Η Μάμα

Όσο θυμάμαι την μάνα μου έπλενε ακατάπαυστα. Έπλενε και τραγουδούσε. Τραγουδούσε ακόμα και στην Αθήνα μολονότι  όσο πέρναγε ο καιρός τραγούδαγε όλο και λιγότερο.

Θυμάμαι που την άκουγα με μεγάλο θαυμασμό γιατί, όπως όλες οι γυναίκες του χωριού μας, είχε εξαιρετική φωνή.

Το πλύσιμο ήταν η βασική της απασχόληση. Έπλενε στον παλιοχόρτη , έπλενε στα βρυσούδια, έπλενε στον Αι Νικόλα, έπλενε στην Αθήνα , έπλενε στα ποτάμια και στις βρύσες, στα πλυσταριά και τέλος, προς μεγάλη της ανακούφιση, άρχισε να πλένει και σε πλυντήριο.

Η βασική παρατήρησή της και απειλή  ήταν «Πλυθείτε, θα βγάλουμε σκουλήκια!».

Στην Αθήνα μας υποχρέωνε να περπατάμε πάνω  σε πατάκια για να μην λερώνουμε το πάτωμα.

Άσε τα «σεμεδάκια». Ο Εφιάλτης μας ! Είχε γεμίσει τον κόσμο καλοσιδερωμένα και φρεσκοπλυμένα σεμεδάκια.

Σεμεδάκια στην τηλεόραση, σεμεδάκια στο ραδιόφωνο σεμεδάκια σε όλα τα τραπέζια και τραπεζάκια,  σεμεδάκια ακόμα και στο πλυντήριο .

Πήγαινες να πάρεις τηλέφωνο (εκείνο με το καντράν) και στο τελευταίο νούμερο σου έφευγε το τηλέφωνο μαζί με το σεμεδάκι. Κόλαση!

Ναι! Πίστευα ακράδαντα τότε ότι η κόλαση θα ήταν γεμάτη σεμεδάκια.

Έπλενε μετά μανίας . Σου έδινε την εντύπωση ότι είχε βαλθεί να ξεπλύνει όλες τις αμαρτίες του κόσμου.

Τα χρόνια εκείνα οι γυναίκες έπρεπε βασικά να πλένουν και μετά όλα τα άλλα. Προσπάθησα πολλές φορές να φαντασθώ πόσες δουλειές έπρεπε να κάνει μια γυναίκα από το πρωί μέχρι βαθείας νυκτός. Μου φαινόταν αδιανόητο το πως τα κατάφερνε.

Κυρίως δεν μπορούσα να φαντασθώ ότι έπρεπε να κουβαλήσουν τα ρούχα στην βρύση …να τα πλύνουν στο χέρι με πράσινο σαπούνι  …να τα στύψουν …να τα απλώσουν …να τα σιδερώσουν και ξανά από την αρχή ….και όλα αυτά για μια , συνήθως πολυμελή, οικογένεια που κυλιόταν στην κυριολεξία στις λάσπες ….και αυτή να είναι απλώς μια από τις δουλειές!  Τρέλα!

Και όμως αυτή ήταν μια απολύτως φυσιολογική εργασία για μια νέα γυναίκα εκείνης της εποχής. Κάτι συνηθισμένο.

Στην Παβία, μια πόλη της βόρειας Ιταλίας , δίπλα στο ποτάμι έχουν στήσει το μπρούτζινο άγαλμα μιας Ιταλίδας πλύστρας . Για να μην ξεχνούν.

Εμείς έχουμε γεμίσει τις πλατείες με αγάλματα από παλιοτόμαρα.

Όλοι ξέρουν ότι δεν πιστεύω στην ύπαρξη των θεών (συγχώραμε Παπασταμάτη).

 Ελπίζω να κάνω λάθος και να υπάρχει τουλάχιστον ένας από τους παραδείσους των θρησκειών και των μύθων.

Σίγουρα, τότε, θα είναι εκεί και η μάνα μου.

Ετοίμασα το παρακάτω βιντεάκι  με ένα τραγούδι που μου αρέσει και που σίγουρα θα της αρέσει. Να το ακούει στις άπειρες ελεύθερες ώρες της.

Το τραγούδι λέγεται Amor dammi quell fazzolettino (Αγάπη μου δώσε μου εκείνο το μαντηλάκι). Είναι ένα πολύ παλιό τραγούδι ερωτικό λαϊκό  της βόρειας Ιταλίας που μοιάζει τόσο με τα δικά μας χωριάτικα τραγούδια. Οι εικόνες είναι από πίνακες γνωστών ζωγράφων  και την μετάφραση έχω κάνει εγώ.