Η Τραμπάλα

Είχα μια παιδική φίλη που την έλεγαν Μαίρη.

Μαζί περάσαμε  σχεδόν όλο το δημοτικό.

Η Μαίρη είχε ξανθά μαλλιά .

Παραδόξως της τα κόβανε κοντό καρέ.

Η Μαίρη έδειχνε να με αντιπαθεί και να με ανταγωνίζεται.

Προσπαθούσα να την καλοπιάνω ματαίως .

Μου άρεσε αλλά έκανε ότι ήταν δυνατόν για να την αντιπαθήσω.

Παρόλα αυτά συνέχεια μαζί είμαστε.

Κάτι συνέβαινε και ανάμεσα σε δεκάδες παιδιά βρισκόμαστε πάντα δίπλα- δίπλα.

Θυμάμαι τα καλοκαίρια στην παιδική χαρά όταν κάναμε τραμπάλα έκανε ότι μπορούσε για να καθίσει κάτω με το βάρος της και να με κρατήσει ψηλά.

Έτσι αισθανόταν ότι με νικούσε.

Πολλές φορές την άφηνα να με νικήσει.

Έτσι όταν έβαζε τα δυνατά της να καθίσει κάτω με το βάρος της , μετά από λίγο  το παιχνίδι έχανε το νόημα του και  άφηνε μόνη της να συνεχιστεί η ταλάντευση.

Εγώ πάλι είχα, από τότε,  μια εμμονή με την «απόλυτη εξισορρόπηση».

Πίστευα ότι το ζητούμενο  (και πιο δίκαιο) θα ήταν να ισορροπήσουμε στην μέση.

Ακόμα όμως , και τότε που νόμιζα ότι το κατάφερνα, το παιχνίδι έχανε ξανά το νόημα του.

Έτσι συνεχίζαμε καυγαδίζοντας ασταμάτητα μέχρι που βγάλαμε το δημοτικό.

Πέρασαν τα χρόνια και η μικρή Μαίρη αποκήρυξε τους Ολύμπιανς , κατέβασε από τους τοίχους του δωματίου της τις φωτογραφίες τους  , σοβαρεύτηκε , κόλλησε στη θέση τους  αφίσες  του Τζίμ Μόρισσον και ασπάσθηκε τους Doors.

Με τούτα και με κείνα μεγαλώσαμε επιτέλους.

Η Μαίρη δεν έγινε επιτυχημένη επιχειρηματίας , η αυστηρή δασκάλα  (όπως φανταζόμουνα).

Πέθανε μερικά χρόνια αργότερα  (όπως δεν θα μπορούσα να φανταστώ).

Ένα βράδυ μόλις τελείωσα έναν από τους συνηθισμένους λόγους μου περί μιας «απολύτως ισορροπημένης και δίκαιης κοινωνίας», με πλησίασε ένας παλιός συμμαθητής και μου είπε ότι η Μαίρη πέθανε από «υπερβολική δόση».

Δεν άντεξα να πάω στην κηδεία.

Αυτές τις μέρες θα έρθουν οι μικρούλες δίδυμες ανιψιές μου για καλοκαιρινές διακοπές.

Έχουν αρχίσει να περπατούν και να μιλάνε.

Θα τις πάω στην παιδική χαρά.

Θα τους εξηγήσω τους κινδύνους  που θα αντιμετωπίσουν (ιδιαίτερα στην τραμπάλα).

Μου λένε ότι είναι νωρίς ακόμα για να καταλάβουν.

Έτσι λοιπόν τα γράφω εδώ με την ελπίδα ότι θα τα βρούνε όταν  θάμαι  (οπωσδήποτε)  στον παράδεισο.

Κάπου εκεί  (τρίτο παγκάκι δεξιά όπως μπαίνουμε από την πύλη) θα είναι  και η Μαίρη.

Επειδή  (καθώς λένε αυτοί που ξέρουν)  στον παράδεισο απαγορεύονται οι ερωτικές περιπτύξεις  με την απειλή της αποβολής, θα συζητάμε για το νόημα της αθανασίας .

Άλλωστε το ζήτημα του νοήματος της ζωής , νομίζω  το έχουμε εξαντλήσει ήδη.

Αν συνεχίζει να ακούει Doors , λέω να την μυήσω και στα  Windows.

Αυτά δεν τα πρόλαβε.

Ίσως μάλιστα να ανακαλύψω και κάποια άλλη ακλόνητη αλήθεια  και να εκφωνώ  πύρινους λόγους  προς τους καθήμενους  των διπλανών παγκακιών «για μια απόλυτα ισορροπημένη κοινωνία του κόσμου της  αθανασίας».