Η Λοκάντα

Το ταπεινό μας σπίτι μας στο χωριό έχουν επισκεφθεί κατά καιρούς  μεγάλοι τραγουδιστές, δεξιοτέχνες  σοβατζήδες , διάσημοι μουσουργοί , φημισμένοι γυψοσανιδάδες, ερασιτέχνες  ψυχαναλυτές,  σπουδαίοι φιλόσοφοι και  μεγάλοι επαναστάτες.

Είναι κάτι  μεταξύ πολιτιστικής λέσχης , κέντρου φιλοσοφικών ερευνών, οινομαγειρείου,  σταθμού ΚΤΕΛ και δημοσίων ουρητηρίων.

Φέτος μαζευτήκαμε ένα τσούρμο που θύμιζε έντονα την  ταινία του ’70 «Βαβυλωνία».

Καλύτερα, θα έλεγα, ότι έμοιαζε με πρόβες από μια «Βαβυλωνία Νο2».

Ενώ η πρώτη Βαβυλωνία αναφέρεται στο σοκ από την συγκόλληση διαφόρων ιδιαιτέρων συλλογικοτήτων σε ένα αστικό εθνικό κράτος , η δεύτερη θα πρέπει, μάλλον , να αναφέρεται στην  αμηχανία  μπροστά στην ολοκλήρωση αυτής  της αποστολής του.

Το να εξηγήσεις στους  φιλοξενούμενους σου ποιος ήταν ο «Σχουλεμβούργος» η ο  «Ντούγκλας» είναι μάλλον εύκολο. Όταν όμως η συζήτηση επικεντρωθεί (για παράδειγμα) στα αγριολάχανα, τότε τα πράγματα μπερδεύονται.

Οι Μυτιληνιοί έχουν μια πολύ ζωντανή σχέση με το δάσος και τα άγρια χόρτα , με τα ψάρια με τα  πουλιά και με τα ζώα. Γυρνάνε στα βουνά και μαζεύουν μετά μανίας μυκάνους. Έχουν μέχρι και …(άκουσον άκουσον)….σύλλογο μανιταρόφιλων.

Περπατούσαμε και μας έκοβαν χόρτα που τρώγονται ευχάριστα ακόμα και ωμά. Οι ονομασίες τους όμως δεν έμοιαζαν με τις αντίστοιχες δικές μας.

Ξέρουν να διαλέγουν τα μανιτάρια και έχουν μια ονομασία για το καθένα. Παράξενα και πρωτάκουστα ονόματα. Αν δεν τα ξέρεις μπορεί να βρεθείς στα καλά καθούμενα (στην καλύτερη περίπτωση) στο νοσοκομείο.

Τρώγαμε και εμείς τους μυκάνους αλλά , από όσο θυμάμαι, ξέραμε μόνο ποιοι  ήταν βρώσιμοι και ποιοι δηλητηριώδεις. Ετούτοι  τους ξέρουν προσωπικά έναν - έναν.

Στις  φιλοσοφικές συζητήσεις τα καταφέρναμε καλά .

Ο «Ιρασιοναλισμός» είναι κοινός σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης.

 Όπου και να πας έτσι τόνε λένε.

Τα «μουσκολάχανα» όμως , αλλιώς τα λένε στην Μυτιλήνη και αλλιώς στην Κέρκυρα.

Αν δεν έχεις ένα μουσκολάχανο στο χέρι να του το δείξεις δεν μπορείς να συνεννοηθείς. Εάν , δε , το μουσκολάχανο βγαίνει την άνοιξη  τότε δεν μπορεί να περιμένει ο άλλος τρεις μήνες για να του το δείξεις.

Είπαμε να τους φτιάξουμε μπουρδέτο.

Προέκυψε το ερώτημα «τι είναι το μπουρδέτο».

Λες:  «ένα φαγητό που το φτιάχνουμε με Παστανάκα».

Προκύπτει το ερώτημα «τι είναι η Παστανάκα;».

Λες: «ένα είδος σαλαχιού»

Προκύπτει το ερώτημα «ποιο από τα εκατοντάδες είδη σαλαχιών;»

Πώς να το περιγράψεις με νοήματα;

Απελπισία!

Λες να προτείνεις «να φτιάξουμε μια βόγγολη για το ούζο». Κρατιέσαι όμως.   Άντε να εξηγήσει από ποια οστρακοειδή και με ποιο τρόπο φτιάχνουμε την βόγγολη.

Λες: « ανοίξτε τη φανέστρα να πάρουμε αέρα»

Πρέπει να εξηγήσεις ποια είναι η φανέστρα.

Λές: «Μην τραβάς  την κορτίνα θα ρίξεις τη Μποναγράτσια.»

Πρέπει να εξηγήσεις  πάλι.

Εκεί που η βραδιά κυλούσε καλά , ξαφνικά σβήνουν τα φώτα και βυθιζόμαστε στο σκοτάδι. Σκέφτομαι: «Η Μας έκοψε το απλήρωτο ρεύμα η ΔΕΗ  η κάποιος έκλεισε με την πλάτη του κατά λάθος τον διακόπτη».

Οπότε θέτω ευθέως το ερώτημα: «Αυτό, τώρα, ήταν ένα κάζο πενσάτο η ένα κάζο ατσιτέντε;»