Εθελοντής

Κατηφορίζω την ναρκοθετημένη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.

Τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να ταράξει τον συνηθισμένο μου περίπατο.

Τα πρόσωπα αλληλοδιαδέχονται.

Αισθάνομαι τον άλλο  από μακριά.

Αυτός που έρχεται υποφέρει και ασφυκτιά. Προσπαθεί να μην το δείχνει. Το ένα κορδόνι από τα αθλητικά του παπούτσια  έχει λυθεί. Κάτι λένε και γελάει στον διπλανό του.

Συμμερίζομαι.

Η κυρία  παγιδευμένη στο κολλητό της  γκρίζο ταγιέρ, την τσάντα, την εφημερίδα και το υπηρεσιακό ύφος  «πρέπει να φτάσει κάπου ψηλά πάση θυσία». 

Περπατάει πλάι-πλάι με τον δολοφόνο της.

Λυπάμαι.

Ο τριαντάρης με την μισή φαλάκρα και το ξυρισμένο κεφάλι αδιαφορεί. Κάποιος χρηματοδοτεί την αδιαφορία του προς το παρόν. 

Μερικές φορές όταν συναντώ τέτοιους ανθρώπους νομίζω ότι , όπως περνάνε δίπλα μου, ρευστοποιούνται τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους , μεταμορφώνονται σε θηρία και με  απειλούν.

Τρομάζω.

Στην κολόνα του Ντούγκλα  μπαίνω στο πάρκο.

Τίποτα δεν φαίνεται ικανό να ταράξει την ησυχία του φθινοπωρινού απογεύματος.

Τον συναντάω στο πρώτο παγκάκι να κάθεται μόνος. Παρά την ηλικία του δεν έχει μπαστούνι. 

Εντυπωσιακό. 

Κρατάει μόνο μια μικρή ομπρέλα καλού κακού.

Το πενήντα τρία  , σε ηλικία είκοσι χρονώ, πήγαν να τον πιάσουνε για να τον στείλουνε «εθελοντή» στην Κορέα

.

Τους έφυγε και γύρναγε στα βουνά της Κέρκυρας  σαν αγρίμι. 

Τον έπιασε η χωροφυλακή.

Στην Κορέα κατάφερε και την ξανακοπάνησε από το μέτωπο  και διέσχισε όλη την Ασία με τα πόδια , λαθρεπιβάτης σε τραίνα, με βάρκες, με κάρα μέσα από έλη και λάσπες ειδυλλιακών περιοχών  που βλέπουμε στο Νάσιοναλ Τζεογκράφικ τις χειμωνιάτικες νύχτες.

Κάποτε έφτασε στο Βιετνάμ που τότε ήταν ακόμα μια ήσυχη χώρα.

Στα βάθη της ζούγκλας βρήκε ένα αόρατο χωριουδάκι δίπλα στο ποτάμι και έπιασε δουλειά ως ψαράς. 

Πηγαίνανε τα ψάρια με το κάρο σε γειτονικά χωριά και τα πουλούσαν.

Παντρεύτηκε την Λε Θούι και κάνανε δύο γιούς.

Τίποτα δεν φαινόταν να μπορεί  να ταράξει την ησυχία του μικρού βιετναμέζικου χωριού.

Ώσπου κάποια μέρα  ελικόπτερα και αεροπλάνα  έριξαν φωτιά και έκαψαν το χωριό. 

Kόλαση!  

Οι αγαπημένοι του φίλοι που τον δέχτηκαν χωρίς καμιά διάκριση ήταν νεκροί δίπλα στο ποτάμι.

Δεν ήξερε ποιος ήταν ο επιτιθέμενος , ούτε τον ένοιαζε. Πείσμωσε πολύ όμως γιατί τον ακολουθούσαν παντού οι συμφορές .

Αποφάσισε αυτή την φορά  να σταθεί και να αντιμετωπίσει την θύελλα.

Μάζεψε τους χωριανούς στο δάσος και έφτιαξε ομάδα αντίστασης.

Επιτέθηκαν ένα βράδυ σε ένα αμερικάνικο φυλάκιο,  σκότωσαν τους φρουρούς και εξοπλίστηκαν.

Η Ομάδα έγινε διάσημη σε όλο το Βιετνάμ για τα ανδραγαθήματά της .

 Ήταν η ομάδα του «Έλληνα λοχαγού».

Κάποτε τέλειωσε ο πόλεμος . Δεν μπόρεσε να βρει την Λε Θούι. 

Νόμιζε ότι σκοτώθηκε . 

Ύστερα από πολλές περιπέτειες , γύρισε πίσω στην Κέρκυρα.

Πέρασαν χρόνια και κάποια μέρα του ήρθε ένα γράμμα από την κυβέρνηση του Βιετνάμ που τον καλούσε να επισκεφθεί την χώρα.

Μόλις βγήκε από την πόρτα του αεροπλάνου τάχασε.

Χιλιάδες κόσμος τον περίμενε. Τεράστιες αφίσες στους τοίχους και στις κολόνες των δρόμων με την φωτογραφία του. Οι εφημερίδες τον περίμεναν με πρωτοσέλιδα . Ένα τσούρμο παιδιά του έδωσαν λουλούδια και τον αγκάλιασε ο ίδιος ο αρχηγός του γενικού επιτελείου στρατού.

Τότε ήρθε η μεγάλη έκπληξη. 

Τον πλησίασαν δύο νέοι και τον αγκάλιασαν. Ήταν τα παιδιά του.

Η Λε Θούι  επέζησε από την μεγάλη καταστροφή. Ξαναπαντρεύτηκε και έκανε άλλα έντεκα παιδιά.

Ο  ένας γιος του ήρθε μαζί του στην Κέρκυρα και ζει εδώ.

Του είπα να γράψουμε την ιστορία του να γίνει γνωστή σε όλους.

Με κοίταξε λοξά με τα θυμωμένα και υγρά μάτια του.

«Μιλάω μόνο στους ανθρώπους μου..»  «…σε εκείνους που με τίμησαν.»

Γοητεύομαι.

Συνεχίζω   το δρόμο μου.

Τίποτα δεν φαίνεται  να μπορεί να ταράξει την ησυχία του πάρκου της Γαρίτσας.