Ένα συνηθισμένο μελαγχολικό μεσημέρι

 Το διπλανό μας διαμέρισμα ήταν πάντα κλειστό . Κανείς δεν ήξερε σε ποιόν ανήκει .

Μια ηλικιωμένη γειτόνισσα  έλεγε ότι  κάποιος έχει πεθάνει μέσα γιατί κάποτε κάτι μύριζε άσχημα και μετά από καιρό σταμάτησε η μυρωδιά.

Δεν της δώσαμε σημασία.

Κάποια φορά ενδιαφέρθηκε ο διαχειριστής για να πάρει τα κοινόχρηστα πολλών χρόνων .

Ανακάλυψε τον αδελφό του ιδιοκτήτη.  Ήρθε και άνοιξε . Μέσα ήταν παλιά έπιπλα της δεκαετίας του εξήντα σκεπασμένα με σεντόνια .

Μας μίλησε και για τον αδελφό του.

Έφυγε πριν από χρόνια για την Αμερική  να βρει την τύχη του.

Δούλεψε σε διάφορες δουλειές του ποδαριού  ώσπου τον πήραν εργάτη στα ναυπηγεία του Χάλιφαξ.

Παντρεύτηκε και έκανε δύο παιδιά.

Δεν ξανάρθε ποτέ στην  Κέρκυρα.

Η κόρη του πέθανε από υπερβολική χρήση ναρκωτικών και  ο γιός του ζει σε ένα ίδρυμα για άτομα με ειδικές ανάγκες.

Η γυναίκα του μάλλον ζει σε  κάποια άλλη πόλη αλλά κανείς  δεν ξέρει περισσότερα.

Ο άγνωστος γείτονας είναι θαμμένος σε κάποιο νεκροταφείο στην  μακρινή αυτή πόλη.

Το σπίτι  παραμένει κλειστό για να μας τον θυμίζει.

Αποφεύγω να κοιτάω την κλειστή πόρτα.

Καλύτερα να μην είχα μάθει την  ιστορία.

Πέρασαν τα χρόνια σάπισαν τα ξύλινα πορτοπαράθυρα μπήκαν οι ποντικοί  από μια τρύπα και έκαναν φωλιά.

Με ορμητήριο το μυστηριώδες διαμέρισμα έκαναν κατά διαστήματα εφόδους  στο σπίτι μας.

Αργότερα ήρθε και εγκαταστάθηκε στο κλειστό σπίτι η Ρόζα.

Η Ρόζα έμενε σε έναν διπλανό  κήπο. Είχε δικό της ξύλινο σπιτάκι  και έτρωγε  τα καλύτερα φαγητά. Το κυριότερο είναι που  ζούσε σε ένα ασφαλές χώρο.  Ήταν η πιο καλοστεκούμενη και περήφανη γατούλα της γειτονιάς.

Όταν πέθανε η  γριά αφεντικίνα της   έφυγε και αυτή από τον κήπο. Γκαστρώθηκε και γέννησε μέσα στο εγκαταλελειμμένο διαμέρισμα.

Σύντομα η  μικρή αυλή και η κανιζέλα γέμισαν γατιά που έτρεχαν εδώ και κει.

 Σκαρφάλωναν στους τοίχους και έπαιζαν όλη μέρα.

Ζωντάνεψε η  μικρή αυλή.

Αν τα πλησίαζες τρέχανε και τρυπώνανε από την σάπια ξύλινη πόρτα  στο σπίτι του άγνωστου γείτονα.

Κάποια μέρα εξαφανίστηκε η Ρόζα με τα γατιά .

Λένε ότι την είδαν να κυκλοφορεί  στο φοιτητικό εστιατόριο  και να μπαινοβγαίνει στο Πανεπιστήμιο . Τα γατάκια τα πήραν  οι φοιτήτριες.

Ανέθεσα στην Λουτσίντα  ,την γατούλα μας,  καθήκοντα φύλαξης από τους ποντικούς .

Δεν έχουμε παράπονο δουλεύει ευσυνείδητα και  μας κουβαλάει κάθε τόσο και από έναν στην πόρτα για να μην νομίζουμε ότι τεμπελιάζει.

Είναι ξαπλωμένη πάνω στην εφημερίδα μου και νομίζεις ότι κοιμάται .

Όλες οι αισθήσεις της είναι σε εγρήγορση.

Θα επιτεθεί όταν είναι η κατάλληλη στιγμή.

Τράβηξα απαλά την εφημερίδα  από κάτω της για να μην  την ξυπνήσω και διαβάζω  ότι κάποιος απογοητεύτηκε  που το Κομμουνιστικό κόμμα  Γαλλίας  κατάργησε το σφυροδρέπανο από την σημαία του και το αντικατέστησε με ένα πεντάκτινο αστέρι.

Μού ήρθε στο μυαλό μια παλιά κινέζικη παροιμία που την  έλεγε συχνά  ο «μεγάλος τιμονιέρης».

«Δεν μας ενδιαφέρει τι χρώμα έχει η γάτα,  αρκεί να πιάνει ποντικούς.»