Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2017

Κάτω ο χρόνος

Όταν  ήμουν μικρός δούλευα σε ένα μηχανουργείο στον Νέο Κόσμο.

Σε μια πάροδο της Λεωφόρου Συγγρού του ευεργέτου.

Φτιάχναμε μικρά μηχανήματα τυπογραφείου, τα περισσότερα χειροκίνητα.

Μια φορά και τόσο με έστελνε το αφεντικό με κάτι χαρτιά στην Μπουμπουλίνας που ήτανε τα γραφεία της ασφάλειας . Ανέβαινα στον τρίτο όροφο και τα παρέδιδα στο «γραφείο τύπου».

Μια μέρα καθώς ανέβαινα τις σκάλες, μπροστά μου ανέβαιναν δύο άντρες και στη μέση κράταγαν από τις μασχάλες μια γυναίκα .

Τα πόδια της γυναίκας ήταν γυμνά και ματωμένα. Σε κάθε σκαλί χτυπούσαν στο επόμενο σαν παράλυτα.

Ταράχτηκα.

Όταν γύρισα πίσω το είπα στο αφεντικό.

Με κοίταξε αυστηρά και μου είπε: «Μην πεις σε κανέναν τίποτα θα βρούμε το μπελά μας».

Εκείνες τις μέρες μου είχε δώσει ένας από το μηχανουργείο ένα βιβλίο χωρίς εξώφυλλα και κακομεταχειρισμένο. 
Επρόκειτο για ένα θεατρικό έργο που δεν καταλάβαινα τι ήθελε να πει.
Απορούσα με το συνωμοτικό ύφος  του .  
Σχεδόν με όρκισε να μην πω πουθενά τίποτα σε σχέση με το βιβλίο.

Εκείνες τις μέρες τα μυστικά ήταν περισσότερα από τα φανερά.

Μια μέρα , εκεί που δουλεύαμε αμέριμνοι στους πάγκους με καλά κρυμμένα τα μυστικά μέσα μας,  μια τρομερή έκρηξη έσπασε τα τζάμια του μηχανουργείου.
Βγήκαμε έξω και στην μέση του δρόμου ένας άνδρας σφάδαζε μέσα στα αίματα.

«Βάλανε βόμβα στον σκουπιδοτενεκέ!»

Η Βόμβα έσκασε στα χέρια ενός εργαζόμενου  του σούπερ μάρκετ  του αμερικάνικου στρατού που βρισκόταν απέναντι από το μηχανουργείο.

Οι εφημερίδες δεν έγραψαν τίποτα . Οι γείτονες έκλεισαν τα στόματα τους ακόμα περισσότερο.

Κανείς δεν έμαθε τι απέγινε ο τραυματίας και εάν έζησε.

Άλλο ένα μυστικό που έπρεπε να θαφτεί όσο πιο βαθειά γινόταν.

Έτσι έμαθα ότι η «Χούντα ήταν κακό πράμα».

Εάν με ρώταγε κανένας « τι είναι η χούντα» δεν θα ήξερα τι να του απαντήσω.

Ξεκίνησα να τυπώνω προκηρύξεις «κατά της χούντας».

Έκλεψα ένα παλιό χειροκίνητο πιεστήριο για δοκιμές που είχαμε πετάξει στην πίσω αυλή. 
Πήρα και από ένα τενεκέ άχρηστα τυπογραφικά στοιχεία που τα είχαμε  για να κάνουμε δοκιμές και τα μετέφερα με άκρα μυστικότητα στο υπόγειο ενός ακατοίκητου νεοκλασικού στην γειτονιά μου.

Εκεί, στο ημιυπόγειο του ακατοίκητου σπιτιού έστησα το τυπογραφείο μου ανάμεσα από παλιά έπιπλα και αποθηκευμένα κουτιά.

Οι προκηρύξεις μου ήταν εξαιρετικά ολιγόλογες.  «Κάτω η χούντα»  σε μικρά χαρτάκια. Τίποτε άλλο.

Άλλωστε δεν ήξερα και τίποτε άλλο.

Τις μοίραζα την νύχτα κάτω από τις πόρτες.

Κανείς δεν ήξερε αυτό το τρομερό μυστικό μου.

Αργότερα έμαθα ότι ήμουν ο μόνος από όλες τις μεγάλες αντιστασιακές οργανώσεις που τύπωνα με τυπογραφικά στοιχεία.

Οι σπουδαίες οργανώσεις τύπωναν με σφραγίδες που τις φτιάχνανε από Τσέλ Κρέπ. Δηλαδή από ένα ελαστικό υλικό που χρησιμοποιούσαν οι τσαγκάρηδες για να κάνουν λαστιχένιες σόλες.

Ήμουν έτη φωτός μακριά.

Δεν είχα ακριβή συναίσθηση του κινδύνου.

Αν με  έπιαναν θα με έγδερναν ζωντανό.

Ευτυχώς έπεσε η χούντα πριν με πιάσουν και έτσι γλύτωσαν μεν τα βασανιστήρια αλλά δεν έγινα και ποτέ επώνυμος αντιστασιακός.

Με τούτα και με κείνα μου έμεινε το κουσούρι και όλο κάτι ήθελα να γκρεμίσω.

Λίγα χρόνια αργότερα έγινα «εκδότης» μιας εργατικής εφημερίδας και έγραφα πύρινα άρθρα που περιελάμβαναν οπωσδήποτε την φράση «Κάτω το Κεφάλαιο».

Μου άρεσε όταν ο εχθρός ήταν ανίκητος.

Εάν τον έβλεπα να παραπατάει μπορούσα και να τον συμπαθήσω.

Έτσι περνούσαν τα  χρόνια τυπώνοντας και διανέμοντας  τα δικά μου «Κάτω». Άλλες φορές νύχτα κάτω από πόρτες και άλλες το καταμεσήμερο σε σταθμούς.

Τελευταία τάχω βάλει με το χρόνο.

Πρόκειται για την πλέον σκληρή δικτατορία που έχει γνωρίσει το ανθρώπινο γένος στην Ιστορία του.

Ορίζει τα πάντα και τιμωρεί τους απειθαρχούς που θα συλληφθούν  να παραβιάζουν τις ντιρεκτίβες του.

Εκτελεί με συνοπτικές διαδικασίες στις μάντρες όσους περιφρονούν τις επιταγές του.

Έχουμε χάσει πολλούς καλούς μαχητές τον καιρό της παντοδυναμίας του.

Μέχρι τώρα μόνο μικρά  σαμποτάζ  έχουμε καταφέρει που τον κάνουν ακόμα πιο αδίστακτο.

Σε τρώει από μέσα .

Ιδού ένας εχθρός στα μέτρα μας.

Χαράζω ταχτική.

Γιατί όπως έλεγε και ένα σοφός κινέζος στρατηγός που τα είχε βάλει με πολλούς πριν από μένα «Η Στρατηγική χωρίς ταχτική είναι ο θόρυβος πριν από την ήττα».

Ξεκινάω αντιστασιακή δράση με σύνθημα «Κάτω ο χρόνος»

Το ξέρει. Ανησυχεί  και χρησιμοποιεί τα πιο δοκιμασμένα  του όπλα εναντίον μου.

Κατ αρχήν πρέπει να αντιμετωπίσω την χοληστερίνη του χρόνου  πριν με ξεκάνει αυτή .

Ο γιατρός μου είπε ότι έχει φτάσει στα ύψη.

Γράφω ακριβές διαιτολόγιο ανά εβδομάδα και το τηρώ κατά γράμμα.

Το εκτυπώνω και βάζω επικεφαλίδα «ΚΆΤΩ Η ΧΟΛΗΣΤΕΡΊΝΗ» .


Λέω να ξεκινήσω τα βράδια να το μοιράζω κάτω από τις πόρτες παίρνοντας όλες τις προβλεπόμενες προφυλάξεις.

Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2017

Ο Παπαγιάνης


Ο Παπαγιάνης παρέλαβε την ενορία  ένα απόγευμα του Αυγούστου.

Είχε ραντεβού (με τον προηγούμενο) στην εκκλησιά του χωριού.

Ο Παπαγιάνης περίμενε αλλά (ο προηγούμενος)  αργούσε να φανεί.

Ώσπου να δεήσει να εμφανιστεί (ο προηγούμενος) , ο Παπαγιάννης έκανε …κούνια στην παιδική χαρά.

Τα παιδιά τον κοίταζαν αμίλητα να πηγαινοέρχεται και τα ράσα του να ανεμίζουν.

Πρώτη φορά έβλεπαν παππά να κάνει κούνια.

Ακόμα δεν είχαν δει τίποτα.

Μόλις ξεκίνησε ο καθιερωμένος  απογευματινός  ο αγώνας ποδοσφαίρου ο  Παπαγιάννης έκανε τα χέρια του χωνί και έδινε  οδηγίες σαν προπονητής.

Σε μια στιγμή που θεώρησε ότι δεν εισακούεται μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο, παίρνει την μπάλα και κατεβαίνει ακάθεκτος προς το αντίπαλο τέρμα.

Τριπλάρει δυό τρείς και έξω από την μεγάλη περιοχή με ένα ιστορικό σουτ στέλνει την μπάλα στα δίχτυα της αντίπαλης ομάδας.

«Έτσι παίζουν μπάλα!» είπε και αποχώρησε αγέρωχος για τα εκκλησιαστικά του καθήκοντα αφήνοντας άναυδους τους πιτσιρικάδες .

Ο Παπαγιάννης δυσκολεύτηκε να γίνει αποδεκτός από το χωριό.

«Δεν κάνει για παππάς αυτός. Που ακούστηκε παππάς να γυρνάει τσι ρούγες, να τραγουδάει λαϊκά, να συζητάει για ποδόσφαιρο και να παίζει με τα παιδιά κουτσό ».

Το χωριό, όμως,  ήταν μικρό και περίπτωση να στείλουν άλλον παππά «σοβαρότερο» δεν υπήρχε. Έσφιξαν την καρδιά τους και τα δόντια τους και τον  ανέχτηκαν.

Σκέφτηκαν «Κάποιος θα πεθάνει.. κάποιος θα αναστηθεί… χρειαζομάστενε έναν παππά βρε αδελφέ κι ας είναι και σπερλάδος».

Ο Παπαγιάννης εκτός από σέντερ φόρ αποδείχθηκε εξαιρετικός καλλίφωνος και τονισμένος.

Η Λειτουργία της Κυριακής με τον Παπαγιάννη και την τετραφωνική χορωδία έγινε τόσο σημαντικό πολιτιστικό γεγονός που ακόμα και εγώ, ένας άθεος,  έπιανα πρωί πρωί το πρώτο στασίδι.

Ο Παπαγιάννης  εκτός από κριτικός ποδοσφαίρου έβαλε σκοπό να κάνει φαγητό για πεντέξι γριές και γερόντους που ήτανε κατάκοιτοι.

Μερικές Κυριακές έλειπε διότι είχε αναλάβει και την εκκλησιά από ένα μικρό και νησί  χωρίς κατοίκους. Για την ακρίβεια το νησί είχε δύο κατοίκους Αλβανούς που ο ένας ήταν οπαδός του Εμβέρ Χότζα και ο άλλος μουσουλμάνος.

Ο Παπαγιάννης με συμπαθεί και έρχεται πάντα στο σπίτι μου για καφέ.

Στην αρχή νόμιζα ότι ήθελε να με οδηγήσει στο δρόμο του Θεού και ήμουν «κουμπωμένος¨».

Σύντομα διαπίστωσα ότι απλώς του άρεσε η παρέα και με συμπαθούσε.

Όλα πήγαιναν καλά στο μικρό χωριό ώσπου έφτασε η μεγάλη στιγμή της μεγάλης σύγκρουσης με το διπλανό χωριό για πρωτάθλημα της Γ’ Ερασιτεχνικής.

Στην κρίσιμη φάση που ο διαιτητής σφυρίζει πέναλτι εις βάρος μας, πηδάει ο Παπαγιάννης  τον φράχτη με τα ράσα και παίρνει στο κυνήγι τον διαιτητή ο οποίος έντρομος φυγαδεύεται από έναν παίκτη του μισητού διπλανού χωριού με.. «παπί».

Οι γεροντότεροι και σοβαρότεροι ιερείς της περιοχής οδήγησαν τον Παπαγιάννη σιδηροδέσμιο στην ιερά εξέταση.

Ο Δεσπότης του είπε:

«Πάτερ Ιωάννη, είναι σωστά πράματα αυτά;»

«Μα, Δέσποτά μου, αφού μας …αδίκησε.»

Έτσι μίλησε ο Παπαγιάννης και αφέθη ελεύθερος.

Αργότερα έγραψα ένα πύρινο άρθρο υπέρ του Παπαγιάννη που έκανε τόση εντύπωση ώστε το δημοσίευσε και μια μεγάλη εφημερίδα.

«Ένας άθεος υπερασπίζεται τον Παπαγιάννη.»  

Που ακούστηκε!

Μέχρι και η Κόβα του ΚΚΕ συνεδρίασε για να με αφορίσει και να εξηγήσει στους πιστούς «μέχρι που μπορεί να φτάσει ο κατήφορος ενός οπορτουνιστή».

Τέτοια πράματα σκέφτομαι αυτές τις μέρες που διάβασα ένα σχόλιο μιας φίλης μου στο φέις μπουκ.

Έγραφε λοιπόν.

«Εάν έρθει για ψήφιση στην βουλή το σχέδιο νόμου για την νομιμοποίηση της θεραπευτικής κάνναβης. Να μην τολμήσει κανείς να φέρει αντίρρηση διότι θα  αποπεμφθεί πάραυτα».

Εγώ (ευτυχώς) δεν κινδυνεύω διότι συμφωνώ με την χρήση της κάνναβης για ιατρικούς λόγους. Άλλωστε υπάρχουν τόσες παυσίπονες ουσίες πολύ ισχυρότερες που χρησιμοποιούν τα νοσοκομεία.

Το θέμα όμως δεν είναι αυτό.

Το θέμα μας είναι ότι εμφανίζεται μια ιερά εξέταση φορώντας δημοκρατικά προσωπεία που αρνούνται την ύπαρξη οποιασδήποτε άποψης  είναι αντίθετη με την δική τους.

Μια νέα φάρα αδιάλλακτων φανατικών με ροζ στολή εκστρατείας .

Είναι έτοιμοι να ρίξουν στην πυρά των «προοδευτικών τους αντιλήψεων» τον κάθε δυστυχή που έχει άλλη άποψη .

Ίσως θα τους έκανε καλό να παρακολουθήσουν την λειτουργία της Κυριακής από τον Παπαγιάννη και την Χορωδία του.


«Άνω σχώμεν τας καρδίας»

Σάββατο 7 Οκτωβρίου 2017

Accelerando



Ο Δάσκαλος της μουσικής ήταν νευρικός , αυταρχικός , απόλυτος και απαιτητικός.

Από τις πρώτες μέρες με έβαλε σε ένα σκαμπό στο διάδρομο και ανεβοκατέβαινα την φυσική του Ντό ασταμάτητα.

Μαρτύριο!

Θυμάμαι το Σπυράκο  στην Αυλή τα μεσημέρια του καλοκαιριού με ένα ξεχειλωμένο σλιπάκι να παίζει στο βιολί ασταμάτητα το Μι καντίνι.

Ανυπόφορο!

Ο πατέρας του από μέσα του φώναζε:

«Σπύρο η άλλαξε νότα η θα βγω έξω και θα το πατήσω».

Αυτό ήταν το σύστημα. Η ασταμάτητη επανάληψη.

Τότε διαπίστωσα ότι το αγύμναστο μικρό δαχτυλάκι του αριστερού χεριού ήταν άκρως απαραίτητο για την Ντό.

Αν προσπαθούσα να το αποφύγω το καταλάβαινε ο δυνάστης μου από μακριά και γινόταν έξαλλος. Ακόμα ηχούν στα αυτιά μου οι κραυγές του.

Αργότερα  έμαθα από υπεύθυνα χείλη ότι «όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίσια».

Ειδικά σε εμένα δεν ήταν ίσια ούτε τα δύο μου χέρια.

Εξαιτίας της πολύχρονης εργασιακής μου καλοπέρασης  με σφυριά και λοιπά εργαλεία,  απέκτησα χοντρότερα δάχτυλα στο δεξί μου χέρι και όταν άπλωνα τα χέρια το δεξί ήταν μακρύτερο.

Ένα άλλο κουσούρι που απέκτησα εκτός από την   διαρκής επανάληψη ήταν η διαρκώς επιταχυνόμενη ενασχόληση με ότι καταπιανόμουν.

Όσοι είδαν την ταινία «Forrest Gump» μάλλον συγκινήθηκαν.

Εγώ ταυτίστηκα.

Έτσι, για παράδειγμα,  όταν αρχίζω να τραγουδάω ένα τραγούδι η παίζω ένα κομμάτι  το επαναλαμβάνω ασταμάτητα χωρίς λόγο και γίνομαι ανυπόφορος.

Αυτό νομίζω το λένε αυτισμό.

Μάλλον είμαι αυτιστικός τόσα χρόνια και δεν το ήξερα.

Η διαρκής επανάληψη με βοηθάει μεν αλλά ποιος αντέχει.

Επίσης μου φαίνεται φυσιολογικό να ασχολείσαι με κάτι ευρισκόμενος διαρκώς σε έναν ασταμάτητο και επιταχυνόμενο καλπασμό.

Κάποια στιγμή όμως ο καλπασμός η θα τελειώσει άδοξα με το άλογο σκασμένο η θα πρέπει η κίνηση να αποκτήσει ένα τέμπο διαχειρίσιμο.

Μου το λέγανε, άλλωστε : 
«Το ντεμαράζ γίνεται στο κρίσιμο σημείο. Στην διαδρομή χρειάζεται να κρατάς το τέμπο».

Δεν άκουγα τους σοφότερους εμού.

Έτσι πέρασαν τα χρόνια και ξαφνικά με πιάνει ένας πόνος στον αντίχειρα του δεξιού χεριού που καθώς λένε αυτοί που γνωρίζουν είναι το σημαντικότερο δάκτυλο του ανθρώπου.

Άνευ του αντίχειρα δεν μπορείς γυρίσεις ούτε το κλειδί στην πόρτα.

Ορισμένοι ειδικοί μάλιστα ισχυρίζονται  ότι δεν μπορείς να ξύσεις ούτε τον κώλο σου .

Εμένα, πάντως, μου χρειάζονται όλα τα δάχτυλα και δεν μπαίνω στη διαδικασία της ιεράρχησης.

Έτσι κατέληξα σε φυσιοθεραπευτή ο οποίος απεφάνθη ότι πάσχω (εκτός των άλλων) και από «τενοντίτιδα».

Ξεκίνησα μια διαδικασία τριψίματος του δεξιού μου αντίχειρα με πάγο και αγόρασα ένα πράμα που μου κρατάει το δάχτυλο ακίνητο και τεντωμένο σαν το άγαλμα του Λένιν που δείχνει στις πλατιές λαϊκές μάζες την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσουν προκειμένου να την βγάλουν καθαρή.

Με ρωτούν πώς το έπαθα.

Έκανα έναν πρόχειρο λογαριασμό.

Τρακόσιες σφυριές την ημέρα κατά μέσο όρο επί σαράντα δύο χρόνια ασταμάτητης εργασίας (για την ανάπτυξη του τόπου)  μας κάνουν τρία εκατομμύρια εφτακόσες ογδόντα χιλιάδες σφυριές.

Εδώ ο αναγνώστης θα πρέπει να λάβει υπ όψιν του ότι δεν μιλάμε για ένα σφυρί από αυτά που καρφώνουν οι δικηγόροι πινέζες.

Παρόλα αυτά εξακολουθώ να έχω μια ισχυρή παρόρμηση για ένα ασταμάτητο ατσελεράντο που αντίκειται στους νόμους της φυσικής.

Ο Ίδιος ο Αϊνστάιν ήταν βέβαιος ότι «η επιτάχυνση ενός κινητού έχει σαν όριο την ταχύτητα του φωτός».

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί αλλά όσο κοιτάω το δάχτυλό μου τώρα που πληκτρολογώ λέω να το ελέγξω πριν μείνω κουλός.

Έγινα σαφής νομίζω.