Πάντα σε χαρές!

 Ουδέποτε υπήρξε ένας κόσμος του ενός πόλου.

Για παράδειγμα,  η χαρά και λύπη ενυπάρχουν αλληλοδιαδεχόμενες στην ζωή μας.

Ναι! Πάντα επιδιώκεις την χαρά.

 Έχεις , όμως συμβιβαστεί με την ιδέα ότι δεν μπορεί να υπάρχει μια κατάσταση με σκέτη χαρά.

Θα ήταν αδιανόητο νομίζω .

Σίγουρα θα ήταν αφόρητο.

Δεν ξέρω …μια κουβέντα λέω.

Έλεγε ο Βιτσένζο Κορνάρος στο ποίημα του  «Ερωτόκριτος και Αρετούσα»:

 «Του κύκλου τα γυρίσματα που ανεβοκατεβαίνου

Και του τροχού π΄ωρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνου»

Έτσι λοιπόν, με αυτές τις σκέψεις,  βρίσκομαι στην αίθουσα αναμονής «αφίξεων εσωτερικού» του αεροδρομίου της Κέρκυρας  άγρια χαράματα να περιμένω δύο απίστευτα δίδυμα πλασματάκια  που έρχονται από την πρωτεύουσα.

Οι δίδυμες ανιψιές  μου μόλις κατεβαίνουν από το αεροπλάνο της γραμμής.

Τις αναγνωρίζω  πίσω από τις τζαμαρίες.

Έχω να τις δω από την βάφτιση.

Αν δεν είχα δει φωτογραφίες δεν θα τις γνώριζα.

Η Ιουλία έρχεται και στέκεται  μπροστά μου  σε στάση προσοχής και με κοιτάζει ολόισια στα μάτια.

Σκύβω και την παίρνω αγκαλιά.

Βγάζει μια απίστευτης οξύτητας μακρόσυρτο ήχο.

Ταράζεται όλο το αεροδρόμιο.

Πρέπει να είναι κάποιο «Λά»  πέντε οχτάβες  πάνω με συνεχή παρεστιγμένα και διαζεύξεις.

Λίγο ακόμα και   θα περνάγαμε  στον κόσμο των υπερήχων.

Οι σάλπιγγες της Ιεριχούς.

Με μερικά φιλιά σταμάτησε.

Αρχίζουν οι καλοκαιρινές διακοπές της Ιουλίας και της Βασιλικής και  ένας  ατελείωτος  και ευχάριστος  αγώνας δρόμου των υπολοίπων μας  ακατόπι τους.

Το σπίτι μετατρέπεται , όλο με μίας,  σε τοπίο που θυμίζει το Enemy at the Gates και την μάχη του Στάλιγκραντ .

Σηκώνομαι να πάω  να πιώ νερό στις τρείς τα ξημερώματα και στο διάδρομο σφηνώνεται το ποδάρι μου σε ένα γιογιό  αεροδυναμικού σχήματος.

Ξαπλώνω στον καναπέ να  κοιμηθώ  και  αισθάνομαι κάτι κρύο  και μαλακό στην ραχοκοκαλιά μου.

Έχω ξαπλώσει πάνω σε ένα κομμάτι  κολοκυθόπιτα.

Σκοντάφτω στο σαλόνι πάνω σε γαϊδάρους, ελέφαντες , τίγρεις και ρινόκερους.

Πάω προς την τουαλέτα και  νομίζω ότι βρίσκομαι  στην αναμονή  της Εθνική τράπεζας.

Κανονικά έπρεπε να έχουμε μηχάνημα με κουπόνια.

«Νο 490 , χρόνος αναμονής περίπου 1 ώρα και 25 λεπτά».

Φεύγεις κάνεις τα θελήματά σου και ξαναέρχεσαι εγκαίρως.

Ήρθε επιτέλους η σειρά μου.

Κάθομαι στην τουαλέτα και με κοιτάζει πάνω από το πλυντήριο ένας αγριεμένος πράσινος κροκόδειλος  με ανοιχτά τα τρομερά του σαγόνια.

Ίδιος ο Βενιζέλος στην Κρήτη.

Γνωρίζω καινούργιους κόσμους.

Σπρώχνω κούνιες στην παιδική χαρά της Γαρίτσας  μεσούσης της οικονομικής κρίσης και γνωρίζω νεαρές μπέιμπι σίτερ  με ενδιαφέρουσες απόψεις  για την πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου (και με ενδιαφέρουσα θερινή περιβολή).

Βγάζω τα τερατάκια βόλτα και  στα μισά του δρόμου η Βασιλική θέλει τα άσπρα παπουτσάκια που φοράει  η Ιουλία.

Επιστρατεύω την πολύχρονη  πολιτική μου εμπειρία  προκειμένου να επιτύχω έναν έντιμο συμβιβασμό.

Συνεχίζουμε τον περίπατο.

Είναι και οι δύο ευχαριστημένες με  ένα παπούτσι κόκκινο και ένα άσπρο η κάθε μια.

Εβδομάς πρώτη «Όλα βαίνουν καλώς».

Είμαι ακόμα αρτιμελής.

Έχω γλυτώσει με μια κλωτσιά στο μάτι, μια πιρουνιά στο μάγουλο και μια μαχαιριά στην πλάτη.