Ένας Γκιώνης στην πάνω πλατεία

Τέτοιες μέρες της Ανοίξεως  κελαηδάει ο Γκιώνης στην πάνω πλατεία.

Μετά το σούρουπο.

Μια φορά κάθε τρία δευτερόλεπτα.

Προσπάθησα να μετρήσω  (με μια εφαρμογή του κινητού μου) και την συχνότητα του ήχου… να δώ σε τι τόνο κελαηδάει.

Θα μου πεις: «Εδώ ο κόσμος χάνεται…»

 Και θα σου απαντήσω: «Ακριβώς για αυτό  το κάνω.»

Δυστυχώς με την φασαρία της πλατείας και τις φωνές των παιδιών ήταν αδύνατο .

Μια φορά μάλιστα , κάτω από τα τίλια έπεσε ένας νεαρός Γκιώνης που για καλή του τύχη τον είδαμε και τον ανεβάσαμε ξανά στο δέντρο.

Ο Γκιώνης είναι μια μικρή κουκουβάγια με τεράστια μάτια που, έκτος από το σκοτάδι της νύχτας , τρυπάνε και το σκοτάδι της ψυχής.

Όταν  σε κοιτάξει στα μάτια  τρομάζεις.

Σαν να καθρεφτίζεται στα μάτια του το άπειρο.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις γάτες άλλα όχι τόσο πολύ.

Αυτές τις μέρες, λοιπόν,  μπουμπουκιάζουν και όλα τα δέντρα στην πάνω πλατεία.

Οι Κοκκυκιές είναι ήδη ανθισμένες.

Τα Τίλια θέλουν λίγες μέρες ακόμα.

Οι περαστικοί δύσκολα το καταλαβαίνουν γιατί κινούνται πολύ γρήγορα.

Μάλλον και η κοκκυκιά δύσκολα αντιλαμβάνεται το αστραπιαίο πέρασμα μας.

Δεν ταιριάζουν οι χρόνοι μας.

Λίγοι γνωρίζουν ότι η πάνω πλατεία  είναι ένα ζωντανό μουσείο φυσικής ιστορίας.

Τα δέντρα που είναι φυτεμένα εδώ είναι τα δέντρα της άγριας φύσης της Κέρκυρας πριν την δενδροφύτευση της με Ελαιόδεντρα.

Βαλανιδιές , αγριοκαστανιές , κοκκυκιές, κυπαρίσσια   και  τίλια ήταν τα βασικότερα δέντρα του δάσους σε όλο το νησί.

Κανονικά έπρεπε να υπάρχει και μια πλακέτα για να το μαθαίνουν και οι περαστικοί αλλά που να το πεις και ποιος να σε ακούσει.

Λίγοι επίσης ξέρουν  ότι τα μελίσσια όταν βόσκουν σε τίλια  κάνουν το καλύτερο μέλι του κόσμου.

Ποιο θυμάρι και ποιο  έλατο;

Το θεϊκό μέλι από τα τίλια είναι το μέλι των λιβαδιών του μεγάλου Μανιτού.

Είχα πάρει  από έναν Βούλγαρο χωριάτη ένα βάζο, σε κάποιο ταξίδι,  και αναθεμάτιζα την ώρα που δεν του είχα αγοράσει όλη την πραμάτεια.

Τέτοια μέρη υπάρχουν ακόμα ελάχιστα στο νησί.

Σε μία ρεματιά κάτω από το Σωκράκι, στο  «Κρύο νερό»  υπάρχει ακόμα ένα κομμάτι δάσους ανέγγιχτο από τους αιώνες με άγρια δέντρα του δάσους μια άλλης μακρινής εποχής.

Εκεί , στο  «Κρύο νερό» , μπορείς να ακούσεις ατελείωτες ανοιξιάτικες συναυλίες  αηδονιών.

Τα αηδόνια κελαηδούν με ένα ξέφρενο αυτοσχεδιασμό  όπου , καθώς λένε οι μεγάλοι μουσουργοί,  κανένα απόσπασμα τους δεν επαναλαμβάνεται ποτέ.

Περισσότερο , λέω εγώ, μοιάζει σαν απελπισμένο και αγωνιώδες ερωτικό κάλεσμα.

Άλλοι πάλι , ειδικοί, λένε ότι και ο άνθρωπος πρώτα τραγούδησε και μετά μίλησε.

Αυτό εξηγεί και το ότι όλες οι θεμελιώδεις αρχαίες γλώσσες του (άκαρδου αυτού)  κόσμου μας ήταν τραγουδιστές,  η «προσωδιακές» , όπως θα έλεγαν και οι επιστήμονες.

Οι αρχαίοι υμών πρόγονοι, μάλιστα, ονόμαζαν «βαρβάρους» όχι τους απολίτιστους και τους αγροίκους  γενικά , αλλά τους  λαούς που μιλούσαν επίπεδα , σε έναν τόνο. Τους κορόιδευαν , μάλιστα λέγοντας ότι «αυτοί όταν μιλάνε λένε συνέχεια  βαρ-βαρ».

Όπως και να χει το πράμα ο σύγχρονος άνθρωπος  για να τραγουδήσει πρέπει προηγουμένως να χει πιεί   ένα μποτιλιόνι κρασί . 

Το μυστικό, όμως,  είναι να τραγουδήσεις για να μεθύσεις και όχι να μεθύσεις για να τραγουδήσεις.

Ο Γκιώνης για παράδειγμα,  δεν ξέρω γιατί τραγουδάει αλλά, πιστεύω ακράδαντα ότι δεν  πίνει ποτέ πριν αρχίσει το τραγούδι.

Σε αντίθεση με το αηδόνι, ετούτος  τραγουδάει σε μια απολύτως βασική και απολύτως προβλέψιμη αρμονική  που μοιάζει με τον πένθιμο ήχο της  καμπάνας .

Πολλοί έχουν μπει στον πειρασμό να συγκρίνουν το κελαίδημα του Γκιώνη με αυτό του αηδονιού.

Το εντελώς απρόβλεπτο με το προβλέψιμο.

Το  αρμονικό με το χαοτικό.

Το πένθιμο και μονότονο με το ξέφρενο κάλεσμα του έρωτα.

Ανοησίες.

Όλα έχουν την ομορφιά τους.

Αρκεί να μην τα ακούς όλα μαζί.

Τέτοιες μέρες της Ανοίξεως κελαηδάει ο Γκιώνης στην πάνω πλατεία. 

Μάλλον στέλνει το στίγμα του στο άλλο φύλλο.

Αυτό , όμως,  αφορά την δική του φυλή.

Εμείς, οι περιπατητές έχουμε τα δικά μας ιντερέσσα.

Το πρόβλημα είναι ότι  είμαστε τόσο απορροφημένοι που χάνουμε  την μαγεία του προαιώνιου αυτού τραγουδιού.

Έτσι χάσαμε και το δικό μας τραγούδι όταν  αρχίσαμε να μιλάμε για ευκολία σε έναν τόνο.