Ως αποχαιρετισμό στον Σπύρο

ΚΛΙΧΑΣ

Θυμάμαι  ένα από τα πολλά περιστατικά.  Συνέβη πέρσι το καλοκαίρι . Ήμουν στον πεζόδρομο βραδάκι με ζέστη πολύ  . Με ενοχλούσαν  οι  ομπρέλες . Με ενοχλούσαν οι  συνομιλητές μου που ήταν «μέσα στα πράματα». Με ενοχλούσαν και οι σερβιτόρες με τα κάλλη τους.

Πήρα τους δρόμους κάνοντας απίστευτους ελιγμούς για να αποφύγω διάφορες  αδέσποτες σκατόφατσες.

Κατηφόρισα τη Νικηφόρου Θεοτόκη προς τον Άγιο Φραγκίσκο. Κοντά στον Αγιαντώνη  συνάντησα τον Κλίχα. Με κοίταζε με εκείνα τα γουρλωμένα και ανήσυχα μάτια και με ρωτούσε «τι γίνεται».

-«Τι να γίνεται ρε Σπύρο ….τίποτα δεν γίνεται».

-«Κερνάς ένα κρασί ?»

-«Κερνάω Σπύρο μου αλλά μέσα δε μπαίνω ούτε κάθομαι κάτω από ομπρέλες.»

Πήραμε από του Δαρμανή  παντσέτα.  Τόνε βάλαμε να μας τήνε κόψει , πήραμε και μια μποτίλια κρασί από το σούπερ μάρκετ , δανειστήκαμε και δύο κολονάτα ποτήρια από το σερβιτόρο του «Μαύρου Γάτου» και πήγαμε στο κηπάκι απέναντι από τον ΟΑΕΔ.

Ξάπλωσα το γρασίδι  , στρώσαμε και το μεζέ μας  και άρχισε ο Σπύρος να μου αφηγείται την γνωστή και χιλιοειπωμένη Καφκική  ιστορία  με ρουφιάνους, λαμόγια  που τον υπονόμευσαν και με «γερές   διασυνδέσεις»  που θα του εξασφάλιζαν «στα σίγουρα» ,αυτή τη φορά την πολυπόθητη θέση του οδοκαθαριστή του Δήμου Κερκυραίων.

«Τα χαρτιά» ήταν έτοιμα και «είχανε πάρει το δρόμο τους».

Από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσα να παρακολουθήσω. Με ρώτησε κάτι μια στιγμή αλλά  είχα χάσει την συνέχεια.

-«Καλά τσάμπα μιλάω τόση ώρα?»

-«Έλα ρε Σπύρο μην κάνεις έτσι …λέγε …τι έλεγες?»

-«Να τα πω από την αρχή δηλαδή?»

Σηκώθηκε όρθιος για να αποδίδει καλύτερα . Πήρε φόρα και πάνω που ήταν έτοιμος να ξεκινήσει να μιλάει συνέβη το αδιανόητο.

Πήρανε μπροστά  μέσα από τα χόρτα  τα αόρατα και αυτόματα μπέκ ποτίσματος του πάρκου.

Ανάσταση!!

Έβρεχε από παντού!

Ο Κλίχας δεν ήξερε κατά που να κάνει για να αποφύγει τα νερά.

Βρίζοντας άρχισε να μουντζώνει το φρούριο, τα δικαστήρια, τον ΟΑΕΔ και τέλος μην έχοντας τι άλλο να μουντζώσει μούντζωσε και το μνημείο του Ναύαρχου Ουζάκωφ.

Έκλαιγα από τα γέλια ανάσκελα μέσα στα νερά.

Ανηφορίσαμε την Τένεδο προς την Μίνα .

Στου «Γκίκα» χωρίζανε οι δρόμοι μας.

-«Πρέπει να δώσω μια συνέντευξη να τα πω  «όλα» …να με ακούσει όλος ο κόσμος».

-«Θα μου δώσεις εμένα τη συνέντευξη» του είπα.

-«..θα  πάει παντού?»

-« Στο Ιντερνετ  θα την δημοσιεύσω …δεν μπορώ να τηνε βάλω και στην             Λιμπερασιόν».

Καλό ταξίδι αδελφέ.