ΨΙΛΟΒΡΕΧΕΙ ΣΤΗ ΛΕΜΟΝΙΑ

Κάνει κρύο και ψιλοβρέχει τη νύχτα στη Λεμονιά.

Δεν υπάρχει ψυχή στην μικρή πλατεία.

Ερημιά.

Στέκομαι στη μέση .

Απέναντι θα πρέπει να ήταν  οι «ρετσίνες του Θύμη» και από πάνω το Μπορντέλο της Πολυξένης.

Δίπλα , το γραφείο κηδειών του Μακροπόδη  «η μετανάστευσις» και από πάνω το Μπορντέλο της Βαγγελιώς της Κουλοχέρως .

Στη γωνία το καφενείο της κυρίας Κούλας  και δίπλα το τσαγκάρικο του κυρ Βασίλη.

Απέναντι η Παναγία η ευαγγελίστρια και πιο δίπλα η ταβέρνα του «Μαύρου».

Υπήρχε τότε άλλο ένα Μπορντέλο …  κοντά στους Άγιους Πατέρες … της Σταμάτως.

Φαίνεται ότι η χωροταξία δεν ήταν τυχαία. Ο  τόπος της αμαρτίας , ο τόπος της λησμονιάς , ο τόπος της εξιλέωσης και αμέσως μετά ο «Μακροπόδης» με το «ταξιδιωτικό του γραφείο».

Κάνει κρύο και ψιλοβρέχει τη νύχτα στη Λεμονιά.

Θυμάμαι  τον κύριο Πατούνη. Μου μίλαγε  με υπερηφάνεια για τον φίλο του  Νίκο Καββαδία. Συναντιόταν εδώ , σε αυτήν την μικρή , αόρατη και κακόφημη πλατειούλα όταν το καράβι του ποιητή έδενε στην Κέρκυρα.

Ακολουθούσε μια δαιδαλώδη διαδρομή για να φτάσει στην πλατεία .

 Ο Κύριος Πατούνης ήταν ένας  αξιοσέβαστος  αστός  και  ιδιοκτήτης  του γνωστού εργοστασίου παραδοσιακού σαπουνιού.

Δεν έπρεπε να τον σχολιάσουν βλέποντάς τον να κατευθύνεται στην κακόφημη πλατειούλα.

Με ρωτούσε τι να σημαίνει «Νερό καλάρει το  Fore Peak, νερό και τα πανιόλα».

Κάνει κρύο και ψιλοβρέχει τη νύχτα στη Λεμονιά.

Δίπλα στον Άγιο Φραγκίσκο , εκεί πουν τώρα είναι το Πέμπτο δημοτικό, ήταν  το Αρσάκειο. 

Λίγοι ξέρουν ότι εκεί ,στον Άγιο Φραγκίσκο , λειτούργησε  το  1798 το πρώτο δημόσιο και δωρεάν σχολείο των Βαλκανίων . 

Το έφτιαξαν οι Γάλλοι Δημοκρατικοί με χρήματα  από την δημευμένη εκκλησιαστική περιουσία.

«Άθεους»  τους  ανέβαζαν, «άθεους»  τους κατέβαζαν  οι αρχόντοι και  οι παπάδες.

Για πρώτη φορά τα παιδιά των φτωχών μπορούσαν να μαθαίνουν  γράμματα και επί πλέον να τρώνε  πρωί και μεσημέρι στο συσσίτιο του σχολείου.

Ανήκουστα πράματα!

Κάνει κρύο και ψιλοβρέχει τη νύχτα στη Λεμονιά.

Δεξιά μου θα πρέπει να ήταν ο φούρνος του Μαρτζούκου  και πιο κάτω οι τζιτζιμπίρες του Σαγιαδινού.

Αριστερά μου η ταβέρνα του κυρ Αλέκου του Κουτσού  και παρακάτω οι «κατουρίστρες του  Σγούμπου».

Αυτή η πλατειούλα έβγαλε μεγάλα  και ιστορικά ονόματα του ποδοσφαίρου μας . Εδώ πρωτόπαιξαν ο Μιχάλης Ψάιλας , ο Βίκυς ο Παργινός και ο Σπύρος ο Μπόρτζ.

Προσπαθώ να μαντέψω που θα είχαν βάλει τα «τέρματα»  οι  πιτσιρικάδες που έπαιζαν μπάλα στην πιατσέτα της Λεμονιάς.

Όταν ερχόταν οι  Αμερικάνοι ναύτες  και ψάχνανε τα Μπορντέλα ,  οι πιτσιρικάδες τους έστελναν στα σπίτια των πιο μισητών γειτόνων . 

Περιμένανε οι ναύτες στη σειρά στη σκάλα και χτυπούσαν την πόρτα.

Κάνει κρύο και  ψιλοβρέχει τη νύχτα στη Λεμονιά.

Θα θελα , λέει, να μπορούσα να ταξιδέψω  ένα βράδυ με μια χρονομηχανή  και να κοιτάξω μέσα από τα θολά τζάμια  της ταβέρνας του «Μαύρου» , να μπω στο μπακάλικο του Πολυχρόνη, και να μου κάνει ένα ζεστό τσάι η Βαγγελιώ η Κουλοχέρω.

Θα θελα να περιπλανηθώ στην «άλλη»  Κέρκυρα. Πίσω  «..από τους λερούς και ασήμαντους δρόμους , με τα λαμπρά μεγάλα ονόματά τους .»