Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

Harlem Shake



Μια φορά, πριν από ένα χρόνο , σε μια γκαλερί της νέας Υόρκης οι επισκέπτες  χάζευαν τα μεταμοντέρνα εκθέματα μιας εικαστικής έκθεσης.

Ξαφνικά στο κέντρο της αίθουσας μαζεύεται κόσμος και κοιτάει ένα πορτοφόλι στο πάτωμα.

Ο ένας λέει ότι πρόκειται για ένα έργο που συμβολίζει την «απώλεια» γενικά.

Ο άλλος λέει ότι πρόκειται για ένα εικαστικό αριστούργημα που μιλάει για την «μοναξιά και την εγκατάλειψη».

Κάποιος περνάει αναστατωμένος ανάμεσα από τους φιλότεχνους παίρνει το πορτοφόλι και λέει: «Με  συγχωρείτε κύριοι αλλά μου έπεσε το πορτοφόλι».

Έτσι λοιπόν ….  

….μια  ηλιόλουστη μέρα του Φλεβάρη του 2013 στην Τύνιδα, έξω από το κοινοβούλιο εκατοντάδες νέοι διαδηλωτές της αραβικής άνοιξης χορεύουν ξέφρενα Harlem Shake..

Αυτή την ίδια ηλιόλουστη μέρα, ο Κύριος Διευθυντής του 2ου ΕΠΑΛ Κέρκυρας δέχεται αντιπροσωπεία  μαθητών που του ζητούν να κάνουν έναν χορό Harlem Shake την ώρα του μαθήματος.

Επειδή είναι ανεκτικός και προοδευτικός τους δίνει την άδεια με την προϋπόθεση το πάρτι να γίνει στην αυλή του σχολείου. Δεν ξέρει «τι σκαρώνουν πάλι»  και προσπαθεί να αποφύγει ότι  θα μπορούσε να εκθέσει τον ίδιο  και το σχολείο.

Τα μεγάφωνα του σχολείου παίζουν ένα διαρκώς
επαναλαμβανόμενο ψηφιακό θόρυβο με μια διαρκώς επαναλαμβανόμενη λέξη.

Οι μαθητές χορεύουν έναν τελείως χαοτικό χορό.
Κάθε ένας κάνει ότι κινήσεις θέλει.
Άλλος κάνει κωλοτούμπες.
Άλλος γυρνάει διαρκώς γύρω από τον εαυτό του.
Ένας ανεβοκατεβάζει το παντελόνι του.

Οι καθηγητές κοιτάζουν έκπληκτοι.

Προσπαθούν να εξηγήσουν το φαινόμενο.

Ο Φυσικός λέει ότι πρόκειται για την πλήρη άρνηση της «τάξης» και τον θρίαμβο του «Χάους».

Η Γυμνάστρια  λέει ότι πρόκειται για την αντίδραση των παιδιών στην πειθαρχία και την καθιστική ζωή.

Η Φιλόλογος λέει ότι πρόκειται για ένα μεταμοντέρνο φαινόμενο υπέρβασης κάθε παραδοσιακής πολιτισμικής φόρμας.

 Την ίδια ηλιόλουστη μέρα του Φλεβάρη του 2013 στον «Αμπελώνα»  γίνεται μια εκδήλωση με λαϊκά παραδοσιακά τραγούδια.
Παίζουν το συγκρότημα «Εννιά και η βάρκα δέκα».
 Στο βιολί ο Θόδωρος (που με διαβάζει ενίοτε)  και οι υπόλοιποι οκτώ με Λαούτα, κιθάρες, τύμπανα, φλογέρες γκάιντες και λοιπά.

Πρόκειται για ένα νεανικό πανηγύρι.

Χορεύουν παραδοσιακούς χορούς στην κορυφή ενός ηλιόλουστου  λόφου.
Το εντυπωσιακό είναι ότι γνωρίζουν ακριβώς τα βήματα από δύσκολους χορούς άλλων περιοχών.

Μπορεί όμως  ο ήλιος να είναι μεσουρανίς,  αλλά …είναι νωρίς ακόμα.

Κυριαρχεί  η θλίψη.

Έτσι γινόταν στα μεσοδιαστήματα.

Η Θλίψη  έχει πάρτι όταν τελειώνει κάτι και δεν έχει αρχίσει το επόμενο.

Τότε άλλοι αντιγράφουν  ένα εξιδανικευμένο παρελθόν.
Άλλοι σέρνουν τα βήματά τους σε ένα καταραμένο ζεϊμπέκικο.
Άλλοι γράφουν ποιήματα της απελπισίας και του θανάτου.

Δεν είναι μάταιο ούτε κατακριτέο, άλλωστε και εμείς έτσι είμαστε.

Να μην γελιόμαστε όμως, η Άνοιξη αργεί ακόμα.

Περιμένουμε τη σειρά μας.

Θα το καταλάβουμε αμέσως.

Θα ακούσουμε στα μεγάφωνα  το «Tempo di Valse» του μέλλοντός μας.



Δεν υπάρχουν σχόλια: