Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Η ΑΛΙΣΙΒΑ



Βρήκα χτες το βράδυ στην ταβέρνα την Κατερίνα  (του Πιάμπα). Έπινε το ποτηράκι της με τον άντρα της.

Την ρωτάω πως φτιάχνανε παλιά  την Αλισίβα.

Δεν πρόλαβε να ανοίξει το στόμα της και πετάγεται να μου δώσει την απάντηση ένας συνομήλικος της από ένα διπλανό τραπέζι.

Τα παίρνω και γίνομαι απότομος.

-«Δε ρώτησα εσένα . Εσύ δεν αξιώθηκες μια φορά στη ζωή σου να πλύνεις το σώβρακο σου.»

Το χάρηκε η Κατερίνα.

 Σώπασαν  και οι άλλοι και  άρχισε να  μου εξηγεί.

Η Αλισίβα (Lisciva) είναι ο τρόπος με τον οποίο έπλεναν τα ρούχα την  μακράν και προ πλυντηρίων εποχή.

Πρώτα κουβαλούσαν στην πλάτη το νερό από την άλλη άκρη του Θεού. Άναβαν φωτιά . Έβραζαν το νερό και μέσα στο καζάνι έριχναν στάχτη και φύλλα δάφνης. Έβαζαν τα ρούχα μέσα σε κάνιστρες . Τα σκέπαζαν με ένα κομμάτι  κατάλληλο πανί για σούρωμα . Έριχναν το σταχτόνερο από πάνω. Στη συνέχεια έπλεναν τα ρούχα στο μαστέλο με πράσινο σαπούνι που έφτιαχναν οι ίδιες από λάδι ελιάς. Έπαιρναν τέλος τα ρούχα και τα πήγαιναν στο ποτάμι η στις βρύσες (που ήταν μακριά) και τα ξέβγαζαν.
 
Τα ρούχα γινόταν κατάλευκα . Καμιά σύγκριση με τα σημερινά απορρυπαντικά.

Εδώ ο αναγνώστης πρέπει να λάβει υπόψη του  ότι μιλάμε για τα ρούχα πολυμελών οικογενειών που ζούσαν σε περιβάλλον απόλυτης λασπουριάς. Ακόμα και το πάτωμα της κουζίνας ήταν χωμάτινο και λασπωμένο.

Αυτή ήταν η μια από τις γυναικείες δουλειές της καθημερινότητας. Πρέπει να προσθέσουμε τη δουλειά στα χωράφια , το τάισμα των παιδιών και πολλά άλλα.

Ακόμα και το βράδυ  στο κρεβάτι με τον «αγαπημένο τους άντρα»   έδεναν δύο σχοινιά από το ταβάνι  ( τα λεγόμενα αναπαψώλια) για να κρατιούνται τα πόδια τους  ψηλά .

 Ήταν αδύνατο να το αντέξουν και αυτό μετά την κούραση της ημέρας.

 Αυτές οι γυναίκες δεν χάρηκαν ποτέ το φαΐ τον ύπνο και τον έρωτα.

Αισθάνονταν  ενοχές αν είχαν μια ώρα ελεύθερη.

Δεν μιλάμε για τη νεολιθική εποχή αλλά για  πριν το εξήντα.
Μιλάμε για τις μανάδες μας.
Δεν μιλάμε για μεγάλες γυναίκες .
Μιλάμε για ηλικίες των είκοσι έως τριάντα.

Στην Pavia, δίπλα στο φημισμένο Ponte Coperto βρίσκεται το άγαλμα μιας άγνωστης  πλύστρας .

 Πλένει δίπλα στο ποτάμι όλες τις εποχές του χρόνου .

 Έχω και μια φωτογραφία  με χιόνια στην πλάτη της.

Φτάνει πια με τα αγάλματα των σπουδαίων δολοφόνων , των διάσημων απατεώνων  και των  αδίστακτων κακοποιών.
Δεν χρειάζονται ούτε καν  τα αγάλματα των μεγάλων ποιητών , κάνουν κακό στα ποιήματα μας.

Ονειρεύομαι μια  Πόλη που στις πλατείες και στα σταυροδρόμια θα έχουμε στήσει  το άγαλμα  του άγνωστου φίλου μου οδοκαθαριστή που πέθανε τις προάλλες και που μάζευε τα σκουπίδια υπό καταρρακτώδη βροχή χωρίς ούτε νιτσεράδα.

Θέλω να περνάω και να βλέπω το άγαλμα  εκείνης της δασκαλίτσας που μου έλεγε ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια γιατί κουβαλάει μαζί της το οικογενειακό δράμα  του μικρού της μαθητή.

 Αν  πέρναγε από το χέρι μου θα έστηνα  το άγαλμα της πλύστρας  στη πάνω πλατεία.

Αυτοί δεν το χρειάζονται.

Θα  χρειαστούν, όμως,  οι επόμενες γενεές ένα μέρος που να αξίζει τον κόπο , για  την κατάθεση των στεφάνων.

Αυτό θέλω.

Όλα τα άλλα τα συζητάμε.


Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Ο ΠΕΤΡΙΝΟΣ ΣΥΝΔΑΙΤΥΜΟΝΑΣ


«Δεν μπορούν να μας καταβάλουν.
Το ξέρουν.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν το ξέρουμε εμείς.»
 il trovatore


Γνώρισα τον Constanzo Preve  ένα χειμώνα στην Κέρκυρα.

Είναι ένας από τους σπουδαιότερους σύγχρονους Ευρωπαίους φιλόσοφους. Μένει στο Τορίνο. Ταξιδεύει συχνά στην Ελλάδα. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες . Έχει σπουδάσει στην Ελλάδα αρχαία Ελληνική φιλοσοφία. Μιλάει  αρκετά καλά τα  νεοελληνικά . Περπατάμε στην Γαρίτσα δίπλα στην θάλασσα. Φοράει τζιν παντελόνι και τζιν μπουφάν.

Ψιχαλίζει και κάνει ψύχρα.

Του λέω ότι θεωρώ ως πιο σημαντικό του έργο τον «Πέτρινο συνδαιτυμόνα» (Convitato di pietra) .

Η Ελληνική έκδοση έχει τίτλο  «Το Λυκόφως των κοινωνικών Θεών». Πρόκειται για παράφραση του βιβλίου του Νίτσε «Το Λυκόφως των Θεών». Στις υπόλοιπες  ευρωπαϊκές γλώσσες έχει τον τίτλο «Ο Πέτρινος Συνδαιτυμόνας».

Μου λέει ότι και αυτός θεωρεί ότι αυτό είναι το σημαντικότερο  βιβλίο του.

Πήρε τον τίτλο από την όπερα  «Don Giovani».

Παραλληλίζει τον μηδενισμό με τον «Πέτρινο συνδαιτυμόνα»  της γνωστής  όπερας .

 Σύμφωνα με την υπόθεση της όπερας , δύο σημαντικοί παράγοντες μιας Ισπανικής πόλης , ο Δον  Τζιοβάνι και ο Δον Πέδρο είναι οικογενειακοί φίλοι.  
Όλα πάνε καλά ώσπου ο Δον Τζιοβάνι ερωτεύεται την κόρη του  Δον Πέδρο. 
Το μαθαίνει ό άτυχος πατέρας και  καλεί τον Δον Τζιοβάνι σε μονομαχία.  
Στην μονομαχία ο Δον Τζιοβάνι  σκοτώνει τον πατέρα της ερωμένης του.  
Κάποια στιγμή ο υπηρέτης του  λέει ότι  ο Δον Πέδρο δεν πέθανε αλλά είναι πλέον ένα άγαλμα. 
Ο Δον Τζιοβάνι πηγαίνει το βράδυ και απολογείται για την ηθική του στάση στο άγαλμα. 
Το άγαλμα τον ακούει αμίλητο. 
Τέλος ο Δον Τζιοβάνι καλεί το άγαλμα σε δείπνο.  
Ετοιμάζεται το τραπέζι . 
Οι υπηρέτες είναι έτοιμοι να σερβίρουν και ο  οικοδεσπότης έχει πάρει την θέση του.
Ω του θαύματος ,τότε, σε μια θρίλερ  μεταφυσική σκηνή , εμφανίζεται το άγαλμα του Δον Πέδρο. Κάθεται στο τραπέζι και ακούει αμίλητο τον Δον Τζιοβάνι να υπερασπίζεται τις «αιώνιες και αναμφισβήτητες»  ηθικές του επιλογές. 
.Όταν τελειώνει τον μονόλογό του το άγαλμα, σε μια εντυπωσιακή σκηνή,  τον  παίρνει μαζί του μέσα σε μια δίνη,  στην κόλαση.

Ο Preve Θεωρεί ότι ο μηδενισμός δεν είναι κάποια πολιτική η φιλοσοφική θεωρία αλλά μια κατάρα που ακολουθεί τον άνθρωπο από τα πανάρχαια χρόνια και  εκδηλώνεται σε κάθε του δραστηριότητα.

Καθόμαστε μετά τον μακρινό μας περίπατο  σε μια ταβέρνα.

Συνεχίζει τον μονόλογο του ενώ ο σερβιτόρος μας φέρνει μεζέδες και κρασί.

Μου μιλάει για την θρησκεία όπου ο άνθρωπος κατασκευάζει έναν Θεό που δημιουργεί τον κόσμο από το «μηδέν»  ενώ ο ίδιος είναι  δημιουργός του όλου («Ποιητής ορατών τε πάντων και αοράτων»).

Μου μιλάει για τα μαθηματικά όπου ο άνθρωπος κατασκευάζει ένα «μηδέν» άτμητο και ένα «όλον».

Μου μιλάει για την  αστροφυσική όπου ο άνθρωπος κατασκευάζει ένα big bang όπου «όλα» γεννιούνται εκ του «μηδενός».

Μου μιλάει για την μουσική όπου ο άνθρωπος αναζητεί εναγωνίως την « θεϊκή απόλυτη αρμονία  του σύμπαντος κόσμου».

Μου μιλάει για την θεοποίηση της φύσης και την «ανθρώπινη ιεροσυλία».

Μου μιλάει για τον Νίτσε , το μεγαλύτερο πολέμιο του μηδενισμού,  που κατέληξε στην κόλαση του.

Μου μιλάει για την θεοποίηση της εργατικής τάξης και τον «παράδεισο» μιας «ιδανικής κοινωνίας».

Μου μιλάει για τον μηδενισμό του αναρχισμού όπου περιφρονεί την συλλογικότητα  και θεωρεί ότι το « Ά-τομον» , δηλαδή το μηδέν,  ως το πάν .

Μου έρχεται στο μυαλό  μια φράση του Ένγκελς από το Αντι-ντύριγκ ….έλεγε… «Ο άνθρωπος δεν μπορεί να διανοηθεί το άπειρο και προσαρμόζει τα πάντα  στο πεπερασμένο της ύπαρξής του».

Όσο διαρκεί ο μονόλογος του έχω φάει μόνος μου τα μεζεδάκια.

-«Είσαστε αδιόρθωτοι εσείς οι Έλληνες !»  μου λέει …. «μου κάνεις ερωτήσεις για να βρεις την ευκαιρία να φας μόνος σου το φαΐ;».

-«Αυτό  είναι το λιγότερο….»  του λέω «…στο τέλος του μονολόγου σου θα σε πάρω μαζί μου στην κόλαση.».
Επιτέλους γέλασε Ο σοβαρός Βόρειο Ιταλιάνος.

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

ΑΝΩ ΣΧΩΜΕΝ ΤΑΣ ΚΑΡΔΙΑΣ



Είδα τον  Παπασταμάτη όταν πρωτοήρθε στο χωριό.

 Έκανε κούνια στην   παιδική χαρά , έπαιζε κυνηγητό  και μπάσκετ με τα παιδιά.

Ήταν ο καινούργιος  μας Παπάς .

Περνάει κάτω από το παράθυρο μου και τραγουδάει . Έχει εξαιρετική φωνή και είναι τονισμένος.

Οι γεροντότεροι  στα καφενεία τον σχολίαζαν αρνητικά  .

Έχουν συνηθίσει στο στερεότυπο του απόμακρου και βλοσυρού παππά .
 
Έρχεται σπίτι μου και κουβεντιάζουμε για διάφορα. Είναι διακριτικός. Ξέρει ότι είμαι άθεος  και  αποφεύγει μια συζήτηση που θα με φέρει σε δύσκολη θέση.  Το ίδιο προσεκτικός, νομίζω,  είμαι και εγώ.

Το όνειρό του είναι να κάνει ένα εστιατόριο για τους  γεροντότερους που δεν μπορούν να μαγειρέψουν.

Ο Παπασταμάτης είναι οπαδός της ποδοσφαιρικής ομάδας του χωριού και φανατικός «γαυρος».
Σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, μάλιστα,  με το διπλανό χωριό , πήδηξε μέσα στον αγωνιστικό χώρο και πήρε στο κυνήγι τον διαιτητή.

Του έκανε και την παρατήρηση ο Δεσπότης.

-«Είναι σωστά πράματα αυτά πάτερ Σταμάτιε;»
-«Μα δέσποτά μου …αφού μας αδίκησε» απάντησε ο παπασταμάτης.

Πηγαίνω στην εκκλησία ,μερικές φορές , τις Κυριακές.

Με σχολιάζει  αρνητικά  η  Κόβα.

Μαρέσει η διαδικασία το πρωί  να πλυθώ , να  ντυθώ  και να κατηφορίσω στον Άγιαρσένη.

Μαρέσει να καθίσω στο στασίδι , να κλείσω τα μάτια και να ακούσω  να ψάλουν  σε τέσσερις φωνές   η Άννα , ο Θοδωρής , Ο Αλέκος και ο Δημήτρης  μαζί με τον Παπασταμάτη.

Η Τετραφωνία στις εκκλησιές είχε απαγορευτεί από πολύ παλιά από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως.

Υπήρχε λόγος.

Η Τετραφωνία έχει Αναγεννησιακή ρίζα. Είναι «δημοκρατικός» τρόπος  μουσικής έκφρασης. Πρέπει να συντεθούν οι  διαφορετικές φωνές σε μια  μελωδία.

Αντιθέτως η βυζαντινή παράδοση  επιβάλλει η φωνή του παππά να αντικατοπτρίζει την φωνή του Θεού και το ισοκράτημα των ψαλτών  την συμφωνία των πιστών.

Η Λειτουργία όπως γίνεται στο χωριό είναι πολιτιστικό γεγονός.  Όποιος έρθει να πάει να  την παρακολουθήσει και δεν θα χάσει.

Ένα σαββατόβραδο τα παιδιά πρόβαλαν στην πλατεία  τη ταινία “ La  strada”. Όταν τελείωσε η ταινία και άναψαν τα φώτα ο Παπασταμάτης σηκώθηκε και  σκούπισε βιαστικά τα δάκρυά του.

Τις προάλλες ο Παπασταμάτης πήγε εκδρομή στους Άγιους Τόπους .

Γύρισε ενθουσιασμένος.

Βαφτίστηκε στον Ιορδάνη.

Μου ζήτησε να γράψω κάτι στο Μπλόγκ του χωριού για την εκδρομή και να δημοσιεύσω και μια φωτογραφία του που μου έφερε.

Ήταν καταμεσής του ποταμιού . Φορούσε , κατά το έθιμο,  ένα άσπρο  λεπτό φόρεμα  μέχρι τα γόνατα με στάμπα  από την βάφτιση του Χριστού στο στήθος.

Το πρόβλημα ήταν ότι  φωτογραφήθηκε όταν βγήκε από το ποτάμι.

Το φόρεμα είχε κολλήσει επάνω του.

Τον έστειλα να μου φέρει μια που να είναι ντυμένος.

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Ο ΜΑΓΝΗΤΗΣ



Κάποια φορά ανέλαβα να κάνω μια μεγάλη σιδερένια σκάλα στο φρούριο.

Δεν υπήρχε πρόσβαση με αυτοκίνητο και τα βαριά υλικά  έπρεπε να ανέβουν  με τα χέρια.

Ζήτησα να μου δώσουν δέκα ναύτες και έναν αξιωματικό μιας και η σκάλα ,θα φτιαχνόταν από τον Δήμο,  αλλά θα εξυπηρετούσε και το ναυτικό σταθμό.

Όταν φτάσαμε επιτέλους στο τελευταίο επίπεδο του φρουρίου έπρεπε  να  μπάσουμε τα υλικά από ένα τεράστιο ανοιχτό παράθυρο.

Έστειλα έναν νυσταγμένο ναύτη (από ένα χωριό της Κέρκυρας που δεν θα αναφέρω) και ο οποίος άνηκε και σε μια πολιτική νεολαία (που επίσης δεν θα αναφέρω)  να ανέβει  στο παράθυρο . 

Του έδωσα δύο σακούλες μαύρες σκουπιδιών γεμάτες σχοινιά.

-«Πάρε τα σχοινιά και πήγαινε σε εκείνο το παράθυρο» του λέω.

Έκανε πολλές προσπάθειες αλλά έβγαινε συνέχεια σε λάθος παράθυρο.

Κατάφερε επιτέλους να βρει το σωστό παράθυρο που βρισκόταν ακριβώς επάνω από τα υλικά .

-«Πέτα τα σχοινιάαα!» του φωνάζω.

Δεν θα το πιστέψετε…. μου πέταξε τις σακούλες με τα σχοινιά όπως του της έδωσα.

Έκτοτε αποφάσισα, ότι και να γίνει,  να μην τα βάλω ποτέ με μαλάκα.

Παρόλα αυτά με κυνηγούν παντού . Σαν κατάρα.

Ρώτησα το Μιχάλη , φίλο μου και γείτονα που έχει μεγαλύτερη εμπειρία.

Μου είπε ότι φταίει ο Μαγνήτης.

-«Ποιος μαγνήτης ?»  ερωτώ.
-«Αυτός !....» μου λέει και  μου δείχνει έναν μαγνήτη που είχε πάνω στον πάγκο του εργαστηρίου  του.«…….Αυτός ο μαγνήτης τραβάει τους μαλάκες».

Σύμφωνα με μια αμφιλεγόμενη θεωρία του Μιχάλη το πεπρωμένο μας καθορίζεται από τους μαλάκες.

 Mε μια στατιστική που επικαλείται διαρκώς  ζουν ανάμεσα μας σε ποσοστά τέτοια,  που καθορίζουν τα εκλογικά αποτελέσματα  και την πορεία της  χώρας.

«Και με το μέρος σου να τους πάρεις θα σε αναγκάσουν να εκμεταλλευτείς την μαλακία τους  οπότε θα ξαναγυρίσουμε πάλι στα ίδια…..» Συνηθίζει να λέει ο φίλος μου ο Μιχάλης. «..Τζάμπα παιδευόμαστε». Συνεχίζει αναστενάζοντας βαριά.

Κατά την άποψη του «Δεν είναι o καπιταλισμός… είναι οι μαλάκες… ο καπιταλισμός είναι εύκολος αντίπαλος , αυτοί είναι αήττητοι».

Κρέμασε και τον μαγνήτη από την τέντα του εργαστηρίου του  για να μας υπενθυμίζει διαρκώς το αλάνθαστο της θεωρίας του.

Προχτές  έκανα μια δουλειά που χρειαζόταν μεγάλη προσοχή.

Έπρεπε να έχω τα χέρια μου πιασμένα.

Την πιο κρίσιμη στιγμή νάσου στην πόρτα  ο Μαλάκας.

-«Μάστορα  που είναι ο ταπετσιέρης?»

-«Απέναντι»  του απαντώ χωρίς να τον κοιτάξω.

-«Εκεί μου λέει?» και μου δείχνει τον ακριβώς απέναντι μαντρότοιχο.

Μου πέφτουν τα  εργαλεία από τα χέρια.

Το πλησιάζω . Έχω χάσει την ψυχραιμία μου. Το μάτι μου γυαλίζει.

-«Αν σου πω «ναι» θα πάς να πέσεις απάνω στον μαντρότοιχο?»

-«Δεν μπορείς να κοιτάξεις μόνος σου? Το μοναδικό μαγαζί απέναντι είναι λίγο δεξιά και έχει και καναπέδες απέξω.»

Με κοιτάει με το γνωστό βλέμμα του μαλάκα.

Εγκαταλείπω τον αγώνα κάθιδρος.

Λες να έχει δίκιο ο Μιχάλης?

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Μια κόκκινη Dentyne



Την μικρή αυτή ιστορία μου την αφηγήθηκαν συνομήλικοι μου που πήγαν γυμνάσιο στην Κέρκυρα.
Ο  αφηγητής έκλαιγε γελώντας η μάλλον γελούσε κλαίγοντας.

Έχει σημασία να την αναφέρουμε για να θυμόμαστε που και πού τις διαφορές με το σήμερα.
Ας γυρίσουμε, λοιπόν ,  αρκετά χρόνια πριν και ας φαντασθούμε  την  πλατεία μας στα 1978.

Αν και Τετάρτη πρωί η πλατεία είναι γεμάτη παιδιά του  σημερινού λυκείου .
Παίζουν μπάλα , πίνουν καφέ, φλερτάρουν , μαλώνουν, φωνάζουν , γελούν, κυνηγιούνται.

Δεν είναι μια προγραμματισμένη εκδρομή του σχολείου. Πρόκειται για μια από τις συνηθισμένες μαζικές «σκάμπες».

Επειδή μας διαβάζουν και εκτός Κερκύρας, «Σκάμπα» (εκ του ρήματος Scampare , Escape, κοινή λατινική ρίζα) σημαίνει κοπάνα.

Τα χρόνια εκείνα , λοιπόν, συνέβαινε να γίνονται ομαδικές δραπετεύσεις από το σχολείο κατά καιρούς.

Οι καθηγητές ξαφνικά έμεναν μόνοι. Ο Διευθυντής κοίταγε το ημερολόγιο μήπως ήταν καμιά λιτανεία του Άγιου και δεν το είχε προσέξει. Τίποτα επρόκειτο για μια συνηθισμένη μαθητική ανταρσία της μιας ημέρας.

Ένα από τα περίπτερα της πλατείας  είχε ιδιοκτήτη  έναν μισητό , νευρικό, δύστροπο, δεξιό και ρουφιάνο της ασφάλειας , κατά πολλούς .

Αυτό που δεν άντεχε με τίποτα ο εν λόγω περιπτεράς , ήταν να του χτυπήσει κάποιος  το κέρμα επιτακτικά στο γυάλινο τασάκι του περιπτέρου.

Για κάποιο λόγο βουρλιζόταν.

Συνεννοούταν τα παιδιά και πηγαίνανε ένα-ένα.

Ο πρώτος κτύπαγε νευρικά το πενηντάλεπτο πάνω στο τασάκι και έλεγε έντονα  «Μια Dentyne παρακαλώ!».

Τότε οι τσίχλες ήταν σε συσκευασία της μιας και τις είχε μπροστά-μπροστά σε ένα χάρτινο κουτάκι. Υπήρχαν μπλε πράσινες και κόκκινες.

Ο περιπτεράς έδινε τόπο στην οργή και του έδινε, καθώς συνήθιζε μια μπλε Dentyne.

«Όχι αυτήν … την κόκκινη.» έλεγε ο πιτσιρικάς.

Ακολουθούσε ο δεύτερος  ακριβώς τα ίδια  και ακολουθούσαν όλοι .

Κάποια στιγμή  έσπαγαν τα νεύρα του περιπτερά , έβγαινε από το περίπτερο και  πέταγε τις τσίχλες στο δρόμο  ουρλιάζοντας .

«Πάρτε κωλόπαιδα!».

Εκείνο που το τον τσάκιζε , όμως,  περισσότερο  ήταν αυτό με την εφημερίδα την Κυριακή.

Εκείνη την εποχή , πολλοί  φοβισμένοι αριστεροί του ζητούσαν ένα «Ριζοσπάστη» και του ζητούσαν να τον βάλει μέσα σε μια «Ακρόπολη» για να μην φαίνετε.

Πέρναγε όλο το λύκειο , ο ένας μετά τον άλλο και του ζητούσαν μια «Ακρόπολη» αλλά να την τυλίξει μέσα σε ένα «Ριζοσπάστη».

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

ΟΛΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΛΙΖΑ




Το χωριό μου , Το Βαλανειό , είναι ξαπλωμένο εδώ και αιώνες σε μια πλαγιά του αρχαίου όρους Ιστώνη.  Πίσω του είναι το βουνό και μπροστά του οι  αμμουδιές της βόρειας Κέρκυρας.

Οι κάτοικοι του είναι σαν όλους τους άλλους . Άλλος ψηλός άλλος  κοντός , άλλος  νευρικός , άλλος πράος και λιγομίλητος , άλλος όμορφος άλλος άσχημος, άλλος καλός , άλλος κακός, άλλος δεξιός , άλλος αριστερός.

Υπάρχουν , όμως , και ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά .

Η  περισσότεροι κάτοικοι  τραγουδάνε. Όποιος δεν τραγουδούσε ποτέ (αν υπάρχει τέτοιος) θεωρείτε …παράξενος .

Ο Δάσκαλός μας ( της χορωδίας) συνηθίζει να λέει ότι  «Αλλού για να τραγουδήσουν πρέπει να πιούν δύο μποτολιόνια κρασί . Εμείς τραγουδάμε για να μεθύσουμε.».

Πιστεύουμε, δε, ακράδαντα ότι  το Κόρο του Βαλανειού   τραγουδάει καλύτερα το “Va pensiero” (Πέτα σκέψη)  από το Κόρο της Ρώμης.

Ένα άλλο κοινό που έχουμε είναι ότι αγαπάμε τους ξένους. Δεν νομίζω να ξέρει κανείς τον Ξένιο Δια αλλά όσοι ξένοι ήρθαν στο χωριό μας, διάσημοι και άσημοι, άνθρωποι της ανάγκης  η ταξιδιώτες  τους τραγουδήσαμε και τους βάλαμε ένα πιάτο φαί με την καρδιά μας.

Οι Αλβανοί που  ζουν στο χωριό μας είναι κομμάτι της κοινωνίας μας στα αλήθεια. Μερικοί  ζουν εδώ από μικρά  παιδιά.

Μια φορά θυμάμαι είχαν δείρει ένα  Αλβανόπουλο  κάτι «λεβέντες»  από ένα διπλανό χωριό.

 Μαζεύτηκαν οι νεότεροι και πήγαν και έδειραν αυτούς που  πείραξαν τον δικό μας.

Αγαπάμε και τα ζώα. Μην πάει το μυαλό σας σε φιλόζωους της πόλης με κουρεμένα σκυλάκια  που σπινιάρουν στο παρκέ του σαλονιού.

Η  κουμπάρα μου η Κατίνα (90 χρονών) αγαπούσε πολύ  το γέρο Γάιδαρο της παρόλο που πλέον δεν μπορούσε να την βοηθήσει.

Ο Πατέρας μου έβγαινε από το σπίτι και φώναζε: «Πηγαίνετε και έρχομαι» .
Στον δρόμο δεν ήταν κανένας . 
Φώναζε σε  ένα ζευγάρι Δεκαοχτούρες  (πουλιά του δάσους που μοιάζουν με περιστέρια). 
Έφευγαν  τα πουλιά και πήγαιναν στο χτήμα όπου  τον περίμεναν. Τους έβαζε φαί και νερό.

Είχε και μια Δεντρογαλιά στο χτήμα  , ένα τεράστιο φίδι, τον Διαμαντή ,  που είχε αναλάβει την φύλαξη των λαχανικών από τους ποντικούς, με αμοιβή ένα κουτί γάλα την ημέρα.
 
Το ποιο αγαπημένο ζώο στο χωριό, όμως,  είναι η Λίζα.

Η Λίζα είναι μια σκυλίτσα που ήρθε πριν από χρόνια από ένα από τα διπλανά χωριά.

Πολλοί έχουν να πουν πολλές ιστορίες για σκυλιά έξυπνα και πιστά. Έχω δει  και έχω ακούσει πολλά.

 Η Λίζα είναι άλλη περίπτωση . Είναι μέλος της κοινωνίας μας .

 Δεν μπορώ να φαντασθώ το χωριό χωρίς την Λίζα.

Δεν είναι κανενός . Δεν έχει αφέντη.  Κοιμάται στην αποθήκη του «προέδρου» και την συναντάς έξω από την ταβερνούλα μας.

Πηγαίνω κάθε σαββατοκύριακο. Λογικά θα έπρεπε να μην με θυμάται.  
Αν δεν την δώ έρχεται και με ακουμπάει απαλά  με την μουσούδα της.
 Θα νομίζει κανείς ότι θέλει να της δώσω κάτι. Δεν πεινάει .
Με κοιτάει με μάτια που δεν έχω ξαναδεί σε ζώο.
Θέλει το καθιερωμένο Σαββατιάτικο χάδι. 
Τίποτε άλλο.

Με ακλουθεί το βράδυ μέχρι το σπίτι. Κάθεται στο χαλάκι της πόρτας.
Της βάζω  λίγο κρέας .
Αργότερα την βλέπω από το παράθυρο να κατηφορίζει προς την αποθήκη.
Το πρωί βρίσκω το κομμάτι το κρέας  απέξω.

Η Λίζα αρρώστησε . Ανέλαβε η Χριστίνα και την πήγε στην Αχαράβη για εγχείρηση. 
Είχε καρκίνο μαστού. 
Η εγχείρηση πέτυχε αλλά σε μερικές μέρες την ξαναπήγε πάλι γιατί κόπηκαν τα  ράμματα .
Αργότερα έκανε μετάσταση .
Δεύτερη εγχείρηση.

Σήμερα είναι πολύ καλά και μάλιστα, αν και μεγάλη,  είχε και μια  επιπόλαιη ερωτική σχέση με έναν κατά πολύ νεότερο της, καθώς λένε στο χωριό.

Έτη πολλά!





Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

"Γάλα στους αμμοβολιστές"



Πριν από λίγες ώρες  με φώναξε μια διαχειρίστρια πολυκατοικίας γιατί χάλασε η κλειδαριά της εξώπορτας τους.
«Κάποιος την χάλασε» μου είπε  αόριστα γιατί με ξέρει .
«Σίγουρα Πακιστανός» της είπα .
Χαμήλωσε τα μάτια.
Ντρέπεται ….μας ακούει και η κόρη της.
«Την κλειδαριά δεν την χάλασε κανείς  κυρία Τάντα… την έχετε τριάντα χρόνια ….ήταν η ώρα της»  συνεχίζω.
Φτιάχνω την κλειδαριά και θυμάμαι τους Πακιστανούς όταν δούλευα ηλεκτροσυγκολλητής στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά.
Ήταν οι πρώτοι που είχαν έρθει στην Ελλάδα.
Τους έφερε ο Νιάρχος  στα τέλη του εβδομήντα για αμμοβολιστές.
Όποιος δεν έχει δουλέψει σε ναυπηγεία δεν ξέρει τι σημαίνει αμμοβολιστής.
Πρόκειται για μια δουλειά που κανένας δεν θα μπορούσε να την κάνει.
Ρίχνεις με μια μάνικα υπερσυμπιεσμένο αέρα ανακατεμένο με μια μαύρη άμμο  επί οκτώ ώρες συνεχώς στις λαμαρίνες τους πλοίου για να καθαριστούν από τις σκουριές.
Το πρόβλημα δεν είναι τόσο η δύναμη που χρειάζεσαι κρεμασμένος στον αέρα. Το πρόβλημα είναι ότι όσο καλά και να προφυλαχτείς… ότι και να φορέσεις … η σκόνη περνάει  μέσα σου.
Στο τέλος της  βάρδιας… στα μπάνια των πακιστανών  ….  έβγαινε από το κανάλι ένα μικρό ποτάμι  μαύρο νερό … πίσσα.
Ο Αμμοβολιστής είναι ένας ανειδίκευτος εργάτης  μιας χρήσεως….. ένας εργάτης με  συγκεκριμένη ημερομηνία λήξεως.
Έχω την τιμή να είμαι από τους πρώτους Έλληνες εργάτες που εργάσθηκα μαζί με Πακιστανούς συναδέλφους.
 Όταν οι  περισσότεροι δεν ήξεραν ούτε που είναι το Πακιστάν εγώ είχα πολλούς φίλους και είχα ακούσει πολλές προσωπικές ιστορίες  αγνώστων αφανών και μελλοθάνατων  συναδέλφων από το Πακιστάν.
Πιστέψτε με … δεν διαφέρουν καθόλου από τις δικές μας προσωπικές ιστορίες.
Οι αμμοβολιστές έπρεπε σύμφωνα με την σύμβαση να παίρνουν κάθε πρωί ένα μπουκάλι φρέσκο γάλα.
Το γάλα καθαρίζει σε ένα βαθμό την εισπνεόμενη μαύρη σκόνη.
Δεν τους το έδιναν.
Αποφασίσαμε, μια ομάδα,  να πιέσουμε το εργοδοτικό σωματείο   «Εργατοτεχνιτών και υπαλλήλων Ναυπηγείων Σκαραμαγκα  «Η Τρίαινα»  να διεκδικήσει το γάλα για λογαριασμό των Πακιστανών.
Αλλάξαμε σχέδια γιατί δεν θα μας άκουγαν και θα μας κάρφωναν και στην διεύθυνση.
Αποφασίσαμε να ρίξουμε φειγ βολάν .
Θα γράφαμε «Γάλα στους αμμοβολιστές» …τίποτα άλλο.
Μερικοί  θελαν  να βάλουμε και υπογραφή  για να  διαφήμιστούμε.
Οι υπόλοιποι επιμέναμε κατηγορηματικά  «Γάλα για τους αμμοβολιστές» ….. τίποτα άλλο.
Ανέλαβαν οι της νυχτερινής βάρδιας να ανέβουν και να βάλουν τα φέιγ βολάν  μπροστά από τις μπούκες των εξαεριστήρων .
Το πρωί που τους έβαλαν  γέμισαν όλοι οι χώροι με χαρτάκια που έγραφαν «Γάλα στους αμμοβολιστές!».
 Την επομένη άρχισαν οι ανακρίσεις .

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Ο ΕΡΗΜΙΤΗΣ





Ο ΕΡΗΜΙΤΗΣ

Ο ερημίτης είναι μια περιοχή στην Κασσιόπη που έχει μετατραπεί σε βιότοπο και χώρο περιπάτου.

Κάθε χρόνο εκατοντάδες περιπατητές Έλληνες και ξένοι τον επισκέπτονται.

Ταυτόχρονα αποτελεί καταφύγιο για πολλά είδη ζώων και πτηνών που ζουν σε όλη την περιοχή από τον Βουθρωτό της νότιας Αλβανίας που βρίσκεται ακριβώς απέναντι μέχρι και τον ερημίτη.

Ως γνωστόν τα ζώα και τα πουλιά έχουν το θράσος
να μην αναγνωρίζουν τα σύνορα κανενός.

Πριν από καιρό έγινε απόπειρα να πουληθεί η περιοχή σε μεγαλοεφοπλιστές που ήρθαν με Ελικόπτερο και είδαν την περιοχή.

Μέσα στο ελικόπτερο που ήρθε από την Αθήνα ήταν και Δήμαρχος μας.

Στην συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου τότε απαντώντας σε καταγγελία που έγινε ο Δήμαρχος ισχυρίστηκε ότι ήταν στο ελικόπτερο με τους εφοπλιστές για να βγάλει φωτογραφίες ώστε να παρουσιάσει τις ομορφιές του νησιού σε διεθνείς εκθέσεις τουρισμού.

Το δημοτικό συμβούλιο έχει πάρει ομόφωνη απόφαση εναντίον της πώλησης του Ερημίτη.

Σήμερα επιχειρείται ξανά η πώληση του σε εταιρία Αμερικάνικη με διασυνδέσεις στην ανατολική Ευρώπη.

Η «Κίνηση ενάντια στο ξεπούλημα του Ερημίτη» καλεί τους κοινωνικούς, πολιτικούς και πολιτειακούς φορείς, τα σωματεία, τους συλλόγους και τον κερκυραϊκό λαό σε συγκέντρωση στο Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας την Παρασκευή 14 Σεπτέμβρη 2012 και ώρα 7.00 μ.μ. με σκοπό το συντονισμό των ενεργειών και τη συγκρότηση ενός κερκυραϊκού λαϊκού κινήματος κατά των αποκρατικοποιήσεων και του ξεπουλήματος της κερκυραϊκής γης.

Μας αφορά όλους και θα είμαστε στην πρώτη γραμμή.

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Κάνε κουπί Νινέτα

Ετοίμασα και ένα βιντεάκι ως παρουσίαση του έργου ενός μεγάλου ζωγράφου που ονομάζεται Eugenio de Blaas (1843-1932).

Έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στην Βενετία και οι ζωγραφιές του αναπαριστούν τοπία και πρόσωπα από την καθημερινή ζωή στην Βενετία στα τέλη του 19ου αιώνα.
Είναι ο αντίστοιχος του Γύζη η του Ιακωβίδη.

Τα έργα του Eugenio de Blaas, όμως, είναι πολύ κοντά στις εικόνες μας και στην επτανησιακή αισθητική.

Το τραγούδι που επέλεξα για να συνοδεύσει  τις εικόνες λέγεται Voga Ninetta (Κάνε κουπί Νινέτα).
Πρόκειται για ένα ψαράδικο τραγούδι της ευρύτερης περιοχής της  Βενετίας και λέει σε ελεύθερη μετάφραση.

"Κάνε κουπί Νινέτα
είμαστε στη μέση της θάλασσας,
αν στη μέση της θάλασσας
συνεχίσεις την μουρμούρα
δεν πρόκειται να πιάσουμε σαρδέλες."


Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Η ΑΛΩΣΙΣ



Χτές το απόγευμα ξεκινήσαμε τη σαιζόν  με εργατική διαδήλωση .

Είχε αρκετό κόσμο .

 Ήρθαν φοιτητές και εργάτες , ήρθαν νεοδημοκράτες , ήρθαν και κάμποσα φρικιά.
Αργότερα είχα ραντεβού με τους ψαράδες της Κόντρα Φόσσα . Τους είχα αναθέσει το ιερό καθήκον να με  μπάσουν δωρεάν στον φρούριο για την συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών.

Μου έχουν υποχρέωση.

Τους έχω φτιάξει τσακισμένες προπέλες , ανοξείδωτες άγκυρες, μπόχες και αντικλεπτικά συστήματα βάρκας δικής μου εμπνεύσεως.

Ο πρόεδρος των ψαράδων είναι ένας τύπος με αριστερό παρελθόν, με ανήσυχο παρόν και  με αβέβαιο μέλλον.  Αφού σπούδασε γιατρός στην Ρώμη ήρθε στην Κέρκυρα και  καταξιώθηκε ως  άριστος ψαράς.

Μου είναι ποιο συμπαθής έτσι .

Ο Αρχικός σχεδιασμός είναι να με ανεβάσουν με παλάγκο από τα τείχη.

Δεν είδα με εμπιστοσύνη το μηχάνημα και το συρματόσχοινο.

«Εάν πέσεις  από σαράντα μέτρα ύψος-μου είπαν- θα έχεις γράψει μια ιδιόχειρη επιστολή για το οικονομικό σου αδιέξοδο  και θα την έχεις στην τσέπη σου.  Μετά άστο επάνω μας. Θα   το χρησιμοποιήσουμε εναντίον της κυβέρνησης».

Δεν το ρισκάρω. Ήμουν σε οικονομικό αδιέξοδο  ακόμα και τότε που  πολλοί τρώγανε με χρυσά κουτάλια.

Έχω συνηθίσει τα αδιέξοδα.

Επελέγη η εναλλακτική λύση  «μέσω  μίνας».

Να μου επιτρέψετε να κρατήσω μυστική την είσοδο και την έξοδο της μίνας.  Την γνωρίζει περιορισμένος αριθμός  ατόμων .

Έφτασα επάνω  και αμέσως ανέλαβε γνωστή δημοσιογράφος  και τηλεπαρουσιάστρια τοπικού καναλιού να με καθαρίσει από τις αράχνες που είχαν κολλήσει επάνω μου.

Παράγγειλα το γνωστό  καμπάρι και το χρέωσα στο δήμαρχο.

Κάθισα στη θέση του περιφερειάρχη αλλά δεν με βόλευε από ακουστικής πλευρά και βρήκα καλύτερο πόστο.

Είπα σε έναν θεόκουφο χορωδό της  χορωδίας της Κέρκυρας να μου φιλάει το ποτό να πάω βγάλω καμιά φωτογραφία.

Δεν άκουσε καλά και μέχρι να γυρίσω μου το είχε πιει.

Πέσανε και οι  ρελέδες του υποσταθμού της  ΔΕΗ πάνω που ξεκίνησε η συναυλία.

Ο Διευθυντής της ορχήστρας  κόντεψε να πάθει νευρική κρίση και ο δήμαρχος έψαχνε τον ηλεκτρολόγο.

Ο  Ζακυνθινός βαρύτονος  ήταν καταπληκτικός  στο Largo al factotum della citta.

Η Παιδική χορωδία της  Πρέβεζας ήταν  εξαιρετική.

Η Χορωδία της Κέρκυρας ήταν καλή αλλά  είχε αδύνατα τα βαρυτονόμπασα.

Η Απόδοση όλων στα Carmina Burana  ήταν ανεπανάληπτη. Ήταν η καλύτερη εκτέλεση που έχω ακούσει. 

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

«...ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ»



Πριν από αρκετά χρόνια  ήρθε στην Κέρκυρα ένα  Αλβανόπουλο .

Έκανε κάθε δουλειά στο χωριό. Κλάδευε ελιές, καθάριζε λόγγους , έκανε θελήματα στους γερόντους.

Το  άκουσαν οι χωριάτες να τραγουδάει  και το  φωνάξανε στην χορωδία.

Σε κάποια συναυλία τον άκουσε κάποιος Ιταλός και τον κάλεσε στην Ιταλία.

Χάσαμε το Αλβανόπουλο για καιρό.

Πέρασαν αρκετά χρόνια.

Μια καλοκαιρινή βραδιά γινόταν ένα γκαλά όπερας  στο φρούριο .

Ένας από τους  βαρύτονους ήταν  το Αλβανόπουλο.

Φτασμένος τραγουδιστής της όπερας στην Ιταλία.

Τραγούδησε , ανάμεσα στα άλλα , ένα αγαπημένο κομμάτι  από την Τραβιάτα.

Ήταν η ερωτική εξομολόγηση του Αλφρέντο  στην  Βιολέτα.
«..di quell amor  che palpito …del universo intero…”.

Έκανε στην άκρη το μικρόφωνο και τραγούδησε κατευθείαν σε , τουλάχιστον , δύο χιλιάδες κόσμο.

Δεν  έπεφτε καρφίτσα.

Ένας γέρος  γείτονας δίπλα μου  το μουρμούραγε.

Γύρισα και τον είδα να κλαίει.

Το χειροκρότημα ήταν ενθουσιώδες  από ένα κοινό που ξέρει πότε, πόσο και πώς να χειροκροτεί.

Έχω στο μυαλό μου τα τριάντα ένα παιδιά που πνίγηκαν προχτές στο  Αιγαίο με το δουλεμπορικό.

Έχω στο μυαλό μου τη  «La strada»  του Φελλίνι.

Έχω στο μυαλό μου τον «Ξένιο Δία» και τον κύριο Δένδια .

Έχω στο μυαλό μου όλες τις ντροπές  και το μεγαλείο των ανθρώπων .

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

ΣΚΡΙΠΕΡΟ


Βρίσκω, χτες βράδυ, στο δρόμο ένα φίλο από το Σκριπερό.
Με αγκαζάρει να  πάμε στην πάνω πλατείας στο πάλκο που έχει  συναυλία η μπάντα του χωριού του.
Ακολουθώ . Είναι ευκαιρία να τους ακούσω.
Πριν από καιρό είχανε μια συναυλία στο θεατράκι της Παλιοκαστρίτσας  μαζί με ένα ρόκ συγκρότημα και με μουσικές των Pink Floyd .
Εν είχα πάει . Νόμιζα ότι είναι παρακινδυνευμένο το εγχείρημα.
Είχα ακούσει την Βασιλική Φιλαρμονική ορχήστρα του Λονδίνου  σε έργα Pink Floyd  αλλά επρόκειτο για  μια κορυφαία Μπάντα.
Φτάσαμε στην πλατεία ακριβώς την ώρα που άρχιζαν .
Κλασικά και σύγχρονα κομμάτια  προσεκτικά διαλεγμένα.
Η απόδοση εξαιρετική.
Πίσω μου  κάθεται μια παρέα κοριτσιών από το Σκριπερό . Ξέρουν τα κομμάτια , σχολιάζουν την απόδοση των φίλων τους , συγχωριανών τους και συμμαθητών τους και  εκδηλώνονται με θέρμη αλλά χωρίς να ενοχλούν.
 δίπλα τους κάθεται ένα συμπαθητικό ζευγάρι Γερμανών  γύρω στα σαράντα και  σχολιάζουν στο κενό ανάμεσα στα τραγούδια.
Στο διάλειμμα τους μιλάει η μια από τις κοπέλες στα Γερμανικά και ακολουθεί ένας διάλογος .
Ρωτάω την κοπέλα  και μου λέει:
«Με ρώτησαν αν αυτή είναι η μπάντα της Κέρκυρας  και τους είπα ότι είναι η μπάντα του χωριού μου. Με ρώτησαν πόσους κατοίκους έχει το χωριό μου και τους είπα ότι είμαστε τετρακόσιοι κάτοικοι. Δεν το πίστεψαν . Νόμιζαν ότι έκανα λάθος και είμαστε σαράντα χιλιάδες.  «δεν είναι δυνατόν»  έλεγαν και ξανάλεγαν.»
Πράγματι είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς .
 Σε τετρακόσιους κάτοικους ,τα νέα παιδιά δεν μπορεί να είναι παραπάνω από  εξήντα. Αν υπολογίσει κανείς ότι αρκετοί δεν είναι ακόμα έτοιμοι να συμμετάσχουν σε μια τέτοια συναυλία , τότε το σύνολο των νέων από δεκαέξι χρονών μέχρι  τριάντα συμμετέχουν .
Αν  βάλεις και την μπαντίνα των μικρών παιδιών , τότε το σύνολο των παιδιών είναι μουσικοί εκτός των άλλων.
Λέω «εκτός των άλλων» διότι κανείς δεν είναι επαγγελματίας.
Τελειώνοντας η συναυλία  σηκώνεται να φύγει  και το ζευγάρι των Γερμανών .
Συζητούν απορημένοι  και αμήχανοι.
Γύρευε τι τους λένε οι Τραπεζίτες στην Γερμανία.
Λέω στην κοπέλα να τους πει ότι δεν είμαστε  όλοι απατεώνες , ούτε συμμορίες νεοναζί .

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

ΜΟΛΙΣ ΒΓΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ



Ο Σπουδαιότερος λόγος για τον οποίο πρέπει να αμείβονται αδρά οι γιατροί είναι γιατί κάθε πρωί βρίσκονται αντιμέτωποι με ορδές  διαμαρτυρόμενων συνταξιούχων που έχουν ξυπνήσει από τις τέσσερις.
Εγώ επιτελώ  δωρεάν κοινωνικό έργο.
Μόλις οι συνταξιούχοι  ξεκάνουν το γιατρό έρχονται σε μένα.
Είμαι με τη τσίμπλα στο μάτι και με την πρώτη γουλιά τον καφέ μου  ακούω ιστορίες για καρκίνους , θανάτους, καθετήρες, ζαχαροδιαβήτες , τριγλυκερίδια,  αδίστακτες βουλγάρες  και  ανάλγητους γιατρούς.
Έχω να πάρω ασπιρίνη  είκοσι χρόνια και ξέρω όλα τα φάρμακα απέξω με την τρέχουσα τιμή τους.
Όταν εξαντληθεί ομοφώνως η κουβέντα  στα ζητήματα του παρόντος  μπαίνουμε στα πεδία της νοσταλγίας ενός κατασκευασμένου και αμφιλεγόμενου  παρελθόντος.
Εκεί τα πράγματα περιπλέκονται.
Ο πρώην χωροφύλακας  περιγράφει την εποχή του Παπαδόπουλου ως έναν επίγειο παράδεισο με ανάπτυξη , δουλειές  και την ΜΟΜΑ να διανοίγει δρόμους στο Γράμμο στο Βίντσι  όπου « κατατρόπωσαν τους κομμουνιστοσυμμορίτες».
Αρπάζεται ο άλλος και εκθειάζει τον Στάλιν  που είχαν όλοι δουλειά και κοινωνικές παροχές.
Ματαίως  προσπαθώ  να πω ότι,  στην ερειπωμένη μεταπολεμική  Ευρώπη,  και ο «Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ» να γινόταν πρωθυπουργός μιας  οποιασδήποτε χώρας  το όνομα του θα συνδεόταν με  τις λαμπρότερες στιγμές ανάπτυξης  του τόπου.
Επιπλέον θα πρέπει να εξηγήσω και «ποιος είναι ο Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ».
Εγκαταλείπω την προσπάθεια ερμηνείας του παρελθόντος  και  περιορίζομαι στο ρόλο του  σιωπηλού ακροατή.
Μόλις ανέβει λίγο ο  ήλιος  φεύγουν σαν τους βρικόλακες .
Ο υγιέστερος έχει πίεση δεκαοκτώ  με δεκατέσσερα  (η μικρή) και πάνε στο σπίτι να ανοίξουν τα κλιματιστικά.
Το κίνημα των Γιατρών πρέπει να γίνει λαμπρό παράδειγμα στην πορεία για την συγκρότηση ενός νέου  ανεξάρτητου εργατικού κινήματος της εποχής μας.
Κατάφεραν με μια ευφυέστατη,  στρατηγικής σημασίας κίνηση,  να  πετύχουν  τρείς σημαντικούς στόχους.
Αντί να  πηγαίνουν οι ίδιοι στο ασφαλιστικό ταμείο για να πληρωθούν τις επισκέψεις  (και να μένουν για μήνες απλήρωτοι) δέχονται τον συνταξιούχο και του ζητάνε την αμοιβή τους .
Εν συνεχεία του δίνουν μια απόδειξη και τόνε στέλνουνε στο  ασφαλιστικό του ταμείο να πληρωθεί.
Συμβαίνουν τότε τα εξής.
Πρώτον απαλλάσσονται από  τα πρωινά στίφη των αγριεμένων συνταξιούχων που περιμένουν από τη νύχτα έξω από τα ιατρεία. Θα το σκεφτούν  καλά και θα το ζυγίσουν και μια και δύο και τρείς  να πάνε στο γιατρό .
Δεύτερον πληρώνονται  αμέσως τις επισκέψεις .
Τρίτον και σπουδαιότερο ,  κατευθύνουν  τα αγριεμένα σμήνη στην κυβέρνηση και παίρνουν το αίμα του πίσω.
Υποκλινόμαστε!

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

Δ.Ν.Σ.



Νομίζετε ότι  ομιλώ περί του Διεθνούς Νομισματικού συστήματος ?
Κοντά πέσατε.
Ομιλώ περί των Διαταραχών  Νευροφυτικού συστήματος  (Δ.Ν.Σ) που με βασανίζουν τα τελευταία χρόνια.
Τι είναι οι Δ.Ν.Σ. ….έλα ντε!.
Τις κληρονόμησα από τον πατέρα μου μαζί με την τεράστια περιουσία μας.
Είμαι ήδη κληρονόμος ενός λόγγου με κυπαρίσσια που δεν ξέρω ούτε που ακριβώς βρίσκεται , ούτε από πού ακριβώς αρχίζει, ούτε που τελειώνει.
Επίσης είμαι κληρονόμος μιας πάθησης που ούτε αυτή ξέρω τι ακριβώς είναι και γιατί μου συμβαίνει. Με παρηγορεί το γεγονός ότι την ίδια πάθηση είχαν ο Μέγας Ναπολέων, ο  Λένιν ,  ο Τσόρτσιλ, και η  Φάνη Πάλλη  Πετραλιά.
Πρόκειται για μια δυσλειτουργία του νευρικού συστήματος,  που  δίνει κίνηση στους πνεύμονες , στην καρδιά και στο στομάχι. Εκδηλώνεται σε πολύ αραιά διαστήματα (μια φορά στα δύο έως πέντε χρόνια) . Άλλοτε έχεις την αίσθηση της βαρυστομαχιάς , άλλοτε έχεις ένα αίσθημα ασφυξίας και άλλοτε  ταχυκαρδίες .
Τόψαξα αλλά δεν εμπίπτει στα «κύματα του Κοντράτιεφ».
Πρωτοπήγα πρώτη φορά στο νοσοκομείο παραμονές  μιας Πρωτοχρονιάς.  Ώσπου ο Γιατρός να δει τις εξετάσεις , οι νοσοκόμες  με είχαν ανεβάσει σε ένα τραπέζι διπλανής αίθουσας, που ετοίμαζαν κάποια γιορτή,   και χορεύαμε τσιφτετέλια.
-«Πως πάμε?» με ρώτησε ο Γιατρός ενώ ήμουν ανεβασμένος στο τραπέζι  με μια νοσοκόμα από το Μισολόγγι  (που λέει και ο Σολωμός).
-«Πώς να πάμε? …Του λέω απορημένος  …. Καλά».
-«Είμαστε οργανωμένο νοσοκομείο … Έχουμε τα πάντα» μου απάντησε.
Μού σύστησε να παίρνω βαθιές ανάσες όταν μου συμβαίνει και να   τρέχω λίγη ώρα μέχρι να επανέλθει ο οργανισμός μου.
Μια φορά που μου συνέβη έκανα βόλτες, τρείς το πρωί , στον Ανεμόμυλο και με χούφτωσε ένας ομοφυλόφιλος.
Μια  άλλη φορά ξημερώματα κόντεψε να   με κάνει κομμάτια ένα αγριόσκυλο που πετάχτηκε μέσα από το άλσος της Γαρίτσας.
Προχτές με ξανάπιασε  και σηκώθηκα στις δύο Τσι νυχτός.
Η Γυναίκα μου κατάλαβε και δεν έδωσε σημασία.
Ανέβηκα στη Μηχανή και πήγα στο Νοσοκομείο .
Στα εξωτερικά Ιατρεία  γινόταν χαμός. Είχανε τσακωθεί κάτι πιτσιρικάδες που κάνανε πάρτι στα Μοραΐτικα  με γειτόνους που θέλανε να κοιμηθούνε και  αρχίσανε τις καρεκλιές.
Ο ένας γδαρμένος ο άλλος με κομμένο αυτί,  από στομιά  ξάγρυπνου γειτόνου,  αιμορραγούσε,  άλλος με πρησμένο μάτι… χαμός.
Ρώτησα τι έγινε και ανέλαβε μια κοπέλα να μου αφηγηθεί όλο το συμβάν.  Καθόταν σε ένα πάγκο απέναντί μου  με  μια  εφαρμοστή  φουστίτσα. Στον αφαλό της είχε μια μεταλλική μπίλια.
Πάντα αναρωτιόμουν πως στερεώνονται αυτές οι μπίλιες. Κάποιος γνωστός που ήξερε μου είπε ότι τις βιδώνουν με ούπα.
Γύρω - γύρω και οι υπόλοιποι διαμαρτυρόμενοι πιτσιρικάδες.
Εκείνη τη στιγμή μπαίνουν και οι ασφαλίτες , με βλέπουν στη μέση της πιτσιρικαρίας και  νομίζοντας ότι  ήμουν και εγώ στο συμβάν θέλουν να με πάνε στο τμήμα.
Τους εξηγώ ότι είμαι από άλλη περίπτωση.
Παραλίγο θα βρισκόμουνα από το κρεβάτι μου  στα υπόγεια της οδού Μέρλιν να με βασανίζουν οι Γερμανοί  σαν το Κώστα Πρέκα στα «Σύνορα της προδοσίας».
Με τα πολλά παίρνουν οι ασφαλίτες όσους μπόρεσαν και μένω με κάτι άλλους . Ο Ιδιοκτήτης του Μαγαζιού (που γινόταν το πάρτι)   πήγε στο φορτηγάκι του και έφερε ένα κιβώτιο μπύρες και ένα σακί πατατάκια χονδρικής.
Κάποια στιγμή βγήκε ο Γιατρός και είπε «να περάσει ο επόμενος».
Τον κοιτάξαμε όλοι απορημένοι.  Όταν είδε ότι δεν ανταποκρίθηκε κανείς σήκωσε τους ώμους του και ξανάκλεισε την πόρτα.
Γύρισα σπίτι κατά τις τέσσερις.
Ευτυχώς δεν με πετύχανε για αλκοτέστ.
Απομένει να εξηγήσω στην γυναίκα μου πως γίνεται να πήγα στο νοσοκομείο στις δύο,  να γυρίσω στις τέσσερις πιωμένος.