Ο ΜΑΓΝΗΤΗΣ

Κάποια φορά ανέλαβα να κάνω μια μεγάλη σιδερένια σκάλα στο φρούριο.

Δεν υπήρχε πρόσβαση με αυτοκίνητο και τα βαριά υλικά  έπρεπε να ανέβουν  με τα χέρια.

Ζήτησα να μου δώσουν δέκα ναύτες και έναν αξιωματικό μιας και η σκάλα ,θα φτιαχνόταν από τον Δήμο,  αλλά θα εξυπηρετούσε και το ναυτικό σταθμό.

Όταν φτάσαμε επιτέλους στο τελευταίο επίπεδο του φρουρίου έπρεπε  να  μπάσουμε τα υλικά από ένα τεράστιο ανοιχτό παράθυρο.

Έστειλα έναν νυσταγμένο ναύτη (από ένα χωριό της Κέρκυρας που δεν θα αναφέρω) και ο οποίος άνηκε και σε μια πολιτική νεολαία (που επίσης δεν θα αναφέρω)  να ανέβει  στο παράθυρο . 

Του έδωσα δύο σακούλες μαύρες σκουπιδιών γεμάτες σχοινιά.

-«Πάρε τα σχοινιά και πήγαινε σε εκείνο το παράθυρο» του λέω.

Έκανε πολλές προσπάθειες αλλά έβγαινε συνέχεια σε λάθος παράθυρο.

Κατάφερε επιτέλους να βρει το σωστό παράθυρο που βρισκόταν ακριβώς επάνω από τα υλικά .

-«Πέτα τα σχοινιάαα!» του φωνάζω.

Δεν θα το πιστέψετε…. μου πέταξε τις σακούλες με τα σχοινιά όπως του της έδωσα.

Έκτοτε αποφάσισα, ότι και να γίνει,  να μην τα βάλω ποτέ με μαλάκα.

Παρόλα αυτά με κυνηγούν παντού . Σαν κατάρα.

Ρώτησα το Μιχάλη , φίλο μου και γείτονα που έχει μεγαλύτερη εμπειρία.

Μου είπε ότι φταίει ο Μαγνήτης.

-«Ποιος μαγνήτης ?»  ερωτώ.

-«Αυτός !....» μου λέει και  μου δείχνει έναν μαγνήτη που είχε πάνω στον πάγκο του εργαστηρίου  του.«…….Αυτός ο μαγνήτης τραβάει τους μαλάκες».

Σύμφωνα με μια αμφιλεγόμενη θεωρία του Μιχάλη το πεπρωμένο μας καθορίζεται από τους μαλάκες.

 Mε μια στατιστική που επικαλείται διαρκώς  ζουν ανάμεσα μας σε ποσοστά τέτοια,  που καθορίζουν τα εκλογικά αποτελέσματα  και την πορεία της  χώρας.

«Και με το μέρος σου να τους πάρεις θα σε αναγκάσουν να εκμεταλλευτείς την μαλακία τους  οπότε θα ξαναγυρίσουμε πάλι στα ίδια…..» Συνηθίζει να λέει ο φίλος μου ο Μιχάλης. «..Τζάμπα παιδευόμαστε». Συνεχίζει αναστενάζοντας βαριά.

Κατά την άποψη του «Δεν είναι o καπιταλισμός… είναι οι μαλάκες… ο καπιταλισμός είναι εύκολος αντίπαλος , αυτοί είναι αήττητοι».

Κρέμασε και τον μαγνήτη από την τέντα του εργαστηρίου του  για να μας υπενθυμίζει διαρκώς το αλάνθαστο της θεωρίας του.

Προχτές  έκανα μια δουλειά που χρειαζόταν μεγάλη προσοχή.

Έπρεπε να έχω τα χέρια μου πιασμένα.

Την πιο κρίσιμη στιγμή νάσου στην πόρτα  ο Μαλάκας.

-«Μάστορα  που είναι ο ταπετσιέρης?»

-«Απέναντι»  του απαντώ χωρίς να τον κοιτάξω.

-«Εκεί μου λέει?» και μου δείχνει τον ακριβώς απέναντι μαντρότοιχο.

Μου πέφτουν τα  εργαλεία από τα χέρια.

Το πλησιάζω . Έχω χάσει την ψυχραιμία μου. Το μάτι μου γυαλίζει.

-«Αν σου πω «ναι» θα πάς να πέσεις απάνω στον μαντρότοιχο?»

-«Δεν μπορείς να κοιτάξεις μόνος σου? Το μοναδικό μαγαζί απέναντι είναι λίγο δεξιά και έχει και καναπέδες απέξω.»

Με κοιτάει με το γνωστό βλέμμα του μαλάκα.

Εγκαταλείπω τον αγώνα κάθιδρος.

Λες να έχει δίκιο ο Μιχάλης?