Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν

Ο Μικρός Μιχάλης γεννήθηκε με κινητικά προβλήματα.

Πολλοί άνθρωποι έχουν εμφανή η αόρατα προβλήματα.

Μακάρι να μπορούσαμε να φτιάξουμε μια επιχείρηση κατασκευής και εμπορίας μαγικών ραβδιών που να διόρθωναν τα πάντα .

Να πωλούνται στα ράφια των σούπερ μάρκετ «τα δύο μαγικά ραβδιά στην τιμή του ενός». 

Ο Μικρός Μιχάλης περιμένει πως και πώς για να κάνει τα μπάνια του στην θάλασσα.

Όταν μπαίνει στην θάλασσα  γίνεται ένα θαύμα και κολυμπάει κανονικά.

Οι ειδικοί λένε ότι μέσα στο θαλασσινό νερό ανασύρονται μνήμες από το απώτατο παρελθόν μας.

Το ίδιο , λένε , συμβαίνει και όταν τον ανεβάζουν  στο άλογο.

Ο Μικρός Μιχάλης  κινδυνεύει φέτος να μην πάει στην θάλασσα.

Μεγάλωσε και δεν μπορούν να τον ανεβάσουν τα σκαλιά της αυλής για  να βγει στο δρόμο.

Έτσι λοιπόν , μια ομάδα αποφασισμένων εθελοντών κομάντος ,  αναλάβαμε να κατασκευάσουμε ένα σιδερένιο  τελεφερίκ που θα ανεβάζει τον Μιχάλη στο δρόμο.

Εκτυπώθηκαν τα σχέδια και οι μελέτες , κουβαλήθηκαν τα υλικά ,  φέραμε τα κατάλληλα εργαλεία και άρχισε η κατασκευή με τις οδηγίες του μηχανολόγου της ομάδας.

Μια κεκλιμένη σιδηροδρομική γραμμή μήκους  14 μέτρων  θα τοποθετηθεί στην άκρη του δρόμου  μέχρι κάτω στην αυλή,  για να ανεβαίνει  ένα βαγονέτο πάνω στο οποίο θα βρίσκεται ο μικρός Μιχάλης με το καροτσάκι του.

Δουλεύουμε ασταμάτητα κάτω από τον ήλιο .

Η ομάδα συνεργάζεται άψογα.

Ο Γιάννης  ο μηχανολόγος , ο έχων το γενικό πρόσταγμα.

Η αφεντιά μου ως  αρχιμάστορας και ηλεκτροσυγκολλητής.

Ο Άκης και ο Σπύρος  ως βοηθοί  μαστόρου.

Ο Αντρέας ο μεγάλος ως ηλεκτρολόγος.

Ο Στράτος , η Μαριάνα,  ο μικρός Ανδρέας και ο  Μιχάλης  ως εργάτες.

Πρέπει να τοποθετήσουμε την σιδηροδρομική γραμμή πριν νυχτώσει.

Αύριο θα συνεχίσουμε τις υπόλοιπες εργασίες.

Κολλάω τις σιδηροτροχιές.

Δίπλα μου ο μικρός Ανδρέας με τροφοδοτεί με ότι εργαλείο χρειάζεται.

Σε μια στιγμή  λέει σιγά σαν να μονολογεί:

-« Τόσος κόπος  για τον Μιχαλάκη!»

Σταματάω για λίγο.

Είμαι κουρασμένος και δεν βλέπω καλά από τον ιδρώτα .

Το ερώτημα είναι σοβαρό.

Του εξηγώ ότι ο Στήβεν Χώκινς δεν είναι περισσότερο ξεχωριστός από τον καθένα μας.

Το ίδιο και ο Μιχαλάκης.

Τον κόπο δεν τον κάνουμε επειδή έχει ανάγκη αυτός αλλά επειδή έχουμε εμείς  απόλυτη ανάγκη   να παραμείνουμε άνθρωποι  ακόμα και στην πιο σκληρή και σκοτεινή εποχή.

Χαμογέλασε κοιτώντας αλλού ο μικρός Ανδρέας.

Θα διαβάσει ξανά , λέει, ένα παραμύθι που τούγραψα κάποτε, όταν ήταν πολύ μικρός,  και δεν καταλάβαινε  τότε τι ήθελε να πει.

Το παραμύθι είχε τίτλο:  «Η μαγεμένη πυγολαμπίδα και ο άπιστος Ανδρέας»

Μπορεί να το διαβάσει και ο Μιχαλάκης και τον Αύγουστο που θα συναντηθούν  ίσως το συζητήσουν. 

http://iltrovator.blogspot.gr/2009/05/blog-post_26.html