8
Μαρτίου
………………..
Για κάποιους η
ογδόη Μαρτίου είναι η ημέρα της αγωνιζόμενης γυναίκας του συνδικάτου κλωστοϋφαντουργών.
«Ο
Καπιταλισμός και όχι οι άνδρες είναι ο εχθρός των γυναικών» έλεγαν οι πολιτικά καταρτισμένοι.
Για
κάποιους η ισότιμη συμμετοχή της γυναίκας στην εργασία ήταν η ασφαλέστερη οδός για την απελευθέρωσή της .
Υπάρχουν
(ακόμα) γυναικείες οργανώσεις κομμάτων που πιστεύουν ότι η ημέρα αυτή
είναι κατάλληλη για εκδηλώσεις συσπείρωσης των γυναικών ενόψει
των ευρωεκλογών.
Υπήρξαν
και οργανώσεις που ήθελαν την απελευθέρωση
της γυναίκας από τα δεσμά του σουτιέν του Πρίτι Μπρά του Στρίγκ
και του ψηλού τακουνιού.
Εμένα
μου έκανε μεγάλη εντύπωση μια φράση ενός μεγάλου διανοητή που διάβασα σε ένα σπουδαίο βιβλίο
του.
Έλεγε
λοιπόν ότι «Ένας μελλοντικός
υπερπολιτισμός , αν υπάρξει, θα είναι
αταξικός και άφυλος».
Επειδή
η κουβέντα είναι βαριά και κάπως αινιγματική θα ήθελα εδώ να πω ότι στην διάρκεια της ζωής μου έχω κατηγορηθεί ως Λικβινταριστής
, Αριστεριστής, Οπορτουνιστής , Ρεβιζιονιστής , Ιρασιοναλιστής , Σεχταριστής και πολλά άλλα.
Ας μην κατηγορηθώ τώρα και ως Πούστης. Δεν θα
το αντέξω.
Δεν
είμαι σίγουρος αν είναι όντως προφητικές οι κουβέντες του σπουδαίου αυτού
ανδρός τον οποίο θαυμάζω για το έργο του.
Τις
παραθέτω απλώς διότι με έβαλαν σε
σκέψεις που θα μπορούσαν να βάλουν τον καθένα νομίζω.
Προς
το παρόν τάσσομαι ανεπιφύλακτα υπέρ της κυρίας Ελευθερίας την οποία είχα την
τιμή να την γνωρίσω και να την ερωτευτώ.
Πριν
από τέσσερα χρόνια, μάλιστα, είχα γράψει ένα μικρό αναμνησιακό αφήγημα για αυτής και το αναδημοσιεύω για όσους και
όσες δεν το διάβασαν τότε. Το συνοδεύω δε και με ένα αγαπημένο τραγούδι του
Φαμπρίτσιο Ντε Αντρέ για την «Σινιόρα Λιμπερτά».
Η κυρία Ελευθερία έμενε στην διπλανή μας αυλή.
Εκείνον τον καιρό τα σπίτια στην Αθήνα είχαν ακόμα αυλές .
Με το ένα μάτι διάβαζα και με το άλλο περίμενα να βγει η κυρία Ελευθερία να
απλώσει τα ρούχα της.
Εξαιτίας κάποιας σκοτεινής συνωμοσίας των δυνάμεων της φύσης, ουδέποτε ο
άνεμος σήκωνε το φουστάνι της κυρίας Ελευθερίας πέραν ενός κρίσιμου ορίου.
Για κάποιο ανεξήγητο λόγο , επίσης, η μάνα μου, «βρώμα» την ανέβαζε , «του σχοινιού και του παλουκιού» την κατέβαζε.
Κάποια φορά, δε, την αποκάλεσε και «καραπουτανάρα».
Παρά ταύτα ανάμεσα σε μένα και στην κυρία Ελευθερία υπήρχε μια μυστική γλυκιά
ροζ ατμόσφαιρα.
Θυμάμαι (ως τώρα να ήτανε) που μια φορά έπεσα ,εκεί που παίζαμε στο δρόμο ,
σηκώθηκα κλαίγοντας να πάω σπίτι μου και έπεσα πάνω στην κυρία Ελευθερία .
Μου έβγαλε με προσοχή ένα πετραδάκι που είχε σφηνωθεί στο ματωμένο μου
γόνατο , μου χάιδεψε το πόδι , μου χαμογέλασε και μου είπε να πάω σπίτι μου να
μου βάλει η μάνα μου ιώδιο.
Εν τω μεταξύ εγώ είχα βυθιστεί ανάμεσα στα στήθη της που για έναν επίσης
ανεξήγητο λόγο ουδέποτε μπορούσες να δεις πέραν ενός ορισμένου βάθους.
Η κυρία Ελευθερία έμεινε για πάντα κάτι το μυστηριώδες και απλησίαστο.
Δεν θυμάμαι πλέον το πρόσωπο της .
Τα υπόλοιπα τα θυμάμαι, νομίζω .
http://www.youtube.com/watch?v=aBYzMUgzbT0
1 σχόλιο:
ωραίο!!!
Δημοσίευση σχολίου