Μια ιστορία θα σας πω ….

Εμφανίστηκε ξαφνικά έξω από το εργαστήριο μου μια μέρα πριν από χρόνια.

Κάποιος το  εγκατέλειψε.

Τότε ήταν κουτάβι  ακόμα.

Με κοίταγε στα μάτια ακίνητος.

Τούδωσα λίγα μπισκότα που είχα στο χέρι μου και τα καταβρόχθισε.

Από τότε  δεν έφυγε.

Δέκα εφτά χρόνια ήταν μαζί μου.

Ο Φλού του σιδηρουργείου μου.

Τον ονόμασα έτσι γιατί μου θύμιζε τον σκύλο του Μπάμπη του Φλού.

Ο Μπάμπης ο φλού ήταν ένα «βαποράκι»  στην Αθήνα της δεκαετίας του εβδομήντα.

Ήταν ψηλόλιγνος , ξανθός με μακριά μαλλιά  και  τριγύρναγε με ένα φορτηγάκι όπου στο κάθισμα του συνοδηγού καθόταν  καμαρωτό ένα κοκκινοτρίχικο  αλητόσκυλο.

Για χάρη του έγραψε ο Παύλος ο Σιδηρόπουλος  το γνωστό τραγούδι «Ο Μπάμπης Ο Φλού».

Ο Φλού δεν ήταν ποτέ δεμένος . Κοιμόταν τα βράδια μέσα στο σιδηρουργείο.

Ήταν μέλος της γνωστής συμμορίας της «Λούλας της Κουτσής».

Αυτός,  ο Τζίνο, ο Μπούμπης , η Ρόζα και ,μπροστά πάντα , η Λούλα η Κουτσή με τόνομα.

Ένα βράδυ στήσαμε σκηνές πάνω στην Πυλίδα  . 

Αργά τη νύχτα μας πλησίασε μια αγέλη τσακαλιών.

Ρίξαμε δυο τρείς τουφεκιές στον αέρα να τα τρομάξουμε . 

Ο Φλου  τα κυνηγούσε  μόνος του μέχρι που ξημέρωσε.

Όταν γέρασε δεν μπορούσε να  κουμαντάρει τα πίσω πόδια του.

 Έτσι συμβαίνει πάντα με τα σκυλιά.

Ένα βράδυ κατάφερε και ανέβηκε στο γραφείο μου. Έσπρωξε τα  χαρτιά στην άκρη και άφησε εκεί την τελευταία του πνοή.

Τον έθαψα στη ρίζα ενός δένδρου. 

Φύτεψα από πάνω και ένα βολβό από ένα λουλούδι που μου έδωσε η κυρία Λισάβετ.

Κάποια φίλη έγραψε και ένα χρονογράφημα για τον φλου σε μια μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα.

Δεκαεφτά χρόνια μαζί.

Τον θυμάμαι συνέχεια.

Πριν από λίγο τον   θυμήθηκα ξανά καθώς διάβαζα για τον θάνατο μιας αρκούδας στον ζωολογικό κήπο της Θεσσαλονίκης.

Ο Μίσα  (έτσι λεγόταν η αρκούδα),  έζησε όλη την ζωή του κλεισμένος σε ένα κλουβί.

Δεν αντέχεται.

Θα μου πείτε: «Εδώ ο κόσμος χάνεται..»

Ακριβώς για αυτό τα γράφω αυτά.

Θυμάμαι  κάποτε που διάβασα ένα γράμμα της Ρόζα Λούξεμπουργκ όταν ήταν  στην φυλακή.

Έγραφε σε μια φίλη της  ότι,  όταν άρχισε ο πόλεμος , αυτό που την συγκλόνισε περισσότερο ήταν τα τρομαγμένα μάτια μια αγελάδας  που την έσερναν  στο πλακόστρωτο.