Γουρούνια στον άνεμο.

 Η Θεσσαλονίκη έκανε σχεδόν τα πάντα για να με κάνει να την μισήσω.

Δεν τα κατάφερε ακόμα.

Κάθε που πέρναγα το κατώφλι της ,  κάθε που  οι μπροστινοί τροχοί πέρναγαν τις ράγες του σιδηρόδρομου ,  ένοιωθα ένα σφίξιμο στο πέτο.

Κολλάω το πρόσωπό μου στο τζάμι του «τριανταένα» .

Εναλλάσσονται  μπρός μου με ταχύτητα,  ερειπωμένα εργοστάσια,   ινστιτούτα αισθητικής , ταμπέλες εκπτώσεων,  αίθουσες  γυμναστηρίων ,  κουρασμένα βήματα, άδεια βλέμματα, άδειοι δρόμοι  και φορτωμένα  καροτσάκια ρακοσυλλεκτών.

Ακολουθώ την «Μέθοδο Νικολαΐδη».

Κλείνω σφιχτά  τα μάτια. 

Αιωρούμαι στις χειρολαβές και διασχίζω ένα δάσος με  τεράστιες βαλανιδιές.

Κατηφορίζω μια πλαγιά με αγριοκαστανιές  και κυπαρίσσια, …και ξαφνικά μπροστά μου… η φοβερή πλατεία Καμάρας μέσα στο λιοπύρι.

Γουρούνια στον άνεμο.

Οι σόλες μου κολλάνε στην καυτή και μαλακή άσφαλτο.

Φοβάμαι ότι  αν μείνω ακίνητος θα με ρουφήξει.

Μετράω μια - μια τις πλάκες των έρημων πεζοδρομίων της φιλοσοφικής.

Παλεύω να προσανατολιστώ στους διαδρόμους του νοσοκομείου.

Αργόσυρτα  βήματα με νυχτικό  και ορό  στο χέρι.

Βιαστικά φορεία.

Αγχωμένοι και απλήρωτοι γιατροί που «παίζουν για τη φανέλα».

 Κουρασμένοι συνοδοί στους πάγκους με τα χαρτιά των εξιτηρίων στα χέρια .

Οι κοτσυφοί  να  τσακώνονται  ασταμάτητα στα  πεύκα της αυλής …και η γάτα που προσπαθεί να ξεδιψάσει από την σταγόνα της βρύσης.

Αλήθεια; Τι γυρεύουν τόσοι κοτσύφοι  εδώ; ..και γιατί αδιαφορούν τόσο επιδεικτικά για τα δράματα των ανθρώπων;

Ξανά στο «Δέκα» προς Χαριλάου.

Νυχτώνει.

Χτυπάει η καμπάνα του Αγίου Νικολάου.

Στα μπαλκόνια αλυχτάνε σκυλιά και στους δρόμους σέρνουν τα βήματα τους άστεγοι.

Με περιμένει η Χρυσούλα στην πόρτα με τις παντόφλες στο χέρι.

Η Χρυσούλα που με βλέπει πρώτη φορά και με υποδέχεται σαν γιό της.

Η Χρυσούλα με τα κεφτεδάκια να μοσχοβολάνε δυόσμο.

Η Χρυσούλα με τον , πάντα έτοιμο, καφέ στο δίσκο ,στο σωστό φλιτζάνι και με τις σωστές αναλογίες.

Η Χρυσούλα  των «αλλαντικών»  του Μαρινόπουλου που μεγάλωσε με πολύ κόπο τα παιδιά της.

Η Χρυσούλα που θα σκουπίσει όταν έχω πλέον φύγει γιατί «το έχει σε κακό να σκουπίσει τώρα».

Η Χρυσούλα που δεν με αφήνει να μισήσω αυτήν την πόλη.