Μια κόκκινη Dentyne

Την μικρή αυτή ιστορία μου την αφηγήθηκαν συνομήλικοι μου που πήγαν γυμνάσιο στην Κέρκυρα.

Ο  αφηγητής έκλαιγε γελώντας η μάλλον γελούσε κλαίγοντας.

Έχει σημασία να την αναφέρουμε για να θυμόμαστε που και πού τις διαφορές με το σήμερα.

Ας γυρίσουμε, λοιπόν ,  αρκετά χρόνια πριν και ας φαντασθούμε  την  πλατεία μας στα 1978.

Αν και Τετάρτη πρωί η πλατεία είναι γεμάτη παιδιά του  σημερινού λυκείου .

Παίζουν μπάλα , πίνουν καφέ, φλερτάρουν , μαλώνουν, φωνάζουν , γελούν, κυνηγιούνται.

Δεν είναι μια προγραμματισμένη εκδρομή του σχολείου. Πρόκειται για μια από τις συνηθισμένες μαζικές «σκάμπες».

Επειδή μας διαβάζουν και εκτός Κερκύρας, «Σκάμπα» (εκ του ρήματος Scampare , Escape, κοινή λατινική ρίζα) σημαίνει κοπάνα.

Τα χρόνια εκείνα , λοιπόν, συνέβαινε να γίνονται ομαδικές δραπετεύσεις από το σχολείο κατά καιρούς.

Οι καθηγητές ξαφνικά έμεναν μόνοι. Ο Διευθυντής κοίταγε το ημερολόγιο μήπως ήταν καμιά λιτανεία του Άγιου και δεν το είχε προσέξει. Τίποτα επρόκειτο για μια συνηθισμένη μαθητική ανταρσία της μιας ημέρας.

Ένα από τα περίπτερα της πλατείας  είχε ιδιοκτήτη  έναν μισητό , νευρικό, δύστροπο, δεξιό και ρουφιάνο της ασφάλειας , κατά πολλούς .

Αυτό που δεν άντεχε με τίποτα ο εν λόγω περιπτεράς , ήταν να του χτυπήσει κάποιος  το κέρμα επιτακτικά στο γυάλινο τασάκι του περιπτέρου.

Για κάποιο λόγο βουρλιζόταν.

Συνεννοούταν τα παιδιά και πηγαίνανε ένα-ένα.

Ο πρώτος κτύπαγε νευρικά το πενηντάλεπτο πάνω στο τασάκι και έλεγε έντονα  «Μια Dentyne παρακαλώ!».

Τότε οι τσίχλες ήταν σε συσκευασία της μιας και τις είχε μπροστά-μπροστά σε ένα χάρτινο κουτάκι. Υπήρχαν μπλε πράσινες και κόκκινες.

Ο περιπτεράς έδινε τόπο στην οργή και του έδινε, καθώς συνήθιζε μια μπλε Dentyne.

«Όχι αυτήν … την κόκκινη.» έλεγε ο πιτσιρικάς.

Ακολουθούσε ο δεύτερος  ακριβώς τα ίδια  και ακολουθούσαν όλοι .

Κάποια στιγμή  έσπαγαν τα νεύρα του περιπτερά , έβγαινε από το περίπτερο και  πέταγε τις τσίχλες στο δρόμο  ουρλιάζοντας .

«Πάρτε κωλόπαιδα!».

Εκείνο που το τον τσάκιζε , όμως,  περισσότερο  ήταν αυτό με την εφημερίδα την Κυριακή.

Εκείνη την εποχή , πολλοί  φοβισμένοι αριστεροί του ζητούσαν ένα «Ριζοσπάστη» και του ζητούσαν να τον βάλει μέσα σε μια «Ακρόπολη» για να μην φαίνετε.

Πέρναγε όλο το λύκειο , ο ένας μετά τον άλλο και του ζητούσαν μια «Ακρόπολη» αλλά να την τυλίξει μέσα σε ένα «Ριζοσπάστη».