Ο Κλέφτης των ποδηλάτων

Όταν ήμουν μικρός έκλεψα ένα ποδήλατο.

Ήταν δεμένο στα κάγκελα μια αυλής.

Το όνειρό μου (τότε) ήταν να γίνω ποδηλάτης.

Αργότερα που μάζεψα λεφτά και απέκτησα ένα  καλό ποδήλατο  πήγα και γράφτηκα και σε μια ομάδα ποδηλασίας.

Το κλεμμένο ποδήλατο πήγα ένα βράδυ  να το ξαναβάλω στην θέση του.

Βγήκε κάποιος που με είδε και μου είπε αυστηρά να μην αφήνω στα κάγκελά του το ποδήλατο μου. Προφανώς το θύμα της κλοπής  είχε μετακομίσει.

Χάρισα το ποδήλατο σε ένα μικρότερό μου στην γειτονιά.

Έκτοτε μ αρέσει να κλέβω ποδήλατα. Δεν ζηλεύω τίποτα  άλλο.

Όταν λέμε «τα κλέβω» εννοώ ότι σταμπάρω τα ποδήλατα που είναι  εγκαταλελειμμένα σε εισόδους πολυκατοικιών  και εάν περάσει καιρός και ο διαχειριστής θέλει να τα ξεφορτωθεί, αναλαμβάνω εγώ  την απομάκρυνση κατόπιν της αποφάσεως της γενικής συνελεύσεως της πολυκατοικίας.

Κατ αυτό τον τρόπο έχω γίνει δωρητής ποδηλάτων στα πιτσιρίκια του χωριού μου.

Η ατίθαση πιτσιρικαρία σκέφτεται σοβαρά να στήσει τον ανδριάντα  μου έξω από το δημοτικό σχολείο για να καταθέτουν τα στεφάνια τους οι μελλούμενες γενιές.

Επίσης , όπως όλοι οι μεγάλοι ευεργέτες, διαθέτω ιδιόκτητο  στόλο τεσσάρων ποδηλάτων κάθε τύπου.

Από όταν έγινα ιδιοκτήτης και  έμπειρος επισκευαστής  ποδηλάτων τρέμει το φυλλοκάρδι μου μην μου τα κλέψουν.

Παρόλα αυτά ένα καταμεσήμερο  μια συμμορία αδίστακτων μαθητών του 3^ου Δημοτικού μου έκλεψε ένα μάουνταιν που το είχα μεγάλο  καμάρι.

Το είχα κλέψει από   έναν ακάλυπτο  και το έφτιαχνα μια βδομάδα.

Έκτοτε έχω γεμίσει τον κόσμο με «λικέτα»  (καθώς λέει και η γειτόνισσα μου , η Λισάβετ)  και αλυσίδες ασφαλείας.

Γίνομαι έξαλλος και μόνον στην ιδέα ότι οι (άλλοι) κλέφτες ποδηλάτων γυρνούν ακόμα ελεύθεροι ανάμεσα μας.

Όταν ακούω  στην συνέλευση της πολυκατοικίας να καταγγέλλεται κλοπή ποδηλάτου παίρνω πρώτος το λόγο και ζητώ οργισμένος την σύλληψη, τον διασυρμό, τον διαμελισμό, η, στην καλύτερη περίπτωση, την εκτέλεση δια απαγχονισμού στην πλατεία συντάγματος  του κτήνους , ενώ ταυτόχρονα εμείς οι τίμιοι θα περνάμε κάτω από την αγχόνη και θα τον φτύνουμε με αποτροπιασμό.

Και συνεχίζω την ομιλία μου….

«Έχει γεμίσει ο κόσμος κλέφτες κύριοι!

Κινδυνεύουμε!

Κάποιος πρέπει να αναλάβει την προστασία μας!

Αλλιώς θα πρέπει να πάρουμε τον νόμο στα χέρια μας.

Δεν υπάρχει κράτος!»

 Τα τελευταία λόγια του παθιασμένου λόγου μου  καλύπτονται από το  πυκνά και ενθουσιώδη χειροκροτήματα του ασυγκράτητου ακροατηρίου της γενικής μας συνελεύσεως.