήγησα για το φορτηγό που ξεκίνησε ένα βράδυ από το Κασσιόπη και περνώντας όλη την Κέρκυρα μάζεψε όσους εθελοντές είχαν δηλώσει συμμετοχή. Το καΐκι έφυγε μετά δύο μέρες από την Λευκίμμη.  Την προετοίμασα να μην πει ότι ο Παππούς της ήταν αναρχικός διότι οι  εθελοντές από την Κέρκυρα ήταν Σταλινικοί.

Στο πρώτο χωριό μάθαμε ότι ο πολεμιστής είχε πεθάνει από καιρό.

Στο δεύτερο μας είπαν ότι είναι κατάκοιτος.  Πήγαμε στο σπίτι του και χτυπήσαμε την πόρτα. Μας άνοιξε μια γυναίκα γύρω στα πενήντα που τον φρόντιζε. Μας οδήγησε στο κατώι του σπιτιού όπου ήταν τον κρεβάτι του. Ο Γέρος ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα με κλειστά τα μάτια. Η γυναίκα μας έκανε νόημα να του μιλήσουμε.

«Καλησπέρα…» του είπε η γκρουπιέρα «…είμαι Ισπανίδα και έμαθα ότι είχατε πολεμήσει στον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο  ενάντια στον Φράνκο».

Κούνησε τα μάτια του χωρίς να τα ανοίξει.

«Ο Παππούς μου ήταν και αυτός πολεμιστής…»  συνέχισε η Ισπανίδα  « .. και ήρθα να σας γνωρίσω».

Άνοιξε τα μάτια του κοιτώντας στο νταβάνι. Ήταν υγρά και θολά όπως είναι πάντα τα μάτια των γερόντων.

«Ευχαριστώ» του είπε η κοπέλα αμήχανα και  τον φίλησε στο μέτωπο .

Τα μάτια του γέρου έγιναν ακόμα ποιο υγρά.

Βγήκα έξω να πάρω μιαν ανάσα.