ΤΟ ΑΡΜΟΛΙΝΟ στις 21 Μαΐου του 2013

Είναι ένα πολύ παλιό τραγούδι σε μια ακατανόητη γλώσσα .

 

Τόσα χρόνια και δεν ξέραμε καν  τι  έλεγε.

Ο Πάππους  μου έλεγε  ότι  «κανείς δεν ξέρει τι λέει γιατί είναι λόγια μεθυσμένων σε ταβέρνες».

Το Αρμολίνο συνέχιζε ωστόσο το ταξίδι του αδιαφορώντας για όσα ακουγόταν για αυτό.

Το  «Πληρωματάκι» (Armolino)  μιλάει σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο για τα βάσανα των  ναυτών μιας αρμάδας εμπορικών βενέτικων πλοίων που τα χρόνια εκείνα  διέσχιζαν την  Μεσόγειο.

Λέει ότι:

«Eίμαστε ένα βρώμικο πλήρωμα που δουλεύουμε μόνοι, , παραμελημένοι και ποτέ χαρούμενοι.

Σαν μονομάχοι της αρένας με μόνη παρηγοριά μας την αγάπη και την αλληλεγγύη μας.

Είμαστε όμως και κατεργάρηδες γιατί καταφέρνουμε να πάρουμε πρώτη και δεύτερη μερίδα.

Ώσπου αποφασίζουμε να αλλάξουμε πορεία.

Βυθίζουμε τα πλοία στα σκοτεινά βάθη.

Κάνουμε στροφή και επιστρέφουμε στην στεριά.

Σαν ξένοι πάνω σε σανίδες».

Θα μου πείτε: ‘»Τώρα το θυμήθηκες;…. Παραμονή της 21 Μαΐου;… της ημέρας της Ένωσης των Επτανήσων με την «Μητέρα Ελλάδα;».

Ναι! Τώρα το θυμήθηκα γιατί και  η «επίσημη πολιτεία» θυμάται τον πολιτισμό των Επτανησίων μας μόνον στο βαθμό που συνάδει με τα «εθνικά μας ιδεώδη».

Γιορτές και γιρλάντες για να κρύψουν  το  παρελθόν μας και  το παρόν μας.

Δεν γεννηθήκαμε στις 21 Μαΐου του 1864.

Αυτό δεν σημαίνει ότι μας ενδιαφέρει να βάλουμε τώρα στην ζυγαριά το μακραίωνο παρελθόν μας για να αμφισβητήσουμε το  Ελληνικό μας παρόν.

Έτσι και αλλιώς το «έθνος»  βάλλεται εκ των έσω.

Μας ενδιαφέρει όμως απέναντι στην μεταμοντέρνα σούπα της παγκοσμιοποίησης και στον μεσαίωνα μιας κοινωνίας στη  δύσης της, να προτάξουμε την ανάγκη για μια  παγκόσμια πολυπολιτισμική κοινωνία των ελευθέρα συνεταιρισμένων παραγωγών.

Θα βουλιάξουμε τα καράβια μας και την άχαρη ζωή μας και θα βγούμε στην στεριά  ελεύθεροι.

Σαν ένα τραγούδι που αφού περιπλανήθηκε σε όλα τα λιμάνια , σε όλες τις θάλασσες και σε όλους τους ωκεανούς  βγήκε πάνω σε σανίδες  για να συνεχίσει το ταξίδι του.

Στις αποπνιχτικές ταβέρνες του χειμώνα.

Στα χωράφια του καλοκαιριού.

Στα προαύλια των εκκλησιών.

Στις καντάδες των ερωτευμένων  και σε συναυλίες χορωδιών.

Σε μια εποχή που είναι της μόδας «τραγούδια για το τίποτα γραμμένα».

*Το τραγούδι το ακούμε από την χορωδία του Βαλανειού , ενός χωριού της βόρειας Κέρκυρας χωρίς καμιά προετοιμασία , στην μέση του δρόμου.

Ελπίζουμε στην κατανόηση του κοινού μας.

Πολλά φιλιά. 

http://www.youtube.com/watch?v=4gtYdtWUd8U