Ο Άρχοντας της γκρίνιας

Του έφταιγαν όλα.

Τριγύρναγε στο Λιμάνι και κατήγγειλε τα πάντα.

Πολλοί είχαν παράπονα .

Το λιμάνι είχε τα χάλια του.

Αυτός όμως  δεν έκανε άλλη δουλειά.

Έμπαινε στο κουρείο τάχαμου να κουρευτεί και εξαπέλυε  μύδρους για τα κακώς κείμενα του Λιμανιού.

Έμπαινε στα καφενεία και  κατήγγειλε ασταμάτητα τους πάντες.

«Τα δέντρα στους δρόμους ήταν ακούρευτα από πέρσι και κανένας δεν ενδιαφέρεται».

«Τα σιντριβάνια είναι γεμάτα αποτσίγαρα και σκουπίδια».

«Τα αγάλματα στις πλατείες ήταν βρώμικα από τα καυσαέρια».

«Τα πεζοδρόμια βρώμικα».

«Οι σκουπιδοτενεκέδες γεμάτοι».

«Τα καντούνια στενά και βρώμικα».

Αλίμονο αν τον συναντούσες . Σου μαύριζε την καρδιά.

Του φταίγανε οι πάντες και τα πάντα .Περισσότερο, όμως,  του φταίγανε  τα παιδιά του σχολείου  που παίζανε στην πλατεία και φλέρταραν . « Η νεολαία ήταν αναίσθητη  και αδιάφορη για την κατάντια του λιμανιού»…. « χαμένη γενιά».

Όλοι, πλέον,  ήταν σίγουροι ότι αυτός  (και μόνον αυτός)   μισούσε περισσότερο από όλους αυτό το καταραμένο λιμάνι.

Αλίμονο σου αν τολμούσες  να ασβεστώσεις τον τοίχο σου. «Ρεφορμιστή» σε ανέβαζε , «Λικβινταριστή»  σε κατέβαζε.

Μια Κυριακή πήγαν, μια ομάδα παιδιών, με μικρές απόχες και μάζεψαν τα αποτσίγαρα και τα σκουπίδια από το σιντριβάνι. 

Κόντεψε να πάθει έμφραγμα. 

«Αυτή ήταν δουλειά του Λιμενάρχη» …. «Γιαυτό  τόνε πληρώνουμε».

Το χειρότερο, όμως, που μπορούσες να του κάνεις ήταν να του προτείνεις  ένα σχέδιο για τον απόπλου από το λιμάνι της συμφοράς.

Σαν έτοιμος από καιρό σου αράδιαζε όλα τα επιχειρήματα σύμφωνα με τα οποία  η απόπλευση ήταν υπόθεση  μιας «κατάλληλης στιγμής  που δεν είχε έρθει ακόμα».

Αυτός θα καθόριζε  το χρόνο και τον τρόπο της απόπλευσης ως ο πλέον έμπειρος σε ζητήματα  αποπλεύσεων.

«Είδες τι έπαθαν όσοι δοκίμασαν να αποπλεύσουν ;»

«Η Απόπλευση είναι  πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στα χέρια του κάθε μικροαστού τυχοδιώκτη και του κάθε βολονταριστή».

«Αν το καράβι δεν είναι ανθεκτικό και πλήρως εξοπλισμένο  ποιος σου εγγυάται ότι θα καταφέρεις να  βγεις στο πέλαγο».

«Ποιος σου εγγυάται ότι θα φτάσεις στον προορισμό;» ..και … «ποιος καθόρισε τον προορισμό;» …και …  «αναλογίστηκες τι θα γίνει στην πρώτη κακοκαιρία;» …και …  «Είναι αρκετά έμπειροι οι ναύτες;» …και … «Θα φτάσουν τα τρόφιμα;»

Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια έκανε τον καθένα να νοιώθει τουλάχιστον σαν  αφελή ερασιτέχνη της ναυσιπλοΐας.

Με τούτα και με κείνα κατάφερε, μετά από χρόνια ασταμάτητης γκρίνιας και ανακηρύχτηκε ο επίσημος γκρινιάρης της αθλιότητας του  Λιμανιού.

Δεν ήταν και μικρό πράγμα.

Άνοιξε γραφεία στην παραλιακή λεωφόρο απέναντι από την θάλασσα  και έστησε τον δερμάτινο θρόνο του  μπροστά στην τεράστια τζαμαρία. 

Προσέλαβε και προσωπικό και ξεκίνησε την αρχειοθέτηση της γκρίνια κατά θέματα.

«Ύδρευση αποχέτευση»

«Σιντριβάνια»

«Δημόσια ουρητήρια»

«Πεζοδρόμια»

«Σκουπιδοτενεκέδες».

Κρέμασε και ένα τεράστιο κάδρο πάνω από το γραφείο του με το απόφθεγμα ενός μεγάλου καπετάνιου μιας παλιάς απόπλευσης.

Έτσι, για να μην έχει κανένας καμιά αμφιβολία περί της ιδιοκτησίας επί των οραμάτων .

«Δεν γίνεται να δεις τον ωκεανό αν δεν  χάσεις από τα μάτια σου το λιμάνι».