Καθώς φαίνεται ένα μεγάλο μέρος των απογοητευμένων και προδομένων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ μετακινείται προς το ΣΥΡΙΖΑ και τον Κουβέλη.
Αυτό ήταν, λίγο ως πολύ, αναμενόμενο.
Φαίνεται σαν να διαμορφώνονται δύο τάσεις με αξιώσεις για να σχηματίσουν κυβέρνηση .
Η πρώτη και με περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας , κατά την γνώμη μου, θα απαρτίζεται από Σαμαρά, Καρατζαφέρη κλπ.
Η δεύτερη και με πολύ λιγότερες πιθανότητες από μια λεγόμενη αριστερή συμμαχία που θα τείνει να συγκροτηθεί από Κουβέλη, ΣΥΡΙΖΑ με ΚΚΕ , Καζάκη, Θεοδωράκη, και όσους «τίμιους» αποχωρήσαντες εν τω μεταξύ από το ΠΑΣΟΚ.
Η δεύτερη τάση μπορεί αθροιστικά να συγκεντρώνει ποσοστά που θα μπορούσε να την οδηγήσει στο να σχηματίσει κυβέρνηση αλλά κάτι τέτοιο προσκρούει στην άρνηση του ΚΚΕ βασικά.
Αυτή η τάση (ΚΚΕ , Καζάκης κλπ) περισσότερο θα ταίριαζε σε κάτι ευρύτερα «πατριωτικό αντιμνημονιακό» και λιγότερο σε κάτι «ευρωπαϊκό υπό όρους».
Ανοιχτά , βέβαια , δεν μπορεί (και δεν χρειάζεται , ευτυχώς για αυτήν) να ενισχύσει την πρώτη τάση.
Μπορεί όμως να μην συμμετέχει στην δεύτερη.
Θα δυσκολευτεί, βεβαίως, να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις του Τσίπρα και πρώην πασόκων που θα απευθύνονται στα αντιδεξιά αντανακλαστικά του κόσμου λέγοντας : «Διαλέχτε. θέλετε μια κυβέρνηση «Σαμαρα , Καρατζαφέρη» ακροδεξιά και με Ρώσικη μαφιόζικη κηδεμονία η μια «αριστερή κυβέρνηση» με ευρωπαϊκό προσανατολισμό και διαπραγματευτική λογική.»
Το ΚΚΕ Θα βρεθεί( ήδη βρίσκεται) σε πολύ δύσκολη θέση. Θα πρέπει να βρει την τελευταία στιγμή επιχειρήματα που να πείθουν τους ψηφοφόρους του για την μη συμμετοχή του στο «αριστερό» αυτό μέτωπο .
Θα βρεθεί απολογούμενο παραμονές εκλογών και με σοβαρό κίνδυνο να μειωθούν τα ποσοστά του , να οδηγηθεί σε μια διάσπαση που τελικά θα το οδηγήσει στην κατάρρευση.
Σε ανάλογη κατάσταση θα βρεθεί το σύνολο του πολιτικού κόσμου έτσι και αλλιώς.
Οι περιπέτειες του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος δεν οφείλονται στο ότι είναι «διεφθαρμένο» εξαιτίας κάποιας πανάρχαιας κατάρας που το κατατρέχει .
Πάντα έτσι ήταν και χειρότερα.
Η διαφορά είναι ότι τώρα δεν στηρίζεται πλέον σε μια σταθερή οικονομική βάση.
Όσο υπήρχε μια κατά βάση εθνική οικονομία και ένας (κατά βάση) εθνικός καταμερισμός εργασίας τόσο το πολιτικό εποικοδόμημα στηριζόταν σταθερά πάνω σε αυτήν.
Όσο το κέντρο βάρους της οικονομικής βάσης μετατοπίζεται σε υπερεθνικά και παγκόσμια κέντρα τόσο και το εθνικό πολιτικό σύστημα οδηγείται στην κρίση στην αναξιοπιστία και στον εκφυλισμό.
Με λίγα λόγια οδηγούμαστε σε μια κατάσταση όπου αφενός έχουμε ως πραγματικότητα, έστω και ατύπως , την παγκόσμια δικτατορική διακυβέρνηση των πολυεθνικών (Για την οποία ο Παπανδρέου και πολλοί άλλοι ζητούν την επίσημη θεσμοθέτησή της) και αφετέρου την δυνατότητα να ξεδιπλωθούν επαναστάσεις του κόσμου της εργασίας για την πρώτη γενικευμένη απόπειρα ανατροπής του Καπιταλιστικού κόσμου.
Σήμερα είναι πολύ δυσκολότερο το πέρασμα σε μια γενικευμένη επαναστατική κατάσταση στον κόσμο αλλά είναι πολύ περισσότερες οι υλικές δυνατότητες για την υπέρβαση των εκμεταλλευτικών κοινωνιών.
Οι επόμενες εκλογές (αν και όταν γίνουν) δεν θα έχουν σχεδόν κανένα νόημα.
Όποια κυβέρνηση και όποια «εθνική αντιπροσωπεία» προκύψει θα έχει μόνο μια αρμοδιότητα, να υπογράφει τις μισθολογικές καταστάσεις εαυτών και αλλήλων.
Όσοι κατέβουν στις εκλογές και δεν θέλουν να κοροϊδεύουν τον εαυτό τους και τον κόσμο θα το πρέπει να το πουν ευθέως .
Όποιος παίξει με τις αυταπάτες του κόσμου θα αμειφτεί δια της ψήφου μεν , αλλά πολύ σύντομα αυτή η ψήφος θα του βγει πολύ ξινή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου