Ο Κύριος Γεράσιμος Δημουλάς και ο Μέγας Κάμπος.

Ο «Μέγας  Κάμπος» είναι μια τοποθεσία στην κορυφή ενός λόφου πάνω από το χωριό μου.

Δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που πάει στο μυαλό του καθενός. Δεν πρόκειται για ένα λιβάδι. Πρόκειται για την κορφή ενός λόφου από όπου μπορεί κανείς να δει τόσο προς τις παραλίες της Βόρειας Κέρκυρας και την Αδριατική , όσο και προς την Ενδοχώρα νοτίως.

Ακριβώς απέναντι - προς την νότια πλευρά - ο επόμενος λόφος ονομάζεται «Τσι μούλας το πήδημα». Πρόκειται για έναν γκρεμό από όπου έπεσε μια πριγκίπισσα  (κόρη του Βασιλιά της περιοχής) προκειμένου να μην την πιάσουν οι εχθροί που είχαν εισβάλει στο Βασίλειο. Πρώτα έδεσε τα μάτια του μουλαριού της . Μετά έδεσε και τα δικά της και χάθηκε στην άβυσσο .

Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς  και πότε συνέβη στην περιοχή αυτή.  Υποθέτουμε ότι αν υπήρξε κάποιο γεγονός ιστορικό επί του οποίου διαμορφώθηκε ο μύθος τότε θα πρέπει να έχουν συμβεί τα εξής:

Κατά την διάρκεια της βυζαντινής κυριαρχίας στην Κέρκυρα και μάλιστα στα βόρεια – βορειοδυτικά άκρα του νησιού  υπήρχε ένα δίκτυο φρουρίων , στρατοπέδων και παρατηρητηρίων προκειμένου να προστατευθεί το νησί από εισβολές . Αν υπήρξε (που είναι πολύ πιθανόν) στον Μέγα  Κάμπο (Campo)  ένα παρατηρητήριο η ακόμα και ένας ποιο οργανωμένος  καταυλισμός ακριτών τότε τα πράγματα είναι εξηγήσιμα.

Αυτά σκεφτόμουν σήμερα το πρωί κάνοντας τον περίπατο μου στην περιοχή.

Έβρεχε σιγά και το τοπίο μέχρι επάνω στο Σωκράκι ήταν θαμπό σαν το παραμύθι της περιοχής μας. Οι Αγριοκαστανιές και οι αιωνόβιες βαλανιδιές σίγουρα θα γνωρίζουν τα πάντα.

Μου ήρθε στο μυαλό ο Κύριος Γεράσιμος Δημουλάς .

Θα μου πείτε «τι σχέση έχει ο Γεράσιμος Δημουλάς με όλα αυτά?»

-Έλα ντε!

Ο Γεράσιμος Δημουλάς , λοιπόν, είναι υπάλληλος του Δημαρχείου της Κέρκυρας . Ηλικίας μάλλον λίγο πριν από τα Σαράντα.  Πάντως όχι κάτω από τα τριανταπέντε , όχι πάνω από τα σαράντα.

Δεν μιλάει πολύ . Είναι ένας αθόρυβος παρατηρητής ακόμα και όταν ο θόρυβος περισσεύει.

Μπροστά του έχουν ρητορεύσει όλοι οι συνομήλικοι του  φανφαρόνοι του νησιού  ξεστομίζοντας απίστευτες βλακείες.

Ακούει χαμογελώντας.

Μια μέρα πριν από δύο χρόνια με κάλεσε να μου δείξει «κάτι».

Ήρθε στο «καφέ Ευρώπη» με μια αγκαλιά χειρόγραφα και τα απίθωσε πάνω στο τραπέζι.

«Πως σου φαίνετε?» μου λέει.

Ξεφυλλίζω τον σωρό και τα χάνω!. Επρόκειτο για μια επιστημονική εργασία σχετικά με τα τοπωνύμια της Κέρκυρας. Μιλάμε για εκατοντάδες και εκατοντάδες τοπωνύμια.

Άγνωστοι οικισμοί , ασήμαντα σταυροδρόμια, χαμένες στο χρόνο αγροτικές περιοχές , μικρά λιμάνια και άγνωστες κορυφογραμμές . Όλα συνοδευόμενα με ένα κείμενο που στήριζε την άποψη για την προέλευση του τοπωνυμίου.

Ο Μάκης δούλευε πάνω από δέκα χρόνια αυτήν την μελέτη. Χωρίς να έχει κάποιο οικονομικό όφελος. Χωρίς να υπάρχει καμιά πιθανότητα να του αναγνωρίσουν το παραμικρό.

Ξέρετε ,το νησί μας είναι αρκετά μεγάλο . Για να το διασχίσεις μόνον θέλεις δύο ώρες. Έχει εκατοντάδες χωριά και τοπωνύμια που συνδέονται με μεγάλα η μικρά ιστορικά γεγονότα μιας ιστορίας εξαιρετικά περίπλοκης.

Με αυτό αναμετρήθηκε ο Μάκης και προφανώς τα κατάφερε.

Κάπως έτσι μεγαλώνει ο κόσμος μας.

Ευχαριστούμε αδελφέ!