Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Ξεκινάμε απαλά, με χαστούκια!

Το βιντεάκι είναι δικής μου εμπνεύσεως και κατασκευής.

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Θα συναντηθούμε στην εποχή των λευκάκανθων

Τό βιντεάκι είναι δικής μου κατασκευής. Το τραγούδι είναι το "Inverno" (Χειμώνας) του Fabrizio de Antre. Μιλάει για την ζωή και τον θάνατο, τον χειμώνα και το καλοκαίρι. Δεν μπαίνω στον κόπο να βάλω υπότιτλους γιατί νομίζω ότι είναι καλύτερα έτσι.

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Εγκλωβισμένοι



Οι συνηθισμένοι σεισμοί μπορεί να προκαλέσουν ανησυχία η και καταστροφικές ζημιές.
Υπάρχουν, όμως , πολύ σπάνια, σεισμοί που μπορούν να αλλάξουν το χωροχρόνο.
Ένας τέτοιος σεισμός έγινε πριν από λίγο καιρό στην Χιλή. Είχε ως συνέπεια να μετατοπίσει κατά τι τον άξονα περιστροφής της Γής με αποτέλεσμα να αλλάξει τον χρόνο . Είχε επίσης ως αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό των ανθρακωρύχων στις στοές ενός ανθρακωρυχείου σε βάθος ενός χιλιομέτρου.
Στην αρχή επικράτησε πανικός και αμηχανία μέσα στο απόλυτο σκοτάδι . Αργότερα λύγισαν οι πιο αδύνατοι . Τρέλα, απόπειρες αυτοκτονίας , κατάθλιψη , επιθετικότητα, απελπισία.
Οι πιο ανθεκτικοί ανέλαβαν να οργανώσουν την ζωή για μια πολύχρονη επιβίωση κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Ο ένας ανέλαβε την διαχείριση του φωτός , ο άλλος την διαχείριση των τροφίμων και ο τρίτος την καθαριότητα του χώρου. Ορίσθηκαν βοηθοί τους και επιτροπές ελέγχου αποθεμάτων και σωστής διαχείρισης. Όλα με την δημοκρατική επίφαση που επιβάλλει μια ευνομούμενη κοινωνία.
Ορίσθηκαν , με απόφαση της γενικής συνέλευσης, οι ώρες της «νύκτας» και οι ώρες της «ημέρας», οι καθημερινές ασχολίες και οι ώρες ψυχαγωγίας.
Η κοινωνία των εγκλωβισμένων έβρισκε τον ρυθμό της και προσαρμόστηκε γρήγορα στις νέες συνθήκες.
Όσο όμως δύσκολο είναι να προσαρμοστεί κανείς άλλο τόσο δύσκολο είναι και να το ξανακάνει.
Όσοι δεν αρκούνταν στην προσαρμογή , τα «βράδια», που καταλάγιαζαν οι θόρυβοι της «ημέρας» , ακουμπούσαν το αυτί τους στα πέτρινα τοιχώματα και αφουγκραζόταν την «βουή των πλησιαζόντων γεγονότων».
Ήταν έτσι η έτσι νόμιζαν;
Σε αυτές τις συνθήκες ποιος μπορεί να βεβαιώσει, ποιόν, ότι κάτι τέτοιο δεν είναι παραίσθηση;
Το γεωτρύπανο της Ιστορίας συνέχιζε επί εικοσιτετραώρου βάσεως την περιστροφή του.
Η έτσι νόμιζαν;
Τους είχαν διδάξει ότι έπρεπε να ελπίζουν και να πιστεύουν. Δεν γινόταν αλλιώς . Η ζωή μόνον έτσι μπορεί να συνεχίζεται.
Η αμφιβολία προκαλεί αναταραχή και τελικά κατάρρευση της πίστης.
Έτσι τους έλεγαν αυτοί που ξέρουν.
Άλλοι , πιο ευέλικτοι, τους έλεγαν «να πιστεύεις αμφιβάλλοντας».

Ωστόσο το γεωτρύπανο συνέχιζε την καθοδική του πορεία .
Έτσι συμβαίνει, άλλωστε, πάντα.

Όταν, πλέον, ήταν φανερό και στους πλέον δύσπιστους ότι η δίοδος ανοίγει, σε αντίθεση με ότι θα περίμενε κανείς ,επικράτησε ξανά πανικός , κατάθλιψη, επιθετικότητα.
Οι θεσμοί θα έπρεπε να διαλυθούν σε ελάχιστο χρόνο.
Ο Διαχειριστής του φωτός , οι ελεγχόμενοι από αυτόν και οι συμμαχίες που είχε οργανώσει για να διατηρεί ακλόνητη την εξουσία του θα κατέρρεαν μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Μόλις το γεωτρύπανο εμφανιζόταν στην οροφή της στοάς δεν θα είχαν πλέον λόγο ύπαρξης.
Και επιπλέον, ποιος θα έβγαινε πρώτος για να δοκιμαστούν οι αντοχές του στο σοκ της προσαρμογής; Ποιος θα αναλάμβανε το ρόλο του πειραματόζωου για να ακολουθήσουν ασφαλείς οι υπόλοιποι;

Το γεωτρύπανο της Ιστορίας. Αυτός ο εφιάλτης που σε κάνει να κλείνεις τα μάτια σου με την ελπίδα ότι θα τον ξαναδείς.

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Σκεπασμένες οι καρδιές μας από μια κουβέρτα σκούρα

Το φθινόπωρο του 1864, σαν σήμερα πριν από 146 χρόνια, ο αμερικάνικος στρατόs υπό τον συνταγματάρχη John Chivingtons και με ένα σώμα 2000 εθελοντών επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στον μεγαλύτερο καταυλισμό των ινδιάνικών φυλών Cheyenne και Arapaho δίπλα στον ποταμό Sand Creek.

Εκείνη την εποχή οι άντρες της φυλής έλειπαν στο κυνήγι του βίσωνα πολλά χιλιόμετρα μακριά.

Η Κυβέρνηση είχε υπογράψει συνθήκη παραχώρησης εδαφών και την παραβίασε επειδή είχε ανακαλυφθεί χρυσάφι στην περιοχή.

Ήταν τέτοια η λύσσα των Στρατιωτών και των εθελοντών που έκαναν κομμάτια τα γυναικόπαιδα και τους γέρους του καταυλισμού.

Ο Carson Kit και άλλοι κατήγγειλαν την σφαγή, κατέθεσαν στο κογκρέσο και παρέδωσαν ανθρώπινα μέλη μικρών παιδιών και γυναικών τυλιγμένα σε κουβέρτες του αμερικάνικου στρατού.

Οι Ινδιάνοι αποτελούσαν εμπόδιο κατά τον ίδιο τρόπο που σήμερα αποτελεί εμπόδιο το μεγαλύτερο μέρος του παγκοσμίου πληθυσμού.

Στο παρακάτω βιντεάκι, το φημισμένο “Fiume Sand Creek”, ένα από τα καλύτερα τραγούδια του Fabrizio de André με μετάφραση δική μου για πρώτη φορά στην Ελληνική γλώσσα.
.

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

1913

Δευτέρα βράδυ ώρα 10.30μμ:

Κάποιος τηλεοπτικός σταθμός προβάλει μια σχετικά άγνωστη ταινία με θέμα την ζωή ενός ταλαντούχου αγοριού, μιας φτωχής οικογένειας που ασχολείται ερασιτεχνικά με το γκολφ.
Ο Νεαρός αμερικάνος ερασιτέχνης λαμβάνει μέρος σε μια σειρά σπουδαίους αγώνες και παίρνει το παγκόσμιο πρωτάθλημα αφού αντιμετωπίζει τους καλύτερους εγγλέζους επαγγελματίες του αθλήματος.
Με εντυπωσιάζει ο τρόπος που ο σκηνοθέτης τραβάει από τα μαλλιά ένα σχετικά φτωχό σενάριο και δίνει μια αρκετά καλή ταινία. Πέραν τούτου ουδέν.
Α! Η ταινία διαδραματίζεται το 1913.

Τρίτη ώρα 1.10πμ

Κλείνω την τηλεόραση και πέφτω για ύπνο.

Ταξιδεύω στο όνειρό μου με ένα κρουαζιερόπλοιο το 1913 .

Κόσμος πολύς , φασαρία, μουσικές , σαλόνια και εγώ τριγυρνώ ανάμεσα τους χωρίς κανένας να με προσέχει. Είμαι ένα φάντασμα στον κόσμο τους. Έρχομαι από μια μελλοντική εποχή. Στο χέρι μου κρατάω μια βιντεοκάμερα.
Σκέφτομαι ότι έχω μια μοναδική ευκαιρία να κινηματογραφήσω σκηνές από την ζωή των ανθρώπων αυτής της εποχής με μια sony υψηλής ανάλυσης.
Τίποτα δραματικό δεν συμβαίνει. Δεν πρόκειται για τον Τιτανικό.
«Γράφω» την παρέα του σαλονιού που συζητάει πολιτικά σε ύφος έντονο. Αυτός με τα τσιγκελωτά μουστάκια αλά Ηρακλή Πουαρώ έχει κοκκινίσει στην προσπάθειά του να πείσει για την ορθότητα των απόψεων του. Μια μαμά έντρομη τρέχει να μαζέψει τα παιδιά που βγήκαν στο κατάστρωμα. Το ζευγάρι που φιλιέται κρυφά κάτω από την σκάλα . Τον μάγειρα στην κουζίνα που κόβει το κρέας.

Γυρίζω στην εποχή μας με τον ίδιο μαγικό τρόπο που βρέθηκα στο κρουαζιερόπλοιο του 1913. Διαδίδω παντού για τον θησαυρό που έχω στην κατοχή μου και δεν ενδιαφέρεται κανείς. Δεν θέλουν ούτε να δουν τα βίντεο. Απελπισία και άγχος.

Τρίτη ώρα 3.30πμ

Ξυπνάω με ένα αίσθημα ασφυξίας . Οι τοίχοι ανοιγοκλείνουν. Μετακομίζω στο σαλόνι. Τίποτα . Ξανά στην κουζίνα. Ανάβω τσιγάρο. Δεν με χωράει ο τόπος . Ντύνομαι και ανεβαίνω στην μηχανή. Γυρνάω άσκοπα στους δρόμους. Φεύγει και η τελευταία παρέα από το μόνο μπαράκι της πόλης που είναι ακόμα ανοικτό. Κλείνει τα φώτα.
Κατηφορίζω προς την παραλία. Σκέφτομαι ότι ο ΓΑΠ «είναι μια κάποια λύσις» .
Τον τοποθετείς στην θέση του υποχείριου και του προδότη και παίρνει εσύ την θέση του αριστερού πατριώτη η του τίμιου κοινωνικού αγωνιστή.
Και πάλι όμως... σε μερικά χρόνια κάποιοι διαβάτες του μέλλοντος δεν θα θυμούνται ούτε αυτόν ούτε εσένα.

Εκεί που έβγαλες την υπαρξιακή σου αγωνία από την πόρτα , να σου την πάλι από το παράθυρο .

Και ξαφνικά, μέσα στην ερημιά και στα σκοτάδια, πετάγεται ανάμεσα από τα σταθμευμένα αυτοκίνητα ένας αλητόσκυλος και μου επιτίθεται. Η αδρεναλίνη στα ύψη. Χάνω για λίγο την ισορροπία μου . Επαναφέρω την μηχανή και εκτοξεύω διάφορες μεταμεσονύκτιες βλαστήμιες στο παρανοϊκό κοπρόσκυλο που με κυνηγάει.
Πριν φτάσω στο σπίτι ήμουν πολύ καλύτερα. Τώρα σκέφτομαι ότι την γλύτωσα φτηνά. Θα μπορούσα να είχα τρακάρει με τα σταθμευμένα αυτοκίνητα και να βρισκόμουν στο νοσοκομείο.

Τελικά το «κοπρόσκυλο» «είναι μια κάποια λύσις».

Λέω να ερωτευτώ τον Παπαντρέο.
.

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Silvano ( Pietro Mascagni)

Η υπόθεση διαδραματίζεται σε ένα ψαροχώρι της νότιας Ιταλίας. Δύο νέοι ψαράδες, αδελφικοί φίλοι, αγαπούν την ίδια γυναίκα. Όταν ο ένας (Silvano) αναγκάζεται ,λόγω της φτώχειας, να γίνει Κοντραμπαντιέρης (λαθρέμπορος), ο άλλος ξεμυαλίζει την κοπέλα.
Ύστερα από απονομή χάρητος ο κοντραμπαντιέρης Silvano γυρίζει στο χωριό με σκοπό να ξαναφτιάξει την ζωή του και να παντρευτεί την αγαπημένη του. Ο «άλλος» , όμως τον υποδέχεται εχθρικά.
Η κοινωνία του μικρού χωριού δεν εγκρίνει τον διχασμό . Το πείσμα, όμως, των δύο νέων δυναμώνει. Παραμερίζουν την φιλία και το κοινό τους πάθος τους για να υποτάξουν την θάλασσα και επιδίδονται σε μια εμφύλια σύγκρουση χωρίς όρια. Ο έρωτας είναι το πρόσχημα. Το ζητούμενο είναι η επικράτηση και η συντριβή του άλλου . Η ανάδειξη και η ταπείνωση στην μικρή κοινωνία του χωριού .
Η κοινότητα των ψαράδων τους καλεί να παραμερίσουν το μίσος και να διοχετεύσουν τον δυναμισμό τους και τις φιλοδοξίες τους στην θάλασσα , την μεγάλη πρόκληση (Αl mare).

Η κοπέλα δεν πιστεύει ότι είναι δυνατόν να συμφιλιωθούν οι δύο άνδρες και είναι πεισμένη ότι μια τραγική κατάληξη είναι μοιραία.
Πράγματι στην τελευταία σκηνή του έργου η τελική σύγκρουση έχει σαν αποτέλεσμα τον θάνατο και την απελπισία.

Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Ανέβηκε, επίσης (στην διάρκεια του καλοκαιριού), στο Fierri της βόρειας Αλβανίας και στη Foggia της κεντρικής Ιταλίας .

Συμμετείχαν η συμφωνική ορχήστρα των Τιράνων , και η χορωδία της Θεσσαλονίκης .
Εξαιρετικό το κόρο των Θεσσαλονικιών και ο Ιταλός Τενόρος που υποδυόταν τον Silvano.
Το κοινό τους αντάμειψε με παρατεταμένα και ενθουσιώδη χειροκροτήματα.

Συγχαρητήρια και στους δικούς μας . Ρόζα Πουλημένου (μητέρα του Silvano), Άκης Χειρδάρης (Σκηνικά ) και βεβαίως στην Κατερίνα Πολυχρονοπούλου που ως Καλλιτεχνική διευθύντρια κόπιασε για να μας δώσει αυτήν την ευκαιρία.

Μπράβο!! Εξαιρετική βραδιά!

La rigrazio tanto Signora e complimenti !!
.

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Η μάμα Ροζίνα

Η Μάμα Ροζίνα είχε καταφύγει στο μπροστινό μέρος της μηχανής ενός αυτοκινήτου. Την άκουσα να νιαουρίζει γοερά. Έσκυψα και ανάμεσα από τα ανοίγματα της μπροστινής μάσκας βλέπω δύο μικρά γατίσια , τσιμπλιασμένα και βουρκωμένα μάτια να με κοιτούν με αγωνία.
Δεν ήξερα τι να κάνω . Κτύπησα όλα τα κουδούνια της πολυκατοικίας να βρω τον ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου . Άκουσα διάφορα πρωινά μπινελίκια και σκέφτηκα ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα παρά να αφήσω το γατί στην τύχη του.
Έκανα μερικά βήματα. Ασυναίσθητα κοιτάω πίσω και βλέπω το γατί στο πεζοδρόμιο να με ακολουθεί .
Ύστερα από πολλές προσπάθειες κατάφερα να το πιάσω .
Το εγκατάστησα στο πατάρι .
Η Ροζίνα γρήγορα βρήκε παρέα έναν μαύρο και πανέμορφο γάτο τον Blacksmith, το οποίο και σπίτωσε στο πατάρι.
Με τον Blacsmith κοιμόνταν αγκαλιά αλλά τελικά «δόθηκε» σε έναν σεσημασμένο, τυχάρπαστο , βρώμικο, άσχημο , αναμαλλιασμένο και περιπλανώμενο αλητόγατο.
Ο Blacksmith παρακολουθούσε αδιάφορα την Ροζίνα να τον απατά ξεδιάντροπα.
Ύστερα Από μερικές μέρες τον έκαναν κομμάτια δύο σκυλιά που κατάφεραν και τον στρίμωξαν στο απέναντι αδιέξοδο.
Η Μάμα Ροζίνα γέννησε σε λίγο καιρό πέντε γατάκια .
Η γριά (και σοφή) γειτόνισσα μου ανέλαβε να μεγαλώσει τα δύο διότι – όπως είπε - «η Ροζίνα είναι μικρή και εάν τις τα αφήσουμε όλα δεν θα τα καταφέρει».
Σε μερικές μέρες βρήκα το ένα από τα τρία πεθαμένο . Τα δύο που έμειναν μεγάλωσαν μια χαρά. Η Μάμα Ροζίνα δεν τα άφηνε από τα μάτια της.

Σταμάτησε να τους δίνει γάλα ακριβώς την στιγμή που μπορούσαν να φάνε μόνα τους . Τους έφερνε ζωντανά σαμιαμίδια για να τα εκπαιδεύσει στο κυνήγι.
Όλα πήγαιναν καλά αλλά εμένα με έτρωγε η ανησυχία.
Όταν άρχισαν να βγαίνουν έξω φοβόμουν ότι θα τα σκοτώσουν τα αυτοκίνητα. Τα έψαχνα κάτω από τα αυτοκίνητα και στις διπλανές αυλές.
Η Μάμα Ροζίνα με παρακολουθούσε με απορία . Κάποια στιγμή αποφάσισα να της μιλήσω κινδυνεύοντας να γίνω κακός.
«Καλά αναίσθητη είσαι;»
«Δεν βλέπεις ότι κινδυνεύουν από τα αυτοκίνητα;»
Με κοίταξε βαθειά στα μάτια και μου είπε:
«Καλύτερα να ζήσουν ελεύθερα σήμερα , ακόμα και αν αύριο τα σκοτώσει ένα αυτοκίνητο, παρά να ζήσουν για πάντα στο σκοτεινό πατάρι προκειμένου να αισθάνομαι σίγουρη ότι δεν θα μείνω μόνη, έχοντας μάλιστα βιώσει την απώλεια τους».
«Έτσι και αλλιώς η ζωή είναι θέμα πιθανοτήτων»
Έτσι μίλησε η Μάμα Ροζίνα και τώρα που σας μιλάω έχει ανέβει πάνω στο πληκτρολόγιο και με κοιτά ερευνητικά .

Η Μάμα Ροντίνα, η χελιδόνα με την οποία συγκατοικώ στο χωριό, γέννησε στην φωλιά της κάτω από την ξύλινη ξεχυτή .
Συνήθως διαβάζω ανάσκελα στο μπαλκονάκι μου και στα διαλείμματα παρακολουθώ την ζωή των γειτόνων μου.
Όταν ήρθε η ώρα να πετάξουν η μάμα Ροντίνα τα άφησε δύο μέρες νηστικά και ύστερα έκανε βόλτες έξω από την φωλιά καλώντας τα να δοκιμάσουν να πετάξουν.
Από κάτω λαγοκοιμόταν ένας γάτος της γειτονιάς που αν τον πιάσω στα χέρια μου αλλοίμονο του.
Η Μάμα Ροντίνα θέτει τα χελιδονάκια μπροστά σε δύο επιλογές. Η να μείνουν στην φωλιά και να πεθάνουν στα σίγουρα από την πείνα η να δοκιμάσουν να πετάξουν και εάν τα καταφέρουν να ταξιδέψουν με το σμήνος σ’άλλη γη σ’άλλα μέρη.
Πράγματι δοκίμασαν και τα κατάφεραν εκτός από ένα το οποίο έπεσε δίπλα στο γάτο.
Πριν ο γάτος προλάβει να συνέλθει από την έκπληξη και να αρπάξει στα σουβλερά του δόντια το πουλάκι , δέχθηκε μια ομοβροντία από τασάκια, αναπτήρες, κινητά , φλιτζάνια καθώς και τις «Ανοικτές Φλέβες τις Λατινικής Αμερικής» του Εδουάρδο Γκαλεάνο, που τον πέτυχαν στο κεφάλι.
Έτσι, άλλωστε, εξηγείται και το πατροπαράδοτο μίσος των γάτων του χωριού μου για τους Λατινοαμερικάνους συγγραφείς .
Άλλη μια ευκαιρία για τον πιτσιρίκο.
Έφυγα πριν δοκιμάσει ξανά .
Μπορεί να κατέληξε στην κοιλιά του γάτου. Μπορεί και να ετοιμάζει τα πράγματα του για το μεγάλο ταξίδι του φθινοπώρου.
Ποιος ξέρει; Και γιατί να ξέρει, άλλωστε;

Την Μάμα Ρόζα μου την κουβάλησε ένα Φθινόπωρο μια Ιρλανδέζα που θα έφευγε για την πατρίδα της . Επρόκειτο για ένα Γκριφόν ιμιτασιόν (αυτά με τα μουστάκια και τα μαλλιά που πέφτουν στα μάτια τους).
«Για καμιά εικοσαριά μέρες» Μου είπε.
Γύρισε μετά από έξι μήνες.
Εντωμεταξύ η Ρόζα είχε γκαστρωθεί και γέννησε τέσσερα κουταβάκια. Δεν της άρεσε στο ξύλινο σπιτάκι που της είχα ετοιμάσει και πήγε και γέννησε βαθειά μέσα σε μια βατσουνιά δίπλα σε ένα ρέμα όπου δημιούργησε μια αυτοσχέδια σπηλιά.
Μια των ημερών έπιασε μια καταρρακτώδης βροχή . Έφυγα τρέχοντας από την δουλειά να προλάβω να μην πάρει το ρέμα τα κουτάβια μαζί με την Μάμα Ρόζα. Χώθηκα μέσα στη βατσουνιά και είδα την Ρόζα να έχει εγκαταλείψει τα τρία κουτάβια μέσα στα νερά και τις παγωμένες λάσπες.
Κάτω από την κοιλιά της είχε βάλει το ένα .
«Μήπως αυτό το ένα γεννήθηκε με κοντή ουρά;» με ρώτησε ένας φίλος κτηνίατρος.
«Που το ξέρεις;» Ρώτησα έκπληκτος.
«Σε τέτοιες ακραίες περιπτώσεις διαλέγουν το πιο γερό για να σώσουν, και αυτό συνήθως έχει κοντή ουρά» μου είπε.
Έμεινα να τον κοιτάω με ανοιχτό το στόμα.
Την Μάμα Ρόζα την συνάντησα μετά από πολύ καιρό. Ήταν στο απέναντι πεζοδρόμιο με την Ιρλανδέζα . Της έφυγε από το λουράκι διέσχισε τον δρόμο ανάμεσα από τα αυτοκίνητα και ανέβηκε επάνω μου. Με γέμισε σάλια με εκείνα τα σιχαμερά μουστάκια της.
Έκτοτε δεν την ξαναείδα.
Πέθανε ο Άνδρας της Ιρλανδέζας και μετακόμισε στην πατρίδα της.

Η Μάμα Νίνα είναι «κλερονόμα». Ο πατέρας της φρόντισε να αγοράσει ερειπωμένα ακίνητα στην κατοχή για «ένα ντενεκέ λάδι». Προίκισε καλά τις δύο κόρες του. Η Νίνα πήρε 1500 ρίζες ελιές και μερικά ακίνητα στην Πόλη. Μαζί με τα δυο τρία ακίνητα του άντρα της έγιναν μια σεβαστή περιουσία που τους απέδιδε ένα σταθερό και ασφαλές εισόδημα.
Μένει στο γωνιακό διαμέρισμα του πρώτου ορόφου.
Στα 70 της η Νίνα ζει εκεί με τον 75χρονο άνδρα της και τον 45χρονο γιό της.
Η Οικογένεια ήταν οι πιο ήσυχοι και οι πιο παράξενοι γείτονες.
Η Νίνα έβγαινε ελάχιστα στο μπαλκόνι και μόνον για να ποτίσει τα λουλούδια της.
Δεν άκουσα ποτέ την φωνή της . Δεν την συνάντησα ποτέ στον δρόμο. Παρά την περιουσία της είχε πάντα την «κοψιά» το ντύσιμο και την συμπεριφορά της γυναίκας του χωριού.
Τον Άνδρας της τον Κώστα τον έβλεπα τακτικά στο σούπερ μάρκετ. Μιλούσαμε ελάχιστα. Καλοσυνάτος, φτωχοντυμένος και με ένα ζευγάρι γυαλιά πρεσβυωπίας που το ένα μπράτσο τους συγκρατείται όπως- όπως με ζελοτέιπ.
Ο Γιός ο Νικόλας έβγαινε μια-δύο ώρες το πρωί , ανέβαινε στο ολοκαίνουργιο σκουτεράκι του και πήγαινε σε μια γειτονική λέσχη στοιχημάτων. Δεν έπαιζε ποτέ, καθόταν μόνος σε ένα τραπέζι στην γωνία και παρακολουθούσε τις συζητήσεις των θαμώνων χωρίς να παίρνει ποτέ μέρος. Έφευγε αθόρυβα όπως ερχόταν, και ξανά στο σπίτι.
Τον έβλεπα πολλές φορές να κάθεται σε ένα γραφειάκι δίπλα στο παράθυρο με αναμμένο μόνο το φώς του γραφείου να ξεφυλλίζει βιβλία και χαρτιά .
Μερικές φορές , τα καλοκαίρια έβγαινε και στο μπαλκόνι με ένα ξεχειλωμένο σώβρακο, άσπρο με μπλε πουά, που σε έκανε να αναρωτιέσαι που το βρήκε.
Αν τύχαινε να περάσεις κάτω από το μπαλκόνι και έκανες το λάθος να σηκώσεις τα μάτια σου ψηλά έβλεπες τα γεννητικά όργανα του Νικόλα με φόντο το δειλινό.
Αυτή η καθημερινότητα της οικογένειας παρέμενε αδιαφοροποίητη για πολλά χρόνια. Οι πιο πολλοί γείτονες δεν γνώριζαν την ύπαρξη τους . Μερικοί την ένιωθαν όταν πότιζε η Νίνα τα λουλούδια της και εκτόξευαν προς τον πρώτο όροφο διάφορες βρισιές και βλαστήμιες.
Ένας νεαρός νοσοκόμος μου είπε ότι είναι «σάϊκο».
Η αλήθεια είναι ότι η οικογένεια έδειχνε να συζεί χωρίς εσωτερική επικοινωνία και σου δημιουργούσε μια εντύπωση καταθλιπτικών ανθρώπων που ζούσαν παράλληλα.
Ώσπου μια μέρα είδαμε κηδειόχαρτα κολλημένα στην είσοδο.
Ο Νικόλας …. Ανακοπή….. τέλος.

Η Νίνα δεν ξαναβγήκε ούτε στο μπαλκόνι.
Τον Κώστα τον είδα μια φορά στα απορρυπαντικά του σουπερ μάρκετ .
Μου είπε ότι η Νίνα είναι στο σπίτι και συγυρίζει κάθε μέρα το δωμάτιο του συχωρεμένου του Νικόλα.
Κάθε πρωί του ετοιμάζει το πρωινό του και το μεσημέρι δεν κάθεται στο τραπέζι αν δεν έρθει η ώρα που πάντα γύριζε ο Νικόλας από την λέσχη.
«Σε τι φταίξαμε;» μουρμούρισε σαν να μιλούσε σε κάποιον άλλο.
Δεν άντεχα άλλο τα βουρκωμένα του μάτια. Πήρα από το ράφι ένα απορρυπαντικό πιάτων με άρωμα λεμόνι και έφυγα βιαστικά.

Το σκουτεράκι του Νικόλα μένει δεμένο με αλυσίδα στην κολόνα της ΔΕΗ.
Πάνω στη σέλα του κάθετε αναπαυτικά η Ροζίνα.
Με κοιτάει ερευνητικά καθώς περνάω. Πλησιάζω και την χαϊδεύω. Σκύβω και την ρωτάω στο αυτί:
«Πες μου τι σκέφτεσαι;»
«Αναρωτιέμαι πως τα καταφέρατε και γίνατε τα αφεντικά του πλανήτη» μου λέει.
«Δεν ενδιαφερόταν κανείς άλλος για την θέση» της απαντάω και συνεχίζω το δρόμο μου με τα νύχια του απαξιωτικού της βλέμματος καρφωμένα στην πλάτη μου.

Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Τα τρία πιθανά σενάρια μιας σκοτεινής ιστορίας

Τόν Απρίλιο του 2006 το Πανελλήνιο είχε συγκλονισθεί εξαιτίας της συζήτησης στην Ιερά σύνοδο για την αγιοποίηση του ιερομονάχου Βησσαρίωνος Κορκολιάκου.
Κατά την εκταφή της σωρού του Βησσαρίωνος διαπιστώθηκε ότι αυτή δεν είχε λιώσει. Θεωρήθηκε απο παράγοντες της εκκλησίας ότι αυτό ήταν θαύμα και προτάθηκε η αγιοποίηση του.

Τότε έγραψα το παρακάτω χρονογράφημα το οποίο δημοσίευσαν γνώστες εφημερίδες , Site, ενώ κυκλοφόρησε και χέρι-χερι σε φωτοαντίγραφα σε διάφορες πόλεις της χώρας.
Τα ιερατεία τότε μου είχαν "ψάλλει τον εξάψαλμο"

"Στις αρχές Απριλίου θα συζητηθεί στην Ιερά Σύνοδο της εκκλησίας της Ελλάδος η υπόθεση της αγιοποίησης ή όχι του ιερομόναχου Βησσαρίωνα της μονής Αγάθωνος του νομού Φθιώτιδας.
Η εκταφή του λειψάνου έγινε στις αρχές του Μαρτίου και προκάλεσε πλήθος αντιδράσεων. Αντιφατικές ιατροδικαστικές γνωματεύσεις, δηλώσεις επιφανών ψυχολόγων και πολιτικών, δηλώσεις Χριστόδουλου και Ζακύνθου Χρυσοστόμου, δημοσιεύματα εφημερίδων για το θαύμα και κοσμοσυρροή πιστών στην μονή Αγάθωνος από όλα τα μέρη της χώρας.
Σκοπός αυτού του άρθρου, όμως, είναι να δημοσιοποιήσει την αθέατη πλευρά των αντιδράσεων των ανθρώπων της καθημερινότητας. Αντλήσαμε το υλικό μας από τις ατελείωτες συζητήσεις που γίνονται σε καφενεία, κομμωτήρια, γυμναστήρια, ΚΑΠΗ, κουρεία, οινομαγειρεία, παγκάκια πάρκων και που αποκαλύπτουν έναν πλούσιο προβληματισμό και μία διάθεση προσέγγισης του θέματος από πολλές και διαφορετικές πλευρές.
Επιλέξαμε και παρουσιάζουμε τα τρία πιο δημοφιλή σενάρια που κυκλοφορούν ανάμεσα σε δεκάδες άλλα.

Σενάριο Πρώτο:
Σύμφωνα με το πρώτο σενάριο ή όλη ιστορία είναι «δουλειά» του Χριστόδουλου. Σκοπός της είναι να τονώσει το θρησκευτικό αίσθημα των Ελλήνων που έχει τραυματισθεί από τα εκκλησιαστικά σκάνδαλα των τελευταίων ετών. Οι λάτρεις αυτής της εκδοχής την στηρίζουν επικαλούμενοι το αγωνιώδες διάγγελμα του Χριστόδουλου μερικές μέρες πριν την εκταφή του λειψάνου.
Στην δραματική έκκληση του στις 24 Μαρτίου, ο Χριστόδουλος, έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για την μεγάλη έλλειψη που υπάρχει σε ιερείς και ως κύρια αιτία του φαινομένου θεωρούσε την απροθυμία των νέων γυναικών να μοιραστούν τη ζωή του παπά. Τόνιζε δε στην εγκύκλιο του: «Καλούμε τις νέες χριστιανές κοπέλες να μην διστάσουν να έλθουν εις «γάμου κοινωνίαν» με έναν νέο ο οποίος εκδηλώνει την επιθυμία της ιεροσύνης. Να είναι βέβαιες ότι δεν θα στερηθούν την ευλογημένη χαρά της συζυγικής ζωής». Συμφωνούμε και προσθέτουμε ότι είμαστε της άποψης πως θα πρέπει να παραμερίζουμε στερεότυπα του παρελθόντος και να μην υποβαθμίζουμε τη χαρά και της εξωσυζυγικής ζωής.
Η παπαδιά στην εποχή μας δεν πρέπει να έχει να ζηλέψει τίποτα από τις υπόλοιπες νέες χριστιανές.

Σενάριο Δεύτερο:
Εδώ συζητιέται ότι τα πάντα τα έχει οργανώσει η μονή Αγάθωνος για να κράτησει ψηλά την ανταγωνιστικότητα της έναντι των άλλων μονών και του σκληρού παιχνιδιού που έχουν επιβάλει τον τελευταίο καιρό.
Ακόμα και το τελευταίο ξωκλήσι προκειμένου να κρατηθεί σ’αυτούς τους δύσκολους καιρούς της σκληρής ανταγωνιστικότητας χρησιμοποιεί κάποιο ατού, μια εικόνα κλαίουσα, κάποια σκιά στον τοίχο, ένα χέρι, ένα δάκτυλο, λίγο τίμιο ξύλο. Οι μεγαλύτερες δε, όπως είναι φυσικό, παίζουν πιο οργανωμένα και σε άλλα επίπεδα με ολόκληρα σκηνώματα αγιοποιήσεις τουριστικά πρακτορεία διανυκτερεύσεις ενοικιάσεις μαγαζιών πέριξ του ιερού τόπου κλπ.
Θα μπορούσε να μείνει έξω από τις εξελίξεις ολόκληρη μονή Αγάθωνος με τέτοια περιουσία τη στιγμή που μέχρι και οι παπαροκάδες έχουν οργανωθεί και κάνουν παιχνίδι;

Σενάριο τρίτο:
Η αριστερή εκδοχή.
Σύμφωνα με τους υποστηρικτές του τρίτου σεναρίου η υπόθεση Βησσαρίωνα υποκινείται από τον Περισσό.
Ως γνωστόν ο Βησσαρίωνας Κορκολιάκος ήτανε στο αντάρτικο και αφού πέρασε πολλές περιπέτειες κατά τα μετεμφυλιοπολεμικά χρόνια κατέληξε στην μονή Αγάθωνος. Το πρώτο του μέλημα ήταν να «στήσει» κόβα με την επωνυμία «Κομματική Οργάνωση Βάσης Ιερομόναχων και κανδυλαναφτών ιεράς μονής Αγάθωνος». Για έμβλημα δε αντί του σφυροδρέπανου (για ευνόητους λόγους) είχε καθιερώσει το θυμιατό με μανουάλι χιαστί.
Τα χρόνια της μεταπολίτευσης την κόβα «έβλεπε» ο συχωρεμένος ο Κώστας Τσολάκης κατ’ευθείαν από το Π.Γ. Επισκεπτόταν τη μονή κάθε μήνα ντυμένος Αρχιμανδρίτης.

Ώσπου ήρθε το 89 και ο Τσολάκης «κατεβάζει» πρόταση διαγραφής του Βησσαρίωνα γιατί είχε «απόψεις».

Στο 1 λεπτό και 22 δευτερόλεπτα που του έδωσε η καθοδήγηση για να απολογηθεί, ο Βησσαρίωνας πρόλαβε να πει: «Αγαπητοί αδελφοί (με όμικρον γιώτα). Χαιρετίζω και εγώ με τη σειρά μου την αποψινή μας δουλειά…» και σωριάστηκε κάτω.

Αργότερα έγινε γνωστό ότι εκτός από «απόψεις» είχε και ζάχαρο.

Έκτοτε πέρασαν 17 χρόνια και ο μεν Βησσαρίων έμεινε θαμμένος σε έναν ειδικά διαμορφωμένο πέτρινο τάφο (όπως συνηθίζεται να ενταφιάζονται οι γραμματείς κοβας της μονής Αγάθωνος) η δε κόβα απέκτησε νέο καθοδηγητή.

Η Αλέκα Παπαρήγα επισκέπτεται τώρα κάθε μήνα τη μονή ντυμένη καλόγρια .
Σε κάποιο διαφωτιστικό μάθημα, λοιπόν, και ενώ ανέλυε τη Λενινιστική θέση του κόμματος για τον εκδημοκρατισμό του κράτους, ένας μοναχός της λεει: «Αδελφή Παπαρήγα το πρόβλημα δεν είναι ότι υπάρχουν μόνο δεξιοί δικαστές, αστυνομικοί, εφοριακοί και πράκτορες της Ε.Υ.Π. Το πρόβλημα είναι ότι και οι άγιοι είναι όλοι δεξιοί».
Αυτό μπορεί να λυθεί του απάντησε. Θα το παλέψουμε να πείσουμε το Χριστόδουλο να αγιοποιήσει το Βησσαρίωνα.
"Μα αυτόν τον διαγράψαμε το 89 γιατί είχε απόψεις", λεει ο μοναχός .
"Μετά από 17 χρόνια ποιος θυμάται τέτοια πράγματα αδελφέ;" του απαντάει εκείνη."

Τέτοια , και άλλα πολλά, έλεγα το 2006 ώσπου ήρθε η αποκάλυψη 4 χρόνια μετά.

Διαβάστε εδώ τι γράφουν τώρα οι αθεόφοβοι.

http://www.espressonews.gr/default.asp?pid=79&catid=16&artID=767179

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Το γλεντάμε


Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

Περί του Ασέδιου των Κορυφών

Το Αssedio (πολιορκία, στην Ενετική διάλεκτο) των Κορυφών (της Κέρκυρας δηλαδή) έγινε τον Αύγουστο του 1716.
Οι Οθωμανοί πολιορκητές είχαν παρατάξει στον Βουθρωτό (δηλαδή στο απέναντι από τις ακτές της Κέρκυρας τμήμα της νοτίου Αλβανίας) 30.000 πεζούς, 3.000 ιππείς και 2.000 πυροβολητές. Επιπλέον, 460 μακρύκανα τηλεβόλα και 6.000 βραχύκανοι όλμοι, ενώ βουβάλια έσερναν κι άλλα κανόνια πάνω από τα βουνά της Αλβανίας και καμήλες κουβαλούσαν τεράστιες ποσότητες πυρομαχικών και λοιπού πολεμικού υλικού.

Η νίκη τους έναντι των ολιγάριθμων υπερασπιστών της νήσου υπό τον στρατάρχη Schulenburg (Σουλεμβούργο) ήταν βεβαία.

Ξαφνικά οι Οθωμανοί τράπηκαν σε φυγή εγκαταλείποντας την επιδίωξη τους για την κατάληψη της νήσου.

Οι «ευγενείς» της Κέρκυρας απέδωσαν την αποχώρηση των αλλοθρήσκων Τούρκων σε θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνος .

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ενδυναμωθεί η πίστη των Κερκυραίων στην θαυματουργή δραστηριότητα του εν λόγω Αγίου και να συρρέουν οι πιστοί για να καταθέτουν τον οβολό τους.

Ακόμα και σήμερα συρρέουν στην Κέρκυρα προσκυνητές από όλη την Ελλάδα.
Αμέσως μετά πηγαίνουν να προσκυνήσουν στο Αιγαίο την «Παναγία την κουρσαροβουλιάχτρα.»

Ακόμα ξεκοκαλίζουν οι απόγονοι των «ευγενών» τα απομεινάρια του οβολού των πιστών.

Τι συνέβη όμως: (έλα ντε!).

Όπως μας πληροφορεί ο εξαίρετος συγγραφέας, ιστορικός ερευνητής, συμπατριώτης και φίλος μου Κώστας Βέργος «Η σπουδή των Κερκυραίων να αποδώσουν τη φυγή των Τούρκων, μετά από παρατεταμένη και σκληρή πολιορκία, σε θαύμα έκανε τους τοπικούς ιστορικούς να υποτιμήσουν την ευρύτερη σημασία του γεγονότος, καθώς και τη συσχέτισή του με ένα άλλο γεγονός που συνέβη τον ίδιο ακριβώς καιρό, βορειότερα.
Στο ουγγρικό Πετροβάρντεϊν, λίγες ημέρες πριν, στις 5 Αυγούστου 1716 , γράφτηκε η τελευταία πράξη της τουρκικής-οθωμανικής επεκτατικότητας προς τη Δύση. Επρόκειτο, εκ μέρους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, περί ενός κοινού σχεδίου κατά Βενετίας και Βιέννης. Αφορμή τα αμφισβητούμενα θαλάσσια (στο Ιόνιο) και χερσαία (στην Ουγγαρία) συμφέροντα. Κατάληξη η διπλή τουρκική ήττα, που έβαλε οριστικά τη μεγάλη ισλαμική αυτοκρατορία σε τροχιά παρακμής.»

«Ο τουρκικός στόλος αποχώρησε εσπευσμένα την ημέρα ακριβώς που έφθασε το μαντάτο της τουρκικής καταστροφής στο Πετερβάρντεϊν. Την επομένη, ο ερχόμενος σε βοήθεια συμμαχικός ευρωπαϊκός (ισπανό-πορτογαλικός) στόλος θα έφερνε στην Κέρκυρα το ίδιο μαντάτο και στους δικούς μας.»
Δεν υπήρχε, πλέον, κανένας λόγος να δώσουν την μάχη στην Κέρκυρα.

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Διεργασίες

Και εγώ μέσα!!

Πόσο μάλλον που βλέπω φίλους αγαπητούς και ονόματα σεβαστά από διαφορετικούς και αντιμαχόμενους , μέχρι πρότινος, χώρους .

Βλέπω Θόδωρο Αγγελόπουλο που έκανα μια μέρα να δώ το έργο του και θα κάνω μια αιωνιότητα (από ότι διαισθάνομαι) για να το καταλάβω.

Βλέπω Χουρμουζιάδη , βλέπω Τσακνή, βλέπω Λεοντή ,βλέπω Νάντια , βλέπω Ρούση (περαστικά Γιώργο) και πολλούς άλλους .

Νάναι καλά το Μνημόνιο και ο εμπνευστής του.

Περιμένετε έρχομαι και εγώ!!!

Πόσο μάλλον που έτσι και αλλιώς τα μπαγκάζια μου είναι μονίμως έτοιμα εδώ και καιρό.

Τις γκρίνιες περι «από κάτω» και «από πάνω» δεν τις καταλαβαίνω. Πάνε πάνω από πενήτα χρόνια που ο «μεγάλος» είχε πεί ότι το «πάνω» και το «κάτω» εξαρτάται (μου λές, εξαρτάται) από την θέση του παρατηρητή. Άσε που όλοι αγαπάνε τους «από κάτω» αρκεί να είναι αυτοί στους «από πάνω».

Από ότι μαθαίνω έρχεται κόσμος και κοσμάκης δι άμεσον επιβίβασιν.

Μου είπαν να ετοιμάσω τις αποσκευές μου.

Καλού κακού (ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται) γνωστοποιώ τις ελλείψεις μου.
Εκείνα που δεν έχω (και δεν θέλω να αποκτήσω) είναι…………..
σε rhythm and blues και Fabrizio de Antres (ο Μέγας)

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

Η άστατη ζωή της κυρίας Ελευθερίας

Η κυρία Ελευθερία έμενε στην διπλανή μας αυλή.

Εκείνον τον καιρό τα σπίτια στην Αθήνα είχαν ακόμα αυλές .

Με το ένα μάτι διάβαζα και με το άλλο περίμενα να βγει η κυρία Ελευθερία να απλώσει τα ρούχα της.

Εξαιτίας κάποιας σκοτεινής συνωμοσίας των δυνάμεων της φύσης, ουδέποτε ο άνεμος σήκωνε το φουστάνι της κυρίας Ελευθερίας πέραν ενός κρίσιμου ορίου.


Για κάποιο ανεξήγητο λόγο , επίσης, η μάνα μου, «βρώμα» την ανέβαζε , «του σχοινιού και του παλουκιού» την κατέβαζε. Κάποια φορά, δε, την αποκάλεσε και «καραπουτανάρα».


Παρά ταύτα ανάμεσα σε μένα και στην κυρία Ελευθερία υπήρχε μια γλυκιά ροζ ατμόσφαιρα. Θυμάμαι (ως τώρα νάταναι) που μια φορά έπεσα εκεί που παίζαμε στο δρόμο , σηκώθηκα κλαίγοντας να πάω σπίτι μου και έπεσα πάνω στην κυρία Ελευθερία . Μου έβγαλε με προσοχή ένα πετραδάκι που είχε σφηνωθεί στο ματωμένο μου γόνατο , μου χάιδεψε το πόδι , μου χαμογέλασε και μου είπε να πάω σπίτι μου να μου βάλει η μάνα μου ιώδιο. Εν τω μεταξύ εγώ είχα βυθιστεί ανάμεσα στα στήθη της που για έναν επίσης ανεξήγητο λόγο ουδέποτε μπορούσες να δεις πέραν ενός ορισμένου βάθους.


Η κυρία Ελευθερία έμεινε για πάντα κάτι το μυστηριώδες και απλησίαστο. Δεν θυμάμαι πλέον το πρόσωπο της . Τα υπόλοιπα τα θυμάμαι, νομίζω .


Η κυρία Ελευθερία (καθώς λένε αυτοί που ξέρουν) υπήρξε σαν κάτι ανάμεσα στον μύθο και στην πραγματικότητα , δηλαδή, πολύ κοντά στην απόλυτη αλήθεια.


Το βιντεάκι που επισυνάπτω στο post το έφτιαξα έχοντας στην σκέψη μου τον την Εύη( και το Χρήστο) , την φίλη μου την Coerdia (και τον Γιάννη) , και τον Μανώλη Ρασούλη . Είναι και οι τρείς σε ενδιαφέρουσα.

Καλή Λευτεριά αδέλφια.


Το τραγούδι είναι το ” se ti tagliassero a pezzetti “ του Fabrizio de Antre που, προφανώς, είχε και αυτός ανάλογη εμπειρία με μια signora Liberta).
Η μετάφραση (η πρώτη εν Ελλάδι παρακαλώ) και το μοντάζ είναι εμού του ιδίου.

Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!!!!

Δεν αντέχουμε άλλο!
Μέχρι που θα φτάσετε επιτέλους!
Δοκιμάζονται οι αντοχές και τα όρια του εργαζόμενου , του μικρομεσαίου του συνταξιούχου.
Δεν το καταλαβαίνετε επιτέλους;
Οι άνθρωποι του μόχθου δεν αντέχουν άλλο.
Αν συνεχισθεί αυτή η κατάσταση θα οδηγηθούμε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις .
Κινδυνεύει η κοινωνική συνοχή .
Σταματήστε πριν είναι πολύ αργά.

Χθες διαβάσατε το τρίτο κατά σειρά δραματικό διάγγελμα του Διαχειριστή Βαγγέλη. Απευθυνόταν σε σας , στις ακόλαστες και ξετσίπωτες «φυτίτριαις» του 1ου ορόφου που αναστατώνετε την πολυκατοικία μέσα στα άγρια χαράματα.
Ειδικά εκείνη με τους αλλεπάλληλους (τάχαμου-τάχαμου) οργασμούς. Αλλά και η άλλη , η Νεοδημοκράτισσα στο βάθος του διαδρόμου (ξέρει αυτή …. «και α! και ου! και Δαπνουδουφουκού…»).

Θορυβώδεις και άσχετες «φυτίτριαις» !

Υπάρχουν και άλλοι τρόποι ερωτικής συνεύρεσης. Πιο ενδιαφέροντες και διακριτικότεροι. Αλλά που να μάθετε τέτοια πράγματα στα κωλοχώρια της Κομοτηνής και των Γρεβενων;

Ακούστε λοιπόν για να μην περάσετε εντελώς τράνζιτο από τον πολιτισμένο κόσμο.

Α. Πόντα ντιλέτο (το παραδοσιακό) Και ξεκούραστο και αθόρυβο και απολαυστικό . Αν σας παραπονεθεί ο χλεχλές ότι κουράζεται μπορείτε να του αντιτείνετε «..δεν θα ρίχνεις και μπετά αύριο!»).

Β. Σόρδολο Αμπιτάντε (το ρομαντικό). Εξίσου αθόρυβο και ιδιαίτερα δημοφιλές στις περιοχές που βρέθηκαν στο παρελθόν sotto controllo Veneziano.

Γ. Σεσάντα νόβε , σάλτο αλιμπαρτάρε ( το θεϊκό). Κάι αθόρυβο, εκ των πραγμάτων, και ξεκούραστο και πολυοργασμικό.

Ξεστραβωθείτε! Και να μην σας ξαναπιάσω αδιάβαστες!

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Δε μασάμε

Ναι!
Μέσα στο γενικό χαμό, επιστρέφω.

Ποιός γνωρίζει (άραγε) ότι η συγκεκριμένη σκηνή της πασίγνωστης χολυγουντιανής ταινίας που μάγεψε μικρούς και μεγάλους γυρίστηκε στον Απραό;

Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Μικρά χαλίκια στο δρόμο

"Αν δεν αξίζει αυτό το χαλίκι,
τότε δεν αξίζει τίποτα!"

Απο την ταινία "la strada" του κορυφαίου Federico Fellini.

Κυριακή 23 Μαΐου 2010

Maremma

Ξύπνησα στις δυόμιση με ένα αίσθημα ασφυξίας και πανικού. Είχε ενεργοποιηθεί ξανά το σύστημα Ν.Φ.Δ.* μου . Συνηθισμένα πράγματα. Έχω μάθει πλέον να ζω μαζί του.

Ντύθηκα και βγήκα στους δρόμους . Περπατούσα μόνος στην παραλία. Ήρθε στο μυαλό μου η «Μαρέμμα» . Σιγοτραγουδούσα ξανά και ξανά το ίδιο τραγούδι.

Νάσου και ο Καββαδίας μέσα στα σκοτάδια να μου θυμίσει ότι «..μένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπι την μαλάρια» … και τα ρυθμικά βήματα , πίσω μου, ενός δυστυχή ομοφυλόφιλου που βρήκε άνθρωπο να ακολουθήσει.

Έφτασα στην πλατεία κατά τις τρείς . Μια πόρνη βγαίνει από ένα μπαρ και με πλησιάζει «για ένα ποτό» .

«Μην μου μιλάς δεν είμαι καλά» . Το χαμόγελο πάγωσε στο πρόσωπο της . Την λυπήθηκα και το μετάνιωσα. Δεν γινόταν αλλιώς.

Ξανά μόνος με την Μαρέμα.

Η Μαρέμα είναι μια βαλτώδης περιοχή στην Τοσκάνη δίπλα στην θάλασσα. Παλιά η ελονοσία θέριζε . Αργότερα αποξήραναν του βάλτους και η περιοχή έγινε «τουριστικός προορισμός» .

Η μοίρα της Μαρέμα είναι παράλληλη με την δική μας Αχαράβη. Θυμάμαι που η Nόνα μου η Βανθία μου μιλούσε για την ελονοσία και την φτώχεια της περιοχής. Κανείς δεν ήθελε ούτε να περάσει από κείνους τους βάλτους της «Αναχαράβης» , όπως την έλεγε.

Την έλεγαν Άχαραβη από την σύντμηση των λέξεων «Άχαρη Ήβη». Οι νέοι, εξαιτίας της ελονοσίας , ήταν κίτρινοι αρρωστιάρηδες και πολλοί τελικά πέθαιναν.
Τώρα η Αχαράβη είναι επίσης ένας τουριστικός προορισμός. Τίποτα δεν θυμίζει,πλέον, το θλιβερό της παρελθόν.

Τι γυρεύω εγώ σε αυτούς τους βάλτους περασμένες τρείς της νυκτός;

*Ν.Φ.Δ. Διαταραχές του νευροφυτικού συστήματος. Τις κληρονόμησα από τον πατέρα μου μαζί με την τεράστια περιουσία του.


Το Βιντεάκι είναι δικής μου παραγωγής και η μετάφραση δική μου και αναλαμβάνω την εύθυνη, όπως πάντα.

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Οι μουζικάντηδες της Βρέμης

Ήταν μια φορά ένας γάιδαρος που δούλεψε σκληρά σε όλη του τη ζωή. Μια μέρα το αφεντικό του αγόρασε μια καινούργια καμιονέτα και μπορούσε, πλέον να μεταφέρει και τα πιο βαριά φορτία χωρίς να χρειάζεται τον γάιδαρο. Τον έδεσε λοιπόν σε μια γωνιά του στάβλου και τον άφησε να πεθάνει από την πείνα.

Ο Γάιδαρος , όμως δεν ήθελε να περάσει έτσι τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Το όνειρό του από μικρό γαϊδουράκι ήταν να γίνει μουσικός στην Βρέμη.

Πριόνισε , λοιπόν, με τα δόντια του το σχοινί και πήρε το δρόμο για την Βρέμη.
Δεν είχε κάνει πολύ δρόμο και συναντάει ένα σκυλί αδυνατισμένο από την πείνα που κλαψούριζε στην Άκρη του δρόμου.

«Τι σου συμβαίνει φίλε;» τον ρώτησε.
« Το αφεντικό μου αγόρασε έναν συναγερμό για να του φυλάει το σπίτι . Δεν με χρειάζεται άλλο και με έδιωξε από το σπίτι. Είμαι μια βδομάδα νηστικός» απάντησε ο σκύλος.
«Έρχεσαι μαζί μου στην Βρέμη να γίνουμε μουσικοί; Εγώ θα παίζω λαούτο και εσύ θα με συνοδεύεις με το τύμπανο.» Το ρώτησε ο Γάιδαρος.
Μην έχοντας τι άλλο να κάνει ο σκύλος ακολούθησε τον γάιδαρο στο ταξίδι προς την Βρέμη.

Καθώς προχωρούσαν συναντούν ένα γάτο που νιαούριζε γοερά στην άκρη του δρόμου.
«Τι σου συμβαίνει φίλε ;» ρώτησε ο γάιδαρος .
« Το αφεντικό μου με έδιωξε από το σπίτι γιατί αγόρασε μια συσκευή υπερήχων που διώχνει τα ποντίκια και δεν με χρειάζεται πλέον . Είμαι δυο βδομάδες χωρίς φαί και νερό.» Απάντησε ο γάτος.
«Έρχεσαι μαζί μας στην Βρέμη; Πάμε να γίνουμε μουσικοί. Εγώ θα παίζω λαούτο , ο σκύλος τύμπανα και εσύ βιολί.

Χωρίς δεύτερη σκέψη ο γάτος ακολούθησε τον γάιδαρο και τον σκύλο.

Δεν προχώρησαν πολύ και βρέθηκαν μπροστά σε ένα κοτέτσι. Βλέπουν έναν κόκορα να τρέχει πανικόβλητος.
«Τι σου συμβαίνει φίλε;» ρώτησε ο γάιδαρος.
« Το αφεντικό μου έκλεισε το κοτέτσι γιατί αγοράζει κοτόπουλα και αυγά από το σούπερ μάρκετ και δεν με χρειάζεται πια. Έτσι αποφάσισε να με αποκεφαλίσει και να με κάνει παστιτσάδο για το τραπέζι της Κυριακής . Τρέχω να σώσω το κεφάλι μου.» απάντησε ο κόκορας.

«Ανέβα γρήγορα στην πλάτη μου να σωθείς. Πάμε να γίνουμε μουσικοί στην Βρέμη. Θα παίζεις όμποε.» Του είπε ο γάιδαρος.

Χωρίς δεύτερη σκέψη ο κόκορας ανέβηκε στην πλάτη του γάιδαρου.

Όταν νύχτωσε οι τέσσερις φίλοι έψαξαν να βρουν ένα μέρος να περάσουν την νύχτα. Μέσα στο σκοτεινό δάσος είδαν ένα φώς και πλησίασαν . Ήταν μια τεράστια καλύβα . Κοίταξαν από το παράθυρο και τι να δουν;
Ατελείωτα ράφια με τρόφιμα. Τυριά όλων των τύπων , μορταδέλες , παστά χοιρινά . σακιά με στάρια και βρώμη και πολλά άλλα. Στη μέση της αποθήκης , γύρω από το στρωμένο τραπέζι με κάθε λογής μεζέδες καθόταν τα πρώην αφεντικά τους . Τα άκουσαν να κουβεντιάζουν για τις κλεψιές που έκαναν και να σχεδιάζουν τις επόμενες.
«Ευτυχώς που ξεφορτωθήκαμε και αυτά τα άχρηστα ζώα που είχαμε στη δούλεψή μας και τώρα θα μας μένουν περισσότερα τρόφιμα» έλεγαν.

Οι τέσσερις φίλοι αποφάσισαν να κρυφτούν πίσω από τους θάμνους και να σκεφτούν τι θα έπρεπε να κάνουν.
Σε μια στιγμή ο γάιδαρος είπε: « Το βρήκα! Ακούστε προσεκτικά το σχέδιο μου .»

Έτσι , λοιπόν, οι τέσσερις φίλοι πλησίασαν την πόρτα της αποθήκης . Ο γάιδαρος χαμήλωσε τα πόδια του και ο σκύλος ανέβηκε πάνω στο κεφάλι του . Ύστερα ο γάτος ανέβηκε με ένα πήδημα πάνω στο κεφάλι του σκύλου και τέλος ο κόκορας με ένα φτερούγισμα ανέβηκε πάνω στο κεφάλι του γάτου.

Με μια κλωτσιά ο γάιδαρος άνοιξε την πόρτα και άρχισαν όλοι μαζί , ο γάιδαρος να γκαρίζει, ο σκύλος να γαυγίζει, ο γάτος να νιαουρίζει και ο κόκορας να λαλεί.

Τα αφεντικά τα έχασαν. Νόμιζαν ότι έβλεπαν ένα τέρας της αποκαλύψεως και το έβαλαν στα πόδια.

Έτσι οι τέσσερις φίλοι έζησαν για πάντα ευτυχισμένοι στην καλύβα μέσα στο δάσος.

Μπορεί να μην έγιναν μουσικοί στην Βρέμη αλλά ίσως έτσι να ήταν καλύτερα.

Ποιος θα μπορούσε , πλέον, να αντέξει στην Βρέμη;

Για αυτό άλλωστε (ως ένδειξη ευγνωμοσύνης) ο Δήμος της πόλης έβαλε και το άγαλμα που βλέπετε σε κεντρικό σημείο της πόλης.
.
Πρόκειται, βέβαια, για το γνωστό παραμύθι των αδελφών Grimm σε διασκευή Trovatore για τις ανάγκες των καιρών.
.

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Γλάστρες

"Όπου βλέπεις πολλές γλάστρες είναι για να κρύβουν την φτώχεια."
il trovatore
Το βοσκόπουλο θα το πληρώσει χρυσό.
Η βοσκοπούλα δεν φταίει γιατί δεν ασχολήθηκε ποτέ με φορολογικές δηλώσεις.
Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας θα μείνει για πάντα αφανής.

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Βασίλης Άνθης "Το Άγημα»

Τον πρωτοείδα στα γραφεία μιας τοπικής εφημερίδας. Ήταν μέσα στο γραφείο του διευθυντή και μιλούσε έντονα και όρθιος .
Γέρος, μικροκαμωμένος , μυτερό άσπρο μουσάκι , μαύρο στρατιωτικό μπερέ και άσπρα μακριά μαλλιά ασυνήθιστα για ανθρώπους της ηλικίας του.
«Άλλος ένας διανοούμενος που ξέβρασε η θάλασσα στο νησί» σκέφτηκα.
Ο φίλος μου και διευθυντής της τοπικής εφημερίδας τον άκουγε προσεκτικά ακουμπημένος αναπαυτικά με τα χέρια πίσω από το λαιμό. Δεν άκουγα την συνομιλία . Μας χώριζε ένας τζαμένιος τοίχος.
Όταν τελείωσαν ρώτησα τον διευθυντή
«Ποιος ήταν αυτός;»,
« Ο Βασίλης ο Άνθης….» μου απάντησε, «….. ο γραμματέας της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Κέρκυρας του ΚΚΕ επί κατοχής».
Τάχασα . Τον κοίταγα σαν χαμένος. Νόμιζα ότι με δουλεύει.
«Τι μου λες; Και πού ήταν τόσα χρόνια;»
« Στην Τσεχοσλοβακία» μου απαντάει και συνεχίζει «Έφυγε μετά τον εμφύλιο, δούλεψε σαν δημοσιογράφος , ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, συνάντησε και τον Κάστρο, πήρε μέρος και στην Άνοιξη της Πράγας, εντάχθηκε στο ΚΚΕ Εσωτερικού και νάτον πάλι εδώ να με βασανίζει» .
«Και γιατί σε βασανίζει παρακαλώ;»
«Με βασανίζει… τρόπος του λέγειν. Θέλει να γράψει για το άγαλμα του Μεθόδιου .. ξέρεις του Δεσπότη επί κατοχής. Πρόκειται να του στήσουν κάποιο άγαλμα στην πλατεία και ο Βασίλης θέλει να αποδείξει ότι η στάση του έναντι των Εβραίων ήταν απαράδεκτη και ως εκ τούτου δεν του αξίζει μια τέτοια μεταχείριση. Σκοπεύει επίσης να εκδώσει και ένα βιβλίο με τίτλο «Ένα ταξίδι μια ζωή».

Έφυγα από τα γραφεία της εφημερίδας σκεφτικός. Σχεδόν είχα ξεχάσει τον λόγο για τον οποίο πήγα.

Ο Βασίλης έγραφε , μίλαγε σε δημοτικά συμβούλια, σε φοιτητικά αμφιθέατρα σε συγκεντρώσεις και εν τέλει τα κατάφερε και δεν δόθηκε η άδεια για την τοποθέτηση του αγάλματος του Μεθόδιου.
Ικανοποιήθηκε ο Βασίλη, απογοητεύτηκαν τα περιστέρια και τα φρικιά που έχασαν ένα ακόμα πόστο για να κάνουν την ανάγκη τους … αλλά έτσι συμβαίνει σε αυτόν τον κόσμο.

Μέσα σε όλη αυτήν την φασαρία δημιουργήθηκε ατύπως ένα «Άγημα» περί τον Βασίλη.
Το αποτελούσε ο Διευθυντής της εφημερίδας που λέγαμε, ένας μαθηματικός του ΚΚΕ, ένας οικονομολόγος του ΣΥΡΙΖΑ, ένας κριτικός κινηματογράφου και η αφεντιά μου.

Μας μάζευε στο σπίτι του και μιλούσαμε με τις ώρες. Σπάνια μίλαγε για το παρελθόν . Συνήθως μιλούσαμε για τα γεγονότα των ημερών. Μας κερνούσε και ένα ποτό από την Τσεχοσλοβακία που έμοιαζε με λικέρ αλλά σε χτύπαγε στο δεύτερο ποτήρι. Ψήναμε και ψάρια που έφερνε ο γαμπρός του.

Μετά άρχισαν τα νοσοκομεία.
Το τέλος του ταξιδιού , φαινόταν ότι ελάμβανε τέλος.

Ένα βράδυ ήμουν σπίτι του , καθόμουν σε μια καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι και του διάβαζα κάτι από μια εφημερίδα. Σε μια στιγμή μου έκανε νόημα με το χέρι να σταματήσω.
«Κουράστηκα..» μου λέει «…Πάρε εκείνο το χαρτοκιβώτιο και άσε με να κοιμηθώ…»
«… α.. και πριν φύγεις Θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα γίνουν όλα όπως σας είπα» .
«Τώρα τι κουβέντα θέλεις να ανοίξουμε;…» του απάντησα ενοχλημένος. «… εντάξει θα γίνουν όλα έτσι που είπες».

Έφυγα με ένα σφίξιμο στο πέτο…. έξω έβρεχε …. έπρεπε να πάω και στο Θέατρο …. είχε συγκέντρωση ο Σύριζα και με είχανε καλεσμένο.

Στα σκαλιά του Θεάτρου συναντάω τον οικονομολόγο με ένα τεράστιο μποκέ λουλούδια και με ανήσυχο βλέμμα.
«Τάμαθες …» μου λέει «…Πέθανε ο Βασίλης»
«Μα τι λες τώρα; Από εκεί έρχομαι.»
«Ναι σου λέω.. με πήρε τηλέφωνο η κόρη του πριν από ένα λεπτό»
« Και τι κάνουμε τώρα;» ρωτάω αμήχανα.
« Πήρα αυτά τα λουλούδια για το τραπέζι του ομιλητή αλλά επειδή δεν μου αρέσουν τα μούτρα του λέω να πάμε να τα καταθέσουμε στο λιμάνι .. στο μνημείο των πεσόντων.» μου απαντάει.

Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε να περπατάμε μέσα στην βροχή ο ένας πίσω από τον άλλον και χωρίς ομπρέλες.
Μπροστά πήγαινε ο οικονομολόγος , ακολουθούσα εγώ και ο κριτικός κινηματογράφου και πιο πίσω μια φοιτήτρια που έτυχε και μας άκουσε και ήρθε μαζί μας.

Φτάσαμε στο κατασκότεινο λιμάνι μούσκεμα ως το κόκκαλο. Ο Οικονομολόγος πήδησε το σιδερένιο φράχτη….. πιάστηκε και το παντελόνι του και σχίστηκε στις λόγχες…

Μέσα στο σκοτάδι κατευθύνθηκε σε λάθος μνημείο….. αν δεν του φωνάζαμε θα κατέθετε τα λουλούδια στο μνημείο του Ναύαρχου Ουζάκωφ ….
Επιτέλους επέστρεψε σώος και βλαστημώντας που κατέστρεψε το καλό του παντελόνι.

Ήπιαμε και μια μπύρα στο «Μαύρο Γάτο» που ήταν ανοικτός (ω Του Θαύματος) και το διαλύσαμε.
Έπρεπες να σκεφτούμε και να καταθέσουμε προτάσεις για την τελετή στην επόμενη «μάζωξη» του Αγήματος.

Οι εντολές του Βασίλη ήταν ρητές και κατηγορηματικές « Θέλω να με κάψετε και τη στάχτη μου να την σκορπίσετε στο Λαζαρέτο… εκεί είναι θαμμένοι οι σύντροφοι μου.»
Πήγαμε να αστειευτούμε … «και που να σε κάψουμε ρε Βασίλη … στο τζάκι;» .
Μας κοίταξε αυστηρά , δεν σήκωνε κουβέντα. «Έχω αφήσει λεφτά σε ένα λογαριασμό θα με πάτε στο εξωτερικό και εν συνεχεία θα κάνετε μια τελετή όπως θέλετε αρκεί να μην έρθουν παπάδες και κυρίως ο δεσπότης.»

Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε σε ένα μικρό πλοιάριο προς το Λαζαρέτο. Ο Δήμαρχος έβγαλε ένα λόγο (του το χρώσταγε ο Βασίλης γιατί δεν έδωσε την συγκατάθεση του για το άγαλμα).

Στη συνέχεια ακούσαμε και ένα απόσπασμα από την φωνή του Βασίλη σε μια ραδιοφωνική εκπομπή. Μίλαγε για την εποχή που μετέφεραν τους Εβραίους απέναντι .
«....Ο Πατέρας με ρωτούσε: Πώς θα ξέρω ότι φτάσατε καλά;»
«Αν δεν ακούσεις το πολυβόλο του καϊκιού να ρίχνει θα πει ότι είμαστε καλά» του απάντησα εγώ .»

«Λυπάμαι ..» συνέχισε ο Βασίλης « … γιατί δεν μπόρεσα από τότε να τον συναντήσω και να του ζητήσω συγνώμη για την αγωνία του όπου περίμενε όλη νύχτα κρεμασμένος από το παράθυρο με τεντωμένα τα αυτιά».

Είπε και δύο τραγούδια, ένας φοιτητής με μια κιθάρα. Το ένα ήταν μια ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη η στον Τσε Γκεβάρα …θα σας γελάσω.
Ένας σύντροφος έριξε και τρείς τουφεκιές .

Κάποιος ψαράς που περνούσε τυχαία με τη βάρκα του , μόλις κατάλαβε τι γίνεται, έριξε τις φωτοβολίδες της βάρκας στον αέρα.

Εκείνη την στιγμή η κόρη του Βασίλη , μέσα από μια βάρκα γεμάτη με δίχτυα, σκόρπιζε την στάχτη στην θάλασσα.

Μπήκα στο πλοιάριο με το ίδιο σφίξιμο στο πέτο .

Από κάτω οι μικρές κυανές φωνές μυριάδες και στο βάθος ξεπρόβαλε το φρούριο ωσαν μεγάλη λευκή κεφαλή Ποσειδώνος.

Σας κούρασα σήμερα , αλλά έχω και εγώ τις υποχρεώσεις μου.

Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Άντε πάλι απ' την αρχή!

Η αφίσα που καλούσε σε ένοπλη συμμετοχή στην εργατική συγκεντρωση του Σικάγο στα 1886.
Είχε προηγηθεί ένοπλη δολοφονική επίθεση της ασυνομίας στην προηγούμενη εργατική διαδήλωση.

Τρίτη 20 Απριλίου 2010

«Η Άνεσις»

Τον συνάντησα το απογευματάκι στο καφενεδάκι της πλατείας.
Ήταν καθισμένος έξω, ανάμεσα στους συνήθεις συνταξιούχους της γειτονιάς μας.
Δεν τους αποχωρίζεται.
Είναι οι πελάτες του.

Άλλες φορές συχνάζει στο καφενεδάκι στο προαύλιο του Νοσοκομείου.
Περιμένει με τις ώρες υπομονετικά.
Δεν είναι από αυτούς που κάθονται στο γραφείο και περιμένουν τον πελάτη.

Του έκανα, από απόσταση, την συνήθη ερώτηση των ημερών.
«Πώς πάνε οι δουλειές;»

Μου απάντησε με ύφος δυσαρεστημένο.
«Νέκρα!.....Πεθαμένα πράματα!»

Τον ρώτησα αν κάνει και μακιγιάζ .
«Βεβαίως» μου απάντησε.
«Την θυμάσαι την κυρία Νικολέτα;»
«Κούκλα την έκανα!»
«Όλοι οι συγγενείς μου έδωσαν συγχαρητήρια.»

Μου έδωσε και ένα μπρελόκ του καταστήματος .
«Για τα κλειδιά της γιάφκας» μου είπε με νόημα και μου έκλεισε το μάτι.

Σωστός επαγγελματίας!

Σάββατο 17 Απριλίου 2010

IMF. Στα σαγόνια του καρχαρία

Αποσπάσματα από μια συνέντευξη του Δόκτορα Mark Weisbrot, διακεκριμένου οικονομολόγου που έζησε από κοντά την περιπέτεια της Αργεντινής .
Κάθε ομοιότητα με την δική μας περίπτωση είναι συμπτωματική.

"Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι όλα τα ΜΜΕ διατυμπάνιζαν την ανάγκη της "βοήθειας". Στην αρχή τους έλεγαν ότι το κράτος θα πτώχευε και ο κόσμος έφτασε στο σημείο να πανηγυρίζει για επιτυχία την είσοδο του ΔΝΤ.
Δεν φανταζόντουσαν τι θα ακολουθήσει.
Τι ειρωνεία και αυτή.
Τους έπεισαν με τον φόβο της πτώχευσης και εντέλει η σωτηρία ήρθε μόνο με την πτώχευση!

Ύστερα ήλθαν τα μέτρα της κυβέρνησης με τις περιβόητες ενέργειες για μείωση του ελλείμματος.

Αυτή η μείωση του ελλείμματος που πάλι είχε καλλιεργηθεί ως αυτοσκοπός και βασική προϋπόθεση για την βοήθεια του ΔΝΤ. Βλέπετε, το "swap" του ΔΝΤ είναι οι κρυφοί όροι που επιβάλλονται στην εκάστοτε Εθνική κυβέρνηση προκειμένου να ανοίξουν τις κάνουλες. Αυτοί οι όροι είναι σαφέστατοι και με απλά λόγια επικεντρώνονται στο ότι "Δεν θα γίνεται καμία ενέργεια, καμία δαπάνη, δεν θα λαμβάνεται καμία απόφαση από την Εθνική κυβέρνηση που αφορά την Εθνική οικονομία εάν δεν υπάρχει η έγκριση του ΔΝΤ¨.

Eίχαν όλοι την εντύπωση ότι σώσαμε τη χώρα που ήταν ανίκανη και με διεφθαρμένες κυβερνήσεις.

Ήταν απίστευτο τι μετέδιδαν οι ανταποκριτές όταν εμείς βλέπαμε την αλήθεια με τα μάτια μας σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά.

Είχες την εντύπωση ότι οι Αργεντίνοι μας θεωρούσαν σωτήρες.
Ποτέ δεν προέβαλλαν τίποτα από την πραγματικότητα.
Ακόμα και οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες. Τις προέβαλλαν σαν αριστερά κομμουνιστικά κόμματα που αντιδρούσαν.
Εγώ έβλεπα στο Μπουένος Άιρες την λεωφόρο γεμάτη από εξαγριωμένους να ουρλιάζουν "θέλουμε τη χώρα μας πίσω"! Θέλουμε τα λεφτά μας πίσω!

Μετά την πρώτη ομοβροντία μέτρων, οι μορφές αντίδρασης εξακολουθούσαν να περνούν από τα κανάλια κομματικών μηχανισμών και ιδεολογικών μονοπωλίων.

Οι εκδηλώσεις ήταν απόλυτα ελέγξιμες με περιορισμένη χρήση βίας.

Τότε άρχισε ο πραγματικός εφιάλτης. Στις 3 Δεκεμβρίου του 2001 η κυβέρνηση υπό την πίεση των διεθνών συμβούλων παίρνει την απόφαση να παγώσει τις καταθέσεις των πολιτών σε όλες τις τράπεζες. 70 δις Δολάρια αλλά και υπερδιπλάσιας αξίας κρατικά ομόλογα περιέρχονται στα χέρια της "ικανότατης και λαοπρόβλητης" κυβέρνησης. Είχε προηγηθεί βεβαίως κολοσσιαία εξαγωγή καταθέσεων από κάποιους που ως συνήθως γνώριζαν. Τα ΜΜΕ απέκρυπταν ή δικαιολογούσαν αυτή την τεράστια εκροή προβάλλοντας την "πιθανότητα υψηλής φορολόγησης των καταθέσεων".

Συντάξεις χάθηκαν. Τα κρατικά ομόλογα δεν είχαν πλέον κανένα αντίκρισμα (για τους ντόπιους βέβαια). Ακόμα και ιδιωτικά συνταξιοδοτικά προγράμματα που είχαν μετατραπεί εξαναγκαστικά σε ομόλογα, εξανεμίστηκαν.
Είχαν προηγηθεί κάποιες αποσπασματικές παύσεις λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος είτε με "υποχρεωτικές αργίες" είτε με μακροχρόνιες απεργίες.

Οι τηλεοράσεις όπως, έδειχναν μερικές δεκάδες κομμουνιστές με κόκκινες σημαίες που διαμαρτύρονταν. Στην πραγματικότητα ο κόσμος ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Ίσως εκατομμύρια. Τους έβλεπα, έβγαιναν από τα σπίτια τους και ενώνονταν με τις πορείες. δεν υπήρχε συντονισμός.

Κάθε Αμερικάνικη επιχείρηση έκλεινε και την φύλαγαν πάνοπλοι αστυνομικοί.

Δεν κυκλοφορούσαμε βέβαια τότε. Μετά από κάποιες συγκεντρώσεις θυμάμαι έβγαινα από το ξενοδοχείο και έβλεπα τόσες πέτρες κάτω που νόμιζα ότι γκρεμίστηκε κάποιο κτίριο. Μεγάλη οργή.
Έβλεπες ανθρώπους αποφασισμένους για όλα. Άνθρωποι που δεν έμοιαζαν looters (πλιατσικολόγοι). Ακόμα και μεσήλικες, σίγουρα πολλοί είχαν οικογένειες. Μου έκανε εντύπωση. Έβγαιναν και συγκρούονταν με ότι έβρισκαν. Ξύλα, πέτρες. Από την άλλη η αστυνομία ήταν πάνοπλη, με αντλίες, πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα. Ήταν αδύνατον να τους συγκρατήσουν. Είχες να κάνεις με ανθρώπους που τους πήρες το σπίτι τους και το χαμόγελο τους.

-Όχι, ούτε μια στιγμή δεν τους χαρακτήρισα "τρομοκράτες". Θα ήταν άδικο. Φαντάσου να υπηρετείς το Law and Order και να μη μπορείς να κρύψεις την συμπάθεια σου για αυτούς που ίσως από τις τηλεοράσεις θα τους χαρακτήριζες αλλιώς. Ήθελαν τη χώρα τους πίσω.

Αυτές οι γυναίκες όμως....Ποτέ δεν θα ξεχάσω. Αυτό θα με στοιχειώνει πάντα.
Οι γυναίκες με τα παιδιά στα χέρια. Ποιός να το περίμενε. Προστάτεψαν τα παιδιά τους και τη χώρα τους.
Αν μπορούμε να πούμε ότι έγινε επανάσταση στην Αργεντινή, τότε ήταν η μόνη γυναικεία επανάσταση στους αιώνες.
Η δράση των γυναικών ξεκίνησε από την περιφέρεια. Οι γυναίκες της υπαίθρου ένιωσαν πρώτες την κρίση όταν είδαν την παραγωγή τους να οδηγείται σε απαξίωση και τους άντρες τους να παραχωρούν τα πολύτιμα αγαθά για ευτελές αντίτιμο.

Οι γυναίκες πήραν την κατάσταση στα χέρια τους με ένα αρχέγονο ένστικτο. Επέβαλλαν παύση πώλησης της παραγωγής στους μεσάζοντες και άρχισαν να ιδρύουν καταστήματα ανταλλαγής.
Μικρά κέντρα δηλαδή ανταλλαγής προϊόντων με μία υποδειγματική δομή αποτίμησης βάσει της προσφοράς και ζήτησης των αγαθών. Οι Γυναίκες της Αργεντινής δηλαδή, ανεξαρτητοποιήθηκαν από το χρήμα, πριν την μεγάλη ληστεία που γονάτισε κάθε δραστηριότητα.

Στην περίοδο της μεγάλης ληστείας λοιπόν, η μορφή αυτή επιβίωσης πήρε ραγδαίες διαστάσεις και αποτέλεσε την αιτία της επιτυχίας των κινητοποιήσεων. Πίσω από τις στάχτες των "μαχών", οι γυναίκες κατάφεραν να ικανοποιήσουν τις βασικές ανάγκες της οικογενειακής διαβίωσης χωρίς την ανάγκη του χρήματος ή της επαιτείας των κουπονιών. Η "τροφοδοσία" των μαχητών είχε εξασφαλιστεί. Το ίδιο και το φρόνημα. Οι γυναίκες της Αργεντινής επέδειξαν οξυδέρκεια, αλληλεγγύη και ικανότητα αποτελεσματικής αυτοοργάνωσης.

Έδειξαν τον δρόμο της επιβίωσης, προστάτευσαν τα παιδιά τους και απορρόφησαν μεγάλο μέρος από τους απελπισμένους των "πόλεων της μιζέριας" που είχαν δημιουργηθεί όπως είδαμε στο πρώτο μέρος του αφιερώματος. Αναλυτές υποστηρίζουν ότι η ανάκαμψη της Αργεντινής έγινε με τους όρους που έθεσαν αυτές οι πρωτεργάτριες του αγώνα σε τέτοιο σημείο, ώστε η εξέγερση της Αργεντινής να χαρακτηριστεί η πρώτη γυναικεία εξέγερση στη σύγχρονη ιστορία.
Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι οι εξελίξεις ήταν αδύνατον να ανατραπούν ακόμα και με έξωθεν στρατιωτική επέμβαση. Ο λαός είχε εκκαθαρίσει τους επίορκους από όλα τα δημόσια αξιώματα και η νέα κυβέρνηση μπορούσε να θέσει η ίδια τους όρους της. Ας τους διαβάσουμε:

1. Η χώρα κήρυξε πτώχευση, σταματώντας κάθε πληρωμή σε διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα
2. Η ισοτιμία Πέσο - Δολαρίου "ξεκλειδώθηκε" και ακολούθησε υποτίμηση κατά 75%
3. Η Αργεντινή είχε μάθει πλέον να είναι αυτάρκης. Η κοινωνία βάσισε την επιβίωση της στην ντόπια παραγωγή, το εκτεταμένο μποϋκοτάζ ξένων προϊόντων ήταν πλέον κρατική "εντολή", το εμπορικό ισοζύγιο ανατράπηκε άρδην.
4. Λόγω της υποτίμησης αλλά και της σκληρής δουλειάς του λαού, η παραγωγή της Αργεντινής έγινε ανταγωνιστικότερη φέροντας έναν ρυθμό ανάπτυξης στα πρότυπα της Ρωσίας του 2000.
5. Τον ρόλο του Πούτιν στην Αργεντινή, ανέλαβε ο ίδιος ο λαός που αποκήρυξε τις νουθεσίες του state department για συνέχιση της συνεργασίας με το ΔΝΤ έστω και με ειδικά προνόμια. "

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

Η «Επιστροφή στο Μέλλον»,

«Το τελευταίο τρένο για το σπίτι» (Last train home) και το «Τελευταίο Φορτηγό» (The Last truck : Closing of a G.M. Plant ) συναντήθηκαν μέσα στο μεγαλοβδόμαδο και προκάλεσαν αρκετές και ενδιαφέρουσες συζητήσεις στους επαρχιακούς μας κύκλους.

Η κάμερα ακολουθεί κατά βήμα μια οικογένεια Κινέζων αγροτών που εγκαταλείπουν το χωριό τους , αφήνουν τα παιδιά στην κηδεμονία της γιαγιάς και διασχίζουν την χώρα προκειμένου να μετατραπούν σε μια νύχτα σε εργάτες βιομηχανίας . Το όνειρο τους είναι να μορφώσουν τα παιδιά τους για να ζήσουν μια καλύτερη, από την δική τους, ζωή.

Την ίδια στιγμή στην άλλη ακτή του Ωκεανού κλείνει το εργοστάσιο της General Motors . Η κάμερα, ενός άλλου κινηματογραφιστή, ακολουθεί κατά πόδας μια ομάδα αμερικάνων εργατών, του εν λόγω εργοστασίου , τις πέντε τελευταίες μέρες πριν από την παραγωγή του τελευταίου φορτηγού.

Οι πρώτοι ξεριζώνονται από την αγροτική τους κοινότητα, εγκαταλείπουν και το εργοστάσιο, που έχει ξανάμεταφερθεί, και μένουν στην μέση ενός απίστευτου πλήθους να περιμένουν για μέρες «Το τελευταίο τρένο για το σπίτι» . Εκεί που πλέον δεν τους περιμένει τίποτα και κανείς.

Οι δεύτεροι , εργάτες τρίτης γενιάς , ξεριζώνονται από την δουλειά τους και την έρημη πλέον πόλη τους και ξεκινούν ένα ταξίδι προς άγνωστη κατεύθυνση.
Την τελευταία μέρα το εργοστάσιο παράγει το «Τελευταίο φορτηγό» .

Όσο προχωράει στην γραμμή συναρμολόγησης, οι εργάτες που μένουν πίσω ακολουθούν αυθόρμητα την πορεία του φορτηγού. Όσο μεγαλώνει το πλήθος που ακολουθεί τόσο μεγαλώνει και ο βουβός θρήνος. Περνάει από την αίθουσα των ρομπότ με τις αλλόκοτες μηχανικές ηλεκτροπόντες όπου ράβουν το φέρετρο . Τέλος σκέκονται ακίνητες με τους ατσάλινους βραχίονες υψωμένους σαν να αποδίδουν τιμές στον νεκρό.
Η παράξενη νεκρική πομπή συνεχίζεται και καταλήγει στην έξοδο όπου κορυφώνεται ο θρήνος.
Η ύστατη στιγμή μιας εποχής .

Εκείνο το βράδυ της μεγάλης βδομάδας στο ταβάνι του υπνοδωματίου μου αιωρούταν το δάκρυ του Αμερικάνου εργάτη και με τριγύριζαν τα μαύρα , ανήσυχα μάτια της Κινεζούλας που αναρωτιόταν «Μα γιατί γίνονται όλα αυτά».

Η «Επιστροφή στο μέλλον» ( το νέο βιβλίο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου - εκδοτικός οίκος Λιβάνη) και τα δύο βραβευμένα ντοκιμαντέρ του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης θα έπρεπε να παρουσιάζονται μαζί.
.

Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Το γεφύρι του Δρίνου

"Π'ολημερίς το εχτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν".


Πρόκειται για ένα βραβευμένο ιστορικό μυθιστόρημα του σέρβου λογοτέχνη Ίβο Άντριτς (Βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας). Σύντομα θα αρχίσουν και τα γυρίσματα μια ταινίας του Εμίρ Κουστουρίτσα για την μεταφορά του βιβλίου στην οθόνη . Δίπλα στην μιά πλευρά της Γέφυρας και δίπλα από το Βίσεγκραντ θα χτισθεί μια πέτρινη πόλη για τις ανάγκες των γυρισμάτων.

Ο ίδιος πρωταγωνιστής θα υποδυθεί τρείς διαφορετικούς ρόλους τριών προσώπων του βιβλίου στα 300 χρόνια της ιστορίας της γέφυρας στα οποία αναφέρεται η ταινία.


Η θρυλική αυτή γέφυρα βρίσκεται στην ανατολική Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Προκειται για ένα αριστούργημα αναγγενησιακής αρχιτεκτονικής , κατασκευάστηκε στα χρόνια του Μεγάλου Βεζύρη Μεχμέτ Πασά Σοκολοβί (16ος αιώνας).


Η Γέφυρα είχε μεγάλη στρατηγική και εμπορική σημασία για την Οθωμανική Αυτοκρατορία και για την αποπεράτωσή της επιστρατευθηκαν , δια της βίας, εκατοντάδες εργάτες απο τις γύρω περιοχές.


Εκείνο που με εντυπωσίασε διαβάζοντας το βιβλίο είναι οι παράλληλοι μύθοι που συνοδεύουν την κατασκευή των Γεφυριών της εποχής της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στα Βαλκάνια.


Στο Γεφύρι του Δρίνου εργάσθηκε και ένας ατίθασος υιός μιάς εύπορης αγροτικής οικογένειας , ο οποίος συγκρότησε μιά ομάδα συναδέλφων του και τα βράδυα πήγαινε με ένα πλεούμενο και έριχνε τις σκαλωσιές . Μετά απο πολλές προσπάθειες οι Οθωμανοί στρατιώτες τον συνέλαβαν και τον κάρφωσαν σε ένα πάσσαλο και τον έστησαν επάνω στην Γέφυρα .

Εκεί έμεινε επι τρείς ημέρες ώσπου πέθανε.

Υπήρχε ένας "ειδικός" του στρατού που μπορούσε να σε περάσει στον πάσσαλο (σαν αρνί) χωρίς να πειράξει κανένα εσωτερικό όργανο. Έτσι ο Θάνατος ήταν αργός και βασανιστικός.


Όσον αφορά την "γυναίκα του πρωτομάστορα" εδώ τα πράγματα ήταν πιό περιπεπλεγμένα.

Πράγματι υπήρξε μια γυναίκα όπου κατά την διάρκεια της γέφυρας βιάσθηκε απο μιά συμμορία και στη συνέχεια τρελάθηκε κια γύρναγε από χωριό σε χωριό αναζητώντας τα ανύπαρκτα παιδιά της .

Οι χωρικοί της είπαν ότι τα "παιδιά" της τα πήραν για δουλειά στην γέφυρα . Πήγε στην γέφυρα και ρώταγε τους μαστόρους αν είδαν τα παιδιά της.

Οι Μαστόροι τής είπαν ότι τα παιδιά τα έθαψαν στα θεμέλια της γέφυρας για να στεριώσει.

Η γυναίκα αυτοκτόνησε και αργότερα οι χωρικοί έλεγαν ότι την έθαψαν και αυτήν στα θεμέλια .


Ένας αράπης σπουδαίος τεχνίτης και αρχιεργάτης καταπλακώθηκε απο μια ογκώδη πέτρα που έπεσε όταν κόπηκε το σχοινί. Το μισό σώμα του έμεινε απ'εξω και το άλλο μισό καταπλακώθηκε .

Αποφάσισαν να μην μετακινήσουν την πέτρα μιας και δεν υπήρχε , πλεον, λόγος .

Ακόμα και σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι ο δυστυχής τεχνίτης έχει στοιχειώσει μέσα στο γεφύρι και εάν κοιτάξεις απο το άνοιγμα ανάμεσα στίς καμάρες της γέφυρας θα τον δείς.


Εκτός , όμως, από τους μύθους την γέφυρα του Δρίνου διαβήκαν κουρασμένοι ταξιδιώτες ,εκεί έγιναν σκληρές μάχες για τον έλεγχο της γέφυρας , εκεί υπογράφηκαν συμφωνίες αντίπαλων στρατοπέδων. Και μιάς και η γέφυρα ήταν ανέκαθεν το νυφοπάζαρο του Βίσεγκραντ, εδώ οι μεγάλοι έρωτες χάραξαν τα πάθη του επάνω στις πέτρες , εδώ έγιναν σπουδαίες ερωτικές αυτοκτονίες , απερίγραπτα ερωτικά εγκλήματα και ιστορικές μονομαχίες.


Είναι στιγμές που δεν θάθελα τίποτα περισσότερο απο το να καθήσω ένα απόγευμα στην πέτρινη βεράντα με το ξύλινο κάγκελο , με ένα πιάτο αποξηραμένα δαμάσκηνα και να αγναντεύω το Γεφύρι του Δρίνου.

Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

Η βιογραφία των ματιών

"Βιάστηκα να βγάλω το χειμώνα από πάνω μου.
Σ’ ένα σακάκι μαζεμένη όλη η σιωπή των ημερών.
Με τον βοριά και την βροχή.
Στις τσέπες, τους αγκώνες και στα τσαλακωμένα χαρτομάντιλα τα χνάρια της κούρασης.
Άφησα το σακάκι να πλυθεί να φύγουν τα σκοτάδια και οι λεκέδες του απογεύματος.
Και στις μασχάλες, κάτω από την φόδρα, η παγωνιά σκληρή σαν πέτρωμα.
Το ‘δωσα στην γυναίκα μου που γκρίνιαζε.
«Είναι ο καιρός υγρός ακόμη , μην ξεγελιέσαι».
Μα ….. εγώ βιαζόμουν να τα βγάλω από πάνω μου μαζί με τον χειμώνα.
Έτσι άρχισα να βήχω κι έτσι με βρήκε η άνοιξη. Χωρίς να μετανιώσω."

Το ποίημα είναι γραμμένο στα Ελληνικά από τον Λούαν Τζούλις, Αλβανό εργάτη που μας έκανε την τιμή να γράψει και να εκδώσει μια συλλογή ποιημάτων στην γλώσσα μας με τίτλο "Η Βιογραφία των ματιών".
.
Η τιμή μας!
.
Ονειρεύτηκα χτές το βράδυ ένα πανώ στην Πανεπιστημίου πάνω απο τα κεφάλια των υπανθρώπων των ΟΥΚ που έχουν ξεχάσει τα Ελληνικά (αν ποτέ τα ήξεραν).
Στο πανώ να είναι γραμμένο το ποίημα του Λουάν, και αντί για υπογραφή ....
..." Δολοφόνοι μεταναστών! Άνθρωποι δεν θα γίνετε ποτέ".
.
Η Ντροπή μας!
.

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Από την Βιολέτα στην Τζούλια

Ήταν μια εποχή - όχι πολύ πριν- που τα φώτα του "Χόλυγουντ" έλουζαν τους ταπεινούς.

Οι σκλάβοι Εβραίοι του Nabbuco, oι τσιγγάνοι σιδεράδες του Trovatore, o δαιμόνιος Κουρέας της Σεβίλλης και η Βιολέτα, η πόρνη της Traviata, θριάμβευαν στις σκηνές .

Ήταν η ώρα που η Ιστορία μαστόρευε τους καινούριους θεσμούς και τις ηθικές τις αξίες.

Η Βιολέτα ανέλαβε να αντιπαρατεθεί στον ηθικό ξεπεσμό της αριστοκρατίας και να ορίσει τις "αιώνιες" ηθικές αξίες του μέλλοντος.

Ευφυώς διάλεξαν αυτήν, την ανήθικη "Κυρία με τις Καμέλιες", αυτήν που "τραβιέται", αυτή που -όντας άρρωστη - προτίμησε να αποθαρρύνει τον αγαπημένο της και να πεθάνει μόνη, παρά να τον πικράνει με τον θάνατό της.

Ο νεαρός αστικός πολιτισμός πίστευε τότε ότι οι θεσμοί του και η ηθική του θα ήταν αιώνιοι .

Έτσι πιστεύουν πάντα, άλλωστε, όλα τα παιδιά.

Η Τραβιάτα έδινε λίγα λεπτά το κορμί της για να κερδίσει τον κόσμο της. Όπου κατοικούσαν η αξιοπρέπεια και τα μεγάλα της συναισθήματα.
Η Τζούλια δίνει όλο της τον κόσμο της για να κερδίσει λίγα λεπτά δημοσιότητας .

Ναί! Σωστά καταλάβατε! Βρισκόμαστε ενώπιον του ηθικού ξεπεσμού του αστικού πολιτισμού.

Καιρός να διατυπώσουμε τις νέες "αιώνιες" ηθικές αξίες .

Το βιντεάκι είναι δικής μου κατασκευής .
Η μετάφραση επίσης.
Στο ρόλο της Βιολέτα τραγουδάει η Μαρία Κάλλας .
Πρόκειται για μια σπουδαία παράσταση της Traviata του 1956 στην Σκάλα του Μιλάνου που θεωρείται αξεπέραστη.

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Ιάσων Δεπούντης (1919-2009)

Η αγία εξορία των Αθανάτων.

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

Νασος Δετζώρτζης (1911-2003)

Ένας υπέργηρος κάποτε μου αφηγήθηκε μια παράξενη ερωτική ιστορία .

Όταν ήταν 18 χρονών "κλέφτηκε" με μια συγχωριανή του ετών 16.

Για να αποφύγουν την μήνιν των δικών τους ξεκίνησαν με τα πόδια να πάνε στην Πόλη.

Όταν έφτασαν στου Τρουμπέτα και ο νέος είδε ότι η Πόλη ήταν πολύ μακρύτερα απο όσο φαντάζοταν, μετάνιωσε και της είπε ότι θα γύρναγε πίσω. Πραγματι γύρισε πίσω, αφήνοντας την στην μέση του δρόμου.

Εβδομήντα χρόνια αργότερα μου μίλαγε για αυτήν.

Από ότι φαίνεται, ούτε οι έρωτες πεθαίνουν ούτε οι ποιητές.

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Διομήδης Βλάχος (1956-2004)

"Περπάταγε προς την συνωμοσία του χειρουργείου
Παράφωνος, ασύμμετρος, ονειροπόλος
Ένα πλευρό από την τελευταία θύελλα
Στο στήθος του ένας αχανής βυθός."

Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Γεράσιμος Χυτήρης. Σύγχρονοι Κερκυραίοι ποιητές

Ο Γεράσιμος Χυτήρης (1913-1997) υπήρξε ένας απο τους σημαντικότερους σύγχρονους Κερκυραίους διανοούμενους. Ήταν ο πατέρας του Τηλέμαχου χυτήρη.
Δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω αλλά έχω ακούσει πολλά για αυτόν.
Το τελευταίο βιβλίο του που διάβασα είναι "Η Κέρκυρα στα μέσα του 19ου αιώνα".
Μας άφησε (εκτός απο τα λογοτεχνικά του κείμενα) Ιστορικά και Λαογραφικά έργα μεγάλης αξίας.
Ετοιμάζει ο Ανδρέας Γραμμένος απο τους Κουραμάδες ένα αφιέρωμα εδω . Εάν είναι έτοιμο ανοίξτε να το διαβάσετε.

Το βιντεάκι το έφτιαξαν τα παιδιά του Δημοτικού Περιφερειακού θεάτρου Κέρκυρας με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης. Μου το έστειλαν μαζί με άλλα τρία που αφορούν σύγχρονους Κερκυραίους ποιητές .

Θα τα ανεβάσω στην συνέχεια.
Ευχαριστούμε!

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Νερό καλάρει το Fore Peak.....

"Νερό καλάρει το fore peak, νερό και τα πανιόλα
μα εσένα μια παράξενη ζαλάδα σε κινεί.
Με στάμπα που δε φαίνεται σε κέντησε η Σπανιόλα,
ή το κορίτσι που χορεύει απάνω στο σκοινί;"
Πριν από μερικά χρόνια συζητούσα με τον κύριο Πατούνη, έναν από τους τελευταίους βιομήχανους σαπωνοποιούς της Κέρκυρας (ο γιός του ο Αποστόλης συνεχίζει με μεγάλο ζήλο και αγάπη την επιχείρηση του πατέρα του).

Μου έλεγε λοιπόν για την γνωριμία του με τον Ν. Καββαδία, για τους περιπάτους του και τις συζητήσεις τους στα καντούνια της Κέρκυρας και τον άκουγα μαγεμένος.
Όταν περνώ από τα ίδια καντούνια την νύχτα θυμάμαι τα λόγια του κυρίου Πατούνη και νομίζω ότι σε κάποια γωνιά θα συναντήσω τον Καββαδία.

Μου έλεγε, ακόμα, ότι του έδινε ραντεβού στην πλατειούλα της Λεμονιάς (στα παλιά Μπουρδέλα) και ότι δίσταζε να πάει εκεί να τον συναντήσει γιατί η πλατειούλα ήταν κακόφημη και η Κέρκυρα μικρή.

Ας είναι καλά όπου βρίσκεται ο κύριος Πατούνης που μου έμαθε τα μυστικά της οξυγραφίας και ο κύριος Καββαδίας που με συνοδεύει κάποιες βραδιές.


Το στιχάκι από τη συλλογή Μαραμπού, δεν έχει μελοποιηθεί . Αναφέρεται (στην γλώσσα των ναυτικών) σε μια μεγάλη θαλασσοταραχή όπου τα νερά ανεβαίνουν πάνω από το πρωραίο μέρος του καραβιού όπου υπήρχε το Fore Peak, δηλαδή το ντεπόζιτο του πόσιμου νερού και συνέχιζε καλύπτοντας και τα "πανιόλα", δηλαδή τα λαμαρινένια πατώματα του καταστρώματος . Ωστόσο η "παράξενη ζαλάδα" δεν προέρχονταν από την θαλασσοταραχή.

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Ultimi giorni di Suli

Την Σαρακοστή του 1856 ανέβηκε στο μεγάλο θέατρο «Φοίνικας» της Βενετίας η όπερα του Giovanni Batista Ferrari «Οι τελευταίες μέρες του Σουλίου» .

Συγγραφέας του έργου ήταν ο Giovanni Peruzzini (1815-1869).

Πρόκειται για ένα λυρικό δράμα σε 4 μέρη.

Το λιμπρέτο τυπώθηκε το 1856 από το I.R. Stabilimento Νazionale Privilegiato di T. di G. Ricordi (Milano).

Το λιμπρέτο και οι παρτιτούρες της όπερας έχουν χαθεί.

Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Πορτογαλίας έχει την μεγαλύτερη συλλογή έργων του Giovanni Peruzzini ( Jone , La contessa d’Amalfi κλπ.).

Είναι δυνατόν να έχει και το λιμπρέτο από το έργο αυτό ; Δεν ξέρω .

Μου φαίνεται όμως αδιανόητο να υπάρχει και να μην ενδιαφέρθηκε κανείς.

Κρίμα!
.

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

El Sistema

Ο Lennar Acosta μαζί με έναν φίλο του (15χρονοι και οι δύο) συνελήφθηκαν στο Καράκας της Βενεζουέλα, καταδικάστηκαν για εννέα ένοπλες ληστείες και οδηγήθηκαν στις φυλακές.

Ο Lennar αφηγείται: “Μια μέρα με επισκέφτηκε ένας κύριος , μου έδωσε ένα κλαρινέτο και μου είπε να το φυλάξω γιατί είναι πολύ ακριβό -όπως είπε- και θα ερχόταν μια άλλη μέρα να το πάρει” .

“Σκέφτηκα ότι θα είναι κάποιος τρελός η κάποιος πολύ απελπισμένος. Εμένα βρήκε να εμπιστευτεί;”.

Σήμερα ο Lennar είναι κλαρινετίστας στην εθνική ορχήστρα νέων «Σιμόν Μπολιβάρ» και ο συνεργός του στις ένοπλες ληστείες είναι ο μαέστρος της ορχήστρας.

Πρόκειται για δύο από τις 400,000 νέους των παραγκουπόλεων της Βενεζουέλα που στα τελευταία 30 χρόνια έχουν «ενταχθεί στο σύστημα».

Το “σύστημα” ήταν ένα όνειρο ενός οικονομολόγου που ασχολούταν ερασιτεχνικά με την μουσική . Ονομάζεται Jose Antonio Abreu .

Στην αρχή μάζεψε μερικά παιδιά του δρόμου σε ένα εγκαταλελειμμένο γκαράζ και έκανε μαθήματα μουσικής δωρεάν.

Τριάντα χρόνια αργότερα και αφού κατάφερε να πείσει επτά διαδοχικές κυβερνήσεις , το El Sistema έχει σήμερα 250.000 μαθητές σε όλη τη χώρα και απασχολεί 15.000 καθηγητές μουσικής . Σε μια χώρα όπου το μέσο ετήσιο εισόδημα είναι κάτω από 3.500 δολάρια, το «σύστημα» έχει ετήσια χρηματοδότηση 29 εκατομμύρια δολάρια.

Ο Edicson Ruiz είναι σήμερα 17 χρονών και είναι ο νεώτερος μπασίστας στην φιλαρμονική του Βερολίνου.

Μερικά χρόνια πριν δούλευε σε σούπερ μάρκετ του Καράκας και συμμετείχε σε διάφορες συμμορίες παιδιών . Ένας γείτονας του τον έπεισε να γραφτεί στο τοπικό σχολείο μουσικής του El Sistema .

”Μου έδωσαν μια bassaviola και με έβαλαν στο κέντρο της ορχήστρας. Όταν άκουσα τον ήχο της είπα: “Ναι! Αυτό είναι για μένα”.
“Θυμάμαι ότι η πρώτη πρόβα ήταν μια συμφωνική του Τσαικόφσκι. Σκέφτηκα ότι αυτός ο δάσκαλος είναι τρελός. Δεν είναι δυνατόν να κάνουμε κάτι τέτοιο. Αργότερα έμαθα ότι σε αυτό το “σύστημα” δεν υπάρχει ποτέ μη”.

Το βιντεάκι το μοντάρισα εγώ (ο ίδιος).

εδω μπορείτε να ακούσετε μια συναυλία απο τα παιδιά του El sistema υπό την διεύθυνση του Gustavo Dydamel Ο οποίος ξεκίνησε την πορεία του ως μαθητής του El Sistema και τώρα είναι Διευθυντής της Συμφωνικής του Los Angeles.

Το πρώτο κομμάτι της συναυλίας είναι το 2ο μέρος της 10ης του Σοστακόβιτς και θεωρήται ένα εφιαλτικό μουσικό περίγραμμα του Ι.Β.Στάλιν.

(Για να μην ξεχνιόμαστε).

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Ο Παναγόπουλος στη Βουλή!

Επιτέλους !
Η εργατική τάξη απέκτησε έναν ακόμα γνήσιο εκπρόσωπο της στο Ελληνικό κοινοβούλιο.

Η είσοδος του ΓΓ της ΓΣΣΕ στην Βουλή των Ελλήνων αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για την ανατροπή του κάλπικου συσχετισμού δυναμεων στο κοινοβούλιο.

Να σταματήσει επιτέλους η επικράτηση των προερχόμενων απο την αγροτική τάξη και να αποκατασταθεί η ισόρροπη εκπροσώπηση των κοινωνικών τάξεων.

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

Αυτός φταίει!


Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010