Η εκκλησία των Αγίων Πάντων

Τα παλιά χρόνια εκεί γινόταν το μεγαλύτερο πανηγύρι των χωριών τ’Αγύρου.

Το λιβάδι και τα δύο ποταμάκια που το διασχίζουν είχε ζωτική σημασία για την επιβίωση του πληθυσμού.

Εδώ υπήρχαν κοπάδια και μικρές καλλιέργειες από καλαμπόκια ,στάρια ,κηπευτικά και φρούτα.

Εδώ συναντιόταν και γνωριζόταν  οι νέοι από τα γύρω χωριά.

Εδώ γεννήθηκαν μεγάλοι έρωτες.

Τα «επίσημα» πανηγύρια σήμερα γίνονται στην πλατεία του κάθε χωριού.

Κάποιοι επιμένουν να διοργανώνουν το πανηγύρι ακόμα και σήμερα εκεί.

Στο μοναχικό εκκλησάκι των Αγίων Πάντων.

 Στην μέση του λιβαδιού.

Το Σαββάτο το βράδυ ξεκινήσαμε.

Βγήκαμε από τον κεντρικό δρόμο και μπήκαμε σε ένα δαιδαλώδες δίκτυο  αγροτικών χωματόδρομων.

Μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάσαμε.

Θυμήθηκα την περιοχή.

Εδώ με έφερνε η Νόννα μου η Βανθία όταν ήμουν πέντε χρονών.

Έφερνε τα πρόβατα μας για να τα βάλει στο κοπάδι.

Έδενε τις δύο άκρες ενός σχοινιού σε ένα κλαρί . 

Τύλιγε και μερικά πανιά για να κάθομαι και μου έφτιανε μια κούνια. 

Την λέγαμε «Κούλιουρο» και ήταν η μεγαλύτερη διασκέδαση μου.

Νάμαι πάλι εδώ ύστερα από πολλά χρόνια.

Μπαίνουμε στην εκκλησιά δεν είναι παραπάνω από σαράντα τετραγωνικά μέτρα .

Όταν ήμουν μικρός μου φαινόταν τεράστια.

Πανέμορφες αγιογραφίες.

Ανάβουμε ένα κερί.

Συνήθως οι πιστοί ανάβουν ένα κερί αναλόγου μεγέθους με την χάρη που ζητούν.

Εμείς  (που δεν είμαστε πιστοί) ανάβουμε ένα κερί σαν φιλοφροσύνη και ένδειξη σεβασμού  σε ένα εκκλησάκι που επέλεξε να ζήσει για πάντα μόνο  στην μέση ενός λιβαδιού.

Σήμερα είναι η γιορτή του.

Αύριο θα είναι πάλι μοναχό του.

Ζηλεύω μερικές φορές.

Μαρέσει το μικρό καμπαναριό του με τις πανάρχαιες καμπάνες του.

Μαρέσει η ξεχυτή γύρω- γύρω .

Μαρέσουν τα πεζούλια του.

Πιο πολύ μαρέσουν τα μικρά πολύχρωμα χαλάκια  που κάποιος έβαλε για να καθίσουμε.

Τα πάντα είναι απλά και ήσυχα.

Σαν μια όαση καταμεσής της ερήμου.

Η  Ελένη από τσου Αντιπερνούς «σαν ζωγραφιά στην εκκλησιά , η σαν κερί αναμμένη».

Η άγνωστη κοπέλα με τα μαύρα κοντά μαλλιά και το  σκούρο μπλέ φόρεμα απέναντί μου.

Η Ολυμπία που χαμογελάει ευχαριστημένη δίπλα μου.

Ο Βασίλης  που πίνει  το κρασί του και μας λέει τα μικρά του παράπονα.

Ο Χορός στην μέση με τα Λεβαντίνικα και τα Αγυριώτικα.

Και ο τραγουδιστής που  θάθελε …

..«Να χαμηλώναν τα βουνά

Και οι λεμονοκορφάδες

Νάβλεπε την αγάπη του

Στην άκρη τσου Σγουράδες»

Απέναντι τα φώτα των Αγραφών να τρεμοσβήνουν και πάνωθε μας ο έναστρος επιβλητικός θόλος  του Ιουνίου.

Τετρακόσια χρόνια μόνη στη μέση του λιβαδιού.