Ο ΠΕΤΡΙΝΟΣ ΣΥΝΔΑΙΤΥΜΟΝΑΣ

«Δεν μπορούν να μας καταβάλουν.

Το ξέρουν.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν το ξέρουμε εμείς.»

 il trovatore

Γνώρισα τον Constanzo Preve  ένα χειμώνα στην Κέρκυρα.

Είναι ένας από τους σπουδαιότερους σύγχρονους Ευρωπαίους φιλόσοφους. Μένει στο Τορίνο. Ταξιδεύει συχνά στην Ελλάδα. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες . Έχει σπουδάσει στην Ελλάδα αρχαία Ελληνική φιλοσοφία. Μιλάει  αρκετά καλά τα  νεοελληνικά . Περπατάμε στην Γαρίτσα δίπλα στην θάλασσα. Φοράει τζιν παντελόνι και τζιν μπουφάν.

Ψιχαλίζει και κάνει ψύχρα.

Του λέω ότι θεωρώ ως πιο σημαντικό του έργο τον «Πέτρινο συνδαιτυμόνα» (Convitato di pietra) .

Η Ελληνική έκδοση έχει τίτλο  «Το Λυκόφως των κοινωνικών Θεών». Πρόκειται για παράφραση του βιβλίου του Νίτσε «Το Λυκόφως των Θεών». Στις υπόλοιπες  ευρωπαϊκές γλώσσες έχει τον τίτλο «Ο Πέτρινος Συνδαιτυμόνας».

Μου λέει ότι και αυτός θεωρεί ότι αυτό είναι το σημαντικότερο  βιβλίο του.

Πήρε τον τίτλο από την όπερα  «Don Giovani».

Παραλληλίζει τον μηδενισμό με τον «Πέτρινο συνδαιτυμόνα»  της γνωστής  όπερας .

 Σύμφωνα με την υπόθεση της όπερας , δύο σημαντικοί παράγοντες μιας Ισπανικής πόλης , ο Δον  Τζιοβάνι και ο Δον Πέδρο είναι οικογενειακοί φίλοι.  

Όλα πάνε καλά ώσπου ο Δον Τζιοβάνι ερωτεύεται την κόρη του  Δον Πέδρο. 

Το μαθαίνει ό άτυχος πατέρας και  καλεί τον Δον Τζιοβάνι σε μονομαχία.  

Στην μονομαχία ο Δον Τζιοβάνι  σκοτώνει τον πατέρα της ερωμένης του.  

Κάποια στιγμή ο υπηρέτης του  λέει ότι  ο Δον Πέδρο δεν πέθανε αλλά είναι πλέον ένα άγαλμα. 

Ο Δον Τζιοβάνι πηγαίνει το βράδυ και απολογείται για την ηθική του στάση στο άγαλμα. 

Το άγαλμα τον ακούει αμίλητο. 

Τέλος ο Δον Τζιοβάνι καλεί το άγαλμα σε δείπνο.  

Ετοιμάζεται το τραπέζι . 

Οι υπηρέτες είναι έτοιμοι να σερβίρουν και ο  οικοδεσπότης έχει πάρει την θέση του.

Ω του θαύματος ,τότε, σε μια θρίλερ  μεταφυσική σκηνή , εμφανίζεται το άγαλμα του Δον Πέδρο. Κάθεται στο τραπέζι και ακούει αμίλητο τον Δον Τζιοβάνι να υπερασπίζεται τις «αιώνιες και αναμφισβήτητες»  ηθικές του επιλογές. 

.Όταν τελειώνει τον μονόλογό του το άγαλμα, σε μια εντυπωσιακή σκηνή,  τον  παίρνει μαζί του μέσα σε μια δίνη,  στην κόλαση.

Ο Preve Θεωρεί ότι ο μηδενισμός δεν είναι κάποια πολιτική η φιλοσοφική θεωρία αλλά μια κατάρα που ακολουθεί τον άνθρωπο από τα πανάρχαια χρόνια και  εκδηλώνεται σε κάθε του δραστηριότητα.

Καθόμαστε μετά τον μακρινό μας περίπατο  σε μια ταβέρνα.

Συνεχίζει τον μονόλογο του ενώ ο σερβιτόρος μας φέρνει μεζέδες και κρασί.

Μου μιλάει για την θρησκεία όπου ο άνθρωπος κατασκευάζει έναν Θεό που δημιουργεί τον κόσμο από το «μηδέν»  ενώ ο ίδιος είναι  δημιουργός του όλου («Ποιητής ορατών τε πάντων και αοράτων»).

Μου μιλάει για τα μαθηματικά όπου ο άνθρωπος κατασκευάζει ένα «μηδέν» άτμητο και ένα «όλον».

Μου μιλάει για την  αστροφυσική όπου ο άνθρωπος κατασκευάζει ένα big bang όπου «όλα» γεννιούνται εκ του «μηδενός».

Μου μιλάει για την μουσική όπου ο άνθρωπος αναζητεί εναγωνίως την « θεϊκή απόλυτη αρμονία  του σύμπαντος κόσμου».

Μου μιλάει για την θεοποίηση της φύσης και την «ανθρώπινη ιεροσυλία».

Μου μιλάει για τον Νίτσε , το μεγαλύτερο πολέμιο του μηδενισμού,  που κατέληξε στην κόλαση του.

Μου μιλάει για την θεοποίηση της εργατικής τάξης και τον «παράδεισο» μιας «ιδανικής κοινωνίας».

Μου μιλάει για τον μηδενισμό του αναρχισμού όπου περιφρονεί την συλλογικότητα  και θεωρεί ότι το « Ά-τομον» , δηλαδή το μηδέν,  ως το πάν .

Μου έρχεται στο μυαλό  μια φράση του Ένγκελς από το Αντι-ντύριγκ ….έλεγε… «Ο άνθρωπος δεν μπορεί να διανοηθεί το άπειρο και προσαρμόζει τα πάντα  στο πεπερασμένο της ύπαρξής του».

Όσο διαρκεί ο μονόλογος του έχω φάει μόνος μου τα μεζεδάκια.

-«Είσαστε αδιόρθωτοι εσείς οι Έλληνες !»  μου λέει …. «μου κάνεις ερωτήσεις για να βρεις την ευκαιρία να φας μόνος σου το φαΐ;».

-«Αυτό  είναι το λιγότερο….»  του λέω «…στο τέλος του μονολόγου σου θα σε πάρω μαζί μου στην κόλαση.».

Επιτέλους γέλασε Ο σοβαρός Βόρειο Ιταλιάνος.