Ο Μαρκάντες τσι Βενετιάς

Η Ρένα γύρναγε  τις νύχτες στην πόλη και τραγουδούσε μόνη της.

Την εύρισκες στις τρείς το πρωί να κάθεται μόνη στις άδειες καρέκλες του Ζήσιμου.

Άλλοτε  έπαιρνε το πλεχτό της και πήγαινε και καθότανε στο ταπετσιέρικο του Μιχάλη  να ακούει ιστορίες και καθημερινούς καυγάδες και αστεία.

Μια συνηθισμένη γυναίκα που αν πέρναγε δίπλα σου δεν θα έδινες καμιά σημασία.

Το Θεατράκι «Ρένα Βλαχοπούλου»  βρίσκεται  στην καρδιά ενός δάσους με τεράστια δέντρα και  πυκνή βλάστηση.

Πρόκειται για μια καλοφτιαγμένη ξύλινη κατασκευή πλήρως εναρμονισμένη με το περιβάλλον.

Τριγύρω η θάλασσα και πιο πέρα  η φημισμένη πηγή του Καρδακίου.

Εδώ τα παλιά χρόνια έκαναν τον περίπατό τους αποκλειστικά οι Βασιλείς μας μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των υπηκόων τους.

Πόσες καλοκαιρινές  παραστάσεις στο υπαίθριο θεατράκι και πόσους βορδόνους μετρήσαμε  από τα ανελέητα τσιμπήματα των κουνουπιών!

Απόψε στο θεατράκι της Ρένας έχουν παράσταση τα παιδιά του 6^ου Γυμνασίου Κέρκυρας.

 Ανεβάζουν τον «Έμπορο της Βενετίας».

Αποφάσισαν να παίξουν όλους τους ρόλους οι κοπέλες,  σε αντίθεση με ότι συνηθιζόταν από αρχαιοτάτων χρόνων.

Έτσι λοιπόν βρέθηκα ξανά στις ξύλινες εξέδρες να περιμένω να αρχίσει η παράσταση,  να χαζεύω τις ψηλές κορυφές των αιωνόβιων δένδρων και να συλλογίζομαι.

Μαρέσει εδώ .

Αν  αναβληθεί η παράσταση για τεχνικούς λόγους , ας πούμε, ήθελα να μείνω εδώ απόψε. Να μην με δουν οι φύλακες , λέει, και να ξαπλώσω στην ξύλινη κερκίδα να κοιμηθώ.

Μιας και τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει,  ξαναφέρνω στο μυαλό μου την ιστορία του Έμπορου της Βενετίας  στην Κέρκυρα .

Οι «Μαύροι» ήταν οι πρώτοι που μετέφρασαν το έργο του Σαίξπηρ στα Ελληνικά.

 Έτσι λέγανε τότε στην πιάτσα τα μέλη του «Σοσιαλιστικού ομίλου Κέρκυρας» επειδή   συνήθιζαν να φοράνε μαύρα ρούχα και καπέλα.

Ο Ντίνος  Θεοτόκης ,ο Γεράσιμος Σπαταλάς  και άλλοι δούλεψαν σκληρά.

Συνηθισμένοι άνθρωποι που αν πέρναγαν δίπλα σου δεν θα έδινες καμιά σημασία.

Τότε τα βιβλία ήταν πολύ ακριβά για να τα αγοράσει ο οποιοσδήποτε. Πόσο μάλλον οι εργάτες των εργοστασίων της Κέρκυρας που ήταν πάμφτωχοι.

Λένε οι παλαιότεροι ότι τα έσχιζαν σε διάφορα μέρη η και σε σελίδες και τα μοιραζόταν .

Μετά έπρεπε να βρεις αυτόν που είχε την συνέχεια και να σε βρει και αυτός που έψαχνε το δικό σου κομμάτι.

Εκείνη την εποχή  εκτός από τα βιβλία ήταν ακριβά και τα ξυπνητήρια.

Τα εργοστάσια είχανε σειρήνες στις διασταυρώσεις ώστε να ξυπνάνε τον κόσμο να πάει στη δουλειά.

Σκέφτομαι ότι μάλλον εκεί έξω από το 6^ο Γυμνάσιο , στο τρίστρατο , θα περιμένανε τα άγρια χαράματα οι «Μαύροι» τους εργάτες που πηγαίνανε στα εργοστάσια του Μαντουκιού η στο Λιμάνι και θα τους μοίραζαν μια-μια, σαν επαναστατικές προκηρύξεις,  τις σελίδες από τον «Έμπορο της Βενετίας».

Πέρασαν τα χρόνια και λίγο πιο πέρα από το τρίστρατο του 6^ου Γυμνασίου Κέρκυρας   χτίστηκε το «Ξενοδοχείον Ιόνιο».

Εκεί το 1966  ένας παράξενος θίασος έκανε για μήνες πρόβες τον έμπορο της Βενετίας .

Έγραψε λίγα λόγια ο φίλος μου ο Μάκης Μανέτας , βέρος Μαντουκιώτης , για αυτήν την παράσταση.

Οι Ηθοποιοί ήταν απλοί καθημερινοί άνθρωποι της πόλης που δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ με το θέατρο.

Ο Μαυρόπουλος,  O Μάχος Ρούσης , η Μαρία Τσατσοπούλου,  Ο Πίπος Αναγνώστης, Ο Γιώργος Λεβέντης  και άλλοι πολλοί .

Εμπνευστής , σκηνοθέτης, διασκευαστής, στάθηκε ο ανεπανάληπτος  Μάχος  Ρούσης . Απ' εκείνες τις προσωπικότητες  που  αφήκανε αποτύπωμα βαθύ στη γη μας κι όχι με τα γραφτά τους μοναχά.

Συνηθισμένοι άνθρωποι που αν πέρναγαν δίπλα σου δεν θα έδινες καμιά σημασία.

Τους έβλεπε ο Μάκης να μαζεύονται στο «Ξενοδοχείον Ιόνιο».

Αυτός δούλευε, τότες,   εργάτης και μετέφερε με την καρέτα του πατέρα του κολόνες πάγου.

Όπως πέρναγε απ' έξω, τους έβλεπε να κρατάνε όλοι κάτι πράσινα βιβλιαράκια.

Δύσκολα πράματα.

Πώς να σταθεί κάποιος μπροστά στους γνωστούς του , τους φίλους του και τους γείτονές του και να υποδυθεί κάποιον άλλον;

Ο Φοίνικας ήταν γεμάτος από νωρίς και ο κόσμος ενθουσιάστηκε.

Η παράσταση έμεινε στην ιστορία.

Σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί της ιστορικής αυτής παράστασης δεν υπάρχουν πια.

Νάμαστε ξανά, λοιπόν, εν έτει 2014 στις ξύλινες κερκίδες του θεάτρου «Ρένα Βλαχοπούλου» στο Μον Ρεπό.

Κάνω τη βόλτα μου πίσω από την σκηνή και τα παιδιά είναι αναστατωμένα.

Άλλα έχουν τρακ.

Άλλα προσπαθούν να πουν κανένα αστείο για να χαλαρώσει η ένταση.

Δίνει κουράγιο η μια στην άλλη.

Τα κοριτσάκια του 6^ου Γυμνασίου Κέρκυρας έτοιμα να αναμετρηθούν με ένα από τα τέρατα του παγκόσμιου θεάτρου που μπορεί με το παραμικρό να μεταμορφωθεί σε δράμα η σε κωμωδία. Σε αντισημιτικό παραλήρημα η σε σφοδρή κριτική στην κοινωνία.

Η Αλίκη, Η Αντριάνα, Η Βίκυ, Η Ισαβέλλα , Η Σταυρούλα, Η Έλενα, Η Ειρήνη, Η Χρυσούλα.

Συνηθισμένα κοριτσάκια που το πρωί περνάνε με την τσάντα τους να πάνε σχολείο και δεν τους δίνεις σημασία.

Δύσκολα πράματα.

Πώς να σταθεί ένα κοριτσάκι μπροστά στους φίλους του , στους  γείτονες του και στους συγγενείς του και να υποδυθεί κάποιον άλλον;

Η παράσταση άρχισε και τα φώτα χαμήλωσαν.

Κοιτάω πίσω μου αφηρημένος.

Ψηλά στις πάνω κερκίδες κάθονται οι «Μαύροι».

Κάτι μουρμουράνε σοβαροί.

Η Ρένα από κάτω γυρνάει θυμωμένη και τους κάνει την παρατήρηση.

-«Θα τσωπάσετε ορέ; ….. Άμα θέλετε κουβέντα να πάτε στη πάνω πλατεία! …Ορίστε μας!»

Πιο πέρα , ανάμεσα στον κόσμο, βλέπω τον Μάχο τον Ρούση και τους άλλους από την παράσταση του φοίνικα.

Κοιτάνε σοβαροί και με βλέμμα κριτικό.

Η παράσταση τελείωσε μέσα σε ασταμάτητα χειροκροτήματα.

Τα παιδιά αγκαλιάζονται και χορεύουν πίσω από την σκηνή.

Η Ελένη , η δασκάλα τους, τα καμαρώνει χαμογελώντας.

Ο κόσμος  παίρνει το μονοπάτι προς την έξοδο.

Τα φώτα σβήνουν.

Ψηλά στις κερκίδες έχουν μείνει οι «Μαύροι»  , η Ρένα , και πιο πέρα ο θρυλικός θίασος του Φοίνικα.

Συζητούν χαμηλόφωνα  και κάνουν μάλλον τις παρατηρήσεις τους επί του έργου.

Αν δεν με δει ο φύλακας  λέω να ξαπλώσω στην ξύλινη κερκίδα και να αποκοιμηθώ.

 Καθώς λεν και οι ποιητές «..μες τα χρώματα του κήπου σου και δίπλα στο νερό».