Ο Μάστορας

Με πήρε τηλέφωνο και μου συστήθηκε ως «Μαστρογιώργης».

«Βρήκε το τηλέφωνο μου από κάποιο γνωστό»  είπε.

Τον συνάντησα  αργά ένα μεσημέρι σε ένα μαγέρικο  στον Ταύρο κοντά στο σταθμό.

Μόλις είχε γυρίσει από την εξορία.

Ξανάπιασε δουλειά σε ένα μεγάλο μηχανουργείο στον Πειραιά  σαν τορναδόρος.

Μου μιλούσε για την ανάγκη επανίδρυσης  του σωματείου μεταλλεργατών «Αθηνών –Πειραιώς και περιχώρων».

Είχε σχεδόν άσπρα μαλλιά αλλά δεν φαινόταν κακοζωισμένος για εξόριστος . Μάλλον τον αντίθετο έδειχνε.

Περισσότερο μου έκανε εντύπωση ότι δεν έμοιαζε με το στερεότυπο του βιομηχανικού εργάτη που πρόβαλε η  αριστερά.

Μου άρεσε η φυσιογνωμία του και η διεισδυτική ματιά του.

Με ρώτησε τι θα ήθελα να κάνω σε ένα υπό ίδρυση σωματείο σαν αυτό  και του είπα ότι θάθελα να βγάλουμε μια εφημερίδα και να γράφω σε αυτήν.

«Ωραία!..» μου λέει  «..αναλαμβάνεις αρχισυντάκτης».

Έτσι , εκεί στο μαγέρικο του Ταύρου, ο  Μαστρογιώργης   έγινε Πρόεδρος ενός ανύπαρκτου Σωματείου Μεταλλεργατών  και εγώ  έγινα  αρχισυντάκτης μια ανύπαρκτης εργατικής  εφημερίδας.

Μετρήσαμε ένα-ένα τα κέρματα που είχαμε στην τσέπη μας και πληρώσαμε τον λογαριασμό.

Μου δώσε να διαβάσω και ένα βιβλίο καταταλαιπωρημένο και χωρίς εξώφυλλο.

Υπέθεσα ότι θα ήταν καμιά συλλογή  αποσπασμάτων από το έργο του Λένιν που συνήθιζαν να αποστηθίζουν οι αριστεροί τα χρόνια εκείνα για να  « εξοπλιστούν ιδεολογικά» απέναντι στους «αιρετικούς και στον ταξικό εχθρό».

Στον ηλεκτρικό το ξεφύλλισα . 

Επρόκειτο για ένα θεατρικό έργο.

Ο Μαστρογιώργης ήταν ένας από τους σπουδαιότερους μαστόρους εκείνης της εποχής.

Υπήρχαν και άλλοι . 

Ετούτος μπορούσε να   πάρει ένα άψυχο κομμάτι  ατσάλι και φτιάξει στον τόρνο έναν ατέρμονα κοχλία με την ίδια ευκολία που κάποιος θα έκοβε μια φέτα ψωμί με το κουζινομάχαιρο.

Την άλλη στιγμή μπορούσε να σου αναλύσει  το «Επτά επί Θήβας»  σαν να ήταν καθηγητής Θεατρολογίας .

Σύντομα απέκτησα ταυτότητα σωματείου με αριθμό μητρώου 7.

Είχε βρει και κάποιον άλλο συνεξόριστο του και τον έκαμε ταμία  σε ένα ανύπαρκτο ταμείο καθώς και μερικούς άλλους που τους έχρισε «μέλη του προσωρινού διοικητικού συμβουλίου».

Σύντομα το  σωματείο απέκτησε χιλιάδες μέλη , το διοικητικό συμβούλιο μετατράπηκε σε ένα ιερατείο κομματικών επιτρόπων , ο Μαστρογιώργης «ξεπερασμένων αντιλήψεων» και εγώ  «Ύποπτος».

Είχα καθιερώσει μια σελίδα με παρουσίαση βιβλίων και μια στήλη με παρουσίαση κινηματογραφικών έργων.

Το Ιερατείο υποχρεώθηκε να διαβάζει τα βιβλία και να πηγαίνουν στο σινεμά για να δουν  τι είναι «εκτός Γραμμής».

Ο Μαστρογιώργης είχε σκάσει στα γέλια και με παρότρυνε να γράφω και για την Επίδαυρο η για τις όπερες της Λυρικής σκηνής.

«Είναι και αυτός ένας τρόπος να μορφωθούν οι ηλίθιοι.» έλεγε.

Οι Μαστόροι σαν τον Μαστρογιώργη εκείνα τα χρόνια ήταν κάτι παραπάνω από χειρώνακτες εργάτες. Ήταν το πιο μορφωμένο κομμάτι της εργατικής τάξης.

Μπορούσαν να μετράνε την διάμετρο ενός  τεράστιου στροφαλοφόρου άξονα μιας ντηζελομηχανής  πλοίου  με ακρίβεια χιλιοστού του χιλιοστού (η ενός «μικρού» όπως το έλεγαν στην γλώσσα τους) , και ταιριάζουν επάνω με απόλυτη ακρίβεια τα κουζινέτα.

Δεν υπήρχε το περιθώριο του παραμικρού λάθους.

Αν ζούσε σήμερα ο Μαστρογιώργης , δεν ξέρω, θα έμενε κατάπληκτος από την μετέπειτα εξέλιξη.

Θα του φαινόταν αδιανόητο να παράγονται εξαρτήματα μηχανών από αυτόματους τόρνους.

Ακόμα περισσότερο θα του φαινόταν αδιανόητο να λειτουργεί ένας τόρνος με εντολές ενός υπολογιστή.

Αυτό όμως που δεν θα μπορούσε να διανοηθεί θα ήταν οι τρισδιάστατοι εκτυπωτές.

Πώς να χωρέσει το μυαλό του ανθρώπου ότι θα ερχόταν μια μέρα (τόσο σύντομα)  που   οι  αστροναύτες στους διαστημικούς  σταθμούς θα «κατεβάζουν» ένα αρχείο στον υπολογιστή και θα εκτυπώνουν ένα ανταλλακτικό έτοιμο να αντικαταστήσει το κατεστραμμένο;

Πώς να χωρέσει το μυαλό ενός ανθρώπου ότι σύντομα θα είναι δυνατόν να εκτυπώσουμε οποιοδήποτε αντικείμενο χρειαζόμαστε στο σπίτι μας όπως μια σελίδα ενός εγγράφου;

Φαντάζομαι ότι θα με κοίταγε με εκείνη την κοφτερή και διεισδυτική ματιά του και θα μου έλεγε;

«Αν  ο κοινωνικά αναγκαίος χρόνος για την παραγωγή ενός προϊόντος πλησιάζει το μηδέν , τότε και η αξία του θα πλησιάζει το μηδέν. Συνεπώς η υπεραξία θα μειώνεται  διαρκώς. Άρα το ποσοστό κέρδους θα μειώνεται και αυτό.  Τότε ο κόσμος μας θα βρεθεί αντιμέτωπος με τις θεμελιώδεις αντιφάσεις του.»

Ο Μαστρογιώργης συνήθιζε να χρησιμοποιεί την έκφραση «Ο Κόσμος μας» αντί του δεικτικού «Ο Καπιταλισμός (τους)».

Θεωρούσε ότι είμαστε κομμάτι του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε και η αμφισβήτηση του σημαίνει και αμφισβήτηση του εαυτού μας.

Μου λέγε ακόμα ότι αν ο μαθητευόμενος δεν έχει την υπομονή να διδαχθεί από τον μάστορα θα είμαστε ακόμα στην λίθινη εποχή.

Εάν πάλι ο μαθητευόμενος δεν μπορεί να υπερβεί τον μάστορά του , πάλι στην λίθινη εποχή θα είμαστε.