Αφορεσμένος

 Ανέλαβα κάποια φορά να κατασκευάσω και να τοποθετήσω δεκάδες ράφια.

Ο Πελάτης ήθελε να μετατρέψει το κατώι του σπιτιού του σε αρχείο και βιβλιοθήκη.

Έτσι βρέθηκα να βιδώνω ασταμάτητα ράφια στους τοίχους  ενός μισοσκότεινου δωματίου που τα παλιά χρόνια θα πρέπει να ήταν κουζίνα και καθιστικό.

Στο διάλειμμα ξεφύλλιζα παλιά βιβλία  που ήταν στοιβαγμένα σε κούτες στην μέση του δωματίου.

Λόγω ιδιοσυγκρασίας, την προσοχή μου τράβηξε το βιβλίο ενός Άγγλου περιηγητή.

Βρέθηκα καθισμένος σε ένα τελάρο από μπύρες  να διαβάζω  με μεγάλο ενδιαφέρον ένα κακομεταχειρισμένο βιβλίο  τυπωμένο το 1965 (αν δεν κάνω λάθος).

Ο Τύπος είχε γυρίσει όλη την Ελλάδα στα 1750 και έγραφε με γλαφυρό τρόπο τις  εντυπώσεις του.

Βρέθηκε και στην Κέρκυρα και πήγε να παρακολουθήσει τον «Μέγα Αφορισμό» που θα γινόταν στον  Άγιο Σπυρίδωνα (τον θαυματουργό).

Το πλήθος είχε κατακλύσει την εκκλησιά και του γύρω δρόμους.

Στην κορύφωση του αφορισμού , ο Πρωτόπαπας ( κάτι σαν τον σημερινό δεσπότη) βγήκε με αγριεμένο ύφος στην μεγάλη πύλη κρατώντας ψηλά ένα ευαγγέλιο με τα δυό του χέρια.

Έλεγε διαφορά ακατάληπτα λόγια ( κάτι σαν «άμπρα κατάμπρα») που ήταν η συνομιλία του με τον Θεό σε μια γλώσσα που μόνον οι εκπρόσωποι του Θεού γνώριζαν.

Το πλήθος τότε παραληρούσε .

Μερικές γυναίκες κοιτούσαν με υψωμένα χέρια στον ουρανό και τα μάτια τους είχαν γυρίσει ανάποδα.

Άλλοι  μονολογούσαν ακατάληπτες λέξεις και έβγαζαν αφρούς από το στόμα τους εκστασιασμένοι.

Πίστευαν ότι εκείνη τη στιγμή έτρεμε η Γής και  σκοτείνιαζε ο ουρανός.

«Δεν τόλμησα να τους πω ότι τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβαινε. Υπήρχε κίνδυνος να με λιντσάρουν.» αναφέρει ο Άγγλος περιηγητής.

Την εποχή εκείνη οι αφορισμοί ήταν πολύ συνηθισμένοι . Δεν χρειαζόταν να έχει κάποιος κάποια διαφορά με την εκκλησία. Αρκούσε μόνον να ήθελε αφορίσει κάποιον εχθρό του για οποιοδήποτε λόγο η προσωπική διαφορά.

Εκείνο που κρατούσε σε μια ισορροπία τα πράματα ήταν οι υψηλή τιμή του αφορισμού.

Ο «Μέγας αφορισμός» (που γινόταν στον Άγιο) στοίχιζε μια περιουσία και συνήθως αφορούσε σε διαφορές ανάμεσα σε οικογένειες αριστοκρατών.

Ο Λαός αφοριζόταν στου Κωτσέλα. 

Εκεί ο αφορισμός στοίχιζε λιγότερο αλλά και πάλι δεν μπορούσε  ο καθένας για ψύλλου πήδημα να αφορίζει τον διπλανό του.

Αν ξανάρθει στην μόδα ο αφορισμός θα τελείται πλέον στα Ldl  παρουσία πλήθους  αφιονισμένων καταναλωτών και θα κάνει 3.99 ευρώ.

Ενώ οι εύπορες τάξεις θα τελούν τον αφορισμό τους στου Βασιλόπουλου.

Ένυ γουέη.

Το  έθιμο του αφορισμού  σιγά-σιγά ατόνησε και περιορίστηκε  μόνο στις θρησκευτικές διαφορές.

Κάπου στον μεσοπόλεμο η εκκλησία απείλησε να αφορίσει έναν σπουδαίο λογοτέχνη για κάτι που έγραψε και προσέβαλε την εκκλησία.

Ρώτησε λοιπόν ο άνθρωπος να μάθει τι θα του συμβεί αν τον αφορίσουν και του είπαν ότι, αν αφορισθεί,  το πτώμα του δεν θα λιώσει ποτέ.

Πήγε λοιπόν και αυτός στην εκκλησιά και παρακάλεσε το παπά να του αφορίσει..τα παπούτσια.

Οι εκκλησίες πάντοτε συγκαλυμμένα η απροκάλυπτα αφόριζαν κατά το δοκούν.

Το ανατριχιαστικό είναι ότι οι αναλογίες είναι ίδιες με εκείνη την εποχή.

Πάντα υπάρχει  ο Παπάς θεματοφύλακας και αποκλειστικός συνομιλητής του Θεού σε μια ακατάληπτη γλώσσα.

Μετά έχουμε τους πιστούς που αφρίζουν και γυρίζουν τα μάτια τους ανάποδα.

Ακολουθούν αυτοί που σιωπούν για χάριν της ενότητας της εκκλησίας.

Ανάμεσα τους  νάσου και ο Άγγλος περιηγητής που σκιάζεται να πει ότι «Δεν συμβαίνει τίποτα από όλα αυτά».

Έτσι λοιπόν  (μέρες πούναι) θυμήθηκα ένα (αιρετικό) άρθρο που έστειλα κάποτε σε μια εφημερίδα.

Πολλοί που το διάβασαν είχαν επιφυλάξεις και διαφωνίες με το περιεχόμενό του.

 Επέμενα και δημοσιεύτηκε έτσι όπως το έγραψα.

Μετά από μερικά χρόνια, αποστασιοποιημένος από το κείμενο,  συμπέρανα ότι οι επικριτές μου είχαν δίκιο.

Βάζω μπροστά να το ρετουσάρω , να αφαιρέσω τα λάθη  καθώς και ορισμένα κομμάτια που αναφέρονται στην επικαιρότητα της εποχής εκείνης και να το δημοσιεύσω εκ νέου.

Μόλις το ετοιμάσω θα το  διαβάσετε και τα λέμε.