Κοντσέρτο για Παταράτσα*

Τα βράδια που φυσάει έχουν συναυλία τα παταράτσα   στο καρνάγιο.

Προτιμώ να παρακολουθώ την συναυλία από μιαν απόσταση. Έχω μια γενικότερη ακουστική εικόνα.

Οι βιαστικοί οδηγοί   πιστεύουν ότι πρόκειται για έναν χαοτικό  ήχο χωρίς κανένα ενδιαφέρον που παράγουν τα συρματόσχοινα καθώς κουνιούνται από τις  απρόβλεπτες ριπές του αέρα.

Υπάρχουν και άλλοι  , στις γειτονικές καφετέριες ,  που ενοχλούνται από το ακατάσχετο και συνεχές «γκλίν-γκλάν».

Αυτό συνέβαινε (σχεδόν)  πάντα.

Λέω «σχεδόν πάντα» διότι από τότε που γίναμε «πολιτισμένοι» ξεχωρίσαμε την έννοια της  «καλής»  αρμονίας  από το «κακό» χάος  και αποφασίσαμε «να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη».

 Όσο περισσότερο  , όμως,   διακηρύσσαμε  την πίστη  μας  στην «τάξη» τόσο περισσότερο επιβάλλαμε  την αταξία μας.

Το χάος και η αρμονία , το προβλέψιμο και το απρόβλεπτο,  στην φύση  είναι, από μόνα τους,   ανύπαρκτες καταστάσεις .Γεννιούνται και ζουν  μόνον στο φαντασιακό μας.

Πρώτα ήμασταν όλοι «μουσικοί» μιμούμενοι τους ήχους της φύσης .

 Μετά μάθαμε να μιλάμε  μουσικά.

Αργότερα εγκαταλείψαμε τις  προσωδιακές  γλώσσες μας και γίναμε μονοτονικοί .

 Για να τραγουδήσουμε, πλέον,   χρειαζόταν να πιούμε δύο μποτολιόνια κρασί .

Αν ακούσεις ένα αηδόνι με «αυστηρά κριτήρια», το κελάηδημα του είναι  «χαοτικό».

Αν ακούσεις έναν Γκιώνη (με το ασταμάτητα επαναλαμβανόμενο ήχο του σε ίσους χρόνους )  με «αυστηρά κριτήρια», το κελάηδημα του είναι  «αρμονικό». 

Η συμφωνική μουσική είναι απείρως ποιο «χαοτική» από ένα κομμάτι Χιπ Χοπ (το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί  «με αυστηρά κριτήρια» ως αποθέωση της  αρμονίας)  .

Κατά τον ίδιο τρόπο που η συμφωνική μουσική περιφρονεί  το  Χιπ Χόπ , κατά τον ίδιο τρόπο περιφρονεί και το Χιπ Χοπ την συμφωνική μουσική.

Δεν είναι ζήτημα γούστου.

Δεν είναι ζήτημα «επιπέδου».

Δεν είναι ζήτημα ηλικίας και ψυχοσύνθεσης .

Διαχωριστήκαμε και βαλθήκαμε να διαχωρίσουμε τα πάντα.

Παραγίναμε «πολιτισμένοι» .

Χρειαζόμαστε διαρκώς  να διαχωρίζουμε τον Γκιώνη από το αηδόνι και αυτό μας βασανίζει.

Το καλοκαίρι είχαμε μια συναυλία τζαζ στο χωριό.

 Έπαιζαν σπουδαίοι μουσικοί.

 Ήρθαν όλοι οι χωριανοί και πολλοί  άλλοι.

Πρόσεξα μια γριούλα του χωριού που παρακολουθούσε  μαγεμένη. 

Χειροκροτούσε ασταμάτητα.  Την  άκουσα να λέει  «Άγιε μου Σπυρίδωνα!   Τι μουζικάντηδες είναι ετούτοι!

Περιμένω την άνοιξη να κάθομαι τα βράδια στον μπότζο και να ακούω  τον Γκιώνη με τις ώρες  και άλλες φορές να πηγαίνω στο  Κρύο νερό  το δειλινό για να ακούσω τη συναυλία των αηδονιών.

Απόψε , όμως, έχει όστρια και θα  έχουν κοντσέρτο τα Παταράτσα στο Καρνάγιο.

Patarazza  (Ενετική διάλεκτος) = σχοινιά που ισοσταθμίζουν τον ιστό του καραβιού