Οι Καμπάνες του Άγιαρσενιού

 Πρέπει να ήταν ο πιο περίεργος πελάτης που μπήκε στο εργαστήριο μου.

Ήθελε, λέει , να διαλέξει παλιά κομμάτια από σίδερο.

Θα τα χτυπούσε και θα τα ηχογραφούσε.

Εν συνεχεία θα έκανε μια μουσική σύνθεση για την πτυχιακή του εργασία.

Ήταν ένας ευγενικός αδύνατος νεαρός φοιτητής του τμήματος μουσικών σπουδών με αραιά  κοκκινόξανθα γένια που κατέληγαν σε ένα ασθενικό μυτερό μουσάκι κάτω από το σαγόνι.

Μου θύμιζε ήρωα του Ντοστογιέφσκι.

Χτύπαγε  κομμάτια σίδερο και εγώ συνέχιζα την δουλειά μου.

Κάποια στιγμή χτύπησε δυο τρείς φορές το ίδιο σίδερο.

«Αυτό θα το πάρεις» του είπα με σιγουριά χωρίς να γυρίσω να τον κοιτάξω.

«Γιατί;» ρωτάει.

«Γιατί μας αρέσει» απαντώ

«Και γιατί «μας αρέσει» συνεχίζει.

«Δεν ξέρω αγόρι μου …μάλλον είναι «Μι».

Με κοίταξε παραξενεμένος . Πήρε τα σίδερα που είχε διαλέξει και έφυγε αφού με ευχαρίστησε.

Έτσι λοιπόν μου ήρθαν στο μυαλό μετά από τόσα χρόνια οι καμπάνες του Άγιαρσενιού.

Όταν ήμουν τεσσάρων με πέντε χρονών , η Νόννα μου η Βανθία με τάιζε κάτι χυλούς που δεν τρωγόντουσαν με τίποτα.

Είχαμε κάνει μια συμφωνία.

Θα ανεβαίναμε στο καμπαναριό του Άγιαρσενιού και για κάθε κουταλιά βασανιστηρίου θα χτύπαγα μια καμπανιά.

«Μια κουταλιά και μια καμπανιά».

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο μου άρεσε τόσο πολύ ο ήχος της καμπάνας που τον αντάλλασα με μια κουταλιά δηλητήριο.

«Σώνει όρη κοπέλα να κοιμηθούμε» διαμαρτυρόταν  οι γειτόνοι.

Πέρασαν τα χρόνια και βρέθηκα στον Πειραιά να έχω γίνει φίλος με έναν από τους τελευταίους μαστόρους που έφτιαχναν καμπάνες.

Είχε ένα μικρό χυτήριο μπρούτζου  και δυο μεγάλους τόρνους.

Όταν  είχε την καμπάνα πάνω στον τόρνο φώναζε έναν περίεργο τύπο τυφλό με μπαστούνι και σκύλο.

Καθόταν ο τυφλός σε μια καρέκλα και ο μάστορας χτυπούσε μια φορά την καμπάνα.

«Ανέβαζε» του έλεγε ο Τυφλός.

Ο Μάστορας έπαιρνε ένα πάσο εσωτερικά την καμπάνα . Αφαιρούσε δηλαδή μέταλλο από την εσωτερική επιφάνεια της καμπάνας.

Την ξαναχτύπαγε.

«Ανέβαζε και άλλο»  του έλεγε ο τυφλός.

«Λίγο ακόμα».

«Εκεί!»

Σταμάταγε ο μάστορας. Πλήρωνε τον τυφλό και τελείωνε η παράξενη τελετουργία.

Νόμιζα ότι αυτή η εμμονή στο ακριβές κούρδισμα της καμπάνας δεν είχε κανένα νόημα .

«Κάποια ιδιοτροπία των καλογέρων του μεσαίωνα που έφτασε μέχρι τις μέρες μας » σκέφτηκα.

Πέρασαν και άλλα χρόνια και μέσα σε ένα σπήλαιο στην Σλοβενία οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν απομεινάρια εργαλείων ανθρώπων του Νεάντερνταλ.

Ανάμεσα τους ξεχώρισαν ένα κόκκαλο αρκούδας που πάνω του είχε πέντε ολοστρόγγυλες τρύπες  διαφορετικής απόστασης η μια από την άλλη και διαφορετικής διαμέτρου.

Έμειναν άναυδοι.

Το κόκκαλο της αρκούδας ήταν μια φλογέρα με πέντε μουσικούς τόνους.

Η Ανημίτονη Πεντατονική κλίμακα!

Η Κλίμακα της αρχαίας κινέζικης μουσικής, της Ινδικής , της  μεσαιωνικής  εκκλησιαστικής, των σημερινών πολυφωνικών τραγουδιών της Βαλκανικής και της γειτονικής μας Ηπείρου, της Τζαζ, της Ρόκ , των νέγρικων Μπλουζ.

Προσπαθούσα να φαντασθώ  αυτό το πλάσμα  να ανοίγει με ένα μυτερό πέτρινο εργαλείο την κάθε τρύπα.

Να  φυσάει  και να ξαναφυσάει στο κόκκαλο και να συνεχίζει να ανοίγει την τρύπα υπομονετικά.

Ξαφνικά να σταματάει.

«Εδώ»

Ακριβώς «Λα»

440 Hz /sec.

Ο Νεαντερντάλιος αυλός ήταν έτοιμος.

Δεν είναι δυνατόν!

Γιατί σταμάταγε ακριβώς εκεί;

Γιατί του άρεσε ακριβώς εκεί;

Κάποιοι μου είπαν ότι  είναι επιλογή του Θεού.

‘Άλλοι πάλι που βιαζόταν να ξεμπερδέψουν μου απάντησαν αόριστα ότι είναι η «αισθητική  που αποκτήσαμε από τους ήχους της φύσης».

Αναρωτιέμαι ακόμα.

Μερικές φορές που λιποψυχώ δεν θέλω να μάθω.

Μόλις ξύπνησα.

Κυριακή σήμερα

Η ώρα είναι  εννιά παρά τέταρτο .

Σε λίγο θα χτυπήσουν οι καμπάνες του Άγιαρσενιού.