Η άστατη ζωή της κυρίας Ελευθερίας

Η κυρία Ελευθερία έμενε στην διπλανή μας αυλή.

Εκείνον τον καιρό τα σπίτια στην Αθήνα είχαν ακόμα αυλές .

Με το ένα μάτι διάβαζα και με το άλλο περίμενα να βγει η κυρία Ελευθερία να απλώσει τα ρούχα της.

Εξαιτίας κάποιας σκοτεινής συνωμοσίας των δυνάμεων της φύσης, ουδέποτε ο άνεμος σήκωνε το φουστάνι της κυρίας Ελευθερίας πέραν ενός κρίσιμου ορίου.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο , επίσης, η μάνα μου, «βρώμα» την ανέβαζε , «του σχοινιού και του παλουκιού» την κατέβαζε. Κάποια φορά, δε, την αποκάλεσε και «καραπουτανάρα».

Παρά ταύτα ανάμεσα σε μένα και στην κυρία Ελευθερία υπήρχε μια γλυκιά ροζ ατμόσφαιρα. Θυμάμαι (ως τώρα νάταναι) που μια φορά έπεσα εκεί που παίζαμε στο δρόμο , σηκώθηκα κλαίγοντας να πάω σπίτι μου και έπεσα πάνω στην κυρία Ελευθερία . Μου έβγαλε με προσοχή ένα πετραδάκι που είχε σφηνωθεί στο ματωμένο μου γόνατο , μου χάιδεψε το πόδι , μου χαμογέλασε και μου είπε να πάω σπίτι μου να μου βάλει η μάνα μου ιώδιο. Εν τω μεταξύ εγώ είχα βυθιστεί ανάμεσα στα στήθη της που για έναν επίσης ανεξήγητο λόγο ουδέποτε μπορούσες να δεις πέραν ενός ορισμένου βάθους.

Η κυρία Ελευθερία έμεινε για πάντα κάτι το μυστηριώδες και απλησίαστο. Δεν θυμάμαι πλέον το πρόσωπο της . Τα υπόλοιπα τα θυμάμαι, νομίζω .

Η κυρία Ελευθερία (καθώς λένε αυτοί που ξέρουν) υπήρξε σαν κάτι ανάμεσα στον μύθο και στην πραγματικότητα , δηλαδή, πολύ κοντά στην απόλυτη αλήθεια.

Το βιντεάκι που επισυνάπτω στο post το έφτιαξα έχοντας στην σκέψη μου τον την Εύη( και το Χρήστο) , την φίλη μου την Coerdia (και τον Γιάννη) , και τον Μανώλη Ρασούλη . Είναι και οι τρείς σε ενδιαφέρουσα.

Καλή Λευτεριά αδέλφια.

Το τραγούδι είναι το ” se ti tagliassero a pezzetti “ του Fabrizio de Antre που, προφανώς, είχε και αυτός ανάλογη εμπειρία με μια signora Liberta).
Η μετάφραση (η πρώτη εν Ελλάδι παρακαλώ) και το μοντάζ είναι εμού του ιδίου.