«Πυλίδα» Θεραπευτική κοινότητα απεξάρτησης.

 Είμαι δυό μήνες «καθαρός» και αισθάνομαι πολύ καλά.

Κάνω σχεδόν δέκα χιλιόμετρα την ημέρα (συν την δουλειά).

Έχω χάσει πέντε κιλά και όλα από την μέση-κοιλιά.

Μου πέφτουν τα παντελόνια.

Μαζευόμαστε το απόγευμα . Πιανόμαστε χέρι-χέρι σε κύκλο (που είναι και ποιο κοινοβιακός- δημοκρατικός ως σχήμα)  και ουρλιάζουμε σαν να είμαστε κουφοί: «Με λένε Σταμάτηηηη!...» και οι υπόλοιποι απαντούν: «…και ο Σταμάτης είναι εντάξειειει!».

Πηγαίνω με το ποδήλατο στου Τζάβρου για να πάρω ψωμί. Δέκα και δέκα  μας κάνουν  είκοσι χιλιόμετρα.

Γνώρισα και μια πρώην χρήστρια  ξανθιά με μελαχρινό παρελθόν και καστανά μάτια.

Είναι υποχρεωμένη να φοράει  παντελόνια και φόρμες εργασίας με τιράντες, που θυμίζουν βιομηχανικό εργάτη της χαλυβουργικής,   για να μην με σπρώξει στην ακολασία.

Δεν μπορώ να προχωρήσω την σχέση διότι υπάρχει ρητή απαγόρευση της κοινότητας να μην έχουμε ερωτικές σχέσεις  . Θα χαλάσει, λένε,  το συλλογικό κοινοβιακό κλίμα και θα χωριστούμε σε αλληλοσπαρασσόμενες φράξιες.

Μένουμε μόνο στο «μιλάνε τα μάτια».

Απαγορεύεται να ακούμε τραγούδια που μας  θυμίζουν το αμαρτωλό μας παρελθόν και μπορεί να μας κάνουν να ξανακυλήσουμε στην πρέζα.

Δεν παίρνουμε υποκατάστατα. Το πρόγραμμα της κοινότητας είναι «στεγνό».

Μας υποχρεώνουν να φέρουμε και άλλον έναν χρήστη στην κοινότητα για να δοκιμαστούμε και στο επίπεδο του προσηλυτισμού και να πείσουμε, τοιουτοτρόπως, και τον εαυτό μας.

Το χειρότερο απ’ όλα είναι που μας βάζουν να κυκλοφορούμε ξανά στις «πιάτσες» για να έρθουμε αντιμέτωποι με το παρελθόν μας και να δοκιμαστούμε.

Περνάω μπροστά από ψησταριές και σουβλατζίδικα και με πιάνει στερητικό σύνδρομο.

Τρέμουν τα χέρια μου.

Μπαίνω μέσα , ρίχνω μια ματιά και φεύγω.

Προσπαθώ να πείσω τον Χρήστο να κόψει την πρέζα του κοντοσουβλιού.

Τις παρασκευές  το «Νέον» έχει  γουρουνόπουλο στη σούβλα.

Κάθομαι σε μια καρέκλα και το βλέπω να στάζει αργά και βασανιστικά πάνω στα κάρβουνα.

Μετράω τις σταγόνες της αμαρτίας μια-μια με μουσική υπόκρουση Στράτο Διονυσίου και «..ένας αϊτός χωρίς φτερά απόψε λέει αντίο».

Ο Λευτέρης έχει αρχίσει και με φοβάται.

«Να σου βάλω μια μερίδα να δοκιμάσεις;…»  

«Άσε καλύτερα…» του λέω  «..το χοιρινό.. τον άνθρωπο σκοτώνει».

«..Και τότε αυτός συνήθιζε, γελώντας τρανταχτά, με τόνα χέρι του ψηλά, πολύ να με σηκώνει.» που λεν και οι ποιητές.

Πιστεύω, πλέον, ακράδαντα  ότι είμαι θύμα μιας σκοτεινής και παγκόσμιας συνωμοσίας ψηστών που μου ρίχνουνε επίτηδες την τσίκνα στα μούτρα.

Στην κοινότητα εκτός από τα «σκληρά» , απαγορεύονται και τα «μαλακά» (φέτα , πλήρες γάλα, πλήρες γιαούρτι, καλαμάρια, χταπόδια , μύδια κλπ.)

Τα βράδια τραγουδάμε γύρω από το τζάκι τραγούδια όπως «Θα σου τηγανίζω ψάρια με παντζάρια σκορδαλιά».

Τις Κυριακές παίρνουμε τα βουνά με την κοινότητα και μαζεύουμε αγριολάχανα.

Αυτήν την εποχή έχουμε τρυφερούς Ζεγκούνους , Πρικαλίδα και Μάλαθρα.

Το άλλο μήνα βγαίνουν τα πρώτα μουσκολάχανα και τα σατζίκια.

Αργότερα θα έχουμε την τρυφερή τσουκνίδα και τα πρώτα φύλλα παπαρούνας για να κοιμόμαστε καλύτερα.

Έχω μια κατσαρόλα τσιγαρέλι από την προηγούμενη συγκομιδή.

Το έκανα πικάντικο. Αγριολάχανα, λαδάκι του θεού,  κόκκινη καυτερή πιπεριά ,άγριο μάλαθρο και λίγο ανθότυρο.

Τα μαζέψαμε στην Πυλίδα όπου είναι τα πάντα καθαρά.

Ο Κύπριος Γιατρός μου, Σταύρος Σταύρου, μου λέει ότι αν συνεχίσω έτσι θα πεθάνω υγιέστατος.

Δεν  θέλω να το εκλάβω ως σαρκασμό.