Παλιές φωτογραφίες

Όταν τους γνώρισα (γύρω στα ’80) ήταν φανατικοί κομμουνιστές.

Δεν ήταν στελέχη του «κόμματος». Απλοί καθημερινοί άνθρωποι με τα ελαττώματα τους και με τις σοφίες τους.

Σου δίνανε, όμως,  την εντύπωση ότι  είναι εκ γενετής επαναστάτες πέραν πάσης αμφιβολίας.

Σου έλεγαν απίστευτες ιστορίες μεγάλων κατορθωμάτων.

Προεκλογικές αφίσες με σφυροδρέπανα, συγκεντρώσεις και πορείες ειρήνης, ψηφοδέλτια για να μπει , επιτέλους,  το «κομμα» στην Β κατανομή, πίστη στο Πολιτικό Γραφείο  και στον «σύντροφο Γραμματέα» προσωπικώς.

Δεν διάβαζαν ποτέ σχεδόν τίποτα.

Δεν έπαιρναν ποτέ καμιά πρωτοβουλία. Έκαναν πάντα αυτό που τους έλεγαν.

Συνήθως χρησιμοποιούσαν κλισέ  φράσεις που είχαν ακούσει και που τις είχε πει ,αναμφισβήτητα,  ο Λένιν.

Τις νύχτες στις κουζίνες όταν δεν τους άκουγαν άλλοι μιλούσαν για φοβερές και τρομερές προδοσίες που είχαν υποστεί.

Πάντα μου έκανε εντύπωση όταν  η Ιστορία παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα κάποιας προδοσίας.

Ο Εφιάλτης στις Θερμοπύλες, Ο Ιούδας στην Ιερουσαλήμ, Η Κερκόπορτα  της Κωνσταντινούπολης, Ο Γκορμπατσώφ  της  Σοβιετικής Ένωσης.

Πάντα την κρίσιμη στιγμή κάποιος τους πρόδιδε και γι αυτό ,άλλωστε,  δεν κατάφεραν και σπουδαία πράματα.

Τους πίστεψα … να μην λέμε ψέματα.

Εκείνη την εποχή με έπιασε μια μανία με παλιές φωτογραφίες.

Αναζητούσα και αρχειοθετούσα παλιές φωτογραφίες ανθρώπων άλλων εποχών.

Δεν ήξερα γιατί το κάνω.

Δεν ήξερα τι θα κάνω τελικά τόσες φωτογραφίες που είχα μαζέψει.

Ακόμα δεν ξέρω.

Μάλλον μοιάζω με εκείνο τον τύπο στην ταινία «Ameli».

Ξαφνικά έπεσε στο χέρι μου μια φωτογραφία του τριάνταεξι .

Κοίταξα προσεχτικά με τον φακό.

Έμεινα αποσβολωμένος.

Ήταν όλοι  τους στη φωτογραφία.

Για την ακρίβεια , οι περισσότεροι.

Σε νεαρή ηλικία.

Με  σκούρα πουκάμισα και χαιρετούσαν στην κάμερα με τον χιτλερικό χαιρετισμό.

Η Νεολαία του Μεταξά!

Δεν μου είχαν πει τίποτα γι αυτό.

Το δικαιολόγησα εύκολα «Ήταν νέοι …δεν ήξεραν …δεν υπήρχε και ιστορική εμπειρία» είπα και συνέχισα τον δρόμο μου.

Μετά από λίγο καιρό  πέφτει στα χέρια μου μια άλλη φωτογραφία τριάντα χρόνια μετά.

Ήταν πάλι όλοι τους αλλά τώρα πόζαραν μπροστά στα γραφεία της ΕΔΑ.

Κοίταξα προσεκτικά.

Σχεδόν η ίδια διάταξη.

Σήμερα  δεν ζει κανένας.

Ζουν όμως οι απόγονοί τους.

Αυτός είναι και ο λόγος που δεν «ανεβάζω»  τις φωτογραφίες  εδώ.

Τα ίδια και ετούτοι.

Απογοητεύτηκαν από το «κόμμα» . Τους πρόδωσαν. θα ψηφίσουν σύριζα.

Αρρωσταίνω.

Είναι ώρες που νομίζω ότι θα το ξαναδώ από την αρχή.

Θα «προδοθούν» και από το σύριζα.

Θα πάνε στη Χρυσή Αυγή.

Θα βγουν από έναν πόλεμο οι μισοί ζωντανοί και άρρωστοι.

Θα ξαναψηφίσουν  κάποιο «κόμμα»  για να τους προδώσει και αυτό.

Θα θέλουν να τους κυβερνήσω εγώ.

Θα τους «προδώσω» και εγώ και θα με παραδώσουν στην πυρά της Ιστορίας.

Ξυπνάω μούσκεμα στον ιδρώτα.

Εφιάλτες.. di una notte di mezza  estate.