Σχόλια για μια ερωτευμένη πυγολαμπίδα.

Πέρσι τέτοιο καιρό είχα γνωρίσει μια ερωτευμένη πυγολαμπίδα.

Οι Πυγολαμπίδες ως γνωστόν, ερωτεύονται  «για πάντα» καθώς λένε.

Αργότερα έμαθα ότι στο βασίλειο των πυγολαμπίδων όταν λένε «για πάντα»  εννοούν ακριβώς αυτό .

Εμείς  , οι υπήκοοι του βασιλείου των ανθρώπων, ερωτευόμαστε και εμείς «για πάντα» αλλά εννοούμε κάτι άλλο.

Αυτό με μπέρδευε συνεχώς στην συνομιλία μου με την ερωτευμένη πυγολαμπίδα.

Ως γνωστόν μια χημική διεργασία κάνει την ουρά της πυγολαμπίδας να λάμπει στο σκοτάδι.

Εκείνες τις νύχτες του Μάη δεν είναι να χάνει κανείς τον  φωτεινό ερωτικό  χορό των πυγολαμπίδων .

Πολλοί λένε ότι δεν πρόκειται για αρμονικό χορό αλλά για μια άναρχη και άνευ νοήματος κίνηση μικρών διακοπτόμενων φωτεινών σημαδιών  στο σκοτάδι.

Δεν ξέρουν διότι ουδέποτε υπήρξαν «για πάντα» ερωτευμένες πυγολαμπίδες.

Ένα τέτοιο βράδυ χαζεύαμε στο σκοτάδι τον χορό αμίλητοι.

Δεν θυμάμαι το πώς αλλά, καθώς συνηθίζεται στα μέρη μας , κάποιος άρχισε το τραγούδι.

Αν δεν κάνω λάθος τραγουδούσε το τραγούδι «Ο Εν Κανά Γάμος», αλλά δεν έχει σημασία.

Τραγουδούσαμε και νοιώθαμε σαν να είχαν εναρμονισθεί τα πάντα.

Η κίνηση των πυγολαμπίδων , το τρεμόσβησμα των αστεριών , όλοι οι ήχοι της νύχτας …. ακόμα και νυχτερινός αέρας.

Κοιταχτήκαμε και …ναι! Ήταν έτσι!

Σαν να ελάφρυναν τα πόδια μας και να μην ακουμπούσαν κάτω.

Στροβιλιζόμαστε μαζί με τις πυγολαμπίδες στο ίδιο τέμπο.

Μπήκαμε στο βασίλειο τους και τότε καταλάβαμε  πως μετράνε οι πυγολαμπίδες το «για πάντα».

Τότε την γνώρισα και μου τα εξήγησε όλα.

Στο κενό.

Αναμαλλιασμένη από όλους τους ανέμους της νύχτας.