Ο Σεξιστής στη στέγη

Βασικά μου αρέσει το καμπάρι με σόδα.

Μια ζωή στα Ναυπηγεία και μου αρέσει το καμπάρι με σόδα!

Έχω φίλους  των γραμμάτων  που τους αρέσει να τρώνε κάθε βράδυ  δύο κιλά χοληστερίνη σε λαδόκολλα  μέσα  παρακμιακές ταβέρνες για να μην χάσουν την επαφή τους με την εργατική τάξη.

Προχτές με  κάλεσε μια παρέα  σε τσιπουράδικο του λιμανιού (στη σπηλιά)  που συχνάζουν αναρχοφοιτητές και άλλοι που νομίζουν ότι είναι ακόμα φοιτητές.

Πήγα και κάθισα δίπλα σε μια που ήταν μόνη (Οι υπόλοιπες είχαν  φέρει και τους γκόμενους τους) .

Φορούσε ένα ελαφρύ κόκκινο κοντό φόρεμα από εκείνα που όταν  περπατάει  απορείς πως δεν  το σηκώνει ποτέ ο αέρας.

Εγώ και ράσο να βάλω θα μου το ανεβάσει ο αέρας στο λαιμό.

Ρίχνω μια πρώτη διακριτική ματιά στα εκτεθειμένα και κάτασπρα από τον χειμώνα στήθη της  που για κάποιο ανεξήγητο λόγο ουδέποτε μπορείς να δεις πέραν ενός ορισμένου βάθους.

Από πάνω μου είναι κρεμασμένα διάφορα ανατολίτικα όργανα  ειδικά κατασκευασμένα για μινόρε αμανέδες και πεντατονικές κλίμακες.

Αδιαφορώ και αποστρέφω το βλέμμα διότι , ως γνωστόν, είμαι  λάτρης του μαντολίνου , των κλιμάκων ματζόρε , και της αναγεννησιακής μουσικής φόρμας εν γένει.

Δεν θυμάμαι τι ακριβώς κουβεντιάζαμε αλλά κάποια στιγμή είπα κάτι που θεωρήθηκε «σεξιστικό».

Μου ρίχτηκαν όλες (και όλοι)   μαζί .

Ένοιωσα σαν τον Κάουτσκι  πριν από το δεύτερο συνέδριο των Σοβιέτ , όταν τσακώθηκε με τον Λένιν.

Ο Εισαγγελέας με κάλεσε να πω την άποψή μου για την γυναίκα (εν γένει).

Είπα με θάρρος  οσιομάρτυρα  ότι  κατατάσσω τις γυναίκες σε τρείς κατηγορίες .

1.   Στην Γυναίκα της υποταγής  (του τύπου η μάνα μας …που σου λέει «παιδί μου ότι πει ο πατέρας σου».

2.   Στην Γυναίκα   των δύο ονομάτων (που έχει δέσει το γάιδαρο της ) , Βούλα Τουρλουμούση Κοτοπούλη, Άννα Ψαρούδα Μπενάκη, Φάνη Πάλλη Πετραλιά… και τα λοιπά.

3.   Στην Γυναίκα της ελευθερίας που σου λέει «Πάμε και όπου βγούμε …μη θέλεις και συμβόλαια».

Αυτή  η γυναίκα μου αρέσει - είπα- αλλά δεν είμαι και  δογματικός …όποια περάσει δίπλα μου θα την κοιτάξω  με βλέμμα αξονικού τομογράφου.

Τι ήθελα να μιλήσω;

Με περάσανε από τον κώλο του βελονιού.

Ήπια την τελευταία γουλιά τσίπουρου Τρικάλων.

Έριξα μια τελευταία και απελπισμένη ματιά στα βυζιά ….συγνώμη στα στήθη ….της διπλανής μου .

Σηκώθηκα ..χτύπησα το κεφάλι μου σε ένα μπαγλαμά που κρεμόταν από πάνω μου …και αποχώρησα με την ουρά κάτω από τα σκέλια.

Με παρηγόρησε ένας από τους συζύγους που με λυπήθηκε και με συνόδευσε μέχρι την πόρτα.

«Μην στενοχωριέσαι …» μου λέει  « … και ο Έρνστ  Μπόρνμαν να ήσουν έτσι θα σε αντιμετωπίζανε». 

Μωρέ …καμπάρι και πάλι καμπάρι!