ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΙΒΑΝ ΝΤΕΝΙΣΟΒΙΤΣ

Πρωί -πρωί μου έρχεται  ο μάρτυρας του Ιεχωβά που με έχει «αναλάβει».

Μόλις  έχω αγγίξει στα χείλη μου το φλιτζάνι του ζεστού καφέ για την πρώτη, ιερή γουλιά.

Μου έφερε για μια ακόμα φορά το περιοδικό «Ξύπνα».

 Έχει αφιέρωμα στην συντέλεια του κόσμου.

-«Το διάβασες το προηγούμενο»  με ρωτάει.

-«Εκείνο με το αφιέρωμα στην διαφθορά; ….το διάβασα αλλά δεν είδα βελτίωση».

-«Τι θέλεις να  πεις ;» ρωτάει.

-«Διαβάζω το «Ξύπνα»  το βράδυ και το πρωί δεν σηκώνομαι με τίποτα αγαπητέ μου … πες του εκδότη σου  , μαζί με το περιοδικό να βάλει σε σελοφάν και ένα ξυπνητήρι , καλού κακού.»

Ματαίως  περιμένω να χαμογελάσει.

   

Ξέρετε….  οι  φανατικοί έχουν  δύο κοινά γνωρίσματα . Δεν καταλαβαίνουν από χιούμορ και  επίσης  πιστεύουν ότι  είναι κάτοχοι μιας αναμφισβήτητης και απόλυτης αλήθειας την οποία έχουν υποχρέωση να την μεταδώσουν στους  «κοιμισμένους».

Στη δεύτερη γουλιά του πρωινού μου καφέ εμφανίζεται  ένας γείτονας απολυμένος από κατάστημα πωλήσεων γνωστής πολυεθνικής.

Δούλευε ως προϊστάμενος.

Ως γνωστόν για να είσαι προϊστάμενος χρειάζονται δύο προϋποθέσεις. Πρώτον να είσαι δικός τους άνθρωπος και δεύτερον να μην είσαι μαλάκας.

Ο Γείτονας πληρούσε μόνον την πρώτη προϋπόθεση.

Τώρα  λέει ότι «διαφώνησαν στην στρατηγική της επιχείρησης και παραιτήθηκε».

Ψήφισε και «χρυσή αυγή».

Είναι αξιολύπητος.

Του ρίχνω μερικά πρωινά καντήλια .

Φεύγει ταπεινωμένος και επιχειρώ την τρίτη γουλιά ενός καφέ που από την πτώση της θερμοκρασίας του,  καταλαβαίνεις ότι αρχίζει να δυσανασχετεί.

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ένας πρώην αντινομάρχης του νομού Κερκύρας , Παξών και διαποντίων Νήσων.

Λένε πολλοί ότι επωφελήθηκε από την θητεία του ως Πασόκος και αντινομάρχης.

Δεν θέλω να το πιστέψω.

Τον συμπάθησα γιατί μας έκανε να ξεκαρδιστούμε, ως οικογένεια,  με τα καμώματά του και εμείς κάτι τέτοια δεν τα ξεχνάμε.

Εμφανίζονταν στον Corfu Chanel με πορτοκαλί σακάκι, πράσινο προς βεραμάν πουκάμισο και κίτρινη γραβάτα με στάμπα του Τουίτι στη μέση.

Έλεγε, με ύφος σοβαρόν,  στον δημοσιογράφο: 

«Επιτέλους κύριε  Ζηνιάτη!!  Ας μιλήσουμε σοβαρά για τα προβλήματα της Κέρκυρας!».

«Ναι κύριε Αντινομάρχα , αλλά στην συνεδρίαση του Νομαρχιακού είχατε πει …….»

«Τα είπα …εν τη ερήμην  του  λόγου μου κύριε Ζηνιάτη» απαντούσε.

Μου τραβάει ένα λόγο (μιάμιση ώρα)  για τα «κακώς κείμενα» διανθισμένο με εκτενή αποσπάσματα από ομιλίες του στα Νομαρχιακά Συμβούλια που τα θυμάται αυτολεξεί.

Ο Καφές πλέον έχει γίνει Ελληνικός φρέντο.

Φεύγει χωρίς να περιμένει απάντηση.

Αμέσως εμφανίζεται ένας ηλικιωμένος του ΚΚΕ.

Μόλις ήρθε από την λαϊκή με τα ψώνια στα χέρια.

Ακουμπάει τα λαχανικά και μου λέει με ύφος εμπιστευτικό ότι  τους εργαζόμενους των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά τους καθοδηγεί το Κόμμα.

Επιστρατεύω όση γλυκύτητα μου έχει απομείνει και του λέω ότι είναι απλώς απλήρωτοι εξίμιση μήνες που αγανάκτησαν.

Με λούζει με διάφορα επίθετα .

Ξεχωρίζω το «Λικβινταριστής».

Με είχαν χαρακτηρίσει έτσι  μια φορά όταν ήμουν νέος.

Νόμιζα ότι πρόκειται για κάποια ασθένεια που συνοδεύεται από ψηλό πυρετό, σπασμούς και εξανθήματα.

Ήταν τότε που έβλεπα εφιάλτες με πυώδη σπυράκια στο κούτελό μου και αλειβόμουνα το πρωί με «Μπεταντίν».

Μεσημέριασε.

Ρίχνω τον καφέ και γυρνάω στο σπίτι εξουθενωμένος.