Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΒΟΥΗ

Υπάρχει μια τοποθεσία στο χωριό μου που λέγεται « Γιατρικιά βρύση» .

Είναι μια πηγή δίπλα στο ποτάμι, σε μια πολύ άγρια και άγνωστη στους πολλούς , περιοχή του νησιού.

Το νερό αναβλύζει  στην όχθη.  Τα παλιά χρόνια πήγαιναν από διάφορα μέρη της Κέρκυρας και έπαιρναν νερό από κείνη την πηγή γιατί έκανε καλό στο στομάχι.

Φαίνεται ότι στην υπόγεια διαδρομή του το νερό συμπαρασύρει διάφορα συστατικά τα οποία λειτουργούν θεραπευτικά στο έλκος και σε άλλες ασθένειες.

Εκεί στην όχθη του ποταμιού η οικογένειά μου είναι κάτοχος ενός κτήματος.

Πριν από λίγες μέρες υπέγραψα και ενώπιων του συμβολαιογράφου την αποδοχή  της κληρονομιάς του εν λόγω κτήματος.

Το επισκέπτομαι τακτικά τις Κυριακές . Μου αρέσει ο περίπατος στην συγκεκριμένη διαδρομή.

 Ο δήμος έχει χαράξει και ένα περιπατητικό  μονοπάτι που ξεκινάει από το Ρικίνι , περνάει από την Γιατρικιά βρύση και ανεβαίνει στο Σωκράκι.

Περνάω από τον «Ορθόλιθο» . Κοιτάω τον κατακόρυφο βράχο με τα άγρια πουλιά και σκέφτομαι ματαίως  έναν τρόπο για να ανεβώ και να κλέψω το μέλι από τις μέλισσες που εδώ και  πολλά χρόνια  συγκεντρώνουν στην κορυφή του.

Εκατό μέτρα ποιο πέρα είναι η  «Γιατρικιά  βρύση».

Σκύβω και πίνω νεράκι .

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός που η Νόνα μου η Βανθία με έπαιρνε μαζί της στο ποτάμι τα καλοκαίρια.  

Κουβάλαγε μερικές μεγάλες πέτρες  και τις έβαζε περιμετρικά κόντρα στη ροή του ποταμιού. Σχημάτιζε έτσι μια μικρή πισίνα .Με έβαζε μέσα να πλατσουρίζω  με ασφάλεια ενώ αυτή έκανε τις δουλειές της στον μαγικό μας κήπο.

 Έβγαζε πεπόνια , καρπούζια , καλαμπόκια, ντομάτες, φασολάκια και  όλα τα καλά.

Μια μέρα θυμάμαι την είδα να τρέχει καταπάνω μου έντρομη. Με άρπαξε από τις μασχάλες , με έβγαλε από  τα ήσυχα νερά της μικρής μου ιδιόκτητης πισίνας και άρχισε να τρέχει προς τα επάνω κρατώντας με αγκαλιά.

Φώναζε στους γειτόνους  «τρέξτε θα κατεβάσει το ποτάμι».

Χωρίς να το σκεφτούν οι  γείτονες παράτησαν τις δουλειές τους και έτρεχαν και αυτοί στον ανήφορο.

Είχαν εμπιστοσύνη στη Βανθία. Ήταν από κείνους που ήξεραν  να διαβάζουν  «τα σημάδια».

Όπως λέει  ο Καβάφης :

 «Η Μυστική  βοή  τους έρχεται

των πλησιαζόντων γεγονότων

και την προσέχουν ευλαβείς»

Μέσα σε ένα λεπτό το ήσυχο ποταμάκι μετατρεπόταν σε κόλαση.

Ορμητικά νερά που συμπαρέσυραν κορμούς δένδρων και νεκρά ζώα.

Λίγα δευτερόλεπτα να αργούσαμε θα είμαστε νεκροί.

Η Νόνα μου η Βανθία δεν εφησύχαζε όταν ο καιρός ήταν καλός και ο ήλιος έλαμπε.

Ένοιωθε  επάνω  στο δέρμα της το κακό να έρχεται.  Δεν κοίταγε προς τον Πουνέντε.  Από εκεί δεν υπήρχε κίνδυνος.

Κοίταγε προς το όρος.

Αν είχε μαύρα και χαμηλά σύννεφα στο Σωκράκι,  ήξερε . Το ποτάμι θα κατέβαζε και ας φαινόταν όλα ήσυχα.

Η νόνα μου η Βανθία ήξερε να διαβάζει «τα σημάδια των πλησιαζόντων γεγονότων».

Αυτά σκεφτόμουν σήμερα διαβάζοντας στο «ΠΡΙΝ» τα γραφόμενα του  Θανάση Σκαμνάκη  για τις «μυστικές βουές» που ακούει.

Υπάρχουν άνθρωποι που τις ακούν στο δέρμα τους  και τις ερμηνεύουν με την πανάρχαια γνώση.

Να τους εμπιστεύεστε.

   

Αμφιβάλουν .

Αλλά έτσι  γίνεται πάντα .

Η Σιγουριά είναι τυλιγμένη στα σύννεφα της αμφιβολίας.

Η Ανοησία προχωράει μόνη της.