Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015

Αργούν να μας προδώσουν



Κάνει ζέστη το απόγευμα στην Γαρίτσα.

Οι περιπατητές ιδροκοπάμε.

Ζέστη και υγρασία.

Συνηθισμένα πράματα.

Ανήσυχα βλέμματα και νευρικά βήματα.

Σίγουρα θα μας προδώσουν…. είναι προκαθορισμένο… ξέρουν «αυτοί».

Θα διώξουν ετούτον και θα βάλουν τον άλλον.

Γυρνάει ο καιρός μέσα σε μερικά λεπτά.

Ο Λεβάντες σαρώνει την Θάλασσα.

Μυρίζει βροχή.

Σφίγγεται το κεφάλι μου.

Δεν θέλω κουβέντες  δεν θέλω ένταση.

Στην πλατεία μοιράζουν προκηρύξεις που γράφουν «όχι».

Αρχίζει να βρέχει.

Μαζεύουν τις καρέκλες.

Αύριο, λογικά,  θα μας προδώσουν.

Έτσι, άλλωστε, γίνεται πάντοτε.

Ο  Ιούδας , ο Εφιάλτης , Ο Πήλιος Γούσης , η Κερκόπορτα, η Βάρκιζα.

Γιατί αργούν;

Να γυρίσουμε επιτέλους στο σπίτι. Να βάλουμε κάτι να φάμε. Να ξαπλώσουμε  ήσυχοί.

Εμείς είμαστε απλοί άνθρωποι.

Απλοί αγωνιστές .

Αθώοι υπηρέτες που κάναμε το χρέος μας.

Ξαφνικά μας πρόδωσαν.

Αλλά σήμερα αργούν.

Νύχτωσε και οι προδότες δεν ήρθαν ακόμη.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς προδότες.

«Αυτοί οι άνθρωποι ήσαν μια κάποια λύσις».

Στο Σαρόκο κόβει ο Λεβάντες και βγαίνει ξαφνικά η πανσέληνος του Ιουλίου πάνω από την λεωφόρο Αλεξάνδρας.


Εντελώς ανέλπιστα.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλο....