Addio Costanzo

 Έφυγε τα ξημερώματα του Σαββάτου ο Κοστάντζο Πρέβε, ένας αγαπημένος φίλος και ένας μεγάλος δάσκαλος.

Αρκετοί τον ξέρουν από τα βιβλία του που κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα.

Είχε σπουδάσει αρχαία Ελληνική φιλοσοφία στην Αθήνα  και αγαπούσε την Ελλάδα.

Του άρεσε πολύ η Κέρκυρα και πέρναγε τακτικά από εδώ.

Του άρεσε να μιλάμε περπατώντας.

Ονειρευόταν  σχολεία που τα μαθήματα να γίνονται περπατώντας …σαν εκδρομές.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το βιβλίο του «Το λυκόφως των κοινωνικών Θεών».

Ήταν μια αναφορά στο μηδενισμό με έναν τρόπο εξαιρετικό.

Ο τίτλος στα Ελληνικά ήταν μια παράφραση του γνωστού βιβλίου του Νίτσε «Το λυκόφως των Θεών».

Του έλεγα ότι ο τίτλος είναι περιοριστικός για το εύρος του βιβλίου.

Συμφωνούσε. Το βιβλίο είχε κυκλοφορήσει σε όλες τις άλλες γλώσσες με τον τίτλο «Ο Πέτρινος συνδαιτυμόνας (Convitato di Pietra). Ήταν εμπνευσμένος από την Όπερα του Μότσαρτ  «Don Giovanni».

Μιλούσε , εκτός των άλλων, για την περιπέτεια του ανθρώπου που είναι συνδεδεμένη με τον μηδενισμό σε όλη σχεδόν την Ιστορία του και σε όλες τις δραστηριότητές του.

Βγαίνει από όλους τους πόρους του δέρματος του. Τον κατατρέχει παντού. Στην πολιτική, στην φιλοσοφία στα μαθηματικά στην μουσική , στις επιστήμες, στην λογοτεχνία  …παντού.

Κατασκευάζει  παντού ένα ανύπαρκτο «Μηδέν» και ένα εξίσου ανύπαρκτο «Όλον».

Ταυτίζεται με το (άτμητο, άτομο) «Μηδέν»  , το θεοποιεί  και το κάνει κυρίαρχο ενός ανύπαρκτου «Όλου».

Όπως έλεγε ο Έγκελς στο «ΑντιΝτυριγκ» , «.. Η μεγάλη αντίφαση του κόσμου είναι ότι ενώ είναι άπειρος αποτελείται από πεπερασμένες υποστάσεις…» «.. έτσι ο Άνθρωπος αρνείται να συμβιβαστεί  και αντιστρέφει διαρκώς τους όρους της αντίφασης . Θέτει τον (πεπερασμένο) εαυτό του στην θέση του άπειρου –αιώνιου και μετατρέπει τον άπειρο κόσμο  σε πεπερασμένο  Σύμπαν-Όλον».

Στα μαθηματικά κατασκευάζει ένα άτμητο-άτομο «Μηδέν».

Στην φυσική κατασκευάζει ένα «αρχικό»  «Μπίγκ Μπάγκ» ως «αρχή» ενός «Όλου» και , κατά συνέπεια, ενός επικείμενου γενικού τέλους.

Στην μουσική αναζητεί την «Αρμονία του Σύμπαντος κόσμου» κρατώντας για τον εαυτό του (και για τον Θεό του) τον ρόλο του «Μεγάλου  αυλητή».

Στην Θρησκεία κατασκευάζει «καθ εικόνα και ομοίωση» Θεούς  των «Πάντων» και είναι σίγουρος για την προοπτική της ταύτισης του με αυτούς.

Ερμηνεύει τον Μαρξισμό σαν μια θεωρία  που ορίζει την Εργατική τάξη ως Θεότητα που είναι προορισμένη να «αίρει τις αμαρτίες του κόσμου» και να τον οδηγήσει στον παράδεισο του κομμουνισμού.

Ο Μηδενιστικός Αναρχικός ακτιβισμός ορίζει το «Άτομο», δηλαδή το «Μηδέν»,  απαλλαγμένο από την ενοχλητική συλλογική του υπόσταση και υποτάσσει τα πάντα στην παρόρμησή του «ατόμου-μηδενός ».

 Κάναμε πολύωρους περιπάτους με τον Κοστάντζο στην Γαρίτσα στον Ύψο και στην Αχαράβη.

Με είχε εντυπωσιάσει ο εξαιρετικός παραλληλισμός που έκανε  του «Δόν Τζιοβάνι» και του «Πέτρινου συνδαιτυμόνα» με τον Μηδενισμό.

Πίστευε ότι η κριτική στον Νίτσε, ως οιονεί πατέρα του φασισμού,  ήταν πέρα για πέρα λάθος.

Ο Νίτσε , έλεγε, υπήρξε ο μεγαλύτερος πολέμιος του μηδενισμού που,  όπως ο Δον Τζιοβάνι,  κατέληξε τελικά να υποταχθεί σε αυτόν και να συρθεί στην κόλαση του.

Του μιλούσα για τον Λούκατς και την μπροσούρα του «Ο Νίτσε υπό το φως του Μαρξισμού».

Μου έλεγε, γελώντας,  «Ο Λούκατς ήταν σπουδαίος αλλά κανείς δεν ξέρει τι θα έλεγε αν μπορούσε να μιλήσει ελεύθερα».

Του άρεσε η Κέρκυρα . Του άρεσε το καλό κρασί.  Μιλούσε για τα δυσκολότερα φιλοσοφικά ζητήματα του κόσμου όπως μιλούσε για μια σπασμένη λάμπα του δημοτικού φωτισμού η για μια λακκούβα στο δρόμο .

Κάποια φορά χρησιμοποίησα την λέξη «Αιωνιοποίηση». Γύρισε και με κοίταξε κατάπληκτος.

«Υπάρχει τέτοια λέξη στην Ελληνική γλώσσα;» με ρώτησε.

«Δεν ξέρω..» του λέω αιφνιδιασμένος «..αυτή νομίζω ότι αποδίδει αυτό που σκέφτομαι.».

Ο Κοστάντζο μίλαγε απταίστως Ελληνικά  και του έκανε μεγάλη εντύπωση η δυνατότητα μας να παράγουμε εύκολα νεολογισμούς.

Ήταν ένας τυπικός Ιταλός του βορρά. Κάτω από την επιφανειακή του σοβαρότητα κρυβόταν ένας άνθρωπος με χιούμορ και περιπαικτική διάθεση.

Εξαιτίας των συζητήσεών μας αναζήτησα τον «Δον Τζιοβάνι».

Μάζεψα  τα απαιτούμενα και πήγα να παρακολουθήσω την όπερα στην Θεσσαλονίκη.

Σαν την μύγα μες το γάλα. 

Σε μια άδεια αίθουσα γεμάτη με ακριβά κουστούμια, ακόμα ακριβότερα φορέματα και αρώματα σπουδαίων  εταιρειών.

Δε βαριέσαι!

Πολλοί αμφισβήτησαν αρκετά σημεία από το έργο του Κονστάντζο Πρέβε .

Μπορεί να έχουν δίκιο.

Πάντα παίρνουμε ότι μας ωφελεί .

Εμένα με ωφέλησε και του οφείλω.

Να ναι μαλακό το χώμα του Τορίνο που τον σκεπάζει.

.