Cafe vinceremmo

(στον Κώστα Τζιαντζή)

Σπάνια  πηγαίνω το καλοκαίρι στην παραλία του Αφιώνα.

Η Αμμουδιά είναι σκεπασμένη με ένα παχύ βορειοευρωπαϊκό στρώμα  αποχαυνωμένης κυτταρίτιδας που με αναγουλιάζει.

Ο Οκτώβρης είναι  για μένα.

Ξαπλώνω ολόγυμνος απέναντι από τον απογευματινό φθινοπωρινό ήλιο.

Στο νησάκι , απέναντι, αγναντεύω  το «Βασίλειο των αγριοκάτσικων».

Τρώνε πουρνάρια και αγριόχορτα και πίνουν θαλασσινό νερό.

Ένα μίλι τους χωρίζει από το «Βασίλειο της χοληστερίνης της κυτταρίτιδας και των ελλειμμάτων του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών».

Το Βασίλειο των αγριοκάτσικων μερικές φορές νομίζεις ότι βρίσκεται «Εν πλώ» με την  Ελένη Καραΐνδρου στην λαγουδέρα.

Ο Ήλιος αιωρείται αντιστεκόμενος.

Ανεβαίνω στο μπαλκόνι του Cafe Vinceremmo.

Θα μου πείτε ..«Γιατί στο cafe Vinceremmo;»… και απαντώ ευθέως,  Πρώτον διότι μόνον αυτό είναι ανοιχτό να περιμένει τον μοναδικό πελάτη της απέραντης παραλίας και.. Δεύτερο διότι μόνο αυτό έχει την αποκοτιά να αντιστέκεται στα αμέτρητα λατινοαμερικάνικα «Venceremos».

Η Apassionata παραλύει τον Ήλιο. Τον τραβάει στα βάθη της θάλασσας.

Ο Λένιν έλεγε ότι «.. αυτή η μουσική σε παραλύει…. Αν την ακούγαμε  τον Οκτώβρη δεν θα κάναμε την επανάσταση».

Θυμάμαι τον Κώστα ένα σαββατοκύριακο στην Κεφαλονιά.

Έφτασα μετά από ένα δύσκολο ταξίδι στην Πάτρα.

Τον βρήκα στο λιμάνι να με περιμένει στον γκισέ εισιτηρίων.

«Τι κάνεις εδώ;» ρωτάω.

«Θάρθω και εγώ…» μου λέει «..έχω καιρό να δω την Ευανθία».

Στο πλοίο είχε θαλασσοταραχή. Πιάσαμε την κουβέντα στο κατάστρωμα με έναν φίλο Κεφαλλονίτη ναυτεργάτη. «Ήρθε να δει τους δικούς του». «Μπαρκάρει την άλλη βδομάδα από Κωνσταντινούπολη».

Το βράδυ στο ζεστό σαλόνι της Ευανθίας απέναντι από την θάλασσα.

Συζητάμε συνοδεία του πιάνου πολιορκημένοι από την γνωστή  επτανησιακή νυχτερινή υγρασία.

Αργά η Ευανθία μας αναγγέλλει επισήμως ότι «Ο Κώστας θα κοιμηθεί στο γνωστό κρεβάτι που πάντα τον περιμένει στρωμένο στην Κεφαλονιά».

Ξυπνήσαμε νωρίς , ως λένε οι ποιητές, «μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της».

Έψαχνα να βρω το παλτό μου.

Ο Κώστας με περίμενε στην εξώπορτα. Κρατούσε το παλτό μου. Τόχε βάλει αποβραδίς κοντά στην  ζέστη.

Ο Ήλιος κοντεύει να χαθεί.

Τα αγριοκάτσικα στο νησάκι του Αφιώνα δύσκολα τα βλέπεις.

Ακροβατούν στις άκρες των γκρεμών και σε κοιτάζουν με την περηφάνια αυτών που κατάφεραν να επιβιώσουν στις πιο δύσκολες συνθήκες.

Τώρα θα ετοιμάζονται να κοιμηθούν.

Κοιμούνται μόλις χαθεί ο ήλιος και σηκώνονται το χάραμα. Δεν κρυώνουν.. Δεν βλέπουν εφιάλτες. Δεν υψώνονται γύρω τους  «Μυστηριώδη οδοφράγματα».

Τελειώνει ο καφές.

Τελειώνουν τα τσιγάρα.

Τελειώνει ο Οκτώβρης.

Τελειώνει και η υπομονή του σερβιτόρου του Cafe Vinceremmo.

Κέρκυρα 29/10/2013

Σταμάτης Κυριάκης