«...ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ»

Πριν από αρκετά χρόνια  ήρθε στην Κέρκυρα ένα  Αλβανόπουλο .

Έκανε κάθε δουλειά στο χωριό. Κλάδευε ελιές, καθάριζε λόγγους , έκανε θελήματα στους γερόντους.

Το  άκουσαν οι χωριάτες να τραγουδάει  και το  φωνάξανε στην χορωδία.

Σε κάποια συναυλία τον άκουσε κάποιος Ιταλός και τον κάλεσε στην Ιταλία.

Χάσαμε το Αλβανόπουλο για καιρό.

Πέρασαν αρκετά χρόνια.

Μια καλοκαιρινή βραδιά γινόταν ένα γκαλά όπερας  στο φρούριο .

Ένας από τους  βαρύτονους ήταν  το Αλβανόπουλο.

Φτασμένος τραγουδιστής της όπερας στην Ιταλία.

Τραγούδησε , ανάμεσα στα άλλα , ένα αγαπημένο κομμάτι  από την Τραβιάτα.

Ήταν η ερωτική εξομολόγηση του Αλφρέντο  στην  Βιολέτα.
«..di quell amor  che palpito …del universo intero…”.

Έκανε στην άκρη το μικρόφωνο και τραγούδησε κατευθείαν σε , τουλάχιστον , δύο χιλιάδες κόσμο.

Δεν  έπεφτε καρφίτσα.

Ένας γέρος  γείτονας δίπλα μου  το μουρμούραγε.

Γύρισα και τον είδα να κλαίει.

Το χειροκρότημα ήταν ενθουσιώδες  από ένα κοινό που ξέρει πότε, πόσο και πώς να χειροκροτεί.

Έχω στο μυαλό μου τα τριάντα ένα παιδιά που πνίγηκαν προχτές στο  Αιγαίο με το δουλεμπορικό.

Έχω στο μυαλό μου τη  «La strada»  του Φελλίνι.

Έχω στο μυαλό μου τον «Ξένιο Δία» και τον κύριο Δένδια .

Έχω στο μυαλό μου όλες τις ντροπές  και το μεγαλείο των ανθρώπων .