Ο Άσωτος

Ο Βαγγέλης ψήφιζε πάντα κουκουέ.

Δεν ήταν ποτέ οργανωμένος σε «κόβα» αλλά μην του πεις τίποτα για το κόμμα…. σε σφάζει.

Μια φορά στην ζωή του μόνον «παρεξέκλινε» από την γραμμή του κόμματος .

Ήταν το βράδυ της μοιραίας Κυριακής του 1981   που βγήκε με ένα φίλο του νυχτιάτικα να πανηγυρίσουν την νίκη του Πασόκ .

Τράκαρε την Άλφα Ρομέο , το καμάρι του, σε μια κολόνα, στα τρία Γεφύρια, και γυρίσανε στα σπίτια τους καταματωμένοι από την ταξική πάλη.

Δεν θέλει να του το θυμίζεις.

Χτες μου μιλούσε συγκινημένος για έναν παλιό του φίλο.

Χρόνια ήταν στο Πασόκ αλλά τώρα… «σκέφτηκε ότι θα τρίζουν τα κόκκαλα του πατέρα του που έκανε και εξορία» και έτσι αποφάσισε να  γυρίσει στην βάση του στο κόμμα.

-«..και πόσω χρονώ είναι ο φίλος σου ρε βαγγέλη;»

-«Εβδομήντα οχτώ.» μου λέει.

-«..και τι θα τονε κάνετε στο κόμμα τώρα , ρε Βαγγέλη; Αυτός δεν θα μπορεί να πάρει τα πόδια του.

Ούτε αφίσες μπορεί να κολλάει, ούτε προκηρύξεις,  ούτε ψηφοδέλτια.

 Αυτός θα πέφτει για ύπνο από τις έξι με την βουλγάρα πάνω από το προσκεφάλι του.

Με τον καθετήρα θάρχεται στις διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ ρε Βαγγέλη;

Αν τα καταφέρει να τερματίσει στις περιφερειακές εκλογές, να βρει την τρύπα και να ρίξει το ψηφοδέλτιο στη κάλπη, θα είναι θαύμα.»

Χαμογελάει ο Βαγγέλης. Δεν ήταν ποτέ «οργανωμένος» και , ως εκ τούτου,  μερικές φορές,  αντέχει τα αστεία.

-«Μετάνιωσε για τα σφάλματα του παρελθόντος …να μην τον δεχτούμε …. δεν είναι σωστό.»

-«Κάτσε ρε Βαγγέλη .. έκατσε τόσα χρόνια στο Πασόκ , έκανε την ζωή του τα χρόνια της εξουσίας και τώρα που δεν έμεινε τίποτα όρθιο γύρισε πίσω στο Κουκουέ να τονε ξεσκατίζετε;

..Σαν την Λούλα την Κουτσή που έκανε πιάτσα τσου Άγιους Πατέρες.. και αφού έφαγε δέκα τερτικά  πούτσους  μπήκε , στα γεράματα,  στην εκκλησιά και άρχήνησε  να σταυροκοπιέται μετά μανίας.»

Έτσι που λες αγαπητέ αναγνώστη γιόμισε ο κόσμος άσωτους.. και οι άσωτοι, ως γνωστόν, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ξαναγυρίσουν. Τι να φοβηθούν; Όλες οι εκκλησίες τους περιμένουν με διάπλατα ανοιχτές τις πόρτες.

Βλέπω υποψηφίους του σχοινιού και του παλουκιού να εμφανίζονται με ύφος  προφεσόρου,  με «όραμα»  και  όρεξη για «δουλειά».

Βλέπω διευθυντές οργανισμών στη σύνταξη να φοράνε τζίν στις διαδηλώσεις.

Ένας από δαύτους με χαιρετάει «θερμά» έξω από το εργατικό κέντρο να τονε δούνε όλοι.

Φοράει παντελόνι και μπουφάν τζίν …ασορτί.

-«Έφερες το νουβέλο;» του λέω.

-«Τι να το κάνω;» ρωτάει απορημένος.

-«Να δεις αν είναι ίσιο το εργατικό κέντρο;» του απαντάω.

Βλέπω υποψηφίους δημάρχους που επί τριάντα χρόνια κάνανε καριέρα να επιστρέφουν «στην βάση τους».

«Είναι η ώρα του αγώνα».

Την προηγούμενη Κυριακή το πρωί νάσου ένας φρέσκος και καμαρωτός  μου χτυπάει την πόρτα στο χωριό.

«Ο τόπος δεν αντέχει άλλο αυτή την κατάσταση!»

«Με ένα σωστό πρόγραμμα και  ένα «τιμ» ικανών συνεργατών-συντρόφων μπορεί να γίνουν πολλά».

Δεν απαντώ.

 -«Θα καθίσεις για φαγητό;»  ρωτάω ευγενικά.

-«Έχεις τίποτα καλό;» ρωτάει με συντροφική οικειότητα.

-«Κόκκορο παστιτσάδο» απαντώ

-«Ααα… Δεν ξέρεις …Το καλύτερο παστιτσάδο γίνεται από μούσκουλο μοσχαρίσιο.»

-«Ώπα ρε μεγάλε! … και το μόσχο τον σιτευτό;.. Στο τέλος θα μας ζητήσεις να σου στήσουμε και άγαλμα στη κοφινέττα με φυσεκλίκια χιαστί».