Για ένα κουτάκι καραμέλες μέντα «Τικ Τακ»

Πρίν από τέσσερις μέρες , όπως κάθε πρωί, η Σινιόρα Άντζελα πάει για τα καθημερινά της ψώνια.

Η Σινιόρα Άτζελα είναι μια τυπική Ιταλίδα συνταξιούχος 76 ετών.

Μένει στο Μιλάνο και από πολλά χρόνια κάνει την ίδια διαδρομή κάθε πρωί.

Βγαίνει στην οδό Αρχιμήδη και ακολουθεί το δεξί πεζοδρόμιο κοιτάζοντας τις βιτρίνες.  Φτάνει στο σούπερ μάρκετ «PAM».

Διασχίζει τους απέραντους και γεμάτους κάθε είδους προϊόντα διαδρόμους και κοντοστέκεται στα αλλαντικά.

Βάζει τα γυαλιά της και βλέπει τις τιμές.

Συνεχίζει παρακάτω και κοντοστέκεται στο ψυγείο με τα  τυριά. Παίρνει διστακτικά ένα κομμάτι τυρί που της φαίνεται μικρότερο από τα άλλα. Το βάζει στο καλάθι της αλλά μετά από μερικά βήματα το σκέφτεται καλύτερα. Γυρνάει πίσω και το βάζει στην θέση του.

Τελικά βάζει στο καλάθι μια κονσέρβα τόνο και το ψωμί της ημέρας.

Σε μια γωνιά ενός ψυγείου βλέπει παρατημένο ένα κουτάκι καραμέλες μέντα «τικ-τακ».

Δεν ξέρει ότι οι κάμερες ασφαλείας παρακολουθούν κάθε βήμα της και βάζει το κουτάκι με τις καραμέλες στην τσάντα της.

Στον επόμενο διάδρομο την περιμένει ο διευθυντής του σούπερ μάρκετ με έναν σεκιουριτά.

Της ζητά να ανοίξει την τσάντα της. 

Η κυρία Άτζελα κοκκινίζει και λέει:

-«Συγνώμη …δεν είμαι κλέφτρα… δουλεύω όλη μου την ζωή για να μεγαλώσω τα παιδιά μου».

Ο Διευθυντής που ονομάζεται Valerio  , καθώς προβλέπει ο κανονισμός για ανάλογες περιπτώσεις,  ειδοποιεί την αστυνομία.

Καταφθάνει το περιπολικό με δύο αστυνομικούς που ονομάζονται Arturo Scongiu και Francesco Console..

Ξέρεται, υπάρχουν ακόμα χώρες που οι αστυνομικοί έχουν ονοματεπώνυμο.

Εξετάζουν της σινιόρα Άτζελα που τρέμει σαν το φύλλο.

Εν τω μεταξύ έχει μαζευτεί πλήθος κόσμου που παρακολουθεί έκπληκτος την σκηνή.

Τελικά ο Arturo Scongiu δίνει  στον διευθυντή τα 0,75 λεπτά που κάνουν οι καραμέλες. Οι συγκεντρωθέντες χειροκροτούν και ένας από αυτούς αναλαμβάνει να πληρώσει και το ψωμί με τον τόνο.

Το θέμα ανεβαίνει στο διαδίκτυο με συνέντευξη του αστυνομικού και η Σινιόρα Άντζελα γίνεται σύμβολο.

Χιλιάδες γράμματα και σχόλια από κάθε γωνιά της χώρας μέχρι που το φαινόμενο δημοσιεύεται στις μεγαλύτερες εφημερίδες.

Ο Αστυνομικός λέει σε μια από αυτές : «Έτρεμε σαν το φύλλο… παίρνει 360 ευρώ σύνταξη… αν θέλει το κράτος ας με μεταθέσει αλλού … δεν μπορώ να συλλάβω την γιαγιά μου για 75 λεπτά» 

Γράφει στην Corriere della Sera μια αναγνώστρια:

«Αγάπητή Αγγελική

Να ντρέπονται αυτοί που μας έφεραν σε αυτήν την οικονομική κατάσταση και όχι εσείς. Μας εξοργίζει η χειρονομία του διευθυντή όχι η δική σου.

Μια μεγάλη αγκαλιά για σένα.

Είμαστε αξιοπρεπείς , αυτοί όχι».

Μου ήρθε στο μυαλό η Αννούλα, μια ταμίας ενός σούπερ μάρκετ της Κέρκυρας.

Έχει δύο μικρά παιδιά να μεγαλώσει και ο άντρας της την εγκατέλειψε όταν είδε τα σκούρα.

Φοβάται για την δουλειά της αλλά «κάνει τα στραβά μάτια» στην γριούλα που πέρασε από το ταμείο με ένα κομμάτι τυρί στην τσέπη.

Εκατομμύρια μικροί καθημερινοί ηρωισμοί ανωνύμων που διακινδυνεύουν τα πάντα, σίγουροι ότι κανείς δεν θα τους το αναγνωρίσει.

Κλίνω το γόνυ.