ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΡΟΝΟΣ

Δεν υπάρχει χρόνος.

Βράζω μακαρόνια.

Έχω την αίσθηση ότι αλλάζει το κλίμα.

Με πονάει το πόδι μου.

Διαλέγω λίστα αναπαραγωγής και βάζω δυνατά την μουσική.

Λένε , αυτοί  που  ξέρουν , ότι  ξορκίζει τα δαιμόνια των άδειων δωματίων .

Μερικοί  βάζουν δυνατά την μουσική και στα αυτοκίνητα  .

Αναστατώνουν τους περαστικούς και τους σκύλους  που κοιμούνται στις εισόδους των  καταστημάτων.

Λένε ότι έτσι ξορκίζουν τα δαιμόνια των άδειων δρόμων.

Δεν έχω  κεφαλοτύρι  να τρίψω και το ψωμί είναι χτεσινό.

Δεν υπάρχει χρόνος.

Είναι φορές που  οι αντάρτικες ομάδες των «μικρών πολέμιων του χρόνου και της φθοράς»  κάνουν αιφνιδιαστικά σαμποτάζ και καταργούν ,προς στιγμήν , το  καθεστώς του χρόνου.

Κάθομαι  στο τραπέζι  βυθισμένος σε σκέψεις.  

Σηκώνομαι κάθε τόσο .

Τη μια  έχω ξεχάσει την αλατιέρα και την άλλη τις χαρτοπετσέτες

.

Ξαφνικά το μάτι μου πέφτει σε ένα μικρό  καφετί μυρμήγκι που ανεβαίνει τρέχοντας την κασαδούρα  δίπλα μου.

«Θα είναι  ένα από τα μερμήγκια  της φωλιάς  κάτω από την μαρμαροποδιά  της εξώπορτας» σκέφτομαι.

Μάλλον θα έχει χάσει τον δρόμο του…. τι  γυρεύει τόσο μακριά μοναχό του.

Ακολουθώ την διαδρομή του. Τρέχει με ταχύτητα  που αναλογικά με εμάς θα πρέπει να είναι περίπου πενήντα χιλιόμετρα την ώρα.  Κατεβαίνει προς την κλειδαριά. 

Στην είσοδο της τεράστιας  σπηλιάς κοντοστέκεται.

Μπαίνει μέσα και το χάνω .

Ξαναβγαίνει και γυρίζει πίσω. 

Τρέχει ξανά  στην  τεράστια , άδεια κρεμ , λεωφόρο της  κασαδούρας .

Αρπάζεται από το καλώδιο του φορτιστή  και κατεβαίνει προς το τραπεζάκι του τηλεφώνου.

Σκέφτομαι:

«Μάλλον έχει χάσει το δρόμο προς την είσοδο της φωλιάς».

«Δούλευε ασταμάτητα όλο το καλοκαίρι και τώρα κινδυνεύει να  κλειστεί  έξω από την φωλιά».

«Όπου να ναι θα κλείσουν τις πόρτες για τον επερχόμενο χειμώνα …..(αν δεν τις έχουν κλείσει ήδη)».

Μπαίνει κάτω από τον καναπέ και αυξάνει ταχύτητα στο πάτωμα .

Ξαπλώνω κάτω και το παρακολουθώ.

Μπορώ να το  πιάσω και να το πάω στην φωλιά του. Θα νιώσω αμέσως ανακούφιση και θα συνεχίσω ήσυχος το φαγητό μου πριν κρυώσουν τα μακαρόνια.

Αλλά πάλι σκέφτομαι …Μπορεί να το εξόρισαν  για κάποιο σοβαρό παράπτωμα …η ,ακόμα μπορεί να μην αντέχει άλλο την ισοπεδωτική συλλογική διαβίωση του βασιλείου των μερμηγκιών….  Μπορεί να αποφάσισε να  ζήσει τον τρομερό  χειμώνα  (όπως του τον περιγράφουν ) και με όποιο κόστος …. Μπορεί , απλώς , να έχασε το δρόμο του , να έχει πανικοβληθεί ,να  επιστρέψει  τελικά  ,να αφηγείται στα μικρότερα την φοβερή περιπέτεια του και αυτά  να τον ακούνε με ανοιχτό το στόμα ,καθισμένα γύρω του τις κρύες νύχτες του χειμώνα.

Τα ηχεία του υπολογιστή στη διαπασών  από πάνω μου υπενθυμίζουν:

“Siamo foglie Siamo vento

Siamo sempre  in movimento”

Το χάνω από τα μάτια μου.

Μάλλον είναι καλύτερα έτσι.

Σηκώνομαι από το πάτωμα.

Δεν υπάρχει χρόνος.