Περί του Ασέδιου των Κορυφών

Το Αssedio (πολιορκία, στην Ενετική διάλεκτο) των Κορυφών (της Κέρκυρας δηλαδή) έγινε τον Αύγουστο του 1716.
Οι Οθωμανοί πολιορκητές είχαν παρατάξει στον Βουθρωτό (δηλαδή στο απέναντι από τις ακτές της Κέρκυρας τμήμα της νοτίου Αλβανίας) 30.000 πεζούς, 3.000 ιππείς και 2.000 πυροβολητές. Επιπλέον, 460 μακρύκανα τηλεβόλα και 6.000 βραχύκανοι όλμοι, ενώ βουβάλια έσερναν κι άλλα κανόνια πάνω από τα βουνά της Αλβανίας και καμήλες κουβαλούσαν τεράστιες ποσότητες πυρομαχικών και λοιπού πολεμικού υλικού.

Η νίκη τους έναντι των ολιγάριθμων υπερασπιστών της νήσου υπό τον στρατάρχη Schulenburg (Σουλεμβούργο) ήταν βεβαία.

Ξαφνικά οι Οθωμανοί τράπηκαν σε φυγή εγκαταλείποντας την επιδίωξη τους για την κατάληψη της νήσου.

Οι «ευγενείς» της Κέρκυρας απέδωσαν την αποχώρηση των αλλοθρήσκων Τούρκων σε θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνος .

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ενδυναμωθεί η πίστη των Κερκυραίων στην θαυματουργή δραστηριότητα του εν λόγω Αγίου και να συρρέουν οι πιστοί για να καταθέτουν τον οβολό τους.

Ακόμα και σήμερα συρρέουν στην Κέρκυρα προσκυνητές από όλη την Ελλάδα.
Αμέσως μετά πηγαίνουν να προσκυνήσουν στο Αιγαίο την «Παναγία την κουρσαροβουλιάχτρα.»

Ακόμα ξεκοκαλίζουν οι απόγονοι των «ευγενών» τα απομεινάρια του οβολού των πιστών.

Τι συνέβη όμως: (έλα ντε!).

Όπως μας πληροφορεί ο εξαίρετος συγγραφέας, ιστορικός ερευνητής, συμπατριώτης και φίλος μου Κώστας Βέργος «Η σπουδή των Κερκυραίων να αποδώσουν τη φυγή των Τούρκων, μετά από παρατεταμένη και σκληρή πολιορκία, σε θαύμα έκανε τους τοπικούς ιστορικούς να υποτιμήσουν την ευρύτερη σημασία του γεγονότος, καθώς και τη συσχέτισή του με ένα άλλο γεγονός που συνέβη τον ίδιο ακριβώς καιρό, βορειότερα.
Στο ουγγρικό Πετροβάρντεϊν, λίγες ημέρες πριν, στις 5 Αυγούστου 1716 , γράφτηκε η τελευταία πράξη της τουρκικής-οθωμανικής επεκτατικότητας προς τη Δύση. Επρόκειτο, εκ μέρους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, περί ενός κοινού σχεδίου κατά Βενετίας και Βιέννης. Αφορμή τα αμφισβητούμενα θαλάσσια (στο Ιόνιο) και χερσαία (στην Ουγγαρία) συμφέροντα. Κατάληξη η διπλή τουρκική ήττα, που έβαλε οριστικά τη μεγάλη ισλαμική αυτοκρατορία σε τροχιά παρακμής.»

«Ο τουρκικός στόλος αποχώρησε εσπευσμένα την ημέρα ακριβώς που έφθασε το μαντάτο της τουρκικής καταστροφής στο Πετερβάρντεϊν. Την επομένη, ο ερχόμενος σε βοήθεια συμμαχικός ευρωπαϊκός (ισπανό-πορτογαλικός) στόλος θα έφερνε στην Κέρκυρα το ίδιο μαντάτο και στους δικούς μας.»

Δεν υπήρχε, πλέον, κανένας λόγος να δώσουν την μάχη στην Κέρκυρα.